Het is weer vrijdag vandaag, de schoolweek is voorbij, wat vliegt de tijd!
Vandaag vrijdag de 13de, maar erger dan dinsdag kon vandaag niet zijn.... Vandaag zijn ze onze pelletkachel komen plaatsen, is hier ondertussen gezellig warm in de living, thermostaat geeft zo'n 23° aan, denk niet dat ik vanavond mijn dekentje zal nodig hebben
Het nieuws van dinsdag is al een beetje verteerd, alhoewel ik dit nooit helemaal een plaats zal kunnen geven, vrees ik. Binnen een jaar of 15 à 20, wanneer ik het nieuws zou krijgen dat onze beide kinderen het gen niet bezitten en dus allebei behoren tot de gewone groep mensen die gewone lage kansen hebben op kanker.... Maar besef ook maar al te goed dat ik dit nieuws aan de kant moet zetten, maak mezelf gewoon gek als ik hier altijd mee bezig zou zijn, en dat is ook geen leven..... Kan ook niet gezond zijn om altijd met schrik te leven.... Maar dat is natuurlijk allemaal véél makkelijker gezegd dan gedaan!
Heb de resultaten ondertussen al aan een aantal mensen verteld, vreemd hoe de reacties kunnen verschillen. Weer reacties waaraan je kan zien wie echt met mij begaan is en wie een stukje "toneel" speelt. Sommige mensen krijgen de tranen in de ogen wanneer ze mijn verhaal horen en doen hun uiterste best om mij op te vangen en een troostend woord te bieden. Andere mensen beginnen gewoon over iets anders te praten.... wat interesseert het weer (of zo) mij op dat moment. Hoef echt geen medelijden, zou het niet willen, maar een klein gebaar of een gewoon reactie van "luisteren" naar mijn verhaal doet zoveel deugd! Tja, we zullen er maar weer onze conclusies uit te trekken....
Maar dank jullie wel voor de troostende woorden, de lieve berichtjes en de kleine gebaren. Dit betekent zoveel voor ons! Echt waar
Weekend staat voor de deur, een rustig weekend, geen speciale plannen. Weekendje genieten van mijn gezinnetje alvorens we aan de laatste chemo toe zijn.... Maandagmiddag kunnen we weer een hoofdstuk afsluiten! Denk dat we maandagmiddag met ons tweetje ergens iets lekkers gaan eten Zet het aperitief al maar koud ;-)
Gisteren dus telefoon gehad van professor Peeters, ze heeft mijn resultaten van het genetisch onderzoek binnen en heb vandaag om 10u afspraak in Hasselt. Deze nacht toch niet zo goed geslapen.... Weet dat er een foutje op mijn chromosomen zit, anders was deze afspraak van vandaag niet zo dringend en bij negatief resultaat zou ik gewoon een brief ontvangen. Na het telefoontje van gisteren wist ik voldoende. Deze nacht hebben alle scenario's door mijn hoofd gespookt. Wat zou een aan/uit knoop van mijn verstand toch handig zijn....pff....
Vanmorgen Mats naar onthaalmoeder gebracht, kleine ventje had het even moeilijk. Hij deed zijn best om zijn traantjes te bedwingen, maar zonder succes. Ocharme... Daarna Noortje naar school gebracht, onze kleine meid was weer super flink! En toen was het zover, wandelde naar de auto en besefte dat ik aan een belangrijke rit zou beginnen, richting Hasselt. Wat ze mij vandaag zouden vertellen, zal de start van het nieuwe jaar bepalen. Wat zal 2014 brengen? Binnen een uur zal een professor mij dat allemaal vertellen....
Reed richting Hasselt, maar moet bekennen dat ik met mijn gedachten niet op de weg was. Ben in Hasselt geraakt, zonder ongevallen, maar moet toch bekennen dat ik niet meer weet of het licht op groen of rood stond. Mijne automatische piloot stond op.....Â
In Hasselt aangekomen begon de zoektocht naar parking, om 9.30u is dit blijkbaar niet eenvoudig. Parking ziekenhuis was volzet, cultureel centrum waren zeker 20 auto's rondjes aan het rijden, dus dan maar verder zoeken... Parkeerde mij ergens langs de kant van de weg en legde parkeerschijf. Zou binnen 2uur toch terug buiten zijn, hoopte ik toch.... Stevige wandeling en telefoontje naar Maarten dat ik er was.Â
Aan de inschrijfkiosk brak de paniek mij al uit, vond mijn SIS-kaart niet! En mijne portemonnee is nochtans zeer ordelijk, alles heeft zijn vaste plaats. Na lang zoeken en poging tot helder denken, vonden we kaart in Maarten zijn portemonnee. Hij was onlangs naar apotheek geweest en had kaart niet teruggestoken. Snel inschrijven en stonden stipt om 10u aan deur van prof. Peeters. Vriendelijke prof kwam naar buiten en vroeg of we voor haar kwamen. Blijkbaar herkende ze mij niet meer sinds onze vorige afspraak in augustus. Stelde mezelf voor en ze verwees ons door naar sociaal verpleegkundige. Deze zou ons het hele verhaal vertellen.
Vriendelijk dame vertelde mijn situatie. Heb een fout op chromosoom 17, heb het BRCA-1 gen. Allemaal moeilijke woorden, maar wat betekent dit nu allemaal?? Dit gen is dus erfelijk en komt dus voor in de familie. Vrouwen met dit gen hebben ongeveer 80% kans op borstkanker. Meestal worden deze vrouwen grondig gecontroleerd tot de leeftijd van 30 jaar en dan raadt men aan om verdere stappen te ondernemen.Â
Ik ben dan weer de uitzondering op de regel en kreeg al borstkanker op mijn 29ste..... Stelde al snel de vraag of ik nog een keer kanker kan krijgen, jammer genoeg kreeg ik als antwoord dat percentage even hoog blijft. Dus kans op herval is 80%. Pff.... dit wil ik niet horen... Want, wil dit alles niet nog een keer meemaken! Wat zijn dan de opties om dit percentage te verkleinen? Amputatie van alle borstweefsel! Want als al dat weefsel weggenomen wordt, is de kans op borstkanker nihil. Ben er nu al zeker van dat 2014 een zwaar jaar zal worden. Maar als operaties voorbij zijn, kan ik wel gerust verder leven. Kans op herval is dan 0%, en daar kan ik wel mee leven
Maar waar ik veel moeilijker mee kan leven is de uitleg voor onze kinderen.... Pff.... Toen verpleegster aan dat hoofdstuk kwam, begonnen mijn tranen te vloeien. Blijkbaar had verpleegster dergelijke gesprekken nog gevoerd, want de doos zakdoeken stond al klaar... BRCA-1 is dus erfelijk, dus de Noor en Mats kunnen dit gen ook hebben. Ze hebben 50% kans dat ze dit hebben. Als ze mijn genen erven, krijgen ze dit gen ook mee, hebben ze de genen van Maarten dan niet. Dit kan echter pas getest worden op volwassen leeftijd, dus vanaf 18 jaar. Dan kunnen ze door zo'n genetisch onderzoek bepalen of Noor en Mats dit gen dragen. Mats kan drager zijn als man en het nadien opnieuw doorgeven aan eventuele dochters. Als Noor het gen heeft, zit ze in dezelfde situatie als mij.... Alleen weten we het bij haar vroeger.... Ze zal goed opgevolgd worden, en op een bepaald moment een keuze moeten maken. Pff.... leven is zo ****!! Dus binnen ongeveer 10 jaar moeten we aan onze dochter vertellen dat ze misschien een gen heeft waardoor ze 80% kans op borstkanker heeft... Hoe voer je zo een gesprekken? Hoe bereid je je kinderen daarop voor???
