|
Eerste dag van een nieuwe maand, wanneer ik terugkijk naar de maand juli, is dit toch met zeer gemengde gevoelens hoor. Emotioneel toch wel één van de zwaarste maanden van mijn leven. Maar ook een maand waarin ik de steun van mijn lieve schat, kids, familie en vrienden gevoeld heb. Ik weet ondertussen dat niet iedereen het even makkelijk heeft om te praten over kanker, ik weet op wie ik echt kan rekenen en wie veel blablabla verkoopt....
Vandaag, 1 augustus, 9 dagen na mijn operatie, op na-controle. 14u30 hadden we afspraak in de borstkliniek. Mama kwam de kindjes voormiddag al ophalen zo kan Mats daar zijn middagdutje doen. Maarten en ik vertrokken beetje vroeger richting Hasselt. Eerst naar De Molder, maar daar viel het tegen, hadden maar 3 hoedjes; nam een simpel zwart mee. Daarna richting ziekenhuis, hadden nog even tijd en wandelden langs Veritas in stad. Daar nog 2 leuke hoedjes gekocht, bruin en turqooise. Nu ben ik voorbereid als mijn haar begint uit te vallen! Wacht maar, ga er nog goed uitzien met mijn hoedjes ;-)
Wandeling terug naar ziekenhuis, pff...pfff...warm....warm.....
Iets na 14u zaten we al in de wachtzaal (naast de airco!). Rond 14u30 kwam een assistente van de gynae ons roepen. Pleisters af, strips weg en onderhuidse hechting eruit! Ben al tevreden over litteken op mijn borst, is al mooi genezen en de pleister mocht weg.... bye bye jeuk!
Daarna zelfde scenario onder mijn oksel. Lag daar mooi met mijn half geschoren oksel.... beetje genant, maar kon er niks aan doen, haartjes groeien blijkbaar ook onder pleister....
Na de vragenronde van Maarten, kregen we enkele positieve antwoorden van de assistente die niet erg zelfzeker overkwam... Lymfeklieren waren niet aangetast en de snijrand rond de tumor was ook in orde. Jihaaa!!!
Terug naar wachtzaal, nu was oncoloog aan de beurt. Tien minuutjes later mochten we binnen. Daar lang en spannend verhaal...
Hij vertelde hetzelfde als assistente, de lymfeklieren en snijranden waren ok. Na verder onderzoek bleek het een zeer agressieve vorm van kanker te zijn, was op paar maanden tijd snel gegroeid. Hij vertelde ook dat kanker niet hormoongevoelig was. (tijdens biopsie wel, maar blijkbaar kan dat veranderen)
En toen was ik blij dat ik zat, toen hij de rest van het verhaal vertelde.... Temperatuur buiten was rond de 30°, maar in het bureau van de oncoloog was het minstens even warm geworden....
Binnen 4 weken beginnen we sowieso met chemo. 6 sessies met telkens 3 weken tussen. (dit wisten we al, niks nieuws). Maar moest nu ook genetisch onderzocht worden. Onderzoek zelf is niet erg, bloedname en gesprek, maar resultaat daarentegen... In de meeste geval is dergelijke tumor voor 75% genetisch.... Voor dat genetisch onderzoek moeten we naar Leuven, in Hasselt was geen plaats meer tot eind december (zelfs niet toen we weer even lieten vallen dat Maarten in ziekenhuis werkt). Resultaat zou dan nog zo'n 4 maand op zich laten wachten en dan zijn er 2 mogelijkheden:
- Kanker is genetisch bepaald (erfelijk dus): dan wordt mijn rechterborst volledig geamputeerd en nadien bestraald.
- Kanker is niet genetisch bepaald: keuze voor ons: bestralingen en vanaf dan elke 3 maanden op controle omdat de kans op herval vrij groot is, ofwel volledig amputatie met bestralingen.
Aaaahhh.... daar stopte mijn wereld weer even met draaien! En dacht vooral aan Noor! Erfelijk? Dan maakt ook Noor grote kans op borstkanker, dit wil ik mijn dochter niet aandoen, dit is niet eerlijk, waarom? waarom? waarom? .... Indien het erfelijk zou zijn, zal het kleine meisje vanaf haar 20ste jaarlijks op controle moeten om eventuele kanker snel op te sporen.... (Noor wordt dan wel eerst getest, en dit kan ook negatief zijn, dan blijft ze gespaard van onderzoeken).
Kon met moeite mijn tranen bedwingen daar in dat warme kamertje, maar probeerde mij sterk te houden, zal straks mijn tranen wel weer de vrije loop laten....
Samen met de oncoloog liepen we nog even naar secretaresse, zij regelde mijn opname voor chemo. Eerste keer moet er een poortkatheter gestoken worden onder narcose en moet ik nachtje daar blijven. We legden dit vast op dinsdag 27 augustus.
Terug naar wachtzaal, moesten borstverpleegkundige nog zien. Op dat moment wou ik het liefst gewoon naar huis, naar buiten, wou wenen! Namen toch maar plaats in de gang en traantjes kwamen toch hoor. Ok, hadden goed nieuws gekregen, alle kanker was weg, maar "amputatie", daar had ik mij totaal niet aan verwacht! Een dikke week geleden lag ik op operatietafel voor stuk van mijn borst weg te nemen en nu spraken ze over volledige amputatie... Kon dit dan vorige keer al niet?! In de gang praatten Maarten en ik over gesprek bij oncoloog. Zo lief hoe hij mij steunt!
Werden goed opgevangen door verpleegkundige, ze gaf ons extra uitleg over chemo en luisterde naar ons verhaal.Voelde mij terug sterker toen ik naar buiten wandelde, babbelen had deugd gedaan.
We passeerden nog even op collega's van Maarten en even later wandelden we ziekenhuis uit. Zo, mijn gewone leven kon verder tot 27 augustus! Toch wel raar hoor... De auto gaf een buitentemperatuur van maar liefst 39°C, pff....
's Avonds kwamen mama, papa en pa nog even langs en schoonfamilie belde even. Iedereen moest weer even slikken bij woord "amputatie". Maar zo ver zijn we nog niet hé! Eerst erfelijkheidsonderzoek afwachten en dan beslissing nemen.... Leuk dat iedereen ons zo steunt! Dank jullie wel!
Vanavond speelden kindjes nog even buiten en ik genoot van ernaar te kijken! Dit is mijn doel voor de komende weken: genieten van mijn gezinnetje! En daarna vol goede moed beginnen aan de chemo! (mijn hoedjes heb ik alvast ;-) )
01-08-2013 om 21:22
geschreven door Erika 
|
. Belde toch maar even naar borstkliniek om te vragen wat ik nog moest of kon doen. Kreeg assistente aan de lijn en met een oost-vlaams accent vertelde hij met dat strips goed waren. Moet nu wel opletten voor infecties.
