Gisteren en vandaag gewone dagen gehad. Geen pijn, wonde trekt nog een beetje en probeer mij te houden aan de voorgeschreven rust. Zeg wel "probeer", pff, niet makkelijk stil te zitten hoor... Maarten neemt mij veel uit handen, maar kan geen rommel of vuil zien liggen, dus hou mij dan maar eens tegen Heffen mag ook niet, en daar hou ik mij wel aan, Mats wordt doorverwezen naar papa. Doet toch wel pijn aan een moederhart hoor, als zo een klein ventje aan mijn been hangt, op iemand te moeten roepen om hem te pakken. Maar ja, nog even doorbijten. Binnen weekje zal dat wel weer mogen (hoop ik toch). Donderdag op na-controle eens vragen.
Gisteren wandelingetje gaan maken, deed deugd....
Morgenvoormiddag weer naar dokter voor wondverzorging, morgennamiddag bezoek en morgenavond verjaardagsfeestje voor schoonfamilie!
Nu kindjes in bed leggen en genieten van een gezellig tv-avondje.
Was een verjaardag met toch een zeer dubbel gevoel. Is natuurlijk altijd leuk om te verjaren: kaartjes, berichtjes, cadeautjes, ..... Een dagje om verwend te worden... En zeker dit jaar, 30 worden is toch een beetje speciaal! Enkele weken geleden had ik het mij wel anders voorgesteld. In gedachten zou het toen een mooie dag worden, vieren met familie, lekker eten en vooral veel plezier...
Realiteit was vandaag toch anders. Toen ik vanmorgen wakker werd en mijn lieve schat mij proficiat wenste, kreeg ik een krop in de keel. Traantjes kon ik niet bedwingen. 30 jaar en al geopereerd van kanker, en de behandelingen zullen ook snel starten. Pff, kreeg weer zo een "dit is niet eerlijk-gevoel", ben hier veel te jong voor.... Zoveel "waarom-vragen" waar niemand kan op antwoorden.... Maar goed, kindjes werden wakker en kwamen mij een dikke knuffel geven, traantjes weg
Schoonouders kwamen langs, opa Jef zou met Maarten in de tuin werken, maar door de hevige regenbuien werden deze plannen snel verplaatst naar andere dag. 's Middags kreeg ik nog een leuk cadeautje van mijn schat! Enkele dagen geleden vroeg hij wat ik wou voor verjaardag, antwoordde toen "niks", we slaan dit jaar mijn verjaardag wel over. Maar moet toegeven dat ik toch wel super blij was met pakje. Namiddag kwam mijn familie langs om verjaardag te vieren, van mijn ouders kreeg ik een prachtig cadeau (wist dit wel, was het zelf gaan kiezen...), maar opnieuw werd ik emotioneel van dit cadeau..., een cadeau met een grote emotionele waarde voor mij! Iets om te koesteren, de rest van mijn leven! (en ik hoop dat dat nog heel lang mag duren....) Dus, dank jullie wel, lieve mama en papa! Ook van pa en peter kreeg ik natuurlijk cadeautjes. Dank u wel! Maar door "ziek" te zijn, besef ik steeds meer en meer dat cadeautjes leuk zijn, maar mensen rondom me hebben die me graag zien en enorm steunen is het mooiste cadeau dat er is....
Vanavond aten we frietjes van de frituur, maar krijg de laatste dagen niet veel eten naar binnen. Heb wel honger, maar na een paar happen is het gedaan en zegt mijn lichaam: "stop!". Maar ik eet en drink voldoende, voel mij niet ziek, dus zal wel beteren....
Zo, vanaf vandaag behoor ik officieel tot het clubje van de dertigers... En dertiger die die stomme kanker gaat overwinnen! Voila!!!
Vandaag mijn laatste dag als jonge twintiger, vanaf morgen ben ik een dertiger... Dat klinkt toch helemaal anders hé... Morgen dus mijn verjaardag, paar weken geleden had ik deze wel anders gepland. Laatste weken heeft mijn wereld op zijn kop gestaan, werd geleefd. Maar laatste dagen is het beter. Ben echt blij dat operatie achter de rug is en sentinelklier in orde was. Voor mij zijn we al een grote stap vooruit, voel mij opgelucht dat kanker weg is...., dus gaan we toch een beetje vieren horen ;-)
Vanmorgen wakker geworden in mijn eigen bedje, zalig! Gisterenavond nog douche genomen. Hadden van het ziekenhuis nog speciale pleisters meegekregen waarmee ik kan douchen, en na enkele warme dagen in het ziekenhuis, deed die douche echt wel deugd. Noortje vond het gisterenavond allemaal spannend toen Maarten de pleisters verving. Hebben hier in huis nooit schaamte getoond naar "bloot". Kinderen en Maarten lopen badkamer in en uit als ik douche of mij aankleed (en omgekeerd), geen probleem. Dus ging nu niet opeens anders doen, mijn borsten verbergen zou Noor nogal verdacht vinden, dus keek ze rustig toe toen Maarten pleisters verving. Ook wou ze even kijken of die pleisters echt wel waterdicht waren, en keek ze even mee in de douche. Maar geen vragen, ze vond de pleisters leuker... (maar borst ziet er eigenlijk nog vrij normaal uit, nog wat gezwollen, maar valt goed mee).