Is nog verre toekomst, maar als mama krijg ik die gedachten toch niet uit mijn hoofd hoor....
Sinterklaas is weer vertrokken richting Spanje. De goede man heeft onze kindjes weer eens verwend, ze weten niet met wat eerst te spelen. En papa kan bijbouwen om al dat moois een plaatsje te geven
Mijn bronchitis is ondertussen ook al heel wat beter. Heb nog een vervelende hoest, maar voel mij stukken beter. Antibiotica heeft zijn werk gedaan en ben klaar voor de laatste chemo, maandag is het zover! Nog een paar dagen en ben er van af. Hopen dat de laatste niet al te veel bijwerkingen heeft en dat ik beetje kan genieten van de feestdagen.....
Ben deze week volop op pakjesjacht. Wil deze week alle pakjes in huis hebben. Moest de laatste chemo tegenvallen, dan ben ik voorbereid en heb ik alles in huis. Alhoewel ik moet bekennen dat ik de meeste cadeautjes online bestel, lang leve onlineshopping, geweldig! Ben fan geworden van o.a. bol.com. Een mens moet zijn huis niet meer verlaten om allerlei leuke spulletjes in huis te halen. Klikken, betalen en dag erna wordt pakje aan de deur afgeleverd. Gedaan met rondlopen in overvolle winkels, op zoek naar gepaste cadeautjes, en dit alles meestal met 2 kinderen.... aaahhhhh.... Niks zo makkelijk als shoppen vanuit mijne luie zetel terwijl Noor haar popje verzorgt en Mats zijn zusje plaagt ;-)
Aangezien de tijd vliegt en het weer snel maandag zal zijn, belde ik vanmorgen even naar Gasthuisberg Leuven, afdeling menselijke erfelijkheid. Midden augustus was ik daar geweest voor genetisch onderzoek en professor had mij begin december uitslag beloofd. Vriendelijke secretaresse zei mij dat professor vandaag niet aanwezig was, maar dat ze mijn vraag zou doormailen. Moet bekennen dat ik nummer vormde met een klein hartje. Weet niet welke uitslag ik hoop, weet niet goed wat ik hiervan moet denken, welke impact zal dit hebben op ons leven, .... zoveel vragen, maar voorlopig nog geen antwoorden.
Rond 15u rinkelde hier telefoon, nam op en hoorde aan andere kant van de lijn die vriendelijke dokter van paar maanden geleden. Ze had mijn resultaten binnen en wil mij morgen zien. Dus morgen, 10u, afspraak in Jessa ziekenhuis te Hasselt. Vrees dat het een slapeloze nacht zal worden, toch wel veel vragen in mijn hoofd, heel raar... Kan mijn vragen niet concreet formuleren, maar heb zo'n gevoel van ontwetendheid. Hoop dat professor ons morgen duidelijke uitleg kan geven over toekomst en dat we met gerust hartje huiswaarts kunnen keren.......
Vandaag 1 december, de laatste maand van het jaar 2013 is begonnen. Voor de meeste mensen een gezellige maand, een leuke maand om naar uit te kijken. Voor ons een maand met een dubbel gevoel. Een leuke maand omdat mijn chemo afloopt, maar ook een maand waarin we (hopelijk) antwoorden zullen krijgen over de toekomst. Dus, een maand die ik zal beleven met een klein hartje. Moet bekennen dat ik toch bang ben voor de uitslag van het genetisch onderzoek. Niet echt voor mezelf, maar voor mijn kindjes.... Wat zal de toekomst nog brengen voor hun, leven met het idee dat je kinderen een verhoogd risico hebben op kanker, pfff... makkelijk is anders.....
Dus weet niet of ik uitkijk naar de feestdagen. Ben er nog totaal niet mee bezig. Heb al aantal pakjes gekocht, maar allemaal online, heb echt geen zin om de winkels te gaan zoeken en sfeer op te snuiven. Daar ga ik voor passen dit jaar....
Vanmorgen was de Sint langsgeweest bij oma en opa. Noortje was enorm blij met al haar cadeautjes, Mats kon zijn oogjes niet geloven en wist niet met wat hij eerst moest spelen. We genoten van de koffiekoeken en keerden huiswaarts. Dank je wel lieve oma en opa voor al die mooie cadeautjes en al dat lekkers
Namiddag heeft Maarten kindjes in bad gestopt, ik voel mij nog steeds slap op mijn benen en heb last van spierpijn. Is al wel beter door antibiotica, maar, pff, nog niet in orde. Ben het beu om mezelf zo zwak te voelen. Wil terug de oude Erika zijn, met meer energie en met haar! Want die mutsjes ben het allemaal kotsbeu....
Goede nacht gehad, wel nog koorts gemaakt, maar goed geslapen. Vanmorgen wel heel slap op mijn benen. Rond 9u30 kwam pa even langs. Zat nog in pyjama, zag de auto stoppen en liep naar boven. Man man man, heb een uur moeten recupereren om terug op adem te komen. Conditie nul! Schrok ervan... Had al wel gemerkt dat ik sneller buiten adem ben als ik fysieke inspanning doe, maar dit was toch wel erg. Gewoon eventjes trap oplopen en zag sterretjes.
Rest van de voormiddag nog goed gerust, want namiddag stond er een bezoekje aan de Sint op het programma. En als mama wou ik hier bij zijn! Ziek of niet ziek, ik wil mee met mijn schatten naar de Sint. Noor had een mooie tekening gemaakt, en Mats... het kleine ventje snapt het nog allemaal niet goed
Rond 15u vertrokken we naar zaaltje waar de Sint en zijn Pieten zouden komen, iets drinken, beetje liedjes zingen en dan was het zover! Daar kwam de goede man naar binnen. Noor was onder de indruk en is niet van mijn schoot afgeweest. Mats vond het allemaal wel ok (van op afstand dan toch). Toen het eindelijk aan ons was, gingen we allemaal samen naar de Sint. Noor gaf flink haar tekening af en deed een babbeltje met de goede man.
Daarna keerden we huiswaarts. Even stoppen bij oma en opa, want daar zou de Sint vannacht langskomen En dan nog langs frituur. Mmm... frietjes van de frituur... Ben dan misschien wel ziek, maar frietjes smaken altijd ;-) Alhoewel het meer de saus was die smaakte, de laatste dagen smaken pikante smaken mij meer. De meeste dingen smaken flauw, dus met een goed sausje erbij wordt het al snel lekkerder.
Pff... hier gaan we weer! Hele nacht koorts gehad, dus dat wordt weer bezoekje aan spoedgevallen.
's Morgens mama gebeld, om 7u was ze er al, klaar om onze kleine schatten op te vangen. Ik maakte ondertussen voor alle veiligheid mijn valiesje maar klaar, alhoewel ik helemaal niet van plan was om in ziekenhuis te blijven. Wist wat ik had, dus beetje antibiotica en kan er weer tegen
Begin van de week met Mats naar dokter geweest, kleine ventje heeft een bronchitis en begin van een longontsteking, ocharme m'n dutske.... Huisarts zei beetje afstand te houden van hem omdat ik nu zeer vatbaar ben voor al die microben en toestanden. Maar dat gaat toch niet, dat kan je toch niet aan een mama vragen. En leg maar eens uit aan een actieve peuter van bijna 2 dat hij zich moet omdraaien om te hoesten, of zijn snottebellen aan iemand anders moet laten afkuisen.... Maarten doet enorm zijn best om Mats zoveel mogelijk op te vangen, maar kan mij moeilijk opsluiten in een kamertje apart hé....
