Was een verjaardag met toch een zeer dubbel gevoel. Is natuurlijk altijd leuk om te verjaren: kaartjes, berichtjes, cadeautjes, ..... Een dagje om verwend te worden... En zeker dit jaar, 30 worden is toch een beetje speciaal! Enkele weken geleden had ik het mij wel anders voorgesteld. In gedachten zou het toen een mooie dag worden, vieren met familie, lekker eten en vooral veel plezier...
Realiteit was vandaag toch anders. Toen ik vanmorgen wakker werd en mijn lieve schat mij proficiat wenste, kreeg ik een krop in de keel. Traantjes kon ik niet bedwingen. 30 jaar en al geopereerd van kanker, en de behandelingen zullen ook snel starten. Pff, kreeg weer zo een "dit is niet eerlijk-gevoel", ben hier veel te jong voor.... Zoveel "waarom-vragen" waar niemand kan op antwoorden.... Maar goed, kindjes werden wakker en kwamen mij een dikke knuffel geven, traantjes weg
Schoonouders kwamen langs, opa Jef zou met Maarten in de tuin werken, maar door de hevige regenbuien werden deze plannen snel verplaatst naar andere dag. 's Middags kreeg ik nog een leuk cadeautje van mijn schat! Enkele dagen geleden vroeg hij wat ik wou voor verjaardag, antwoordde toen "niks", we slaan dit jaar mijn verjaardag wel over. Maar moet toegeven dat ik toch wel super blij was met pakje. Namiddag kwam mijn familie langs om verjaardag te vieren, van mijn ouders kreeg ik een prachtig cadeau (wist dit wel, was het zelf gaan kiezen...), maar opnieuw werd ik emotioneel van dit cadeau..., een cadeau met een grote emotionele waarde voor mij! Iets om te koesteren, de rest van mijn leven! (en ik hoop dat dat nog heel lang mag duren....) Dus, dank jullie wel, lieve mama en papa! Ook van pa en peter kreeg ik natuurlijk cadeautjes. Dank u wel! Maar door "ziek" te zijn, besef ik steeds meer en meer dat cadeautjes leuk zijn, maar mensen rondom me hebben die me graag zien en enorm steunen is het mooiste cadeau dat er is....
Vanavond aten we frietjes van de frituur, maar krijg de laatste dagen niet veel eten naar binnen. Heb wel honger, maar na een paar happen is het gedaan en zegt mijn lichaam: "stop!". Maar ik eet en drink voldoende, voel mij niet ziek, dus zal wel beteren....
Zo, vanaf vandaag behoor ik officieel tot het clubje van de dertigers... En dertiger die die stomme kanker gaat overwinnen! Voila!!!
Vandaag mijn laatste dag als jonge twintiger, vanaf morgen ben ik een dertiger... Dat klinkt toch helemaal anders hé... Morgen dus mijn verjaardag, paar weken geleden had ik deze wel anders gepland. Laatste weken heeft mijn wereld op zijn kop gestaan, werd geleefd. Maar laatste dagen is het beter. Ben echt blij dat operatie achter de rug is en sentinelklier in orde was. Voor mij zijn we al een grote stap vooruit, voel mij opgelucht dat kanker weg is...., dus gaan we toch een beetje vieren horen ;-)
Vanmorgen wakker geworden in mijn eigen bedje, zalig! Gisterenavond nog douche genomen. Hadden van het ziekenhuis nog speciale pleisters meegekregen waarmee ik kan douchen, en na enkele warme dagen in het ziekenhuis, deed die douche echt wel deugd. Noortje vond het gisterenavond allemaal spannend toen Maarten de pleisters verving. Hebben hier in huis nooit schaamte getoond naar "bloot". Kinderen en Maarten lopen badkamer in en uit als ik douche of mij aankleed (en omgekeerd), geen probleem. Dus ging nu niet opeens anders doen, mijn borsten verbergen zou Noor nogal verdacht vinden, dus keek ze rustig toe toen Maarten pleisters verving. Ook wou ze even kijken of die pleisters echt wel waterdicht waren, en keek ze even mee in de douche. Maar geen vragen, ze vond de pleisters leuker... (maar borst ziet er eigenlijk nog vrij normaal uit, nog wat gezwollen, maar valt goed mee).
Vanmorgen verplichte rust, moest in zetel blijven zitten van mijn wederhelft. Namiddag nog wat bezoek van familie en schoonouders kwamen ook langs na hun vakantie aan zee. Iedereen zei dat ik er goed uitzie, doet deugd! (hoop natuurlijk wel dat ze het ook menen....)
