Vandaag even langs pa geweest, hij is maandag jarig, dus vandaag cadeautje gaan brengen en stukje taart gaan eten  

Maarten heeft vanavond, na het eten van de frietjes van de frituur, mijn haar onder handen genomen. Toen het begon uit te vallen tijdens chemo hadden we tondeuse genomen en het kort afgeschoren. Mijn haar is wel verder uitgevallen, maar ben nooit volledig kaal geweest, had wel kale plekken, maar op sommige plaatsen heb ik mijn haar gehouden. Bijgevolg had ik nu dus een zeer vreemd kapsel, de "sterke" haren waren dus blijven groeien en waren ondertussen paar centimeter lang, op de andere plaatsen groeit mijn haar ook terug, maar dit is nog maar paar millimeter lang. Dus Maarten heeft lange haren weggedaan... zie er nu weer beetje deftig uit ;-) Hoop dat mijn haar nu goed begint te groeien, ben die mutsen beu hoor.... pff.... Thuis loopt ik rond zonder muts, kindjes zijn het al helemaal gewoon en bekijken het niet meer. Maar om buiten te komen, doe ik toch nog muts op, is nog beetje te kort. 

Viel wel op dat de afgeschoren haren grijs waren... hoop dat dit niet mijn nieuwe kleur wordt! Misschien heeft de chemo het kleurpigment wel afgebroken en zijn de haren grijs geworden... (of klinkt dit belachelijk?). Zullen binnen paar weken zien welke kleur het zal worden, maar hoop toch geen grijs.... Dan kan ik al dadelijk afspraak maken voor kleuring.... We zien wel, zorgen voor binnen paar weken, maanden, .... 

Morgen staat er hier al een verjaardagsfeestje op het programma. Onze kleine jongen wordt de 23ste al 2 jaar! Wat vliegt de tijd! Morgen al feestje voor de schoonfamilie, de taart is besteld, laat de cadeautjes maar komen Kijk er al naar uit om zijn gezichtje te zien bij het openmaken van de pakjes. Zusje zal wel helpen met het openmaken ervan, en waarschijnlijk zal zij er morgen meer mee spelen dan Mats zelf. Mats speelt laatste dagen nogal veel met poppen, hij vindt het leuk om ermee rond te dragen en tutje te geven, tja, zal er mij nog maar geen vragen bij stellen zeker.... ;-)

Vanmorgen ons Noortje weer superflink naar school. Op de parking kwamen we al vriendinnetje tegen en hand in hand liepen ze naar binnen. Wat kan een mama fier zijn De juffen hadden hun handen al vol met de nieuwe kindjes, ocharme, zo wenen, en de juffen maar troosten.... 

Na school hadden we afspraak bij Kind & Gezin, moesten er zijn om 17.10u. Waren ruim op tijd en kindjes hadden al snel speelgoed gevonden. Zo leuk om zien hoe goed Noortje dan voor haar broertje zorgt, een mini-mama. Ze kan soms zo kwaad op hem zijn, als hij haar knutselwerkjes kapot maakt of aan haar haren trekt, maar ze ziet haar broertje graag, daar ben ik zeker van! 

Mats uitkleden en dan richting weegschaal. Mats vond het allemaal maar raar, zette hem op weegschaal en traantjes kwamen al snel... Resultaat: 16.100kg! Eén van de bejaarde vrouwen vond hem een flink meisje! Toen ze dit zei kreeg ze een elleboogstoot van haar bejaarde collega Wel grappig, twee vrouwen van gemiddeld 65 jaar, naast elkaar met hun tasje koffie. Ze probeerden zo hard hun best te doen....

Kwartiertje later mochten we binnen bij dokter. Even luisteren, en overal voelen. Kleine ventje maar wenen, hij vindt het niet leuk als vreemde mensen hem "ambeteren". Hij heeft tijd nodig om te wennen aan vreemden.... En nu werd hij daar op een tafel gelegd en begon een vrouw hem te onderzoeken. Gelukkig was hij nadien snel getroost. Verdict van de dokter: alles in orde, sterke jongen! Dit had ze wel ondervonden toen ze hem probeerde op zijn rugje te leggen en hij niet echt meewerkte

Nadien nog langs verpleegster, vragenronde kon beginnen ivm eten, slapen, spelen, .... Noortje nam haar taak zeer ernstig en antwoordde met veel plezier. Volgende keer stuur ik ze met hun tweetjes naar binnen. Zal wel lukken ;-)