Vanmorgen verplichte rust, moest in zetel blijven zitten van mijn wederhelft. Namiddag nog wat bezoek van familie en schoonouders kwamen ook langs na hun vakantie aan zee. Iedereen zei dat ik er goed uitzie, doet deugd! (hoop natuurlijk wel dat ze het ook menen....)
Vanavond naar dokter geweest voor wondverzorging. Heb dan wel verpleger in huis, maar gynae had dit voorgeschreven, dus zullen we maar flink luisteren. Dokter zei dat wonde er heel goed uitzag, was mooi gedaan en litteken zou waarschijnlijk wel meevallen aangezien het onderhuids genaaid is. Na dokter gingen we ijsje uithalen voordat we kindjes bij oma en opa gingen ophalen. We trakteerden oma en opa ook op ijsje om hun te bedanken om zo goed te zorgen voor onze kleine schatten. Dank jullie wel!
Vanavond nog even op terras buiten gezeten, kindjes in bed gelegd en nu verder naar "The Killing" kijken. Spannend....
Vanmorgen werd ik in mijn ziekenhuisbedje, had vrij goed
geslapen. Rond 7u30 werd ik wakker van het lawaai op de gang. De verpleging was
al druk bezig en het heen en weer rijden van verzorgingskarren maakte het
nodige lawaai. Kroop snel uit bed, gordijnen open en ramen open, laat de frisse
lucht maar binnen komen.
Ontbijt werd snel gebracht, at mijn boterhammetjes flink op J
Daarna naar badkamer, met enige moeite kreeg ik mijn pyjama uit, bewegingen met rechterarm zijn
nog beetje beperkt, maar wilde dit alleen doen, duurde iets langer, maar
lukte.... Verlangde naar een douche, maar ging nog niet met buisje en
verbanden, dus dan maar wassen aan lavabo.... En toen kwam probleem: bh
dichtdoen met die rechterarm lukte niet. Probeerde met één arm, lukte niet, en
bovendien zat dat stomme buisje nog in de weg... Dan toch maar bellen....
Verpleegster deed gewillig bh dicht en vroeg of ik nog hulp nodig had. Neen,
hoor, lukt wel. Met het nodig geklungel kreeg ik mijn bloes aan... Gelukt!
Voormiddag kreeg ik weer enkele lieve telefoontjes, het
thuisfront was benieuwd naar mijn situatie. Ook kwam de kinesist langs om mij
enkele oefeningen aan te leren om mijn schouder soepel te houden. En toen de
verzorging, eerste verpleegster wou mijn buisje niet uit trekken, op papier
stond immers tot morgen.... Maar buisje niet uit, is niet naar huis. Een half
uurtje later kwam een andere verpleegster binnen en waagde opnieuw mijn
kans.... Ze bestuurde mijn dossier en bekeek flesje: Dat ziet er goed uit,
komt bijna geen vocht meer uit, dus mag weg! Woehoe!!! Tegelijkertijd kreeg ik
ook schrik, buisje zat onder oksel, gynae had verteld dat dit tot in midden van
borst zat en moest er nu uit getrokken worden... ai... ai.... ai.....
Verband werd losgemaakt, draadjes losgeknipt en toen vroeg
verpleegster mij uit te blazen op mijn hand.... (toen ik gisteren aan andere
verpleegster vertelde dat ik daar beetje bang voor was, grapte ze met Maarten
even over de truc van het in- en uitblazen), dus antwoordde haar dat dat maar
een trucje was... Maar deed het toch maar, en voor ik het wist was buisje weg,
niks gevoeld!
Ik voelde mij goed, geen pijn, buisje weg, .... mocht ik nu
naar huis???? Wachten op dokter....
Rond de middag kwamen Maarten en Noor toe, Noor wou graag
meekomen naar ziekenhuis. Vertelde haar aan de telefoon dat ze dan misschien
wel lang zou moeten blijven, maar dat vond de kleine schat niet erg, ze wou bij
mama zijn. (en ze vindt zon groot ziekenhuis waar papa werkt ook wel
spannend...) En kreeg nog andere aangenaam bezoek, collega van vroeger. Was
leuk hem te zien, hadden een goed gesprek, deed deugd!
En daar was de dokter.... Mag ik naar huis? Indien u zich
goed voelt, natuurlijk! Daar moest ik niet over twijfelen, huiswaarts! Maarten
ging doos zoeken om bloemen te vervoeren, ik pakte ondertussen beetje in. Noor
bracht snoepjes naar verpleegsters om ze te bedanken voor de goede zorgen en
weg waren we.... joepie!!!
Thuis kwamen oma en opa, pa en de buurvrouw nog langs. Ons
huisje staat ondertussen mooi vol bloempjes en plantjes! Dank jullie wel voor
de leuke attenties!
Vanavond terug in mijn eigen zetel, eigen bed, terug
douchen.... J
En vooral kindjes zelf weer in bed leggen!
Maar betrap mezelf er al op dat rusten niet mijn sterke kant
is, stilzitten is moeilijk! Vrees dat Maarten mij zal moeten vastbinden in de
zetel.... Maar bekijk het positief, heb geen pijn en voel mij goed! De kanker
is uit mijn lichaam! Nu snel herstellen van operatie en dan naar volgende stap!