Vanavond naar dokter geweest voor wondverzorging. Heb dan wel verpleger in huis, maar gynae had dit voorgeschreven, dus zullen we maar flink luisteren. Dokter zei dat wonde er heel goed uitzag, was mooi gedaan en litteken zou waarschijnlijk wel meevallen aangezien het onderhuids genaaid is. Na dokter gingen we ijsje uithalen voordat we kindjes bij oma en opa gingen ophalen. We trakteerden oma en opa ook op ijsje om hun te bedanken om zo goed te zorgen voor onze kleine schatten. Dank jullie wel!
Vanavond nog even op terras buiten gezeten, kindjes in bed gelegd en nu verder naar "The Killing" kijken. Spannend....
Vanmorgen werd ik in mijn ziekenhuisbedje, had vrij goed
geslapen. Rond 7u30 werd ik wakker van het lawaai op de gang. De verpleging was
al druk bezig en het heen en weer rijden van verzorgingskarren maakte het
nodige lawaai. Kroop snel uit bed, gordijnen open en ramen open, laat de frisse
lucht maar binnen komen.
Ontbijt werd snel gebracht, at mijn boterhammetjes flink op J
Daarna naar badkamer, met enige moeite kreeg ik mijn pyjama uit, bewegingen met rechterarm zijn
nog beetje beperkt, maar wilde dit alleen doen, duurde iets langer, maar
lukte.... Verlangde naar een douche, maar ging nog niet met buisje en
verbanden, dus dan maar wassen aan lavabo.... En toen kwam probleem: bh
dichtdoen met die rechterarm lukte niet. Probeerde met één arm, lukte niet, en
bovendien zat dat stomme buisje nog in de weg... Dan toch maar bellen....
Verpleegster deed gewillig bh dicht en vroeg of ik nog hulp nodig had. Neen,
hoor, lukt wel. Met het nodig geklungel kreeg ik mijn bloes aan... Gelukt!
Voormiddag kreeg ik weer enkele lieve telefoontjes, het
thuisfront was benieuwd naar mijn situatie. Ook kwam de kinesist langs om mij
enkele oefeningen aan te leren om mijn schouder soepel te houden. En toen de
verzorging, eerste verpleegster wou mijn buisje niet uit trekken, op papier
stond immers tot morgen.... Maar buisje niet uit, is niet naar huis. Een half
uurtje later kwam een andere verpleegster binnen en waagde opnieuw mijn
kans.... Ze bestuurde mijn dossier en bekeek flesje: Dat ziet er goed uit,
komt bijna geen vocht meer uit, dus mag weg! Woehoe!!! Tegelijkertijd kreeg ik
ook schrik, buisje zat onder oksel, gynae had verteld dat dit tot in midden van
borst zat en moest er nu uit getrokken worden... ai... ai.... ai.....
Verband werd losgemaakt, draadjes losgeknipt en toen vroeg
verpleegster mij uit te blazen op mijn hand.... (toen ik gisteren aan andere
verpleegster vertelde dat ik daar beetje bang voor was, grapte ze met Maarten
even over de truc van het in- en uitblazen), dus antwoordde haar dat dat maar
een trucje was... Maar deed het toch maar, en voor ik het wist was buisje weg,
niks gevoeld!
Ik voelde mij goed, geen pijn, buisje weg, .... mocht ik nu
naar huis???? Wachten op dokter....
Rond de middag kwamen Maarten en Noor toe, Noor wou graag
meekomen naar ziekenhuis. Vertelde haar aan de telefoon dat ze dan misschien
wel lang zou moeten blijven, maar dat vond de kleine schat niet erg, ze wou bij
mama zijn. (en ze vindt zon groot ziekenhuis waar papa werkt ook wel
spannend...) En kreeg nog andere aangenaam bezoek, collega van vroeger. Was
leuk hem te zien, hadden een goed gesprek, deed deugd!
En daar was de dokter.... Mag ik naar huis? Indien u zich
goed voelt, natuurlijk! Daar moest ik niet over twijfelen, huiswaarts! Maarten
ging doos zoeken om bloemen te vervoeren, ik pakte ondertussen beetje in. Noor
bracht snoepjes naar verpleegsters om ze te bedanken voor de goede zorgen en
weg waren we.... joepie!!!
