Was gisteren nog een druk dagje, nog heel wat bezoek gekregen, tijd vloog voorbij.
Gisterenavond toch op tijd bedje ingekropen, was wel moe, buisjes waren weg dus hoopte vannacht beter te slapen.
Probeerde mij op zij te leggen en viel snel in slaap. Paar uurtjes later toch weer wakker geworden van ongemakkelijk gevoel, mijn schouders zijn zo stijf als ik even in zelfde houding zit of lig. Dus, weer wringen om mij recht te zetten en te herleggen. Draaien lukt niet, dus als ik mij anders wil leggen, eerst recht gaan zitten en mij dan zo laten zakken tot andere slaaphouding... Zou mezelf eens moeten filmen, zal wel vreemd zicht zijn....
Vanmorgen kwam Noortje rond 8u30 bij ons gekropen, ze kruipt altijd langs mijn kant in bed, maar vanmorgen kroop ze bij Maarten bij. Pff, niet leuk... Denk dat ze schrik heeft om mij pijn te doen.... Nog zo klein, maar zou zo graag eens weten wat er allemaal in haar hoofdje omgaat...
Vanmorgen kindjes in bad gestopt. Daarna was het aan mij, maar daar gigantische pleisters op mijn borsten mag ik niet douchen, dan maar wassen an de lavabo... Noor is nogal nieuwsgierig, ze bleef boven bij mij in de badkamer en wilde mij helpen, de lieve schat! Kleedde mij uit en keek in de spiegel. Rond de gigantische pleisters zien mijn borsten er geel uit, niet blauw, maar eerder geel, heel raar zicht! Vroeg nog even aan Maarten om mijne rug te wassen, arm zijn nog niet zo soepel dat ik aan rug kan, dus beetje hulp was nog nodig... Voor de rest trok ik mijne plan, met beetje hulp van Noor ;-)
Namiddag weer leuk bezoek over de vloer. Huis staat stilaan vol met mooie bloempjes
Hoop vannacht weer beetje beter te slapen en zo gaan we in stijgende lijn verder hé!
Morgenvroeg Noortje naar school brengen en namiddag afspraak bij plastisch chirurg, dan mogen pleisters eraf en kunnen wonden verzorgd worden, benieuwd om het verschil met woensdag te zien....
Gisterenavond had ik zo uitgekeken naar een nachtje in mijn eigen bedje, maar deze nacht dacht ik daar wel anders over....
Gisterenavond rond 22u bedje ingekropen, beide potjes naast bed. In ziekenhuis kon ik aan elke kant potje zetten, maar draden waren lang genoeg om ze allebei aan één kant te leggen langs bed. Duurde even voor ik mijn gemak had gevonden, pff.... Plat op rug gaan liggen was al eerste moeilijkheid, in ziekenhuis zette ik bed recht en liet mij zo zakken. Voelde mij precies een bomma gisterenavond die niet in of uit haar bed kon (alhoewel denk dat mijn overbuurvrouw van 90 dit wel vlotter kon...). Na half uurtje wringen toch beetje geslapen. Was echter van korte duur... werd telkens wakker van stijfheid in schouders en armen, en op mijn zij liggen ging helemaal niet. Was het uit schrik voor die buisjes in mijn borsten of lukte het gewoon niet, geen idee... Maar ging niet!
Midden in de nacht kussen bij gehaald en mijn hoofd beetje hoger gelegd, dit voelde beter aan..., dus zo toch nog paar uurtjes kunnen slapen... Had gisteren zo uitgekeken naar mijn eigen bedje, maar moet bekennen dat ik gemak van ziekenhuisbed toch miste deze nacht. Begrijp mij niet verkeerd, wil echt niet terug naar ziekenhuis hoor!!
Vanmorgen rond 8u opgestaan. Weer hele karwei, pff, ... Uurtje later was Noortje ook wakker en was het dus tijd om die potjes uit te trekken. Noor wilde er absoluut naar kijken, dus daar gingen we....