Vannacht goede nacht gehad, waarschijnlijk met dank aan de narcose! Wel geregeld wakker geweest, kamer ligt boven spoedafdeling en daar is toch de hele nacht activiteit en dus ook lawaai....
In de voormiddag al enkele telefoontjes gehad, leuk te horen dat familie met mij inzit
Mama belde ook, kindjes hadden goed geslapen bij oma en opa. Maarten ruimde thuis beetje op, maaide gras en kwam naar ziekenhuis met een doosje pralines, de lieve schat!
In de voormiddag kwam borstverpleegkundige, dokter en psycholoog langs, maar voelde mij goed.... geen problemen of vragen.
Mijn verband mocht er ook af, had hier wel schrik voor, wat zou ik te zien krijgen, hoe zou mijn borst eruit zien,.... Toen ik mezelf in de spiegel zag, terwijjl verpleegster mij hielp met wassen, schrok ik toch wel... Maar was ook tevreden. Borst zag er nog zelfde uit, alleen kleiner en nu nog gezwollen.
Gewassen en kleren aan en voelde ik mij een ander mens, geen pijn, enkel nog drain uit mijn borst, voor de rest liep ik rond en werd gek in mijn kamertje...
Namiddag bezoek, pa kwam langs en was verwonderd om mij rechtop te zien. Even later oma en opa met onze kleine schatten, Noor kwam even kijken naar mijn pleister en zag dat het ok was, Mats hevig als altijd... Oma had ze beiden een roosje in de hand gegeven om aan mij te geven, superlief!Maarten nam de kindjes even mee naar zijn collega's, fiere papa met dochter en zoon op stap. Mama en papa zagen er moe uit, afgelopen weken waren enorm zwaar voor hun, want je kind zien lijden is verschrikkelijk. Dat de operatie goed gelukt was, was ook voor hen een grote opluchting! En bovendien zorgen ze hele week voor kindjes, dank jullie wel!!!!
Vanavond kwamen broers van Maarten en schoonzusjes langs, bedankt voor de babbel en bloempjes.
Maar word hier gek, vier muren die op mij afkomen.... ik voel mij goed en wil naar buiten, frisse lucht!!!
Misschien mag ik morgen naar huis, afhankelijk van hoeveelheid wondvocht er morgenvroeg in flesje zit.... spannend.....
Voel mij goed vandaag, kanker is uit mijn lichaam, pijnloos, lieve mensen rond mij, een schat van een man, super kids, fantastische ouders, steunende familie, .... De laatste weken ben ik meer en meer gaan besefffen wat belangrijk is in het leven, en daar ga ik in de toekomst volop van genieten!
Nu hopelijk goede nachtrust en morgen naar huis......?????
Operatie-dag!
Na een slapeloze warme nacht, was het dan toch eindelijk tijd om op te staan. Nog snel douchen en dan richting ziekenhuis. Onderweg kwamen de tranen weer naar boven en de vraag: Waarom ik, ben hier nog veel te jong voor!
Om 7u schreven we ons in aan de balie en werden we doorverwezen naar dienst. Ging mij aanmelden en werd in wachtzaal geplaatst! Aaaahhhh, moesten maar even wachten, had geen tijd om te wachten..... Na een half uur dan toch naar kamer. Ondertussen was het tijd voor scan, wij naar nucleaire dienst, wachten, .... Op die twee weken tijd heb ik toch ook al geleerd geduld te hebben... Maar ja mag niet klagen, dankzij mijn lieve schat is alles al veel sneller gegaan.
In mijn oksel werd sentinelklier aangeduid, die moet er straks tijdens operatie uit om te testen of lymfeklieren zijn aangetast. Terug naar kamer, stond pas om 12u40 op lijst, dus wachten en stressen......
Na wat geduld kwamen ze mij halen rond half twee. Mijn bed werd in soort wachtzaal gezet en daar stond ik weer, deed dan maar babbeltje met mijn buurvrouw. Na twintig minuten werd ik operatiekwartier binnengereden. Dokter kwam al snel bij mij om mij gerust te stellen. Operatietafel werd ondertussen verbouwd, want ik was te groot. Super vriendelijke dokter liet mij snel slapen.... en operatie kon beginnen!
Toen ik weer wakker werd, lag ik opnieuw in soort wachtzaal waar heel veel verpleegkundigen rond liepen. Zodra iemand opmerkte dat ik wakker was, werd er naar dienst gebeld en een kwartiertje later lag in mijn kamertje. Misselijk, ziek, .... Pff! Kreeg gelukkig snel iets tegen misselijkheid en beterde snel, handdoek en overgeefbakje konden weer weg. Even later kwam doktersassistente langs, operatie was goed verlopen, sentinelklier was op eerste zicht niet aangetast, dus lymfeklieren zaten er nog. Goed nieuws!
Oma en opa kwamen nog even langs met de kindjes. Noor had mooie tekeningen gemaakt, zo lief. Toen ze vertrokken, kwamen mijn traantjes weer... Amai, zoveel geween!