Thuis kwamen oma en opa, pa en de buurvrouw nog langs. Ons
huisje staat ondertussen mooi vol bloempjes en plantjes! Dank jullie wel voor
de leuke attenties!
Vanavond terug in mijn eigen zetel, eigen bed, terug
douchen.... J
En vooral kindjes zelf weer in bed leggen!
Maar betrap mezelf er al op dat rusten niet mijn sterke kant
is, stilzitten is moeilijk! Vrees dat Maarten mij zal moeten vastbinden in de
zetel.... Maar bekijk het positief, heb geen pijn en voel mij goed! De kanker
is uit mijn lichaam! Nu snel herstellen van operatie en dan naar volgende stap!
Vannacht goede nacht gehad, waarschijnlijk met dank aan de narcose! Wel geregeld wakker geweest, kamer ligt boven spoedafdeling en daar is toch de hele nacht activiteit en dus ook lawaai....
In de voormiddag al enkele telefoontjes gehad, leuk te horen dat familie met mij inzit
Mama belde ook, kindjes hadden goed geslapen bij oma en opa. Maarten ruimde thuis beetje op, maaide gras en kwam naar ziekenhuis met een doosje pralines, de lieve schat!
In de voormiddag kwam borstverpleegkundige, dokter en psycholoog langs, maar voelde mij goed.... geen problemen of vragen.
Mijn verband mocht er ook af, had hier wel schrik voor, wat zou ik te zien krijgen, hoe zou mijn borst eruit zien,.... Toen ik mezelf in de spiegel zag, terwijjl verpleegster mij hielp met wassen, schrok ik toch wel... Maar was ook tevreden. Borst zag er nog zelfde uit, alleen kleiner en nu nog gezwollen.
Gewassen en kleren aan en voelde ik mij een ander mens, geen pijn, enkel nog drain uit mijn borst, voor de rest liep ik rond en werd gek in mijn kamertje...
Namiddag bezoek, pa kwam langs en was verwonderd om mij rechtop te zien. Even later oma en opa met onze kleine schatten, Noor kwam even kijken naar mijn pleister en zag dat het ok was, Mats hevig als altijd... Oma had ze beiden een roosje in de hand gegeven om aan mij te geven, superlief!Maarten nam de kindjes even mee naar zijn collega's, fiere papa met dochter en zoon op stap. Mama en papa zagen er moe uit, afgelopen weken waren enorm zwaar voor hun, want je kind zien lijden is verschrikkelijk. Dat de operatie goed gelukt was, was ook voor hen een grote opluchting! En bovendien zorgen ze hele week voor kindjes, dank jullie wel!!!!
Vanavond kwamen broers van Maarten en schoonzusjes langs, bedankt voor de babbel en bloempjes.
Maar word hier gek, vier muren die op mij afkomen.... ik voel mij goed en wil naar buiten, frisse lucht!!!
Misschien mag ik morgen naar huis, afhankelijk van hoeveelheid wondvocht er morgenvroeg in flesje zit.... spannend.....
Voel mij goed vandaag, kanker is uit mijn lichaam, pijnloos, lieve mensen rond mij, een schat van een man, super kids, fantastische ouders, steunende familie, .... De laatste weken ben ik meer en meer gaan besefffen wat belangrijk is in het leven, en daar ga ik in de toekomst volop van genieten!
Nu hopelijk goede nachtrust en morgen naar huis......?????
Operatie-dag!
Na een slapeloze warme nacht, was het dan toch eindelijk tijd om op te staan. Nog snel douchen en dan richting ziekenhuis. Onderweg kwamen de tranen weer naar boven en de vraag: Waarom ik, ben hier nog veel te jong voor!
Om 7u schreven we ons in aan de balie en werden we doorverwezen naar dienst. Ging mij aanmelden en werd in wachtzaal geplaatst! Aaaahhhh, moesten maar even wachten, had geen tijd om te wachten..... Na een half uur dan toch naar kamer. Ondertussen was het tijd voor scan, wij naar nucleaire dienst, wachten, .... Op die twee weken tijd heb ik toch ook al geleerd geduld te hebben... Maar ja mag niet klagen, dankzij mijn lieve schat is alles al veel sneller gegaan.
In mijn oksel werd sentinelklier aangeduid, die moet er straks tijdens operatie uit om te testen of lymfeklieren zijn aangetast. Terug naar kamer, stond pas om 12u40 op lijst, dus wachten en stressen......