Dus vandaag het gevolg, ik ook bronchitis! Op spoedgevallen gekende procedure, bloedname van port-a-cath. Ik vind dat die spoedverpleegkundigen eens bijscholing daarin mogen krijgen. Was een supervriendelijke verpleegster en ze deed enorm haar best, maar toch weer onzeker, denk dat ze de naald er zo traag mogelijk heeft ingestoken.... aiaiai! Na bloedname foto van longen. In mijne groene ziekenhuisshort door ziekenhuis wandelen, naar Maarten zijn collega's. Hoop dat ik er toch al beter heb uitgezien ;-) Gelukkig was foto van longen goed, geen longontsteking, bronchitis. Urinestaaltje was ook ok, dus voorschrift voor antibiotica en mocht naar huis. Oef!
Mats lieten we nog even bij mama, zo kon ik nog wat rusten. 's Avonds kroop ik rond 20u30 mijn bedje in, klaar voor een lange goede nachtrust!
Vandaag stond chemo nummer 5 op het programma, de voorlaatste Dus nog eentje te gaan!
Kindjes waren logeren bij oma en opa, dus vanmorgen vertrokken Maarten en ik rond 7u richting Hasselt. Was druk onderweg, dus geen tijd meer om naar bakker te gaan, daar ging mijn ontbijt, mijne koffiekoek.... Maarten ging zich omkleden en begon aan zijn werkdag. Ik maakte wandeling naar 5de verdiep, daghospitaal, ken ondertussen de weg.
Paar minuutjes wachten en de deuren gingen open. Zocht snel mijn vertrouwde plaatsje op, stoel in de hoek. Mijn bijgeloof komt dan naar boven, zelfde plaats als de andere keren.
Even later kwam verpleegster bloedname doen. Niks gevoeld van de prik, was een goei ;-)
Na bloedname had ik nog een klein uurtje de tijd voor ik bij de dokter moest zijn. Dus, op zoek naar ontbijt! Maakte wandelingetje naar buiten en ging op zoek naar koffiekoeken. Nam er een paar extra mee en bracht deze naar Maarten en zijn collega's. Ze verdienen dat, ze laten Maarten geregeld vertrekken om mij een bezoekje te brengen. Dank jullie wel hiervoor! Hoop dat het ontbijt gesmaakt heeft
Ik ging weer naar mijn vertrouwde stoel en begon ook aan mijn ontbijt, mmmm....
Rond half tien afspraak bij oncoloog. Hij is keer op keer verbaasd over hoe goed ik mij blijf voelen. Een sterk gestel zei hij vandaag. Hopen dat het zo blijft.... Moet tegenwoordig oppassen met dergelijke uitspraken....
Mijn bloedwaarden waren goed, chemo kon doorgaan! Hadden het ook al even over de toekomst. Hij had jammer genoeg ook nog geen resultaten van genetica. Maar indien positief is volgende operatie, amputatie dus, voorzien zo'n 2 maand na chemo, dus ergens in februari. Indien genetica negatief is, gaan we met oncoloog, gynaecoloog en plastisch chirurg rond tafel zitten om situatie te bekijken. Dus nog geen concrete antwoorden. Maar beetje uitleg gaf mij toch een goed gevoel....
Daarna weer naar verdiep 5, kreeg de nodige medicatie om misselijkheid tegen te gaan, pff, allemaal vergif! Bah! Uurtje later kwam verpleegster af met een pakje uit de vriezer, wist hoe laat het was, daar kwam de kou, brr.... Nog snel even naar toilet, want zou het komende anderhalf uur vastzitten op mijne stoel. Handschoenen en sloffen aan en bibberen kon beginnen. Vond dat het al beter meeviel dan vorige keer. Voelde minder koud. Misschien omdat ik nu wist wat er zou komen. Vorige keer was dit allemaal nieuw, nu was het reeds iets bekend. Maar al bij al bleef het héél koud! Anderhalf uur op mijn tanden bijten.... Halfweg kwam verpleegster ijspakken wisselen, nieuwe extra koude, en die deden evenveel pijn als vorige keer.... Mijn arme vingertjes en teentjes....
Door babbeltje met buurvrouw ging de tijd gelukkig beetje sneller voorbij. Vreemde dame, maar babbeltje deed deugd.
Rond 13u was alles achter de rug; Maarten moest nog werken tot 15u, en was niet van plan om twee uur met mijn vingers te zitten draaien. Jas aan en stad in Was tijdje geleden dat ik nog eens in Hasselt was gaan shoppen en deed wel deugd. Niks gekocht, verwonderd van mezelf, enkel windowshopping....
Rond 15u wandelde ik terug naar parking en reden we samen naar huis. Kindjes ophalen bij oma en huiswaarts. Oma had nog een bloempje voor mij gekocht, zo lief! Thuis eten maken, beetje spelen met kids, .... Onze Mats is nog altijd ziekjes, hoesten en snottebellen... Arme ventje is goed verkouden, maar hij blijft even actief. Heeft goed gespeeld met grote zus. Mijn lieve schattekes
Vanavond slotaflevering van "De Zuidflank" op het programma, zakje chips ligt al klaar ;-)
De maand november is weer bijna voorbij, december komt stilletjes aan dichterbij, Sinterklaas heeft zijn intrede gedaan en in alle winkels ligt de kerstversiering te blinken... Wat vliegt de tijd! Is het omdat ik thuis ben, en ik ervan geniet.... of gaat het leven van een dertiger gewoon sneller dan dat van een twintiger ;-)
Een leuke week gehad. Geen last meer gehad van kwaaltjes of dergelijke. Ik dan toch niet.... Kindjes daarentegen hebben het deze week wel weer te verduren gehad. Dinsdag was Noortje aan de beurt, buikpijn. Gelukkig was het snel voorbij en kon ze woensdag weer naar school. Vrijdag Mats aan de beurt. Kleine ventje had hoge koorts en wist geen blijf met zichzelf. Vandaag is koorts weg, maar loopt hij nog rond met een verkoudheid, hoesten en vooral veel snot. Dacht eerst dat het van de tandjes was, omdat hij zoveel zevert, maar nu dat hoesten erbij....
Gisteren had ik kaarten voor een theatervoorstelling van Sinterklaas in Hasselt, maar omdat Mats koorts had en Maarten moest werken, zijn oma en opa met Noor naar Hasselt geweest. Mijne kleine meid heeft ervan genoten Ze was doodmoe toen ze thuiskwam. Zelfs de frietjes smaakten haar niet meer. Dan maar vroeg bedje in.
Namiddag kindjes naar oma en opa gebracht, vanavond mogen ze daar weer gaan logeren. Jaja, weer! Ze moeten de laatste tijd daar veel gaan logeren. Niemand vindt dit erg, maar blijf het moeilijk hebben met de reden..... Ze moeten omdat ik weer naar ziekenhuis moet, pff!
Maar nog eventjes geduld en ben van de chemo af Nog 2 te gaan, morgenmiddag nog maar 1, de laatste. Geeft een goed gevoel, chemo loopt op zijn eind. Dus dat hoofdstuk kunnen we bijna afsluiten, maar is ook een dubbel gevoel....
Nu met de chemo weet ik wat ik moet verwachten en hoe mijn lichaam reageert. Dus dat geeft ook een veilig gevoel. Een gevoel dat ik alles in de hand heb, ik weet wat er gaat komen en mijn lichaam neemt het nog wel goed op. Maar wat komt er na chemo? Hier kan nog niemand mij een antwoord op geven.
