Ook mijn grote schat had een goede nacht gehad. Was vannacht wel geregeld wakker geworden om mijn temperatuur te controleren. Had vannacht toch nog hoge koorts gemaakt, maar heb erdoor geslapen. 

Vanochtend na het douchen was koorts weg

Voormiddag nog goed gerust in zetel. Mijn lichaam doet nog pijn, erge spierpijn, vooral benen doen pijn. Spierpijn kan bijwerking van chemo zijn, en nu door buikgriep is het weer combinatie. Paar dagen doorbijten en zal wel beter zijn (hoop ik toch...)

Namiddag kwam oma Noortje halen om naar circus te gaan. Onze kleine meid is genezen en stond vanmorgen te springen om naar circus te gaan. Dus, ze is weer verwend geweest door oma Maarten en Mats gingen naar opa, daar kwam iemand langs om hout te kopen. Aangezien we onze kachel verkocht hebben en pelletkachel gekocht hebben, mag het hout ook weg. Zo kon ik nog wat rusten. Deed deugd, de stilte en rust in huis. 

Kindjes liggen in bed, ik denk dat ik ook vandaag op tijd mijn bedje inkruip.... Slapen kan deugd doen en zijn we morgen weer paraat voor een nieuwe dag

Jaja, ook deze keer weer.... pff!

Donderdagnacht begon het hier. Eerst had Maarten een beetje last van zijn buik, diarree.... Half uurtje later kwam Noortje kamer binnen met buikpijn en nog geen 5 min later was de kleine schat aan het overgeven.... Normaal gezien kan ik er goed tegen als kindjes ziek zijn, maar deze keer deed de geur en Noor zien overgeven ook mijn buik serieus draaien... En dus, tien minuten later hing ook ik boven het toilet. Hebben alle drie hele nacht overgegeven en diarree gehad. Noortje is tegen de ochtend toch nog flink in slaap gevallen en was 's morgens gelukkig al wat beter. 

Maarten voelde zich 's morgens nog even slecht. En ik was een wrak! Van het vele overgeven was mijn lichaam op, voelde nu duidelijk hoe zwak de chemo mij toch maakt. Heb wel geregeld buikgriep en je kan je daar slecht van voelen, maar nu was ik gewoon op, kon me met moeite op mijn benen houden. Ben ondertussen wel gewoon aan mijn kaal kopje, maar vannacht was het telkens schrikken toen ik mijn mond ging spoelen, zag er echt niet goed uit....

Ondertussen had ik ook koorts gemaakt, koorts weer tot zo'n 38.7°, dus te veel om thuis te blijven. Maar hoe zouden we dit oplossen? Iedereen, behalve Mats, was ziek.... Ik stak in bed en kon er echt niet uit. Dus alles kwam op Maarten zijn schouders terecht. Hij belde oma Niek en vroeg om kindjes op te halen. Zo konden Noor en Mats mee naar daar. Even later belde hij ook mijn mama om mij naar het ziekenhuis te brengen.... Vorige keer weende ik tranen met tuiten toen ik naar het ziekenhuis moest, nu vond ik het niet zo erg. Ok, ziekenhuis is niet leuk. Maar iemand moest mij helpen, zo kon het niet lang meer duren, zo zwak....

Maarten liet mij met een klein hartje richting Hasselt vertrekken. Liefst had hij mij natuurlijk zelf gebracht, maar hij was ocharme zelf veel te ziek om mij te brengen. Hij zou voormiddag wat rusten en dan rond de middag opkomen. Ik had mijn valiesje mee, zou waarschijnlijk toch moeten daar blijven. 

Mama was snel hier en half uurtje later stonden op we op spoedafdeling in Hasselt. Maarten had ondertussen een collega gebeld om even naar mij te komen kijken en de standaard procedures op spoed even sneller te laten verlopen.

Op spoed kwam ik in dezelfde box terecht als vorige keer, nummer 3. Al snel werd er bloed getrokken via port-a-cath. Zeer lieve verpleegster nam rustig de tijd om port-a-cath te zoeken en correct aan te prikken. Doordat mijn lichaam overal pijn deed, voelde deze prik ook pijnlijker dan anders.... Maar goed, bloed was afgenomen en kon onderzocht worden. Mama kreeg het even moeilijk toen bloed afgenomen werd. Ze liep even de gang op, op zoek naar frisse lucht. Maar mijn lieve mama kwam al snel weer binnen, ze wou mij ook niet alleen laten.

