Hiep hiep hoera voor onze Mats....

Al 2 jaar, wat vliegt de tijd. Herinner mij nog goed zo'n 2 jaar geleden hoe we 's morgens Noortje naar school brachten, weer naar huis reden en de uren dagen leken te duren voor we 's middags richting ziekenhuis mochten rijden voor de komst van ons zoontje. Toen keken we enorm uit naar een tochtje richting ziekenhuis, tegenwoordig is dit toch wel anders....

Toch een vreemde plaats, een ziekenhuis, een plaats waar intens geluk en groot verdriet zo dicht bij elkaar liggen. Maar 2 jaar geleden waren het intens gelukkige dagen, een prachtige zoon, onze Mats. 

 Vandaag een gewone school- en werkdag, dus feesten was zeer beperkt, dit weekend komt de rest van de familie stukje taart eten. Noor kijkt er er enorm naar uit, cadeautjes openmaken, taart eten, .... Dan tijd genoeg om een feestje te bouwen ;-)

Was vandaag ook een emotionele dag, op zo'n momenten heb ik het toch even moeilijk als ik kijk naar onze kindjes. Moet dan altijd even terug denken aan dag dat kanker ontdekt is, dag waarop er verschrikkelijke gedachten in mijn hoofd rondspookten, dag waarop mijn grootste angst doodgaan was.... Op dagen als vandaag ben ik zo blij dat het kankerverhaal op zijn einde loopt en ik hier nog altijd rondloop, dat ik nog kan genieten van ons gezinnetje, dat die stomme kanker niet gewonnen heeft! Vrees dat dit gedachten zijn die ik niet snel uit mijn hoofd zal krijgen, kanker vergeten is onmogelijk denk ik, ga bladzijde omdraaien, maar het zal altijd een hoofdstuk in ons leven blijven.

Een hoofdstuk waar we sterker uitkomen, waarna we meer kunnen genieten van kleine dingen en vooral genieten van de kindjes! Want voor je het goed en wel beseft, gaat het licht uit.... Maar hier zal het licht nog lang blijven branden hoor

Vandaag eindelijk afspraak met plastisch chirurg, wel pas om 20u30 vanavond. Zal een lange da g worden.... bezig blijven is dus de boodschap. Maarten was al vroeg werken, deze week vroege post. Deze morgen moeten opstaan om naar toilet te lopen, pff, weer diarree.... Hoop echt dat het stress is en dat het morgen allemaal stopt hoor...

Vanmorgen Noortje naar school gebracht, gelukkig had ze geen buikpijn meer en liep ze vrolijk naar school. Daarna naar Aldi, beetje winkelen. Dacht dit op mijn gemak te doen om tijd beetje door te krijgen, maar met gevoel van diarree winkelen was toch niet zo aangenaam. Snel alles in kar en naar huis, kortbij het kleine kamertje. Terug thuis imodium genomen, gelukkig helpt dit goed.

Rond de middag had ik afgesproken met mama om op zoek te gaan naar verjaardagscadeautje voor Mats. Donderdag wordt het kleine ventje al 2 jaar.... Mama, ik en Mats reden naar Sint-Truiden, kozen leuke autootjes en brachten nog bezoekje aan pa. Daar wilde Mats niet eten, vond dit vreemd, aardappelen eet hij graag, en nu wou hij niks, zelfs niet proeven. Tijd vloog voorbij en voor we het wisten moesten we Noor gaan halen. Noortje mocht kiezen of ze vanavond bij oma gaat logeren of dat oma en opa naar hier komen om haar in haar bedje te leggen. Ze koos tot ieders verwondering het laatste. Anders gaat ze zo graag logeren bij oma, maar vandaag wou ze graag thuis blijven. Denk dat ze de spanning ook wel beetje voelt. Heb haar nog niks verteld over operaties of zo, maar ze hoort wel dat erover gepraat wordt tegen andere mensen. Hoop vanavond datum van operatie te weten en dan kunnen we plannen en kan ik haar op de hoogte brengen. Maar wat vertel je een kleuter? Kan toch moeilijk heel de uitleg geven, daar begrijpt ze niks van en te veel informatie is ook niet goed, dan gaat ze te veel nadenken en piekeren, vrees ik. Misschien "gewoon" vertellen dat mama geen bolletjes meer wil in de borsten en dat de dokter daarvoor gaat zorgen. Pff, dat wordt een moeilijk gesprek.... 