Iedereen wacht genetisch onderzoek af, dit bepaalt het verdere verloop.... Dus moeten wij ook afwachten. Daarom dat ik mij voorlopig nog goed voel bij de chemo. Weet dat dit misschien vreemd klinkt, maar die onzekerheid over de toekomst is echt niks voor mij. Ik ben een "planner" en vul graag mijn agenda en schema'tjes op voorhand in. Maar op dit moment kan ik voor 2014 nog niks plannen en daar heb ik het moeilijk mee. Zijn het bestralingen, of worden het nog operaties? Pff, niemand kan of durft mij iets te zeggen.... Maar ik wil het weten! Liefst zo snel mogelijk.
Wil ook weten wat de toekomst brengt voor Noor en Mats, is het genetisch, hebben zij verhoogde kans op borstkanker, ja of neen? Noor en Mats op de eerste plaats natuurlijk, maar ook de rest van mijn familie, moeten zij verwittigd worden, hebben ook zij een verhoogd risico op borstkanker... Zoveel vragen en geen antwoorden! Aaahhhh.... niet leuk!
Stap voor stap krijg ik dan als antwoord, allemaal goed en wel, maar ik wil mij graag voorbereiden op de volgende stap.
Maar volgende stap is dus chemo 5, morgenvroeg 8u30 vijfde verdiep, stoel 31 is voor mij. Daar gaan we weer. Zie niet op tegen de chemo, heb er vorige keer (buiten buikgriep) goed op gereageerd, maar zie op tegen die koude. Die ijshandschoenen en -sloffen, brr... dat wordt weer rillen en beven.... Vanavond nageltjes nog een extra laagje bescherming geven en dan kunnen we er weer tegen
Is ondertussen al weer een week geleden dat ik nog iets geschreven heb...
Afgelopen week heb ik mij vrij goed gevoeld, buikgriep heeft nog paar dagen in mijn lichaam gezeten, maar viel nog wel mee. Beetje op eten letten en dan lukte het wel.
Afgelopen weekend is Sinterklaas aangekomen met zijn Zwarte Pieten. Dus kindjes hebben hun schoen mogen zetten. Noor was zo enthousiast, leuk om zien. Mats begrijpt het allemaal nog niet zo goed. Hij vindt het leuker om zijn enthousiaste zus te observeren dan zelf zijn schoentje te zetten
Volgend jaar zal dit wel anders zijn....
Gisteren griepvaccin gehaald bij huisarts. Hoop dat ik geen koorts maak, want tegenwoordig is alles mogelijk....
Probeer er aan te denken om dagelijks mijn nagels te lakken, maar moet bekennen dat ik het ook geregeld vergeet hoor.... Doe mijn best ;-) Maandag is het weer zover, volgende chemo. Zie al op tegen ijspakken aan mijn handen en voeten....
Deze nacht hingen mijn darmen weer serieus in de knoop. Was nochtans vroeg gaan slapen en heb tot 3uur goed geslapen, maar toen was het om zeep! Daar gingen we weer: diarree en overgeven.... Ondertussen bekend scenario!
Weer paar uur op koud toilet doorgebracht. Gelukkig hield Maarten mijn plekje warm in bed en kon ik telkens warm bedje inkruipen om mij op te warmen. Wist niet dat mens zoveel vocht in zich had. Denk dat ik stilletjes aan uitgedroogd moet raken... Kan toch niet blijven duren hé! Ben vannacht zelfs op handen en voeten trap opgekropen. Als ik te lang op toilet zit, gaan mijn benen blijkbaar slapen en probeer dan maar eens een trap op te gaan als beide benen slapen. Echt niet makkelijk hoor...
Heb tijdens mijne hele chemo nog niet veel geklaagd, maar nu ben ik het kotsbeu! Voila!
Wil mijn "oud" lichaam terug, een lichaam dat na een buikgriepje weer normaal kan eten en niet uitgeput op de zetel moet blijven liggen. Een mama die kan spelen met kindjes en niet de zorgen aan iemand anders moet overlaten. Ben het echt beu! Mag nu wel stoppen van mij!!!
Iedereen doet zijn best om mij goed te verzorgen, kindjes zijn superlief, maar wil het zelf doen!
Maarten is voormiddag even bij oma en opa gaan helpen, kindjes mee en mijn kleine schatten zijn nog steeds daar. Ze zijn heel graag bij oma en opa, maar mis ze toch hoor.... Ben lichamelijk een wrak, maar emotioneel is het ook zwaar....
En wat kan ik doen? Zal vanavond maar weer vroeg mijn bedje inkruipen en hopen dat het morgen beter is. Wil morgen zelf mijn kleine meid naar school brengen en gaan halen aan de schoolpoort. Het moet gewoon!
Vannacht weer diarree, pff... Hoe lang duurt buikgriep?
Noor en Maarten zijn er vanaf, hebben vandaag terug goed kunnen eten en geen last meer gehad. Ik daarentegen ben nog steeds een vod.... Voel mij iets beter dan gisteren, maar minste wat ik doe ben ik buiten adem. Vandaag geprobeerd iets licht te eten. Vrij goed gelukt
En wat hebben we gedaan vandaag?
Niet veel, ik vooral in zetel gelegen. Mijn lichaam doet pijn, spierpijn en pijn van buikgriep. Elke beweging doet pijn. Dus dan maar rustig aan. Kindjes hebben flink gespeeld. Noor heeft namiddag ET gezien, ze is op school over de ruimte aan het leren en blijkbaar had iemand in de klas iets verteld over ET. Dus heeft ze dapper naar de film gekeken. Ze vond het toch allemaal spannend.... Mats heeft flink met zijn autootjes gespeeld en af en toe even naar Bumba gekeken. Kleine ventje is echte Bumba-fan
Ik bekeek alles vanuit mijne zetel..... pff.... Toch niks voor mij hoor. Maar ben nog te slap om iets te doen. Als ik nu te veel doen, mag ik het morgen weer uitzweten. Dus verplichte rust! Mijn lieve schat hield het huis op orde en plooide de was Doet toch pijn als je dat niet zelf kan doen hoor....
Vanavond weer vroeg bedje in, hopen op een goede nacht en morgen weer wat beter, toch?
Goed geslapen afgelopen nacht, de klok rond... Gisterenavond rond 20u gaan slapen en vanochtend om 8u30 wakker geworden. Kindjes hadden goed geslapen, onze lieve schatten
Ook mijn grote schat had een goede nacht gehad. Was vannacht wel geregeld wakker geworden om mijn temperatuur te controleren. Had vannacht toch nog hoge koorts gemaakt, maar heb erdoor geslapen.
Vanochtend na het douchen was koorts weg
Voormiddag nog goed gerust in zetel. Mijn lichaam doet nog pijn, erge spierpijn, vooral benen doen pijn. Spierpijn kan bijwerking van chemo zijn, en nu door buikgriep is het weer combinatie. Paar dagen doorbijten en zal wel beter zijn (hoop ik toch...)
Namiddag kwam oma Noortje halen om naar circus te gaan. Onze kleine meid is genezen en stond vanmorgen te springen om naar circus te gaan. Dus, ze is weer verwend geweest door oma Maarten en Mats gingen naar opa, daar kwam iemand langs om hout te kopen. Aangezien we onze kachel verkocht hebben en pelletkachel gekocht hebben, mag het hout ook weg. Zo kon ik nog wat rusten. Deed deugd, de stilte en rust in huis.
Kindjes liggen in bed, ik denk dat ik ook vandaag op tijd mijn bedje inkruip.... Slapen kan deugd doen en zijn we morgen weer paraat voor een nieuwe dag
Voelde mij de afgelopen dagen prima, deze chemo was tijdens het krijgen pijnlijker, maar nadien geen last van gehad! Maar moet tegenwoordig blijkbaar voorzichtig zijn met dergelijke uitspraken....