Legde mij plat op bed.... Maarten verwijderde pleisters, knipte draadjes door en trok buisje voorzichtig uit mijn borst. Verpleegster zeggen altijd dat dit wel meevalt, maar vind het toch niet leuk hoor. Zo'n buis die uit je lichaam wordt getrokken, bah! Schrik altijd hoelang het stuk buis in lichaam is... Noor keek gefascineerd toe, dit vindt ze leuk hé ;-) Zelfde verhaal aan andere kant, even op tanden bijten en ben buis-vrij, geen potten meer die ik moet meesleuren, handen vrij om boven te swifferen
Weer niet goed geslapen, deze nacht veel lawaai op de gang. Buurvrouw had veel pijn en diarree, belde dus constant. En aan de andere kant van de gang was een man gevallen, de nachtverpleegster had dus goed haar werk.... Rond 7u30 poging om uit bed te geraken, ging al vlotter dan gisteren, maar zo'n verstelbaar bed is dan toch een luxe hoor (eens ik aan de knopjes kon toch ;-) ).
Voormiddag kwam gynaecoloog langs, mag naar huis, wel met de potjes, zat nog te veel vocht in. Niet leuk, maar mag naar huis, dat is belangrijkste. De potjes moeten morgen weg, ofwel doet Maarten dit ofwel komt er een thuisverpleegkundige. In de loop van de voormiddag kreeg ik nog bezoek van enkele collega's van Maarten, zo vloog de tijd voorbij en voor ik het wist was het middag. Maarten ging om een broodje, maar zo ziekenhuiseten is toch niet aan mij besteed hoor....
Na de middag kwam assistente nog langs, zij had voorschrift voor mijne antibiotica mee en wenste mij goed thuis. Na haar vertrek legde ik valies op bed en begon alles in te pakken. Ook bloempjes zette in in doos en was vertrekkensklaar. Nu nog even wachten tot 15u, dan was Maarten klaar met werken en konden we vertrekken. Om tijd te doden even socializen met buurvrouw en overbuur, een vrouwtje van 90 jaar, maar niet op haar mondje gevallen, geweldig!
Stak mijn twee potjes met wondvocht in een plastic zakje, was iets praktischer, nam afscheid van verpleegkundigen met doosjes pralines en klaar waren we! Richting Landen
Thuiskomen deed zo'n deugd Kindjes bleven nog half uurtje bij oma, zo konden we alles nog beetje uitpakken en vooral alle bloempjes een mooi plaatsje geven. Dank jullie wel voor al die mooie bloempjes! Geeft een goed gevoel
Half uurtje later waren onze lieve schatten weer thuis, hier had ik hele week naar uitgekeken, weer thuis met ons viertjes... Van mama en papa kreeg ik nog een leuk cadeautje... zo'n schatten, had al bloempjes gekregen, ze hebben hele week voor kindjes gezorgd en nu nog werd ik verwend met een kadobon voor nieuwe handtas... (en wie mij kent, weet dat ik daar heel blij mee ben!).
