Gisterenavond belde oma Niek nog even om succes te wensen voor de onderzoeken van vandaag en om te vragen of het ijsje gesmaakt had. Maarten moest bekennen dat we geen ijsje waren gaan eten. We hadden de kindjes afgezet bij oma en opa, en kregen allebei een krop in de keel, dus zijn we snel naar huis gereden. De kindjes gaan nog wel logeren bij oma en opa, en ze vinden dat altijd leuk en worden daar extra in de watten gelegd. Maar de vorige keren was het omdat Maarten en ik iets met ons tweetjes gingen doen, of gewoon omdat Noor dat leuk vindt, maar vandaag "moesten" ze gaan logeren omdat ik al vrij vroeg in het ziekenhuis moest zijn...
Vandaag, exact een week na de gestelde diagnose... opnieuw afspraken in het ziekenhuis....
Om 8u30 afspraak in het nucleaire centrum voor een injectie voor de botscan. Toch wel raar als je de verpleegster ziet aankomen met een koffertje met daarin een nucleaire injectie... brr.... Kreeg injectie, en werd opnieuw verwacht om 11u30 voor de scan. Moest ondertussen ook ongeveer 2l water drinken, een hele opgave....
Daar zaten we, 8u35, in een ziekenhuis, wat gaan we doen? Winkels zijn nog niet open, dan maar collega's van Maarten beetje lastigvallen. Dank jullie wel voor de afleiding En maar water drinken.
Rond 9u15 vertrokken we naar Hasselt en wandelden rustig rond in de winkelstraat. Maar toen begon mijn water te zakken, en een wc vinden in Hasselt is niet makkelijk! Dan maar terrasje doen en weer drinken
11u30 terug voor botscan, dit viel heel goed mee, en resultaat: normaal
Volgende afspraak was om 13u45. Ondertussen collega's en dokter nog beetje ambeteren ;-) en broodje eten.
Rond 13u30 zaten we in de wachtzaal om te wachten.... wachten..... wachten.... Om 14u45 was het dan toch aan ons.
Gynae vertelde ons dat alle resultaten in orde waren, longen, lever, botscan alles in orde Dit was goed nieuws, was dus enkel dat stomme kankerbolletje dat in de weg zat.... De gynae gaf ons heel wat uitleg en maakte tekeningen over verdere verloop. We werden gerustgesteld..., zou wel in orde komen! Maandagnamiddag afspraak voor weer een nucleaire inspuiting om lymfeklieren aan te duiden tijdens operatie, en dinsdagochtend, 7u, opname voor operatie.
We vertrokken met een goed gevoel huiswaarts! Klinkt raar hé, goed gevoel, maar we waren opgelucht dat de andere resultaten in orde waren en het nu dus enkel nog gaat om die stomme kankercel... Maar dinsdag gaat ze eruit! Bye bye kankercel!
Op weg naar huis deden we enkele telefoontjes om de wachtenden ook gerust te stellen.
En dat verdiende ijsje van gisterenavond, heeft namiddag gesmaakt ;-)
Vandaag een emotionele ochtend, Maarten stond op om 6u om te gaan werken, Noor werd wakker en kwam bij mij gekropen, samen vielen we nog even in slaap. Rond 8u werd ik wakker en keek naar dat kleine meisje dat nog zalig naast mij lag te slapen. Ik vroeg mij af wat er zich in dat kleine hoofdje allemaal afspeelt. Welke vragen heeft ze, waaraan denkt ze, begrijp ze iets van de ernst van de situatie,..... Pff, snel opgestaan en gedachten verzet, want dit werd mij weer even te veel..... Voormiddag samen met oma zwembadje gaan kopen, volgende week logeren de kindjes daar en aangezien de hittegolf die ze voorspellen, zal ze er nog veel plezier aan beleven... Ik daarentegen, dat wordt bakken in ziekenhuiskamertje.....
Namiddag is Maarten nog even langs cm gereden, papieren meegekregen om te laten invullen door dokter. En een aanvraag voor mantelzorg, dacht dat dat alleen voor oude mensen was, maar kom ook in aanmerking.....
Ook nog enkele telefoontjes gehad en Français, monsieur le directeur er l`echevin.... Deed toch deugd om ook hun steun te horen. Merci beaucoup
Vanavond de kindjes naar oma en opa brengen, wij moeten morgen al om half negen in Hasselt zijn voor botscan.
Denk dat we even doorrijden naar vica of limone als we kindjes hebben afgezet ;-) Heb ik wel verdiend...... En Maarten zal dit ook wel ok vinden....
Morgen weer spannende dag... hopelijk toch beetje slapen vannacht....
Binnen exact een week staat de operatie op het programma. Dit geeft
een gevoel van opluchting: dan wordt dat vieze beest eindelijk weggehaald,
maar ook een gevoel van angst: wat komt er daarna? Ik probeer mijn tijd met de
kindjes zo goed mogelijk om te krijgen. We spelen, gaan winkelen, genieten van
het zonnetje, .... Bij Maarten gaat het vandaag beter op het werk. De vele
vragen blijven achterwege en hij heeft meer afleiding.