Jaja, ook deze keer weer.... pff!
Donderdagnacht begon het hier. Eerst had Maarten een beetje last van zijn buik, diarree.... Half uurtje later kwam Noortje kamer binnen met buikpijn en nog geen 5 min later was de kleine schat aan het overgeven.... Normaal gezien kan ik er goed tegen als kindjes ziek zijn, maar deze keer deed de geur en Noor zien overgeven ook mijn buik serieus draaien... En dus, tien minuten later hing ook ik boven het toilet. Hebben alle drie hele nacht overgegeven en diarree gehad. Noortje is tegen de ochtend toch nog flink in slaap gevallen en was 's morgens gelukkig al wat beter.
Maarten voelde zich 's morgens nog even slecht. En ik was een wrak! Van het vele overgeven was mijn lichaam op, voelde nu duidelijk hoe zwak de chemo mij toch maakt. Heb wel geregeld buikgriep en je kan je daar slecht van voelen, maar nu was ik gewoon op, kon me met moeite op mijn benen houden. Ben ondertussen wel gewoon aan mijn kaal kopje, maar vannacht was het telkens schrikken toen ik mijn mond ging spoelen, zag er echt niet goed uit....
Ondertussen had ik ook koorts gemaakt, koorts weer tot zo'n 38.7°, dus te veel om thuis te blijven. Maar hoe zouden we dit oplossen? Iedereen, behalve Mats, was ziek.... Ik stak in bed en kon er echt niet uit. Dus alles kwam op Maarten zijn schouders terecht. Hij belde oma Niek en vroeg om kindjes op te halen. Zo konden Noor en Mats mee naar daar. Even later belde hij ook mijn mama om mij naar het ziekenhuis te brengen.... Vorige keer weende ik tranen met tuiten toen ik naar het ziekenhuis moest, nu vond ik het niet zo erg. Ok, ziekenhuis is niet leuk. Maar iemand moest mij helpen, zo kon het niet lang meer duren, zo zwak....
Maarten liet mij met een klein hartje richting Hasselt vertrekken. Liefst had hij mij natuurlijk zelf gebracht, maar hij was ocharme zelf veel te ziek om mij te brengen. Hij zou voormiddag wat rusten en dan rond de middag opkomen. Ik had mijn valiesje mee, zou waarschijnlijk toch moeten daar blijven.
Mama was snel hier en half uurtje later stonden op we op spoedafdeling in Hasselt. Maarten had ondertussen een collega gebeld om even naar mij te komen kijken en de standaard procedures op spoed even sneller te laten verlopen.
Op spoed kwam ik in dezelfde box terecht als vorige keer, nummer 3. Al snel werd er bloed getrokken via port-a-cath. Zeer lieve verpleegster nam rustig de tijd om port-a-cath te zoeken en correct aan te prikken. Doordat mijn lichaam overal pijn deed, voelde deze prik ook pijnlijker dan anders.... Maar goed, bloed was afgenomen en kon onderzocht worden. Mama kreeg het even moeilijk toen bloed afgenomen werd. Ze liep even de gang op, op zoek naar frisse lucht. Maar mijn lieve mama kwam al snel weer binnen, ze wou mij ook niet alleen laten.
Even later kwam spoedarts mij onderzoeken. Heel mijn lichaam deed pijn van over te geven vannacht en dus deed het duwen op mijn buik ook pijn, dus vroeg ze een echo aan. Met een rolstoel werd ik naar radiologie gebracht. Was druk, dus zou even moeten wachten, zei de verpleegster van spoed. Maar daar kwam snel verandering in toen collega van Maarten mij kwam opzoeken... Ze nam rolstoel en reed mij naar dokter en even later werd er een echo van mijn buik genomen. Zelfs het duwen met het echo-apparaat voelde pijnlijk aan. Maar gelukkig niks te zien, dus een virale infectie, of te wel buikgriep.
Door de echo van mijn buik weet ik nu ook dat mijn baarmoeder naar achter gekanteld ligt, vandaar dus soms de lage rugpijn...
Na de echo terug naar spoed. Na even wachten waren de resultaten van mijn bloed binnen. Bloedwaarden waren ok en na overleg met oncoloog stuurde spoedarts mij huiswaarts. Aan een virale infectie is immers niet veel te doen. Maar indien ik zondag nog koorts maak, moet ik opnieuw binnen. Voelde mij al wat beter na pijnstilling en was blij dat ik terug naar huis mocht
Belde Maarten, hij was thuis ongeduldig op nieuws aan het wachten, en vertelde hem dat we terug naar huis mochten. Even langs oma Niek rijden om kindjes op te halen en naar huis. Oma nam de kindjes mee naar huis, zo konden zowel Maarten als ik nog wat rusten.
De hele namiddag heb ik geslapen.
's Avonds brachten oma en opa de kindjes terug, Maarten legde ze in hun bedje en al snel vielen onze lieve schatten in slaap.
Rond 20u kroop ik ook mijn bedje in, kon mijn ogen nog niet openhouden.... Dus, slaapwel iedereen
In het gure herfstweer vertrokken we vanmorgen om 6u50 richting Hasselt. Hele gele lampje brandde in de auto, het wordt dus koud buiten.... Echt herfstweer, brr....
Rond 7u30 kwamen we aan in Hasselt, auto parkeren en richting 5de verdieping. Daar stond de psychologe mij al op te wachten. Een verpleegster prikte snel mijn port-a-cath aan en stuurde mijn bloed naar labo. Hoopte dat witte bloedcellen gestegen waren en dat chemo door kan gaan, had echt in zin in de zin: "U mag naar huis mevrouw, de chemo wordt uitgesteld, uw witte bloedcellen staan nog te laag!". Oh nee, dit wilden we echt niet horen...
Maarten ging naar zich omkleden en mijn stoel reserveren in de dagkliniek. Met andere woorden mijne jas op "mijne" stoel leggen. Sinds de eerste chemo zit ik telkens op dezelfde plaats en is altijd goed verlopen, dus beetje bijgeloof....
De psychologe nam mij mee naar haar kantoor en daar kwamen de eerste vragen:
- Noem zoveel mogelijk woorden die beginnen met de letter "k" in 1min, daarna kreeg ik nog de letters "o" en "m". Probeer dit maar eens, lijkt makkelijk, maar is het eigenlijk niet.
- Som mij zoveel mogelijk beroepen op in 1min.
- Patronen volgen
- Staafjes in gaatjes steken
- Lijstjes herhalen
- .....
Eigenlijk allemaal leuke spelletjes
Tijd vloog snel en rond 9u30 vertrok ik met gekruiste vingers naar oncoloog. Ons geduld werd vandaag op de proef gesteld, half uurtje wachten en mochten binnen. "Mevrouw Vanaeken, uw bloed is prima!" Joepie, chemo kan doorgaan Klinkt misschien vreemd, dat ik hier zo blij om ben. Maar als alles volgens plan verloopt ben ik er midden december vanaf en kan ik ook genieten van de feestdagen, indien chemo éénmaal wordt uitgesteld, zit ik nog met chemo tijdens feestdagen en moet bekennen dat ik dan toch wel andere plannen heb ;-)
Chemo kon dus besteld worden, nu snel naar mijne zetel in de dagkliniek. Daar werd infuus met voorbereidingen aangehangen, allerlei baxters tegen misselijkheid en dergelijke...