Maarten bleef nog tot een uur of negen en ging ook naar huis. Mijn oogjes vielen snel dicht, denk nog door de narcose. Werd 's nachts toch aantal keer wakker, vrij veel lawaai buiten en nachtverpleegster die paar keer kwam kijken.
Maar belangrijkste, operatie was geslaagd!
Voormiddag ging het goed, maakten uitstapje naar Ikea en tijd vloog voorbij.
Namiddag daarentegen, pff.....
Rond de middag legde ik Mats in bed voor zijn dutje, ventje wilde niet slapen, hij heeft ook last van de warmte en was waarschijnlijk nog niet moe genoeg (had tot 9u geslapen).
Maar om 15u30 moesten we in ziekenhuis zijn voor injecties in borst, dus hij moest toch een beetje slapen. Lukte niet, na een half uurtje hem terug opgehaald en naar oma gebeld om te vragen of de kindjes iets vroeger mochten komen, zo kon hij (hopelijk) daar nog een dutje doen.
Ondertussen "valies" van de kindjes klaargemaakt om een weekje bij oma en opa te gaan logeren. Ik weet dat ze graag bij oma en opa zijn en dat ze daar extra verwend worden, maar deze keer was het anders, ze "moesten" gaan logeren hé! Dus dat valiesje klaarmaken, gebeurde met een heel klein hartje. Rond 13u30 brachten we ze naar oma. Ik zag aan oma haar ogen dat ook zij het vandaag moeilijk had, er hadden al heel wat traantjes gevloeid. Na een half uurtje nam ik afscheid van de kindjes, ik kon mijn tranen niet bedwingen. Noortje gaf mij nog een dikke knuffel en Mats zwaaide enthousiast In de auto hadden zowel Maarten en ik het toch moeilijk hoor. Thuiskomen in een leeg huis, zonder kindjes, blijft raar....
Even later vertrokken we naar Hasselt. Weer inschrijven aan de balie. Ondertussen ook ingeschreven voor opname van morgen. Mijn kamer was al aagevraagd, éénpersoonskamer aan de noorderkant (rarara, wie zou dat weer geregeld hebben? ;-) ) Werken in het ziekenhuis heeft nu toch echt zijn voordelen .
Was eigenlijk toch een beetje bang voor die injecties in mijn borst... We werden heel snel binnengeroepen, moest op tafel gaan liggen en daar kwam de dokter weer aangewandeld met een koffertje in de hand. Vier kleine prikjes in mijn borst met telkens nucleaire vloeistof erin. Viel heel goed mee, haast niks gevoeld. Oef! Terwijl de dokter naar buiten ging, zei hij dat hij verpleegster zou sturen. Na 10min wachten nog steeds niemand te zien. Dus gingen we zelf maar de gang op. Daar zag Maarten een verpleger die hij kende, gaf de papieren af en regelde snel dat we morgenvroeg zouden langskomen voor de scan rond 7u30 - 8u. Zo moeten we morgen niet wachten tot iemand mij komt halen.... (dat was weer goed geregeld!) Nu nog hopen dat ik dan even snel naar operatiekwartier zal worden gebracht....
Zo, vanavond nog mijn valiesje maken en beetje opruimen, dan hopen op een beetje nachtrust en morgenvroeg om 6u30 richting Hasselt.
Op deze zeer warme dag kreeg ons België-landje een nieuwe koning, won Froome de 100st editie van de Tour de France en ging hier het leven zijn gewone gangetje...
Voormiddag gingen we even naar het domein van Hélécine. Noor was hier op schoolreis geweest en kwam toen zeer enthousiast thuis, dus besloten we er ook eens een kijkje te gaan nemen. Leuk domein, toffe speeltuin, .... we gaan zeker nog eens terug.
Rond de middag keerden we terug huiswaarts, aten een boterham, Mats in bed voor middagdutje, Noor in zwembadje voor afkoeling.
Voelde mij vrij goed vandaag, heb genoten van de kindjes.
Vanavond stopte we ze allebei in bad en ik begon al enkele kleertjes van Mats klaar te leggen voor de logeerpartij bij oma. Pff, dan doet mijn hartje toch even pijn.... Morgennamiddag brengen we de kindjes naar oma en opa, ze gaan daar hele week logeren. Kindjes kijken er naar uit, maar voor ons is dit toch hard hoor. Hoop dat ik snel terug thuis ben....
Morgennamiddag naar nog langs nucleaire afdeling voor enkele injecties in mijn borst... ai ai ai.... En dinsdag is het zover....
Pa kwam ook nog even langs, hij is deze week al meermaals langsgekomen in deze hitte. Denk dat hij het er toch ook moeilijk mee heeft. Maar komt goed
Eindelijk nog eens goed geslapen.... het "goede" nieuws van gisteren had deugd gedaan en zowel Maarten als ik hadden een goede nacht gehad.
Maarten vertrok al vroeg naar het werk, ik en kindjes bleven nog even liggen.
Voormiddag snel naar winkel, beetje boodschappen doen.
Namiddag sprong mama nog even binnen, dit doet ze bijna dagelijks de afgelopen weken. Zo lief... Papa belde gisterenavond om te laten weten dat hij niet meer langskwam. Hele dag hard gewerkt in een overhitte garage, je zou voor minder zo snel mogelijk naar huis willen.