Maarten is weer werken, zit alleen met kindjes thuis. Lukt eigenlijk
vrij goed. Kindjes zorgen voor de nodige afleiding en houden mij bezig. Ik bel
in de voormiddag ook even op mijn werk. Ze schrikken van het nieuws, wensen mij
veel sterkte. En we regelen de praktische gegevens: contracten,
ziekte-attesten, ..... Ze weten mij gerust te stellen, alles komt in orde. (dit
zinnetje heb ik de afgelopen dagen al ontelbare keren gehoord....). Voormiddag ook nog even langs Toy Champ geweest in Sint-Truiden. Noor is haar boekentasje voor de 3de kleuterklas al gaan kiezen. Ze koos voor K3. Vakantie is nog lang, maar nu wist ik zeker dat ik met haar mee kon... Want voorlopig weten we nog niet wat de toekomst zal brengen...
Rond 16u is Maarten ook thuis, hij had een zware dag op het
werk. Alle collegas waren zeer lief, maar de vele vragen werden hem soms te
veel. Hopelijk gaat het morgen beter...
s Avonds kruipen we samen in de zetel, ik val al snel in slaap
op zijn schoot. Terwijl ik sliep heeft de lieve schat nog opgewassen... (en heb
er niks van gehoord). Vanavond ook het bericht op fb geplaatst, héél veel
reacties vol steun en lieve woordjes. Dank jullie wel, lieve fb-vriendjes...
De Tour de France beklimt de Mont Ventoux, en ik vecht verder,
mijn emotionele strijd. Slapen is al beter gegaan, eten lukt ook beter. s
Middags gaan we bij mijn ouders eten. Mama vertelt dat ze namiddag naar
Scherpenheuvel gaan, kaarsje branden... het kan maar helpen J Mijn ouders hebben het zwaar. Papa weet zich sterk
te houden, maar ik zie dat hij eronder lijdt. Mama stelde al voor om mijn kanker
over te nemen, maar dit wordt mijn persoonlijke strijd! En ik ga die winnen!!
In de namiddag genieten we van een ijsje van de ijsjeskar op het
terras en nadien maken we nog een avondwandeling. Rustig genietend van de
kindjes en het zonnetje.... Nu besef ik echt wel dat ik volop moet genieten van
het leven. Dingen waar ik mij een week geleden aan zou ergeren, lijken nu niet
meer belangrijk. Genieten van elke dag, daar gaan we voor!
Weer een slapeloze nacht achter de rug. Veel piekeren, veel
denken, en zo weinig antwoorden.... Krijg het steeds moeilijk als ik aan de
kindjes denk... Namiddag besloten we naar Voeren te rijden. Schoonfamilie was
daar op weekend en zo konden de kindjes met hun neefje en nichtje spelen. Had
daar een goed gesprek met mijn schoonzus, doet deugd om te praten. Maarten kon
zijn verhaal ook kwijt aan zijn broers. Praten kan soms deugd doen, voor sommige
mensen helpt dit, anderen kroppen alles op. Dat is voor iedereen anders. Voor mij
helpt praten momenteel. Met de rest van de schoonfamilie weinig gesproken. Noor
en Mats hadden een leuke namiddag. Tegen de avond reden we weer huiswaarts.
Het was een lange nacht geweest, veel wakker, weinig slaap met de
nodige huilbuien tussendoor. Ondertussen waren de kindjes ook wakker en ging
het leven zijn gewone gang. Ik was niet ziek, had geen pijn, emotioneel was het
zwaar, maar hield mij sterk voor de kids. Normaal gezien vertrokken we vandaag
voor een lang weekend naar Voeren met de schoonfamilie. Hier stond ons hoofd
niet naar en dit belde Maarten dan ook af. We gingen gewoon thuis genieten van
de kindjes.... We kregen nog wat familie op bezoek die ons een hart onder de
riem kwamen steken. Noor genoot namiddag van haar zwembadje, Mats liep vrolijk
buiten rond. En zo af en toe brak ik.... barstte ik in tranen uit, kroop in een
hoekje weg.... Maarten belde ook op de
hospitalisatieverzekering en zo om alles te regelen.
D-day.... Ook al vertrokken we gisteren met een vrij gerust hart
naar huis, toch was het vandaag weer een zeer spannende dag. De uren gingen
maar traag voorbij. Gingen een beetje winkelen, speelden met de kids, .... Rond
15u30 hadden we genoeg geduld gehad en nam Maarten de telefoon en belde naar de
radioloog. Deze had slecht nieuws voor ons. Het gezwel was toch niet wat hij
dacht en er waren kwaadaardige cellen in aanwezig.... Ik denk dat mijn hart
toen even heeft stilgestaan. Ik wist niet te zeggen, wat te denken, .... Het
enige dat door mijn hoofd spookte was: �Ik wil nog niet dood!!!.....