Na wat geduld kwamen ze mij halen rond half twee. Mijn bed werd in soort wachtzaal gezet en daar stond ik weer, deed dan maar babbeltje met mijn buurvrouw. Na twintig minuten werd ik operatiekwartier binnengereden. Dokter kwam al snel bij mij om mij gerust te stellen. Operatietafel werd ondertussen verbouwd, want ik was te groot. Super vriendelijke dokter liet mij snel slapen.... en operatie kon beginnen!
Toen ik weer wakker werd, lag ik opnieuw in soort wachtzaal waar heel veel verpleegkundigen rond liepen. Zodra iemand opmerkte dat ik wakker was, werd er naar dienst gebeld en een kwartiertje later lag in mijn kamertje. Misselijk, ziek, .... Pff! Kreeg gelukkig snel iets tegen misselijkheid en beterde snel, handdoek en overgeefbakje konden weer weg. Even later kwam doktersassistente langs, operatie was goed verlopen, sentinelklier was op eerste zicht niet aangetast, dus lymfeklieren zaten er nog. Goed nieuws!
Oma en opa kwamen nog even langs met de kindjes. Noor had mooie tekeningen gemaakt, zo lief. Toen ze vertrokken, kwamen mijn traantjes weer... Amai, zoveel geween!
Maarten bleef nog tot een uur of negen en ging ook naar huis. Mijn oogjes vielen snel dicht, denk nog door de narcose. Werd 's nachts toch aantal keer wakker, vrij veel lawaai buiten en nachtverpleegster die paar keer kwam kijken.
Maar belangrijkste, operatie was geslaagd!
Voormiddag ging het goed, maakten uitstapje naar Ikea en tijd vloog voorbij.
Namiddag daarentegen, pff.....
Rond de middag legde ik Mats in bed voor zijn dutje, ventje wilde niet slapen, hij heeft ook last van de warmte en was waarschijnlijk nog niet moe genoeg (had tot 9u geslapen).
Maar om 15u30 moesten we in ziekenhuis zijn voor injecties in borst, dus hij moest toch een beetje slapen. Lukte niet, na een half uurtje hem terug opgehaald en naar oma gebeld om te vragen of de kindjes iets vroeger mochten komen, zo kon hij (hopelijk) daar nog een dutje doen.
Ondertussen "valies" van de kindjes klaargemaakt om een weekje bij oma en opa te gaan logeren. Ik weet dat ze graag bij oma en opa zijn en dat ze daar extra verwend worden, maar deze keer was het anders, ze "moesten" gaan logeren hé! Dus dat valiesje klaarmaken, gebeurde met een heel klein hartje. Rond 13u30 brachten we ze naar oma. Ik zag aan oma haar ogen dat ook zij het vandaag moeilijk had, er hadden al heel wat traantjes gevloeid. Na een half uurtje nam ik afscheid van de kindjes, ik kon mijn tranen niet bedwingen. Noortje gaf mij nog een dikke knuffel en Mats zwaaide enthousiast In de auto hadden zowel Maarten en ik het toch moeilijk hoor. Thuiskomen in een leeg huis, zonder kindjes, blijft raar....
Even later vertrokken we naar Hasselt. Weer inschrijven aan de balie. Ondertussen ook ingeschreven voor opname van morgen. Mijn kamer was al aagevraagd, éénpersoonskamer aan de noorderkant (rarara, wie zou dat weer geregeld hebben? ;-) ) Werken in het ziekenhuis heeft nu toch echt zijn voordelen .
Was eigenlijk toch een beetje bang voor die injecties in mijn borst... We werden heel snel binnengeroepen, moest op tafel gaan liggen en daar kwam de dokter weer aangewandeld met een koffertje in de hand. Vier kleine prikjes in mijn borst met telkens nucleaire vloeistof erin. Viel heel goed mee, haast niks gevoeld. Oef! Terwijl de dokter naar buiten ging, zei hij dat hij verpleegster zou sturen. Na 10min wachten nog steeds niemand te zien. Dus gingen we zelf maar de gang op. Daar zag Maarten een verpleger die hij kende, gaf de papieren af en regelde snel dat we morgenvroeg zouden langskomen voor de scan rond 7u30 - 8u. Zo moeten we morgen niet wachten tot iemand mij komt halen.... (dat was weer goed geregeld!) Nu nog hopen dat ik dan even snel naar operatiekwartier zal worden gebracht....
Zo, vanavond nog mijn valiesje maken en beetje opruimen, dan hopen op een beetje nachtrust en morgenvroeg om 6u30 richting Hasselt.