Rond half acht kwamen oma en opa naar hier en vertrokken wij richting Hasselt. In de wachtzaal zaten nog zo'n 5 personen voor ons. Toen er iemand buitenkwam en we hoorden dat de patiënt van half zeven naar binnen ging, zakte de moed ons toch even in de schoenen.... Dit wou zeggen nog minimum 2 uur wachten.... Gelukkig kwamen sommige mensen snel weer naar buiten en mochten we rond 9u45 naar binnen. Dus maar uurtje wachten ;-) 

Plastisch chirurg besprak de situatie met ons en raadde ook DIEP-flap methode aan. Dit wil dus zeggen (en ik probeer zo eenvoudig mogelijk uit te leggen...) dat er een stuk huid, vet en bloedvaten uit de buik wordt weggesneden en dat ik wordt gebruikt om nieuwe borsten te creëren. Deze bloedvaten worden opnieuw aangesloten ter hoogte van de borsten en met het vet worden borsten geconstrueerd. Een zware operatie van zo'n 12uur. Op de operatietafel worden speciale kussens gelegd, benen worden ingepakt met massagekussens, hoofd wordt geregeld herlegd, ... allemaal om nadien zo weinig mogelijk last te hebben van de operatie en het lange stilliggen in dezelfde houding. Na operatie word ik naar intensieve gebracht (dit nieuws was even schrikken!). Ik moet dan 2 dagen op intensieve blijven om te controleren of de doorbloeding in de borsten goed verloopt. En ook omdat de recovery 's nachts gesloten is.... Aangezien operatie zo lang duurt, kan ik niet meer naar recovery gebracht worden en brengen ze mij dus naar intensieve zorgen. Na die twee dagen is de ergste pijn voorbij en mag ik naar gewone kamer, waar ik dan nog zo'n weekje moet blijven.... Pff... een hele week ziekenhuis, kan ik dat wel aan?

Plastisch chirurg bekeek mijn borsten en zei dat het allemaal goed mogelijk was, geen problemen! Huid genoeg en voldoende vet op de buik om mee te werken, maar daar twijfelde ik ook niet aan ;-)

Een datum kregen we jammer genoeg nog niet. Zijn agenda staat vol tot einde mei, dus hij moest een aantal operaties verschuiven. Mijn operatie neemt ganse dag in beslag, dus mij er ergens tussen zetten lukt niet. En omdat operatie binnen ongeveer 3 maanden na chemo moet, moet hij zijn agenda aanpassen. Dit kon natuurlijk niet op 2 minuten tijd en om 22u 's avonds kan hij ook niet beginnen bellen naar patiënten om operaties te verplaatsen.... 

Hij vertelde ook nog dat zo'n operatie niet volledig gedekt wordt door mutualiteit, en de meeste hospitalisatieverzekeringen trekken hun handen dan ook terug. Zo'n operatie moet je voor een deel uit eigen zak betalen. Toen schrokken we toch even, euh..., ik laat deze operatie niet voor mijn plezier doen hoor, het is voor mijn gezondheid! Hij sprak toch van een paar duizend euro uit eigen zak.... Maarten gaat morgen eens rondbellen naar verzekeringen en zo om hiernaar te informeren. Hebben onze verzekering in het ziekenhuis, dus misschien valt er toch ergens een mouw aan te passen. 

Rond 22u45 keerden we terug naar huis, zonder datum! Hij zal binnenkort contact opnemen om een datum af te spreken. Dus, vanaf nu is het wachten op telefoontje....