Na gesprekje, meten.... Daar gingen we weer, wenen. Mats dwingen lukt niet goed, hij heeft tijd nodig om te wennen. Maar ja, beetje "vechten" en kwamen op 98cm. Grote jongen

Mats weer aankleden en huiswaarts. Broodjes eten en bedjes in Nu kan ik nog genieten van een rustig avondje in mijne zetel ;-)

Hier rustig weekendje achter de rug. Zaterdag even langs mama en papa geweest, ze hebben het moeilijk met nieuws van operaties. Zullen weer enkele zware maanden worden, voor iedereen, maar denk dat ik dit juiste keuze is. Na operaties ben ik gerust, indien ik mij niet laat opereren blijft de onzekerheid. Alhoewel gerust leven, zit er ook niet in, dit zal ik pas kunnen als zowel Noor als Mats negatief testen op hun 18 jaar. En anders zal de schrik er blijven inzitten..... 

Zondag gaan shoppen met Noor en mama. Eerst langs JBC, daar was de buit maar mager, enkel golfje voor Noor. Vond dat de winkel er zeer rommelig bijlag en leuke kleding had maar sticker van 10%, dus de moeite niet. Maar had eigenlijk het meeste last van klanten die er rond liepen. Mag geen rascist zijn, maar sommige mensen stinken echt! En dan is mijn zin om kleren te passen of in rekken te zoeken al voorbij....Bah! Dan maar naar E5-mode, daar had ik snel mijn handen vol met kleedjes en rokjes. Maar in pashokje bleken die spulletjes toch veel leuker op de kapstok...., dus met lege handen naar buiten. Tenslotte nog naar Avance, daar enkele topjes gekocht, trui en vestje voor Noor. Topjes zijn om mee naar ziekenhuis te nemen. Zou ongeveer week moeten blijven voor operatie, dus paar extra topjes kwamen wel van pas. Heb het in ziekenhuis toch altijd warm, dus broeken en topjes zijn ideaal om mee te nemen. Eind van de maand zullen we datum wel weten en dan kan ik valiesje maken. Hoop langs één kant dat het allemaal snel achter de rug is, maar langs de andere kant zie ik op tegen hele week ziekenhuis.... Kan kindjes zo lang niet missen!! Ik weet wel dat ze super goed opgevangen worden door oma, en dat ze het zelf héél leuk vinden om bij oma en opa te gaan logeren, maar heb ze het liefst dicht bij mij.... Dat wordt waarschijnlijk het zwaarst, de mentale pijn.... Fysiek zal het ook zwaar worden, maar mijn kindjes missen en het weg van huis zijn, daar heb ik het toch steeds moeilijk mee.... pff.... heb maar een zwak moederhartje hoor....

Vandaag moest ons Noor weer naar school, ze keek er naar uit. Ze had haar vriendjes en juf toch wel gemist in de vakantie. Maar dat wilde ook zeggen, wekker zetten, was toch nog vroeg vanmorgen... Dat waren we niet meer gewoon.... En nog zo donker.... Gelukkig was Noor superflink. Was weer even wennen in huis, ook Mats moest weer wennen aan het alleen spelen, hij miste zijn zusje toch wel hoor. Mijn kleine schatten! Binnenkort dus weer naar het ziekenhuis, een volledige week zei gynaecoloog. Een week zonder kindjes... pff.... denk dat mijn mentale pijn zwaarder zal zijn dan de fysieke pijn. Heb echt een zwak moederhartje hoor, kan mijn kindjes echt niet missen... Als ik eraan denk, krijg ik al tranen in mijn ogen. Pff.... op zo'n momenten heb ik zin om eens goed te vloeken of te roepen... stomme kanker!!! 

Waarschijnlijk zullen we eind van de maand wel een datum weten voor operatie, moet dan ook nog eens met Noor praten hierover. Vertellen dat mama geopereerd moet worden en dus naar het ziekenhuis moet. Kindjes gaan dan logeren bij oma en opa, dat vinden ze geweldig, dan worden ze weer extra verwend. Dus dat zal ze niet zo erg vinden. Maar hoe moet ik dit vertellen aan actieve kleuter van 5 jaar? Kan toch moeilijk hele verhaal vertellen? Daar begrijpt ze niks van en wil haar ook niet bang maken. Misschien best het zo eenvoudig mogelijk vertellen.... Maar hoe? Tips zijn altijd welkom