Vanavond kwamen schoonouders ook nog even op bezoek. Hadden deze keer een goed gesprek. Blijkbaar hadden ze beetje meer tijd nodig om het te plaatsen en nu kwamen de woorden wel vlot. Ben ik wel blij om...
Ze bleven nog even met kindjes spelen en vertrokken omstreeks 19u30. Kreeg van beiden nog een dikke kus, want zal ze waarschijnlijk niet meer zien voor operatie. Oma Niek vertrok met een klein hartje.... Maar komt allemaal goed! Ben er klaar voor!
Zal nu misschien beetje vreemd klinken, maar hoop dat het snel dinsdag is, de dag van de operatie. Dan is die kankercel eindelijk uit mijn lichaam. Nu voel ik geregeld aan mijn borst om te controleren of de bol niet groter is geworden, niet verplaatst is, niet weg is, .... Als operatie achter de rug is, zal mijn borst er anders uitzien, maar daar ben ik eigenlijk niet bang voor, wil gewoon dat tumor weg is.
Straks hopelijk weer een goede nachtrust.... alhoewel het hier in huis serieus warm wordt... pff....
Gisterenavond belde oma Niek nog even om succes te wensen voor de onderzoeken van vandaag en om te vragen of het ijsje gesmaakt had. Maarten moest bekennen dat we geen ijsje waren gaan eten. We hadden de kindjes afgezet bij oma en opa, en kregen allebei een krop in de keel, dus zijn we snel naar huis gereden. De kindjes gaan nog wel logeren bij oma en opa, en ze vinden dat altijd leuk en worden daar extra in de watten gelegd. Maar de vorige keren was het omdat Maarten en ik iets met ons tweetjes gingen doen, of gewoon omdat Noor dat leuk vindt, maar vandaag "moesten" ze gaan logeren omdat ik al vrij vroeg in het ziekenhuis moest zijn...
Vandaag, exact een week na de gestelde diagnose... opnieuw afspraken in het ziekenhuis....
Om 8u30 afspraak in het nucleaire centrum voor een injectie voor de botscan. Toch wel raar als je de verpleegster ziet aankomen met een koffertje met daarin een nucleaire injectie... brr.... Kreeg injectie, en werd opnieuw verwacht om 11u30 voor de scan. Moest ondertussen ook ongeveer 2l water drinken, een hele opgave....
Daar zaten we, 8u35, in een ziekenhuis, wat gaan we doen? Winkels zijn nog niet open, dan maar collega's van Maarten beetje lastigvallen. Dank jullie wel voor de afleiding En maar water drinken.
Rond 9u15 vertrokken we naar Hasselt en wandelden rustig rond in de winkelstraat. Maar toen begon mijn water te zakken, en een wc vinden in Hasselt is niet makkelijk! Dan maar terrasje doen en weer drinken
11u30 terug voor botscan, dit viel heel goed mee, en resultaat: normaal
Volgende afspraak was om 13u45. Ondertussen collega's en dokter nog beetje ambeteren ;-) en broodje eten.
Rond 13u30 zaten we in de wachtzaal om te wachten.... wachten..... wachten.... Om 14u45 was het dan toch aan ons.
Gynae vertelde ons dat alle resultaten in orde waren, longen, lever, botscan alles in orde Dit was goed nieuws, was dus enkel dat stomme kankerbolletje dat in de weg zat.... De gynae gaf ons heel wat uitleg en maakte tekeningen over verdere verloop. We werden gerustgesteld..., zou wel in orde komen! Maandagnamiddag afspraak voor weer een nucleaire inspuiting om lymfeklieren aan te duiden tijdens operatie, en dinsdagochtend, 7u, opname voor operatie.
We vertrokken met een goed gevoel huiswaarts! Klinkt raar hé, goed gevoel, maar we waren opgelucht dat de andere resultaten in orde waren en het nu dus enkel nog gaat om die stomme kankercel... Maar dinsdag gaat ze eruit! Bye bye kankercel!
Op weg naar huis deden we enkele telefoontjes om de wachtenden ook gerust te stellen.
En dat verdiende ijsje van gisterenavond, heeft namiddag gesmaakt ;-)
Vandaag een emotionele ochtend, Maarten stond op om 6u om te gaan werken, Noor werd wakker en kwam bij mij gekropen, samen vielen we nog even in slaap. Rond 8u werd ik wakker en keek naar dat kleine meisje dat nog zalig naast mij lag te slapen. Ik vroeg mij af wat er zich in dat kleine hoofdje allemaal afspeelt. Welke vragen heeft ze, waaraan denkt ze, begrijp ze iets van de ernst van de situatie,..... Pff, snel opgestaan en gedachten verzet, want dit werd mij weer even te veel..... Voormiddag samen met oma zwembadje gaan kopen, volgende week logeren de kindjes daar en aangezien de hittegolf die ze voorspellen, zal ze er nog veel plezier aan beleven... Ik daarentegen, dat wordt bakken in ziekenhuiskamertje.....
Namiddag is Maarten nog even langs cm gereden, papieren meegekregen om te laten invullen door dokter. En een aanvraag voor mantelzorg, dacht dat dat alleen voor oude mensen was, maar kom ook in aanmerking.....
