|
Wat een nacht.... ziekenhuizen zijn toch echt niks voor mij! Maar ja, voor wie wel?
Gisterenavond nog beetje tv gekeken en na bezoekje van de nachtverpleegster toch in slaap gevallen. Nachtverpleegster was slechtgezind, nam snel mijn temperatuur en begon toen te klagen over het uurtje meer dat ze vannacht moet werken. Tja, voor mij zou het ook een lange nacht worden, een nacht waarin ik 2u tweemaal zou zijn op de klok....
Elk uur heb ik gezien, niet van het lawaai, maar gewoon, kon de slaap niet vatten...en een ziekenhuisbed is toch niet gemaakt voor mensen van 1m90. En dan nog mijn mysterieuze bezoeker... Rond 4u ging mijn deur open, en zag een hand op zoek gaan naar de lichtknop. Licht aan en een oudere man in onderbroek en t-shirt stond in mijn kamer. Zei op een vriendelijke manier dat hij zich vergist had, bekeek mij, keek rond, zei "Is hier niet juist he", en wandelde weer de gang op. Heb toen toch wel even klaarwakker in bed gelegen....
Rond 7u30 kwamen de eerste verpleegsters mijn kamer al binnen, en even later was Maarten er ook al. Hij moest om 8u beginnen werken. Mijn bloeddruk en temperatuur werden gemeten en bloedname gebeurde. De nachtverpleegster had ik om 5u nog gezien voor het vervangen van mijn infuus NaCl (water dus), maar medicatie had ik niet meer gehad. Dus vroeg ik of ik niets meer moest krijgen. Had geen koorts meer, maar moest in ziekenhuis blijven voor medicatie.... Zo'n nacht kon thuis ook.... Zou mijn temperatuur tenminste éénmaal genomen hebben en water kan ik thuis ook drinken......
Verpleegster keek verwonderd toen ze merkte dat ik geen medicatie had gekregen... Had vannacht nog 2 zakjes antibiotica moeten krijgen. Maar dit was iemand vergeten....
Al snel had ik dus een infuus antibiotica aanhangen.
Nam twee happen van mijn ontbijt en wachtte op dokter, hoopte dat ik naar huis zou mogen. Had een koortsvrije nacht gehad, zonder medicatie en voelde mij prima. Dus, geen reden om nog in het ziekenhuis te blijven.
In de voormiddag kreeg ik bezoek van schoonbroer- en zusje. Deed deugd om iemand te zien, zo ging de tijd toch een beetje sneller voorbij. Rond 11u kwam een dokter mijn kamer binnenlopen. Hij was nog niet goed binnen of zei "U moet nog blijven tot morgen", en daar gingen we weer, mijn tranen begonnen weer te lopen. Kon er echt niet aan doen, stop mij in een ziekenhuis en mijn emoties slaan op hol.... Dokter was niet te overtuigen, moest blijven! Vandaag kreeg ik elke vier uur een nieuw infuus met antibiotica.
Namiddag kwamen schoonouders ook even langs en even later mijn ouders met mijn twee kleine schatten. Pff, rarara, daar kwamen de tranen weer, wat was ik blij mijn kindjes te zien. Noor vond het ziekenhuisbed geweldig en ook Mats was flink. Na een uurtje was het tijd om te vertrekken, vanavond zouden ze frietjes eten bij oma en opa. Ik moest het stellen met sandwiches, zo ziekenhuiseten, toch niks voor mij hoor... Wel goed voor dieet ;-)
Om 17u had Maarten ook gedaan met werken en kwam hij mij nog even gezelschap houden. Rond 19u30 vertrok mijne schat huiswaarts. Oma was ondertussen de kindjes thuis in bed gaan stoppen. Toen Maarten thuiskwam, lag Mats al flink te slapen, Noor had gewacht op haar papa, de flinke meid!
Papa met zijn twee kindjes thuis en mama in het ziekenhuis, pff... Deze gedachte bezorgde mij weer de nodige tranen om te beginnen aan mijn eenzaam avondje ziekenhuisbed....
28-10-2013 om 00:00
geschreven door Erika 
|