's Avonds gezellig samen macaroni gegeten en na het eten genoot ik van het leven in huis. Op 5 minuten tijd lag heel het huis weer overhoop met speelgoed, maar was deze keer niet erg. Ze hadden zoveel plezier en opruimen doen we straks wel... Vanuit de zetel, met mijn potten naast mij, keek ik toe en genoot ervan, spelende kinderen die lachen van plezier, wat wil een mama nog meer.... (euh, een lieve man die ondertussen keuken opruimt...). Wat ben ik toch een gelukzakje met mijn gezinnetje en familie
Straks in mijn eigen bedje slapen, kijk er al naar uit
Gisterenavond nog bezoek gekregen van schoonbroer en -zusje. Voor ik het wist was het acht uur voorbij en besliste ik bedje in te kruipen en nog beetje tv te kijken. Had afgelopen nacht niet goed geslapen, dus mijn oogjes werden al snel zwaar. Bleef nog wakker tot half elf, om tien uur kwam Maarten nog even langs, en om half elf sprong de nachtverpleegster even binnen. Nu hoog tijd om oogjes dicht te doen.... Viel als een blok in slaap. Jammer genoeg is er in een ziekenhuis altijd lawaai op de gang, al die oudjes houden nachtverpleegster goed aan het werk.... Dus bij elk geluid, elke bel werd ik weer wakker..... pfff.... Rond vier uur viel ik terug in vaste slaap, maar was toen snel half acht.... verpleegsters begonnen aan hun ronde en terwijl ik nog met mezelf aan het vechten was om uit bed te raken, kwamen ze infuus weer aansluiten. Dit hielp niet echt, infuus zit in amplooi, dus had nu nog maar een arm om uit recht te raken zonder uit bed te vallen..... Geen groot succes, maar na veel wringen toch gelukt
Ken je dat gevoel als je gaat sporten en dag erna heb je beetje last van spierpijn, en je denkt dit valt wel mee, maar dag erna is het dubbel zo erg.... Wel, idem hier. Vanmorgen vreselijke spierpijn.... Wil u iets tegen de pijn vroeg verpleegster met suppo in de hand... Ik bedankte vriendelijk en nam dafalgan die nog op tafel lag van gisterenavond. Gisteren suppo gekregen en weet nu weer heel goed waarom kindjes dat niet leuk vinden..... Dus eentje was voldoende.
Even later werd ontbijt gebracht, heb laatste dagen echt geen honger, dus met moeite een boterhammetje opgegeten. Is goed voor de lijn. Ga eten nu echt niet forceren, buikpijn kan ik missen. Door amputatie van borsten ben ik ook al wat gewicht kwijt, dus als ik thuis ben toch eens op weegschaal gaan staan. Schrok wel toen dokter gisteren gewicht van mijn borsten zei, 2.100kg en 1.700kg..... Geen wonder dat ik af en toe last had van rug. Wel, het zal vanaf nu alleen maar beter worden
Namiddag kwamen pa, peter en nog andere familie op bezoek. Maar keek uiteraard weer uit naar komst van mijn kleine schatten... Rond vijf uur kwamen mama en papa binnen met onze kleine schatten. Ze zijn weer superflink geweest. Noortje wilde even mee naar Maarten zijn werk, Maarten nam ze beiden even mee en Maarten ging verder werken met klein hartje. Hij ziet de kindjes nu ook niet veel en mist ze ook. Ook ik had het moeilijk om weer afscheid te nemen.... Pff.... wat voor mama ben ik eigenlijk?!!! Kan de komendd weken Mats niet oplichten, dus krijg het ventje nog niet in zijn bedje gelegd, tegen Noor moet ik steeds 'voorzichtig' zeggen als ze mij een knuffel wil geven.... Dit doet zo'n pijn aan een moederhartje.... Maar zie dat ze het leuk vinden bij oma en opa, ze gaan daar graag logeren.
Na afscheid van de kids, wandelde ik weer naar kamer, kreeg koude rillingen over mijn hele lijf.... Kroop bedje in en keek beetje tv, veel anders valt er in ziekenhuis niet te beleven....
Maar ook goed nieuws, dokter zei dat ik morgen naar huis mag Heb aan elke borst buisje naar buiten om vuil bloed weg te zuigen. In mijn potjes zat vandaag nog te veel bloed om ze te verwijderen, ze gaan het morgen opnieuw bekijken, maar moet waarschijnlijk met buisjes naar huis. Dokter stelde voor dat Maarten ze dan zaterdag verwijderd.... Noor zal dit alvast geweldig vinden
Dus nog een nachtje ziekenhuis en morgenavond weer in mijn eigen bedje, en het belangrijkste weer samen thuis met mijn gezinnetje.... Kijk er al naar uit
Slechte nacht achter de rug, veel wakker gelegen, veel pijn gehad. Heb de nachtverpleegstere aan het werk gehouden. Kon mij nauwelijks bewegen, dus moest voor alles bellen.... Vannacht ook moeten opstaan om naar toilet te gaan. Wat een marteling, kruip maar eens uit bed als armen en borst pijn doen.
