De Tour de France beklimt de Mont Ventoux, en ik vecht verder, mijn emotionele strijd. Slapen is al beter gegaan, eten lukt ook beter. ’s Middags gaan we bij mijn ouders eten. Mama vertelt dat ze namiddag naar Scherpenheuvel gaan, kaarsje branden... het kan maar helpen J Mijn ouders hebben het zwaar. Papa weet zich sterk te houden, maar ik zie dat hij eronder lijdt. Mama stelde al voor om mijn “kanker” over te nemen, maar dit wordt mijn persoonlijke strijd! En ik ga die winnen!!

In de namiddag genieten we van een ijsje van de ijsjeskar op het terras en nadien maken we nog een avondwandeling. Rustig genietend van de kindjes en het zonnetje.... Nu besef ik echt wel dat ik volop moet genieten van het leven. Dingen waar ik mij een week geleden aan zou ergeren, lijken nu niet meer belangrijk. Genieten van elke dag, daar gaan we voor!

14-07-2013 om 00:00 geschreven door Erika  

Weer een slapeloze nacht achter de rug. Veel piekeren, veel
denken, en zo weinig antwoorden.... Krijg het steeds moeilijk als ik aan de
kindjes denk... Namiddag besloten we naar Voeren te rijden. Schoonfamilie was
daar op weekend en zo konden de kindjes met hun neefje en nichtje spelen. Had
daar een goed gesprek met mijn schoonzus, doet deugd om te praten. Maarten kon
zijn verhaal ook kwijt aan zijn broers. Praten kan soms deugd doen, voor sommige
mensen helpt dit, anderen kroppen alles op. Dat is voor iedereen anders. Voor mij
helpt praten momenteel. Met de rest van de schoonfamilie weinig gesproken. Noor
en Mats hadden een leuke namiddag. Tegen de avond reden we weer huiswaarts.

13-07-2013 om 00:00 geschreven door Erika  

Het was een lange nacht geweest, veel wakker, weinig slaap met de nodige huilbuien tussendoor. Ondertussen waren de kindjes ook wakker en ging het leven zijn gewone gang. Ik was niet ziek, had geen pijn, emotioneel was het zwaar, maar hield mij sterk voor de kids. Normaal gezien vertrokken we vandaag voor een lang weekend naar Voeren met de schoonfamilie. Hier stond ons hoofd niet naar en dit belde Maarten dan ook af. We gingen gewoon thuis genieten van de kindjes.... We kregen nog wat familie op bezoek die ons een hart onder de riem kwamen steken. Noor genoot namiddag van haar zwembadje, Mats liep vrolijk buiten rond. En zo af en toe brak ik.... barstte ik in tranen uit, kroop in een hoekje weg....  Maarten belde ook op de hospitalisatieverzekering en zo om alles te regelen.

12-07-2013 om 00:00 geschreven door Erika  

D-day.... Ook al vertrokken we gisteren met een vrij gerust hart
naar huis, toch was het vandaag weer een zeer spannende dag. De uren gingen
maar traag voorbij. Gingen een beetje winkelen, speelden met de kids, .... Rond
15u30 hadden we genoeg geduld gehad en nam Maarten de telefoon en belde naar de
radioloog. Deze had slecht nieuws voor ons. Het gezwel was toch niet wat hij
dacht en er waren kwaadaardige cellen in aanwezig.... Ik denk dat mijn hart
toen even heeft stilgestaan. Ik wist niet te zeggen, wat te denken, .... Het
enige dat door mijn hoofd spookte was: �Ik wil nog niet dood!!!.....

De radioloog had ondertussen voor ons een afspraak gemaakt in de
borstkliniek. We belden oma om de kindjes op te vangen en vertrokken met tranen
in de ogen naar Hasselt. Daar kwamen we al snel de radioloog tegen en hij
verwees ons naar de gynaecoloog in de borstkliniek.

In de borstkliniek moest ik mij eerst inschrijven. De 3 mensen
voor mij was al te veel voor mij. Ik moest naar de gynaecoloog, ik had geen
tijd om mooi in de rij te staan aanschuiven.... Natuurlijk weet ik ook wel dat
deze mensen ook hun problemen hebben. Maar geloof mij, op dat moment kon mij
dat allemaal bitter weinig schelen.....