Anderhalf uur later waren ze daar met mijn ijsschoenen en -handschoenen.... Hier had ik zo tegenop gezien, brrr.... Heb het al zo snel koud en nu handschoenen en sloffen aandoen die net uit de vriezer komen...
Verpleegster hielp mij, en voelde dus echt koud! Echt niet leuk! Maar moest doorbijten, geen keuze!
Na half uurtje was de ergste koude voorbij, ofwel begonnen mijn handen en voeten er aan te wennen, ofwel waren ze gewoon bevroren en voelde ik niks meer (dat kon ook...). Maarten kwam ondertussen ook even langs. Was vandaag blijkbaar dag van de milkshake in het ziekenhuis en hij bracht mij ook een chocolademilkshake. Met mega handschoenen aan (zagen eruit als bokshandschoenen), was drinken niet evident, dan maar met een rietje
Even later kwam de verpleegster mijn sloffen en handschoenen wisselen met nieuwe koude exemplaren die juist uit vriezer kwamen. Dit voelde nog erger aan dan de eerste. Mijn tenen en vingers waren ondertussen half bevroren en kregen nu een nieuwe lading ijs te verduren. Dit deed pijn, precies duizend naaldjes die in mijn vingers en tenen prikten, aiaiaiai....
Rond 13u30 werd ik verlost van mijn ijssloffen en -handschoenen. Handen zagen vuurrood en duurde toch nog even voor deze weer op temperatuur waren...
Maarten kwam nog even langs, hij moest nog werken tot 15u, dus daar zat ik nog een dik uur te gaan...
Het middagmaal van het ziekenhuis had ik vriendelijk geweigerd, dus had ondertussen wel honger gekregen. Dan maar naar de taverne tegenover ziekenhuis een croque monsieur eten. Met grote honger keek ik uit naar mijne croque, maar viel tegen. Droge croque en klein beetje sla, pfff.... Dus dan maar met honger naar huis.
Om 15u10 was Maarten ook buiten en reden we samen richting Landen. Kindjes ophalen bij oma. Ze waren weer verwend geweest en hadden leuke tijd gehad.
Thuis samen boterhammetjes eten, kindjes nog beetje spelen en seffens hun bedje in. Denk dat ik er vandaag ook vroeg inkruip.....
Voel mij goed, maar een goede nachtrust kan geen kwaad hé! Dat ik morgen uitgerust ben om de poetsvrouw in de gaten te houden ;-)
De herfstvakantie is weer voorbij, een weekje vakantie is voorbij gevlogen. Vanmorgen dus mijn kleine meid weer naar school gebracht. Ook Mats is vandaag dagje naar onthaalmoeder, dus home alone Dagje om binnen te blijven, de herfst is duidelijk begonnen, wind, regen, .... brr....
Durf bijna niet meer schrijven dat ik me goed voel.... Vorige keer toen ik dat deed, lag ik paar uurtjes later in ziekenhuis. Gelukkig is mijn weekendje ziekenhuis achter de rug en ben ik weer thuis, bij mijn lieve schatten.
Vorige week ook werk gemaakt van het zoeken van een poetsvrouw. Afgelopen zaterdag is ze zich komen voorstellen, een jong meisje van 21 jaar. Woensdagvoormiddag komt ze beginnen. Ben eens benieuwd!
Voel mij nog altijd goed, maar beetje hulp is welkom. Kan altijd rekenen op Maarten en familie, maar Maarten heeft het al druk genoeg met zijn werk, dus na een lange dag nog moeten poetsen, is ook niet leuk. En zijn vooral de grote werken die ik uit handen wil geven. Stof vegen en zo lukt nog goed, maar ramen wassen wordt toch vermoeiend. Dus daarom de poetsvrouw
Vorige week hebben Maarten en opa Jef ook in de tuin gewerkt, ben tevreden met mijn nieuwe boompjes.
Morgen staat chemo 4 op het programma. Dit weekend begonnen met het lakken van mijn nagels. Deze chemo zou een aanslag zijn op teen- en vingernagels. Daarom hebben ze mij vorige keer beschermende nagellak meegegeven. Zullen dit dus maar goed doen. Vanavond moet ik ook al een pil nemen. Zo zou ik de chemo beter moeten verdragen... pff.... allemaal vergif!
Morgenvroeg staat ook deel 2 van de psychologisch testen op het programma. Voor ik begon aan de chemo heb ik hier ook aan deelgenomen. Morgen dus deel 2. Testen om te controleren of chemo een bijwerking heeft op concentratie en geheugen. Benieuwd naar de resultaten..... Vrees gewoon dat mijn concentratie minder is door thuis te zijn. Mijn hersenen worden niet meer zo actief gebruikt, als je aan het werk bent, gebruik je je hersenen toch actiever, thuis is dat volgens mij toch minder. Na 2 maanden vakantie heb ik ook dat gevoel. Ondertussen ben ik al 4 maanden thuis, dus dat belooft....
Vanavond gaan de kindjes logeren bij oma en opa. Noor keek er al naar uit, ze heeft vanmorgen al wat spulletjes klaargelegd, wordt weer een hele verhuis Gelukkig is Mats nog niet zo kieskeurig... Aiaiai, binnen een paar jaar...
Afgelopen nacht toch een beetje beter geslapen dan vorige nacht, maar zo'n ziekenhuisbed ligt toch niet echt comfortabel... En vannacht heeft de verpleegster wel aan mijn antibiotica gedacht, dus rond middernacht en rond 5u was ze daar om infuus te veranderen.
Vanmorgen rond 7u veel plezier op de gang, de verpleegkundigen hadden blijkbaar veel te vertellen na het weekend, dus vroeg uit bed. Rond 8u kreeg ik ontbijt en kwamen ze bloed nemen. Nu was het wachten op dokter, had mijn vraag al klaar: "Mag ik naar huis?".
Omstreeks 9u30 opnieuw beweging op de gang, zag ze al afkomen, geen dokter, maar opnieuw assistenten.... Ik trek precies assistenten aan.... aaahhh..... Assistenten onderzochten mij met twee tegelijk, probeer maar eens te ademen op ritme van stethoscoop als ze met twee tegelijk luisteren en niet tegelijk van plaats veranderen.... een mens zou ervan in de war raken....
Maar goed, was in orde, ze hoorde niks, dat kon ik ze zo ook zeggen, na 2 longfoto's weet ik ook wel dat mijn longen in orde zijn....
Als antwoord op mijn vraag kreeg ik te horen dat mijn bloedwaarden nog niet binnen waren en dat ze dit moesten overleggen met dokter. Daarom wil ik dus een dokter zien, iemand die wel beslissingen kan nemen....
Pff, vroeg wanneer ik iets zou weten, rond 14u kreeg ik als antwoord!
En daar zat ik weer, vast op mijn kamer, niet ziek, geen pijn, wil naar huis! En liefst zo snel mogelijk.
Denk dat ik in de voormiddag zo'n 20 keer de gang op en af ben gewandeld, in de hoop toch een dokter te vinden. Maar niks, alleen assistenten die nogal dikke nekkerig overkomen.
Rond de middag was ik het beu en vroeg naar mijn bloedwaarden, geen antwoord! Gek word ik in mijn luxe-kamer!
Even later, eindelijk een dokter, super vriendelijk, niet mijn dokter, maar toch al een dokter! En eindelijk iemand met een antwoord! Ik mag naar huis! Woehoe!
Snel Maarten gebeld, "kom mij maar halen!"
Half uurtje later was hij er, snel mij naar huis gebracht en terug werken.
Ben blij dat ik weer thuis ben, niks zo goed als mijn eigen bedje, mijn eigen zetel en vooral dichtbij mijn gezinnetje
Wat een nacht.... ziekenhuizen zijn toch echt niks voor mij! Maar ja, voor wie wel?