Moest op mijn zij rollen om zo uit bed te kruipen, maar lukte niet. Geen kracht in armen om te rollen. Na veel geklungel dan toch recht geraakt, werd lijk bleek en alles begon weer te draaie n. Snel op toilet gaan zitten en voor alle zekerheid toch maar een overgeefbakje gevraagd, gelukkig niks. Even late lag ik weer in bed...aiaiai..... Dat we maar snel paar dagen verder zijn, dit vind ik echt niet leuk!
Tegen de ochtend toch nog in slaap gevallen, maar dan wakker gemaakt door verpleegsters op de gang, buurvrouw had blijkbaar in bed geplast en dit zorgde toch voor nodige kabaal.... Tja, bij een vrouwtje van 90 jaar kan dit al eens gebeuren he.... ik zat ondertusen in mijn onderbroek en verband in bed, operatieschortje heb ik blijkbaar uitgedaan.... Maar ook dit is zeer wazig....
Ondertussen probeerde ik beetje recht te kruipen in bed, zonder succes.... Toen verpleegsterbinnenkwam vroeg ze wat ik aan het doen was....Tja, was dus blijkbaar niet zo duidelijk....
In de loop van de voormiddag kwamen ze mij wassen en mocht verband eraf. Toch wel spannend, wat zou ik te zien krijgen.... Ook Maarten was ondertussen in ziekenhuis en assistent-dokter kwam juist binnen toen verpleegster twijfelde of ze pleister wel of niet zou af trekken. Gelukkig nam assistent beslissing en voor ik het wist, zag ik mijn nieuwe borsten. Alhoewel borsten, ziet er nu echt nog niet uit als borsten, twee platte schijven met grote snee in het midden erop..... Zal nog even duren voor eindresultaat zichtbaar is..... Maar voel mij goed, zag er nog niet mooi uit, maar mijn oude 'kankerborsten' zijn weg!!!
In de loop van de dag ben ik mij steeds beter en beter beginnen voelen, wandelingetje op de gang of in zetel zitten, gaat al goed. Maken vooruitgang.
Namiddag nog heek wat bezoek gekregen, schoonouders, pa en tante en natuurlijk mama en papa met onze kleine schatten! Ze zijn zo flink geweest, gespeeld op bed, gekleurd en met autootjes gespeeld, onze flinke schatten. Na een uurtje vertrokken ze weer naar huis, wandelden mee tot aan de lift en nam met heel klein hartje afscheid..... Dat het maar snel morgen is, dan komen ze weer op bezoek!
Kan mijn armen steeds beter bewegen, pijn is stukken beter. Zijn op de goede weg....
Vandaag operatie dag. Kindjes waren sinds gisterenavond bij oma en opa. Vannacht paar uurtjes geslapen, niet veel, heb toch wel elk uur op mijne wekker gezien.... vanochtend voor wekker opgestaan, 6.20u was ik beneden. Maakte ons klaar, valies in de auto en op weg naar ziekenhuis. Voelde mij vandaag mentaal beter dan gisteren, was er klaar voor. Had vanmorgen nog eens goed in spiegel gekeken, laatste beeld van mijn borsten....