Kwartiertje later was ik ingeschreven, had nu officieel een "nummer"
in het ziekenhuis en mijn dossier kon aangevuld worden. We werden doorverwezen
naar de wachtzaal. Neen, niet nog wachten!!!! Viel goed mee, na een klein
kwartiertje kwam gynaecoloog M. ons roepen. Daar gingen we..... Weer werd ik
onderzocht, door dokter M. zelf en door en stagiair die ook eens mocht
voelen... Pff, ik wou resultaten, geen stagiair die �ook eens mocht voelen�.

De dokter telefoneerde even naar een collega om mijn "geval" te
bespreken. En daar kwam het verdict:

"U moet dinsdag 23 april binnenkomen voor een borstsparende
operatie". We kregen nog heel wat uitleg over de operatie. Er zou ongeveer een
kwart van mijn rechterborst worden weggenomen. Ook zou er een klier uit mijn
oksel worden weggenomen om te onderzoeken naar eventuele uitzaaiïngen. Ook werd
er al gesproken over een chemokuur. Gezien mijn jonge leeftijd (jaja, 29!),
moet ik chemo krijgen om zeker te zijn dat alle vieze beestjes weg zijn. En hoogstwaarschijnlijk
nadien ook nog bestralingen. Pfff! Wat was mijn leven plosteling veranderd. We
kregen ook nog een aantal andere afspraken.

Daarna werden we opgevangen door een verpleegkundige. Een zeer
lieve vrouw. Maarten had ondertussen in mijn dossier gezien dat er nog een foto
van longen en een echo van lever gemaakt moest worden. Dus de verpleegkundige
moest even wachten en wij snel naar radiologie. Op 2 minuten tijd was er een
foto van mijn longen gemaakt en had een dokter een echo van lever gemaakt. Dank
jullie wel, lieve collega�s van Maarten. Gelukkig waren deze organen in orde.
(toch iets positief vandaag). Andere mensen moeten enkele dagen wachten op
resultaten, maar nu had werken in het ziekenhuis toch wel enkele grote
voordelen J .

Terug naar borstkliniek, de verpleegkundige (die ondertussen al
serieus overuren aan het maken was) stond ons nog even vriendelijk op te
wachten. Ze ontving ons met open armen en probeerde te antwoorden op alle
vragen. Het was echt een h��l vriendelijk vrouw, die veel troost bood. Ze
raadde ons aan alle vragen te noteren zodat ze deze volgende keer kon
beantwoorden. Dit was echter makkelijker gezegd dan gedaan, het enige wat door
mijn hoofd spookte was: �Kom ik hier door?�, �Hoe ziet mijn toekomst eruit?� ,
.... Maar op deze vragen durft voorlopig niemand een antwoord geven!

Rond 18u30 verlieten we de borstkliniek en passeerden we nog
even langs het labo voor een bloedname. Dat kon er ook nog wel bij voor
vandaag. Schreven ons in en kreeg nummer 48, een nummer in het grote
ziekenhuis.....

Tijd om naar huis te gaan, de rit naar huis was moeilijk, zwaar,
emotioneel, .... Ook bij Maarten begonnen de tranen nu te rollen. Hij heeft al
zoveel gezien in het ziekenhuis en dit riep natuurlijk de meest negatieve
scenario�s op. Maar zo mochten we niet denken, we waren op weg naar huis, naar
oma & opa, daar waren onze twee kapoentjes aan het wachten op hun mama
& papa. Daar moesten we voor de eerste keer het slechte nieuws melden. Maar
ik besloot mij sterk te houden. Ik wilde niet dat Noor zich te veel vragen zou
stellen. Dit kleine meisje wist niks van kanker, kent het woord waarschijnlijk
nog eens niet, en voor mij hoeft dit ook nog niet....

Mats is nog te klein, 18maanden, hij zal zich geen vragen
stellen. Als hij zijn autootjes heeft om te spelen, is het ventje vrolijk.

Het was zover, aangekomen bij oma & opa. Noor kwam al snel
aangelopen en vloog rond mijn nek. "En, mama???" Ik vertelde haar dat er een
bolletje in mijn borst zit, een heel stout bolletje. En dat mama binnenkort
eventjes naar het ziekenhuis moet om dit bolletje weg te laten halen. "Heb je
pijn?" vroeg ze nog. Toen ik "neen" antwoordde was ze precies gerustgesteld en
speelde verder. Beter zo, dacht ik. Laat ze maar zorgeloos verder spelen. We bereiden
haar wel stap voor stap voor op de toekomst. Horrorverhalen over chemo en zo
waren nu nog verre toekomst.