Even later kwam spoedarts mij onderzoeken. Heel mijn lichaam deed pijn van over te geven vannacht en dus deed het duwen op mijn buik ook pijn, dus vroeg ze een echo aan. Met een rolstoel werd ik naar radiologie gebracht. Was druk, dus zou even moeten wachten, zei de verpleegster van spoed. Maar daar kwam snel verandering in toen collega van Maarten mij kwam opzoeken... Ze nam rolstoel en reed mij naar dokter en even later werd er een echo van mijn buik genomen. Zelfs het duwen met het echo-apparaat voelde pijnlijk aan. Maar gelukkig niks te zien, dus een virale infectie, of te wel buikgriep. 

Door de echo van mijn buik weet ik nu ook dat mijn baarmoeder naar achter gekanteld ligt, vandaar dus soms de lage rugpijn...

Na de echo terug naar spoed. Na even wachten waren de resultaten van mijn bloed binnen. Bloedwaarden waren ok en na overleg met oncoloog stuurde spoedarts mij huiswaarts. Aan een virale infectie is immers niet veel te doen. Maar indien ik zondag nog koorts maak, moet ik opnieuw binnen. Voelde mij al wat beter na pijnstilling en was blij dat ik terug naar huis mocht

Belde Maarten, hij was thuis ongeduldig op nieuws aan het wachten, en vertelde hem dat we terug naar huis mochten. Even langs oma Niek rijden om kindjes op te halen en naar huis. Oma nam de kindjes mee naar huis, zo konden zowel Maarten als ik nog wat rusten.

De hele namiddag heb ik geslapen. 

's Avonds brachten oma en opa de kindjes terug, Maarten legde ze in hun bedje en al snel vielen onze lieve schatten in slaap.

Rond 20u kroop ik ook mijn bedje in, kon mijn ogen nog niet openhouden.... Dus, slaapwel iedereen

Rond 7u30 kwamen we aan in Hasselt, auto parkeren en richting 5de verdieping. Daar stond de psychologe mij al op te wachten. Een verpleegster prikte snel mijn port-a-cath aan en stuurde mijn bloed naar labo. Hoopte dat witte bloedcellen gestegen waren en dat chemo door kan gaan, had echt in zin in de zin: "U mag naar huis mevrouw, de chemo wordt uitgesteld, uw witte bloedcellen staan nog te laag!". Oh nee, dit wilden we echt niet horen...

Maarten ging naar zich omkleden en mijn stoel reserveren in de dagkliniek. Met andere woorden mijne jas op "mijne" stoel leggen. Sinds de eerste chemo zit ik telkens op dezelfde plaats en is altijd goed verlopen, dus beetje bijgeloof.... 

De psychologe nam mij mee naar haar kantoor en daar kwamen de eerste vragen:

- Noem zoveel mogelijk woorden die beginnen met de letter "k" in 1min, daarna kreeg ik nog de letters "o" en "m". Probeer dit maar eens, lijkt makkelijk, maar is het eigenlijk niet.

- Som mij zoveel mogelijk beroepen op in 1min.

- Patronen volgen

- Staafjes in gaatjes steken

- Lijstjes herhalen

- .....

Eigenlijk allemaal leuke spelletjes

Tijd vloog snel en rond 9u30 vertrok ik met gekruiste vingers naar oncoloog. Ons geduld werd vandaag op de proef gesteld, half uurtje wachten en mochten binnen. "Mevrouw Vanaeken, uw bloed is prima!" Joepie, chemo kan doorgaan Klinkt misschien vreemd, dat ik hier zo blij om ben. Maar als alles volgens plan verloopt ben ik er midden december vanaf en kan ik ook genieten van de feestdagen, indien chemo éénmaal wordt uitgesteld, zit ik nog met chemo tijdens feestdagen en moet bekennen dat ik dan toch wel andere plannen heb ;-)

Chemo kon dus besteld worden, nu snel naar mijne zetel in de dagkliniek. Daar werd infuus met voorbereidingen aangehangen, allerlei baxters tegen misselijkheid en dergelijke...

Anderhalf uur later waren ze daar met mijn ijsschoenen en -handschoenen.... Hier had ik zo tegenop gezien, brrr.... Heb het al zo snel koud en nu handschoenen en sloffen aandoen die net uit de vriezer komen...

Verpleegster hielp mij, en voelde dus echt koud! Echt niet leuk! Maar moest doorbijten, geen keuze!