Onderweg babbelden we overal vanalles, zowel Maarten als ik waren gespannen, dus stilte was geen optie. Auto op parking, nog een grote hap `gezonde` buitenlucht en daar begon mijn ziekenhuisavontuur! Kamer was al geregeld, dus verpleegster wees mij vriendelijk de weg naar nummertje 319. Ik begon rustig alles een plaatsje te geven en Maarten ging paar uurtjes werken. Operatie was toch pas gepland in de namiddag, dus moest hij niet hele voormiddag bij mij blijven. In de loop van de voormiddakg kwam verpleegster langs om mijn dossier in orde te brengen, gynaecoloog kwam even dag zeggen en borstverpleegkundige kwam weer langs met boekjes en brochures. Is op zo een dag echt niet gepaste moment om mij te overladen met allerlei medische informatie.... Dus zag ze graag weer vertrekken....
Had ondertussen boek genomen en paar uurtjes later was verhaaltje uit.... Nu maar wachten en wachten en nog eens wachten. Mama belde ondertussen nog even, kon aan haar stem horen dat ze het emotioneel moeilijk had.... Gelukkig zorgde Mats voor beetje afleiding. Ook via fb kreeg ik veel berichten, bedankt voor jullie steun!
Tijd tikte traag verder, twee uur..... half drie.... "mevrouw we komen u halen". Ok, snel kleren uit en operatieschort aan, bed in en weg waren we. In operatiekwartier stond gynaecoloog mij al op te wachten en werd onmidddellijk operatiezaal binnengereden. Daar zelfde verhaal als anders, mocht op koude harde tafel klimmen en kreeg weer te horen dat ik groot ben.... Lees mijn dossier eventjes, dan kan je tafel op voorhand groter maken en moet je niet knoeien als ik erop lig!!!! Aaahhhh.....
Ondertussen stond anethesist langs mij, denk dat hij niet goed geslapen had, pff.... zo slechtgezind. Prik in de plooi van mijne arm, zeer ambetante plaats.... en toen ik hem zei dat ik vorige keer misselijk was geweest van narcose en hem vroeg om mij daar iets voor te geven, kreeg ik een grommelend antwoord.... Ondertusen hoorde ik gynae vragen aan verpleegster om chirurg te bellen om mijn borsten te komen aftekenen, maar antwoord stelde mij niet echt gerust....doe maar wat je denkt dat goed is!" Euh, zou toch graag wakker worden met mooie borsten.....
We gaan eraan beginnen' is laatste wat ik gehoord heb...
Zo'n twee uurtjes later lag ik in recovery.... maar vanaf toen is heel de avond zeer wazig voor mij. Ik weet dat ik in recovery heb liggen roepen en tieren. Maarten stond langs mij en herkende hem niet. Was nog aan het dromen denk ik. En op elke vraag was mijn antwoord 'ja', dus op de vraag: 'Mevrouw heeft u pijn?" zei ik altijd ja met als gevolg dat ik heel veel pijnstillers gekregen heb, achteraf gezien een kleine overdosis! De rest van de avond is zeer vaag, verpleegsters hebben mij naar kamer gebracht, daar overgegeven van al die medicijnen. Plotseling stonden er 4 verpleegsters rond mijn bed.... en ik zag enkel schimmen....pfff.... Dokter is nog langs geweest, maar heb er maar flarden van gehoord. Maarten zei dat ze nochtans hele uitleg heeft gedaan. Weet er nog zeer weinig van...... Maarten is nog gebleven tot een uur of negen, denk ik. Ben in slaap gevallen tot elf uur.
Rond elf uur wakker geworden en kontoch al weer duidelijk zien. Wel veel pijn, kon mij niet her leggen, alles deed pijn..... Hopelijk voel ik mij morgen beetje beter.....
Mensen noemen mij vaak een "straffe madame", maar vandaag echt niet! Ben vandaag emotioneel een wrak....
Vanmorgen samen met Maarten Noortje naar school gebracht, moest vechten tegen mijn tranen en de dag was nog maar net begonnen.
Voormiddag geprobeerd mij bezig te houden, maar geregeld naar een zakdoek moeten grijpen. Verstand op nul en bezig blijven, dan lukt het, maar als ik even begin na te denken aan wat mij morgen te wachten staat, stort ik in.... Pfff....