Ook nog enkele telefoontjes gehad en Français, monsieur le directeur er l`echevin.... Deed toch deugd om ook hun steun te horen. Merci beaucoup
Vanavond de kindjes naar oma en opa brengen, wij moeten morgen al om half negen in Hasselt zijn voor botscan.
Denk dat we even doorrijden naar vica of limone als we kindjes hebben afgezet ;-) Heb ik wel verdiend...... En Maarten zal dit ook wel ok vinden....
Morgen weer spannende dag... hopelijk toch beetje slapen vannacht....
Binnen exact een week staat de operatie op het programma. Dit geeft
een gevoel van opluchting: dan wordt dat vieze beest eindelijk weggehaald,
maar ook een gevoel van angst: wat komt er daarna? Ik probeer mijn tijd met de
kindjes zo goed mogelijk om te krijgen. We spelen, gaan winkelen, genieten van
het zonnetje, .... Bij Maarten gaat het vandaag beter op het werk. De vele
vragen blijven achterwege en hij heeft meer afleiding.
Maarten is weer werken, zit alleen met kindjes thuis. Lukt eigenlijk
vrij goed. Kindjes zorgen voor de nodige afleiding en houden mij bezig. Ik bel
in de voormiddag ook even op mijn werk. Ze schrikken van het nieuws, wensen mij
veel sterkte. En we regelen de praktische gegevens: contracten,
ziekte-attesten, ..... Ze weten mij gerust te stellen, alles komt in orde. (dit
zinnetje heb ik de afgelopen dagen al ontelbare keren gehoord....). Voormiddag ook nog even langs Toy Champ geweest in Sint-Truiden. Noor is haar boekentasje voor de 3de kleuterklas al gaan kiezen. Ze koos voor K3. Vakantie is nog lang, maar nu wist ik zeker dat ik met haar mee kon... Want voorlopig weten we nog niet wat de toekomst zal brengen...
Rond 16u is Maarten ook thuis, hij had een zware dag op het
werk. Alle collegas waren zeer lief, maar de vele vragen werden hem soms te
veel. Hopelijk gaat het morgen beter...
s Avonds kruipen we samen in de zetel, ik val al snel in slaap
op zijn schoot. Terwijl ik sliep heeft de lieve schat nog opgewassen... (en heb
er niks van gehoord). Vanavond ook het bericht op fb geplaatst, héél veel
reacties vol steun en lieve woordjes. Dank jullie wel, lieve fb-vriendjes...
De Tour de France beklimt de Mont Ventoux, en ik vecht verder,
mijn emotionele strijd. Slapen is al beter gegaan, eten lukt ook beter. s
Middags gaan we bij mijn ouders eten. Mama vertelt dat ze namiddag naar
Scherpenheuvel gaan, kaarsje branden... het kan maar helpen J Mijn ouders hebben het zwaar. Papa weet zich sterk
te houden, maar ik zie dat hij eronder lijdt. Mama stelde al voor om mijn kanker
over te nemen, maar dit wordt mijn persoonlijke strijd! En ik ga die winnen!!
In de namiddag genieten we van een ijsje van de ijsjeskar op het
terras en nadien maken we nog een avondwandeling. Rustig genietend van de
kindjes en het zonnetje.... Nu besef ik echt wel dat ik volop moet genieten van
het leven. Dingen waar ik mij een week geleden aan zou ergeren, lijken nu niet
meer belangrijk. Genieten van elke dag, daar gaan we voor!
Weer een slapeloze nacht achter de rug. Veel piekeren, veel
denken, en zo weinig antwoorden.... Krijg het steeds moeilijk als ik aan de
kindjes denk... Namiddag besloten we naar Voeren te rijden. Schoonfamilie was
daar op weekend en zo konden de kindjes met hun neefje en nichtje spelen. Had
daar een goed gesprek met mijn schoonzus, doet deugd om te praten. Maarten kon
zijn verhaal ook kwijt aan zijn broers. Praten kan soms deugd doen, voor sommige
mensen helpt dit, anderen kroppen alles op. Dat is voor iedereen anders. Voor mij
helpt praten momenteel. Met de rest van de schoonfamilie weinig gesproken. Noor
en Mats hadden een leuke namiddag. Tegen de avond reden we weer huiswaarts.
Het was een lange nacht geweest, veel wakker, weinig slaap met de
nodige huilbuien tussendoor. Ondertussen waren de kindjes ook wakker en ging
het leven zijn gewone gang. Ik was niet ziek, had geen pijn, emotioneel was het
zwaar, maar hield mij sterk voor de kids. Normaal gezien vertrokken we vandaag
voor een lang weekend naar Voeren met de schoonfamilie. Hier stond ons hoofd
niet naar en dit belde Maarten dan ook af. We gingen gewoon thuis genieten van
de kindjes.... We kregen nog wat familie op bezoek die ons een hart onder de
riem kwamen steken. Noor genoot namiddag van haar zwembadje, Mats liep vrolijk
buiten rond. En zo af en toe brak ik.... barstte ik in tranen uit, kroop in een
hoekje weg.... Maarten belde ook op de
hospitalisatieverzekering en zo om alles te regelen.