Na half uurtje was de ergste koude voorbij, ofwel begonnen mijn handen en voeten er aan te wennen, ofwel waren ze gewoon bevroren en voelde ik niks meer (dat kon ook...). Maarten kwam ondertussen ook even langs. Was vandaag blijkbaar dag van de milkshake in het ziekenhuis en hij bracht mij ook een chocolademilkshake. Met mega handschoenen aan (zagen eruit als bokshandschoenen), was drinken niet evident, dan maar met een rietje  

Even later kwam de verpleegster mijn sloffen en handschoenen wisselen met nieuwe koude exemplaren die juist uit vriezer kwamen. Dit voelde nog erger aan dan de eerste. Mijn tenen en vingers waren ondertussen half bevroren en kregen nu een nieuwe lading ijs te verduren. Dit deed pijn, precies duizend naaldjes die in mijn vingers en tenen prikten, aiaiaiai....

Rond 13u30 werd ik verlost van mijn ijssloffen en -handschoenen. Handen zagen vuurrood en duurde toch nog even voor deze weer op temperatuur waren...

Maarten kwam nog even langs, hij moest nog werken tot 15u, dus daar zat ik nog een dik uur te gaan...

Het middagmaal van het ziekenhuis had ik vriendelijk geweigerd, dus had ondertussen wel honger gekregen. Dan maar naar de taverne tegenover ziekenhuis een croque monsieur eten. Met grote honger keek ik uit naar mijne croque, maar viel tegen. Droge croque en klein beetje sla, pfff.... Dus dan maar met honger naar huis.

Om 15u10 was Maarten ook buiten en reden we samen richting Landen. Kindjes ophalen bij oma. Ze waren weer verwend geweest en hadden leuke tijd gehad. 

Thuis samen boterhammetjes eten, kindjes nog beetje spelen en seffens hun bedje in. Denk dat ik er vandaag ook vroeg inkruip..... 

Voel mij goed, maar een goede nachtrust kan geen kwaad hé! Dat ik morgen uitgerust ben om de poetsvrouw in de gaten te houden ;-)

Durf bijna niet meer schrijven dat ik me goed voel.... Vorige keer toen ik dat deed, lag ik paar uurtjes later in ziekenhuis. Gelukkig is mijn weekendje ziekenhuis achter de rug en ben ik weer thuis, bij mijn lieve schatten.

Vorige week ook werk gemaakt van het zoeken van een poetsvrouw. Afgelopen zaterdag is ze zich komen voorstellen, een jong meisje van 21 jaar. Woensdagvoormiddag komt ze beginnen. Ben eens benieuwd! 

Voel mij nog altijd goed, maar beetje hulp is welkom. Kan altijd rekenen op Maarten en familie, maar Maarten heeft het al druk genoeg met zijn werk, dus na een lange dag nog moeten poetsen, is ook niet leuk. En zijn vooral de grote werken die ik uit handen wil geven. Stof vegen en zo lukt nog goed, maar ramen wassen wordt toch vermoeiend. Dus daarom de poetsvrouw  

Vorige week hebben Maarten en opa Jef ook in de tuin gewerkt, ben tevreden met mijn nieuwe boompjes.

Morgen staat chemo 4 op het programma. Dit weekend begonnen met het lakken van mijn nagels. Deze chemo zou een aanslag zijn op teen- en vingernagels. Daarom hebben ze mij vorige keer beschermende nagellak meegegeven. Zullen dit dus maar goed doen. Vanavond moet ik ook al een pil nemen. Zo zou ik de chemo beter moeten verdragen... pff.... allemaal vergif!

Morgenvroeg staat ook deel 2 van de psychologisch testen op het programma. Voor ik begon aan de chemo heb ik hier ook aan deelgenomen. Morgen dus deel 2. Testen om te controleren of chemo een bijwerking heeft op concentratie en geheugen. Benieuwd naar de resultaten..... Vrees gewoon dat mijn concentratie minder is door thuis te zijn. Mijn hersenen worden niet meer zo actief gebruikt, als je aan het werk bent, gebruik je je hersenen toch actiever, thuis is dat volgens mij toch minder. Na 2 maanden vakantie heb ik ook dat gevoel. Ondertussen ben ik al 4 maanden thuis, dus dat belooft....

Vanavond gaan de kindjes logeren bij oma en opa. Noor keek er al naar uit, ze heeft vanmorgen al wat spulletjes klaargelegd, wordt weer een hele verhuis Gelukkig is Mats nog niet zo kieskeurig... Aiaiai, binnen een paar jaar...