Maarten vertrok in de vroege namiddag naar het werk, belde naar mama om te vragen of ze meeging Noortje halen van school. Toen ik mama zag, schoten de tranen weer in mijn ogen. Voel mij vandaag echt niet goed..... Ben bang voor morgen, bang voor die operatie, maar vind het ook vreselijk dat ik kindjes weekje zal moeten missen. Ok, ze komen wel vaak op bezoek, maar ben niet ik die ze kleertjes aandoet, met ze speelt, in bad stopt, .... Kortom alle taken van een mama; en dat vind ik verschrikkelijk. De komende weken zal ik die taken niet kunnen uitvoeren. En onze kindjes zijn nog zo klein, ze hebben hun mama echt nodig hoor, en neen, geen mama die de hele dag moet rusten in de zetel.... Verdomme toch!!!! En dan komen weer die typische vragen: "Waarom ik?, Waar heb ik dit aan verdiend?, ...." Stomme kanker, ik heb hem al zo vaak vervloekt, maar helpt allemaal niet... Mijn leven was zo perfect, een schat van een man, twee fantastische kinderen, lieve familie, goede job met toffe collega's, mooi huisje, ... en toen kwam die stomme kanker erbij... waarom toch???? Maar helaas, geen antwoorden op deze vragen. Realiteit is er en moeten het ondergaan. Want door kanker word je geleefd, dit heb je niet in de hand.... Morgen is het verstand op nul wanneer verpleegster afkomen met infusen en toestanden....
Maarten was al even langs operatiekwartier geweest, ik sta op de planning om 14u10 op tafel. Veel te laat naar mijn zin, had gehoopt 's morgens op lijst te staan, dus zal nog een lange voormiddag worden. Hopelijk verandert de planning nog en gaat operatie toch vroeger door. Mijn kamer is ook al geregeld, eenpersoonskamer is in orde
Na school wou Noor nog even mee naar huis, normaal gezien blijft ze graag bij oma en wil ze niet mee naar huis. Vandaag omgekeerde scenario... mijn kleine meid wilde nog even bij mij blijven. Heb haar verteld over operatie en ziekenhuis en vandaag had ze het toch moeilijk met afscheid nemen. Geloof mij, dan breekt je moederhart hoor.... Heb mij proberen sterk te houden toen ik vertrok bij oma, maar de tranen rolden toch over mijn wangen. Ik weet dat ze een hele week verwend zullen worden door oma en opa en dat ze het allebei daar superleuk zullen vinden, maar....pff.... Mats vat het nog allemaal niet, bij mama of bij oma, zolang hij kan spelen is het ok voor het kleine ventje.
Gisteren zijn mama en papa kaarsje gaan branden in Scherpenheuvel, vandaag zijn schoonouders ook eentje gaan branden in Alken, blijkbaar bij de patroonheilige voor kanker. Laat ons hopen dat het helpt....
Gisterenavond heeft Maarten nog foto's gemaakt van mijn borsten. Dit klinkt misschien heel raar, maar vanaf morgen zijn ze weg en zullen ze er helemaal anders uitzien. Weet niet of ik nadien de foto's nog ga bekijken, maar dan kan ik er nadien geen spijt van hebben. Misschien blijven ze wel voor altijd in een doos op zolder liggen, maar dan weet ik toch dat ze er zijn. Klink misschien allemaal heel stom, maar hoort bij het "afscheid" nemen en het verwerken, denk ik.
Juist boterhammetje proberen te eten, heb totaal geen honger, maar moet morgen nuchter blijven en als operatie pas in de namiddag doorgaat is het lang om zonder eten te blijven. Dus flink een boterhammetje gegeten.... Nu hier nog beetje opruimen en dan aan valies beginnen, met een heel klein hartje....
Zal vanavond doos zakdoekjes maar langs mij zetten....