We vertelden ook het nieuws aan mijn ouders. Ze gaven mij
allebei een stevige knuffel en ik voelde hun verdriet. Ik vroeg ze om zich
sterk te houden voor de kinderen....

Naar huis, Maarten en ik hielden ons sterk. We legden de kindjes
in bed en kropen dicht bij elkaar in de zetel.... Woorden waren niet nodig om
ons verdriet uit te drukken....

11-07-2013 om 00:00 geschreven door Erika  

Maarten en ik waren allebei al vroeg uit bed, was een slapeloze nacht geweest waarin de meest negatieve scenario’s door onze hoofden hadden gespookt. ’s Morgens keek ik snel even online wanneer ik naar de huisarts kon. Om 8u30 was er nog een plaatsje vrij, snel afspraak vastgelegd. Even later vertrok ik alleen naar huisarts, Maarten bleef even bij de kindjes. Dokter wist mij vrij gerust te stellen. Ze omschreef het als een “afgeplatte borstklier”. Dit zou vanzelf weer zou weggaan en kwam vrij frequent voor bij jonge vrouwen. Maar voor alle zekerheid besloot ze mij toch een voorschrift te maken voor een echo. Ze nam contact op met een plaatselijke radioloog en kon om 12u nog langsgaan. Terug naar huis, kindjes naar oma gebracht, beetje gewinkeld en om 11u30 zaten we al in de wachtzaal van dokter J. Rond 12u15 mochten we naar binnen. Eerst werd er een echo gemaakt. Hij kon het niet benoemen, dus werd er nog een mammografie genomen. (was niet zo aangenaam....). Ook toen kon hij geen antwoord geven. Dan maar weer een echo.... Hij wist het niet.... Maarten stelde voor om naar Jessa ziekenhuis te rijden. Onderweg naar Hasselt belde hij enkele collega’s op om te verwittigen dat we eraan kwamen. Al snel zaten we bij een dokter, een radioloog. Hij bekeek de beelden van dokter J. en deed snel een positieve uitspraak, een “giant fybro-adenomoon” (of zoiets). Een positief snelgroeiend gezwel. Dit moest wel operatief verwijderd worden, maar zou een kleine ingreep worden.

De radioloog wou ook nog een biopsie nemen om zekerheid te hebben. Voor ik het wist, lag ik op een tafel en werd mijn borst verdoofd en werd er met een gigantische naald een biopsie genomen. Deze moest 24u “op kweek” staan om resultaten te hebben. De radioloog zei dat Maarten morgen rond 16u mocht bellen voor de resultaten.

Dus keerden we na een lange dag met een vrij gerust hart huiswaarts.... We legden de kindjes in bed en vertelden ze nog niks. Er was immers ook geen reden tot paniek, en waarom dan een klein meisje bang maken.... Het zou wel allemaal in orde komen....

10-07-2013 om 00:00 geschreven door Erika  

We hadden net een ontspannend weekendje achter de rug. Een weekendje weg, er even tussen uit, samen met de kindjes, oma en opa enkele dagen naar een dorpje in de buurt van Vielsalm. Prachtige wandelingen gemaakt en een bezoekje gebracht aan Plopsa Coo. We hadden ervan genoten. De was en strijk was ondertussen gedaan, nu kon de vakantie thuis beginnen. Had nog een kleine 2 maandjes vakantie in het vooruitzicht, dus dat kwam allemaal in orde.... Maar ’s avonds kwam daar snel verandering in.... Zoals elke avond geef ik nog even naar de kindjes kijken en nam daarna, voor ik in bed kroop, een douche. Tijdens het afdrogen merkte ik een harde plek in mijn rechterborst. Had dit nog niet eerder gevoeld en riep Maarten er snel bij. Hij voelde ook even en raadde toch aan om morgen even langs de dokter te gaan. Die nacht sliepen we allebei niet veel. We troostten onszelf met het verhaal dat het wel een inwendige blauwe plek of zo zou zijn, hadden dit weekend veel gespeeld met kindjes en onze Mats kan nogal hevig zijn.... Zal wel niets zijn.....

09-07-2013 om 00:00 geschreven door Erika