D-day.... Ook al vertrokken we gisteren met een vrij gerust hart
naar huis, toch was het vandaag weer een zeer spannende dag. De uren gingen
maar traag voorbij. Gingen een beetje winkelen, speelden met de kids, .... Rond
15u30 hadden we genoeg geduld gehad en nam Maarten de telefoon en belde naar de
radioloog. Deze had slecht nieuws voor ons. Het gezwel was toch niet wat hij
dacht en er waren kwaadaardige cellen in aanwezig.... Ik denk dat mijn hart
toen even heeft stilgestaan. Ik wist niet te zeggen, wat te denken, .... Het
enige dat door mijn hoofd spookte was: �Ik wil nog niet dood!!!.....
De radioloog had ondertussen voor ons een afspraak gemaakt in de
borstkliniek. We belden oma om de kindjes op te vangen en vertrokken met tranen
in de ogen naar Hasselt. Daar kwamen we al snel de radioloog tegen en hij
verwees ons naar de gynaecoloog in de borstkliniek.
In de borstkliniek moest ik mij eerst inschrijven. De 3 mensen
voor mij was al te veel voor mij. Ik moest naar de gynaecoloog, ik had geen
tijd om mooi in de rij te staan aanschuiven.... Natuurlijk weet ik ook wel dat
deze mensen ook hun problemen hebben. Maar geloof mij, op dat moment kon mij
dat allemaal bitter weinig schelen.....
Kwartiertje later was ik ingeschreven, had nu officieel een "nummer"
in het ziekenhuis en mijn dossier kon aangevuld worden. We werden doorverwezen
naar de wachtzaal. Neen, niet nog wachten!!!! Viel goed mee, na een klein
kwartiertje kwam gynaecoloog M. ons roepen. Daar gingen we..... Weer werd ik
onderzocht, door dokter M. zelf en door en stagiair die ook eens mocht
voelen... Pff, ik wou resultaten, geen stagiair die �ook eens mocht voelen�.
De dokter telefoneerde even naar een collega om mijn "geval" te
bespreken. En daar kwam het verdict:
"U moet dinsdag 23 april binnenkomen voor een borstsparende
operatie". We kregen nog heel wat uitleg over de operatie. Er zou ongeveer een
kwart van mijn rechterborst worden weggenomen. Ook zou er een klier uit mijn
oksel worden weggenomen om te onderzoeken naar eventuele uitzaaiïngen. Ook werd
er al gesproken over een chemokuur. Gezien mijn jonge leeftijd (jaja, 29!),
moet ik chemo krijgen om zeker te zijn dat alle vieze beestjes weg zijn. En hoogstwaarschijnlijk
nadien ook nog bestralingen. Pfff! Wat was mijn leven plosteling veranderd. We
kregen ook nog een aantal andere afspraken.
Daarna werden we opgevangen door een verpleegkundige. Een zeer
lieve vrouw. Maarten had ondertussen in mijn dossier gezien dat er nog een foto
van longen en een echo van lever gemaakt moest worden. Dus de verpleegkundige
moest even wachten en wij snel naar radiologie. Op 2 minuten tijd was er een
foto van mijn longen gemaakt en had een dokter een echo van lever gemaakt. Dank
jullie wel, lieve collega�s van Maarten. Gelukkig waren deze organen in orde.
(toch iets positief vandaag). Andere mensen moeten enkele dagen wachten op
resultaten, maar nu had werken in het ziekenhuis toch wel enkele grote
voordelen J .
Terug naar borstkliniek, de verpleegkundige (die ondertussen al
serieus overuren aan het maken was) stond ons nog even vriendelijk op te
wachten. Ze ontving ons met open armen en probeerde te antwoorden op alle
vragen. Het was echt een h��l vriendelijk vrouw, die veel troost bood. Ze
raadde ons aan alle vragen te noteren zodat ze deze volgende keer kon
beantwoorden. Dit was echter makkelijker gezegd dan gedaan, het enige wat door
mijn hoofd spookte was: �Kom ik hier door?�, �Hoe ziet mijn toekomst eruit?� ,
.... Maar op deze vragen durft voorlopig niemand een antwoord geven!
Rond 18u30 verlieten we de borstkliniek en passeerden we nog
even langs het labo voor een bloedname. Dat kon er ook nog wel bij voor
vandaag. Schreven ons in en kreeg nummer 48, een nummer in het grote
ziekenhuis.....
Tijd om naar huis te gaan, de rit naar huis was moeilijk, zwaar,
emotioneel, .... Ook bij Maarten begonnen de tranen nu te rollen. Hij heeft al
zoveel gezien in het ziekenhuis en dit riep natuurlijk de meest negatieve
scenario�s op. Maar zo mochten we niet denken, we waren op weg naar huis, naar
oma & opa, daar waren onze twee kapoentjes aan het wachten op hun mama
& papa. Daar moesten we voor de eerste keer het slechte nieuws melden. Maar
ik besloot mij sterk te houden. Ik wilde niet dat Noor zich te veel vragen zou
stellen. Dit kleine meisje wist niks van kanker, kent het woord waarschijnlijk
nog eens niet, en voor mij hoeft dit ook nog niet....