Gisterenavond nog beetje tv gekeken en na bezoekje van de nachtverpleegster toch in slaap gevallen. Nachtverpleegster was slechtgezind, nam snel mijn temperatuur en begon toen te klagen over het uurtje meer dat ze vannacht moet werken. Tja, voor mij zou het ook een lange nacht worden, een nacht waarin ik 2u tweemaal zou zijn op de klok....
Elk uur heb ik gezien, niet van het lawaai, maar gewoon, kon de slaap niet vatten...en een ziekenhuisbed is toch niet gemaakt voor mensen van 1m90. En dan nog mijn mysterieuze bezoeker... Rond 4u ging mijn deur open, en zag een hand op zoek gaan naar de lichtknop. Licht aan en een oudere man in onderbroek en t-shirt stond in mijn kamer. Zei op een vriendelijke manier dat hij zich vergist had, bekeek mij, keek rond, zei "Is hier niet juist he", en wandelde weer de gang op. Heb toen toch wel even klaarwakker in bed gelegen....
Rond 7u30 kwamen de eerste verpleegsters mijn kamer al binnen, en even later was Maarten er ook al. Hij moest om 8u beginnen werken. Mijn bloeddruk en temperatuur werden gemeten en bloedname gebeurde. De nachtverpleegster had ik om 5u nog gezien voor het vervangen van mijn infuus NaCl (water dus), maar medicatie had ik niet meer gehad. Dus vroeg ik of ik niets meer moest krijgen. Had geen koorts meer, maar moest in ziekenhuis blijven voor medicatie.... Zo'n nacht kon thuis ook.... Zou mijn temperatuur tenminste éénmaal genomen hebben en water kan ik thuis ook drinken......
Verpleegster keek verwonderd toen ze merkte dat ik geen medicatie had gekregen... Had vannacht nog 2 zakjes antibiotica moeten krijgen. Maar dit was iemand vergeten....
Al snel had ik dus een infuus antibiotica aanhangen.
Nam twee happen van mijn ontbijt en wachtte op dokter, hoopte dat ik naar huis zou mogen. Had een koortsvrije nacht gehad, zonder medicatie en voelde mij prima. Dus, geen reden om nog in het ziekenhuis te blijven.
In de voormiddag kreeg ik bezoek van schoonbroer- en zusje. Deed deugd om iemand te zien, zo ging de tijd toch een beetje sneller voorbij. Rond 11u kwam een dokter mijn kamer binnenlopen. Hij was nog niet goed binnen of zei "U moet nog blijven tot morgen", en daar gingen we weer, mijn tranen begonnen weer te lopen. Kon er echt niet aan doen, stop mij in een ziekenhuis en mijn emoties slaan op hol.... Dokter was niet te overtuigen, moest blijven! Vandaag kreeg ik elke vier uur een nieuw infuus met antibiotica.
Namiddag kwamen schoonouders ook even langs en even later mijn ouders met mijn twee kleine schatten. Pff, rarara, daar kwamen de tranen weer, wat was ik blij mijn kindjes te zien. Noor vond het ziekenhuisbed geweldig en ook Mats was flink. Na een uurtje was het tijd om te vertrekken, vanavond zouden ze frietjes eten bij oma en opa. Ik moest het stellen met sandwiches, zo ziekenhuiseten, toch niks voor mij hoor... Wel goed voor dieet ;-)
Om 17u had Maarten ook gedaan met werken en kwam hij mij nog even gezelschap houden. Rond 19u30 vertrok mijne schat huiswaarts. Oma was ondertussen de kindjes thuis in bed gaan stoppen. Toen Maarten thuiskwam, lag Mats al flink te slapen, Noor had gewacht op haar papa, de flinke meid!
Papa met zijn twee kindjes thuis en mama in het ziekenhuis, pff... Deze gedachte bezorgde mij weer de nodige tranen om te beginnen aan mijn eenzaam avondje ziekenhuisbed....
Zaterdag 26 oktober, een dag die uit twee delen bestaat, zoals andere dagen uit een voor- en een namiddag, maar een dag van twee uiterste.
Voormiddag voelde ik mij prima, leuk gespeeld met de kindjes, beetje gepoetst, lekker gegeten, .... de dagelijkse dingen.
Maar rond 15u kwam daar verandering in....
Kreeg het plotseling heel erg koud. Draaide de verwarming een beetje hoger en trok een trui aan. Heb nogal snel koud, dus vond dit zeker niet abnormaal, zou wel snel overgaan. Maar kreeg het niet warmer, kroop dus even de zetel in met een dekentje. Niks hielp, lag te rillen en te beven....
Besloot toch even langs oma en opa te gaan met de kindjes. Mama brengt elke zaterdag een stukje taart mee, en beetje afleiding zou misschien zorgen voor opwarming.... Bij mama kreeg ik het ook niet warm, mama haalde snel warme fleece jas uit de kast en pakte mij in met dekentjes. Niks hielp... Bibber...bibber....bibber....
Liet de kindjes even bij oma en opa en reed terug naar huis. Eventjes de zetel inkruipen met enkele dekentjes, opwarmen en kindjes terug halen, niks aan de hand... Binnen half uurtjes is alles weer in orde en kunnen we vanavond gezellig samen frietjes eten
Na een half uurtje bibberen en beven besloot ik mijn temperatuur even te meten, 38.1°! Aaahhh.... lichte paniek! De woorden van oncoloog spookten door mijn hoofd... Vanaf 38.5° moet ik ziekenhuis in.... Ik wil niet naar ziekenhuis, ben niet ziek en heb hier geen tijd voor! Vanavond frietjes op het menu ;-)
Ok, rustig blijven, half uurtje rustig, niet te warm inpakken en dan zakt temperatuur wel weer. Na half uur nam ik opnieuw temperatuur: 39.1°! Neeeeennnn Dit kan niet! Ik belde naar Maarten en hij zei valiesje te maken en richting ziekenhuis te vertrekken.
Ik barstte in tranen uit, ik ben niet ziek, heb nergens pijn, alleen eventjes koorts... Ik wil niet naar ziekenhuis..... Tussen mijn tranen door zocht ik pyjama, kleren, handdoek, toiletgerief, ... bij elkaar en belde mama om te vragen of ze mij naar ziekenhuis wou brengen.
Even later was mama er al, gaf mij een dikke knuffel en vertrokken we. We stopten nog even bij de kindjes om hun knuffels te brengen en papa bracht mij naar Hasselt. Onderweg was de koude weg, voelde mij best ok, wilde niet naar ziekenhuis, dat is een plaats voor zieke mensen en ik ben echt niet ziek!
Half uurtje later, omstreeks 17u, waren we in Hasselt. De parking stond vol met "Ahmed" en zijn 30 vriendjes, na even aandringen lieten ze ons toch door en kon papa de auto parkeren. Maarten kwam ook naar ingang en schreef mij in. Daar zaten we in de wachtzaal naast een dame op leeftijd die gevallen was en pijn haar pols had, maar ze had geen tijd want moest nog naar een feest..... Probeerde vriendelijk te blijven tegen de dame, maar moet bekennen dat haar verhaal mij totaal niet interesseerde....
Even later werden we binnen geroepen, in de gang wandelden we voorbij de andere 40 vrienden van "Ahmed", manman, zoveel volk, allemaal voor ene man.... die lichtgekwetst was na verkeersongeval. We volgden de verpleger tot aan box 3, daar zou ik de komende uren zitten.