Mats is nog te klein, 18maanden, hij zal zich geen vragen
stellen. Als hij zijn autootjes heeft om te spelen, is het ventje vrolijk.
Het was zover, aangekomen bij oma & opa. Noor kwam al snel
aangelopen en vloog rond mijn nek. "En, mama???" Ik vertelde haar dat er een
bolletje in mijn borst zit, een heel stout bolletje. En dat mama binnenkort
eventjes naar het ziekenhuis moet om dit bolletje weg te laten halen. "Heb je
pijn?" vroeg ze nog. Toen ik "neen" antwoordde was ze precies gerustgesteld en
speelde verder. Beter zo, dacht ik. Laat ze maar zorgeloos verder spelen. We bereiden
haar wel stap voor stap voor op de toekomst. Horrorverhalen over chemo en zo
waren nu nog verre toekomst.
We vertelden ook het nieuws aan mijn ouders. Ze gaven mij
allebei een stevige knuffel en ik voelde hun verdriet. Ik vroeg ze om zich
sterk te houden voor de kinderen....
Naar huis, Maarten en ik hielden ons sterk. We legden de kindjes
in bed en kropen dicht bij elkaar in de zetel.... Woorden waren niet nodig om
ons verdriet uit te drukken....
Maarten en ik waren allebei al vroeg uit bed, was een slapeloze
nacht geweest waarin de meest negatieve scenarios door onze hoofden hadden
gespookt. s Morgens keek ik snel even online wanneer ik naar de huisarts kon.
Om 8u30 was er nog een plaatsje vrij, snel afspraak vastgelegd. Even later
vertrok ik alleen naar huisarts, Maarten bleef even bij de kindjes. Dokter wist
mij vrij gerust te stellen. Ze omschreef het als een afgeplatte borstklier.
Dit zou vanzelf weer zou weggaan en kwam vrij frequent voor bij jonge vrouwen.
Maar voor alle zekerheid besloot ze mij toch een voorschrift te maken voor een
echo. Ze nam contact op met een plaatselijke radioloog en kon om 12u nog
langsgaan. Terug naar huis, kindjes naar oma gebracht, beetje gewinkeld en om
11u30 zaten we al in de wachtzaal van dokter J. Rond 12u15 mochten we naar
binnen. Eerst werd er een echo gemaakt. Hij kon het niet benoemen, dus werd er
nog een mammografie genomen. (was niet zo aangenaam....). Ook toen kon hij geen
antwoord geven. Dan maar weer een echo.... Hij wist het niet.... Maarten stelde
voor om naar Jessa ziekenhuis te rijden. Onderweg naar Hasselt belde hij enkele
collegas op om te verwittigen dat we eraan kwamen. Al snel zaten we bij een
dokter, een radioloog. Hij bekeek de beelden van dokter J. en deed snel een
positieve uitspraak, een giant fybro-adenomoon (of zoiets). Een positief
snelgroeiend gezwel. Dit moest wel operatief verwijderd worden, maar zou een
kleine ingreep worden.
De radioloog wou ook nog een biopsie nemen om zekerheid te hebben.
Voor ik het wist, lag ik op een tafel en werd mijn borst verdoofd en werd er
met een gigantische naald een biopsie genomen. Deze moest 24u op kweek staan
om resultaten te hebben. De radioloog zei dat Maarten morgen rond 16u mocht
bellen voor de resultaten.
Dus keerden we na een lange dag met een vrij gerust hart
huiswaarts.... We legden de kindjes in bed en vertelden ze nog niks. Er was
immers ook geen reden tot paniek, en waarom dan een klein meisje bang maken....
Het zou wel allemaal in orde komen....
We hadden net een ontspannend weekendje achter de rug. Een
weekendje weg, er even tussen uit, samen met de kindjes, oma en opa enkele
dagen naar een dorpje in de buurt van Vielsalm. Prachtige wandelingen gemaakt
en een bezoekje gebracht aan Plopsa Coo. We hadden ervan genoten. De was en
strijk was ondertussen gedaan, nu kon de vakantie thuis beginnen. Had nog een
kleine 2 maandjes vakantie in het vooruitzicht, dus dat kwam allemaal in
orde.... Maar s avonds kwam daar snel verandering in.... Zoals elke avond geef
ik nog even naar de kindjes kijken en nam daarna, voor ik in bed kroop, een
douche. Tijdens het afdrogen merkte ik een harde plek in mijn rechterborst. Had
dit nog niet eerder gevoeld en riep Maarten er snel bij. Hij voelde ook even en
raadde toch aan om morgen even langs de dokter te gaan. Die nacht sliepen we
allebei niet veel. We troostten onszelf met het verhaal dat het wel een
inwendige blauwe plek of zo zou zijn, hadden dit weekend veel gespeeld met
kindjes en onze Mats kan nogal hevig zijn.... Zal wel niets zijn.....
Heffen mag ook niet, en daar hou ik mij wel aan, Mats wordt doorverwezen naar papa. Doet toch wel pijn aan een moederhart hoor, als zo een klein ventje aan mijn been hangt, op iemand te moeten roepen om hem te pakken. Maar ja, nog even doorbijten. Binnen weekje zal dat wel weer mogen (hoop ik toch). Donderdag op na-controle eens vragen.