Na een tijdje kwam assistente nummer 1 langs, een vrouwelijke knappe dokter die nogal problemen had met haar blonde haren die vasthingen in de stethoscoop... Tip voor dokters met lange haren: staartje maken! Ze onderzocht mij, maar had geen pijn, was niet ziek, .. dus mysterie...
Daarna kwam verpleger om mijn port-a-cath aan te prikken voor bloedname. Maar blijkbaar zijn ze daar niet zo handig in op spoed. Eerste poging mislukte, de naald raakte de rand van mijn port-a-cath en kaatste af, was vrij pijnlijk... Gelukkig was poging twee wel ok. En toen kon het wachten beginnen....
Eén uur.... anderhalf uur.... twee uur later kwam assistente nummer 2 melden dat ik moest blijven om antibiotica via infuus toe te dienen. Ik barstte weer in tranen uit.. pff... was emotioneel een wrak!
Voor ik naar kamer mocht, moest ik nog getest worden op ziekenhuisbacterie. Eerste wattestaafje stopte verpleger in mijn neus, tweede in mijn keel en derde moest in mijn poep. Gelukkig stelde hij voor dat ik dit zelf even zou gaan doen... Niet leuk, maar als het dan toch moet, liever zelf...
Even later mocht ik naar mijn kamer, op de vraag of ik een rolstoel wou, moest ik zelfs niet antwoorden, denk dat mijn mimiek hier zeer duidelijk was.... Ben niet ziek! Wil naar huis!
Dus daar gingen we, vijfde verdiep, kamer 506, een luxe-kamer met een prachtig uitzicht! Maar kon mij allemaal niet schelen, ik hoor hier niet, ben niet ziek... Een lieve verpleger stelde nog enkele vraagjes, maakte mij infuus met antibiotica in orde en wenste mij een goede nacht.
Half uurtje later vertrok ook Maarten naar huis. Ik trok mijn pyjama aan, zette tv op voor beetje afleiding en kroop met doos zakdoekjes mijn ziekenhuisbedje in.....
Bij het bekijken van mijn blog merk ik op dat het weer enkele dagen geleden is dat ik nog iets geschreven heb. Maar dit is positief hoor, voel mij de laatste dagen goed en ben volop bezig geweest met vanalles
Moet de onco-coach echt gelijk geven, de eerste week is het zwaarst en daarna gaat het steeds beter. Dus sinds woensdag voel ik mij weer prima. Alle kwaaltjes zijn weg. Moe zijn is stukken beter, vieze smaak is ook weg, .... voel me goed! En als ik me goed voel, kan ik niet stilzitten
Deze week speelgoed van de kinderen opgeruimd, binnenkort komt Sinterklaas met Zwarte Piet (!) langs, dus moest er een beetje plaats gemaakt worden. Maar kan u verzekeren speelgoed opruimen met kindjes in huis, lukt niet! Dus Noor naar school en Mats doos auto's voor zijne neus, en sorteren maar.
Noor is al volop aan het kiezen in de speelgoedboekjes, leuk om haar bezig te zien. Maar ze zal toch nog een beetje moeten selecteren hoor, budget van de Sint is beperkt ;-)
Donderdag ook leuk dagje gehad met mijn lieve mama, 's morgens bezoekje aan pa, beetje shoppen en 's middags broodje eten. En dat alles onder een stralend zonnetje, wat moet ene mens nog meer hebben. Mats was mee, dus die moesten we natuurlijk goed in het oog houden, want rondlopen tussen winkelrekken vindt hij blijkbaar fantastisch, om nog maar te zwijgen van de paspoppen... aahh.... Gelukkig staan die stevig op hun benen....
Dit weekend is Maarten werken, zit dus heel weekend alleen met de kids. Pff, niet leuk... Namiddag bezoekje aan oma en opa, stukje taart eten, mmmm..... De meeste mensen vallen af als ze chemo krijgen, ik dus niet hé! Denk dat ik ondertussen paar kilo ben bijgekomen....
Noor heeft nu weekje vakantie, maandag op zoek naar Halloweenkostuum voor de Halloweentocht op donderdag. Hoop dat we iets vinden. Tips zijn altijd welkom.
Dus nu genieten van een weekje vakantie en dan zijn we weer klaar voor chemo 4!
Volgende keer krijg ik een ander soort chemo, chemo gemaakt van de taxushaag zijn de onco-coach mij vorige keer. Taxushaag, giftig hé, dus chemo puur vergif! Pff, niet leuk!
Zie op tegen volgende chemo... Leg even uit waarom: van deze chemo zou ik niet meer ziek worden (werd ik van vorige ook niet ), maar deze chemo is een aanslag op nagels. Dus moet op voorhand nagels lakken met beschermende nagellak (heb ik meegekregen), en tijdens chemo ijszakken dragen aan voeten en handen. Ik heb al zo snel koud, moet ik daar 1u30 zitten met soort bokshandschoenen die aanvoelen als ijs. Brrr... vorige keer zat mijn buurvrouw daar met die ijszakken. De vrouw kon nog niet zelf eten of het blad van haar boekje omdraaien. Kijk er echt niet naar uit.... Maar ja, geen keuze hé! Zal moeten, denk dat ik mijn dekentje ga meenemen en vragen of ze mij warme choco willen maken, maar hoe moet ik die dan drinken, na 1u30 zal die ook koud geworden zijn, vrees ik....
We zien wel, nu eerst genieten van mijn kleine schatten een week thuis
Chemo nummer 3 is al enkele dagen achter de rug, zijn nu officieel half :) Drie gedaan, nog drie te gaan.
Maar moet bekennen dat ik hoop dat de volgende drie toch iets vlotter verlopen dat de laatste.... pff....
Woensdag, dag van chemo, opgestaan met buikkrampen en tot op heden nog altijd gegrommel in mijne buik. Is het van chemo, of is het buikgriep? Weet het niet, maar is niet aangenaam!
Word geregeld 's nachts wakker met hevige buikkrampen, spurten naar het toilet waar ik dan enkele uurtjes kan doorbrengen. Probeer wel enkele pijnstiller en zo te nemen, maar medicijnen hebben volgens mij tijd niet om te werken.... Komen er op één of andere weg snel terug uit... bah!
Gelukkig is mijn lieve schat thuis, heeft enkele dagen vrij en kan dus voor kindjes zorgen. Onze Mats heeft het de laatste dagen ook niet zo makkelijk. Weten niet wat het ventje heeft, maar wil niet meer alleen slapen. Hele dag actief bezig, hebben middagdutje al ingekort zodat hij 's avonds extra moe zou moeten zijn, maar.... zonder resultaat!
Wanneer hij zijn bedje ziet, wenen, brullen, .... oppakken en meneertje is rustig. Zaterdagavond heeft hij zelfs tussen ons in geslapen. Na een tijdje geef je op en geef je toe, tussen ons in lag hij zo zalig te slapen.... En een mens heeft zijn uurtjes slaap nodig
Gelukkig is Noortje héél flink! Zo fier op onze grote meid
Sinds enkele dagen andere bijwerking van chemo ontdekt. Iets waar iedereen mij reeds voor gewaarschuwd had, iets waar ik nog lang van gespaard ben gebleven is nu toch gebeurd... Mijn smaakpapillen zijn aangetast... Pff... echt niet leuk! Sommige dingen zien er zo lekker uit en verheug mij dan op de lekkere smaak ervan totdat het in mijn mond zit, proef niks... Ja, toch wel, vieze slechte smaak! Bah... Door mijn buikkrampen heb ik afgelopen dagen niet veel meer gegeten, maar wat ik geprobeerd heb, viel tegen... Hoop dat dit niet te lang duurt, want vind dit niet leuk!!!