De radioloog had ondertussen voor ons een afspraak gemaakt in de
borstkliniek. We belden oma om de kindjes op te vangen en vertrokken met tranen
in de ogen naar Hasselt. Daar kwamen we al snel de radioloog tegen en hij
verwees ons naar de gynaecoloog in de borstkliniek.
In de borstkliniek moest ik mij eerst inschrijven. De 3 mensen
voor mij was al te veel voor mij. Ik moest naar de gynaecoloog, ik had geen
tijd om mooi in de rij te staan aanschuiven.... Natuurlijk weet ik ook wel dat
deze mensen ook hun problemen hebben. Maar geloof mij, op dat moment kon mij
dat allemaal bitter weinig schelen.....
Kwartiertje later was ik ingeschreven, had nu officieel een "nummer"
in het ziekenhuis en mijn dossier kon aangevuld worden. We werden doorverwezen
naar de wachtzaal. Neen, niet nog wachten!!!! Viel goed mee, na een klein
kwartiertje kwam gynaecoloog M. ons roepen. Daar gingen we..... Weer werd ik
onderzocht, door dokter M. zelf en door en stagiair die ook eens mocht
voelen... Pff, ik wou resultaten, geen stagiair die �ook eens mocht voelen�.
De dokter telefoneerde even naar een collega om mijn "geval" te
bespreken. En daar kwam het verdict:
"U moet dinsdag 23 april binnenkomen voor een borstsparende
operatie". We kregen nog heel wat uitleg over de operatie. Er zou ongeveer een
kwart van mijn rechterborst worden weggenomen. Ook zou er een klier uit mijn
oksel worden weggenomen om te onderzoeken naar eventuele uitzaaiïngen. Ook werd
er al gesproken over een chemokuur. Gezien mijn jonge leeftijd (jaja, 29!),
moet ik chemo krijgen om zeker te zijn dat alle vieze beestjes weg zijn. En hoogstwaarschijnlijk
nadien ook nog bestralingen. Pfff! Wat was mijn leven plosteling veranderd. We
kregen ook nog een aantal andere afspraken.
Daarna werden we opgevangen door een verpleegkundige. Een zeer
lieve vrouw. Maarten had ondertussen in mijn dossier gezien dat er nog een foto
van longen en een echo van lever gemaakt moest worden. Dus de verpleegkundige
moest even wachten en wij snel naar radiologie. Op 2 minuten tijd was er een
foto van mijn longen gemaakt en had een dokter een echo van lever gemaakt. Dank
jullie wel, lieve collega�s van Maarten. Gelukkig waren deze organen in orde.
(toch iets positief vandaag). Andere mensen moeten enkele dagen wachten op
resultaten, maar nu had werken in het ziekenhuis toch wel enkele grote
voordelen J .
Terug naar borstkliniek, de verpleegkundige (die ondertussen al
serieus overuren aan het maken was) stond ons nog even vriendelijk op te
wachten. Ze ontving ons met open armen en probeerde te antwoorden op alle
vragen. Het was echt een h��l vriendelijk vrouw, die veel troost bood. Ze
raadde ons aan alle vragen te noteren zodat ze deze volgende keer kon
beantwoorden. Dit was echter makkelijker gezegd dan gedaan, het enige wat door
mijn hoofd spookte was: �Kom ik hier door?�, �Hoe ziet mijn toekomst eruit?� ,
.... Maar op deze vragen durft voorlopig niemand een antwoord geven!
Rond 18u30 verlieten we de borstkliniek en passeerden we nog
even langs het labo voor een bloedname. Dat kon er ook nog wel bij voor
vandaag. Schreven ons in en kreeg nummer 48, een nummer in het grote
ziekenhuis.....
Tijd om naar huis te gaan, de rit naar huis was moeilijk, zwaar,
emotioneel, .... Ook bij Maarten begonnen de tranen nu te rollen. Hij heeft al
zoveel gezien in het ziekenhuis en dit riep natuurlijk de meest negatieve
scenario�s op. Maar zo mochten we niet denken, we waren op weg naar huis, naar
oma & opa, daar waren onze twee kapoentjes aan het wachten op hun mama
& papa. Daar moesten we voor de eerste keer het slechte nieuws melden. Maar
ik besloot mij sterk te houden. Ik wilde niet dat Noor zich te veel vragen zou
stellen. Dit kleine meisje wist niks van kanker, kent het woord waarschijnlijk
nog eens niet, en voor mij hoeft dit ook nog niet....
Mats is nog te klein, 18maanden, hij zal zich geen vragen
stellen. Als hij zijn autootjes heeft om te spelen, is het ventje vrolijk.
Het was zover, aangekomen bij oma & opa. Noor kwam al snel
aangelopen en vloog rond mijn nek. "En, mama???" Ik vertelde haar dat er een
bolletje in mijn borst zit, een heel stout bolletje. En dat mama binnenkort
eventjes naar het ziekenhuis moet om dit bolletje weg te laten halen. "Heb je
pijn?" vroeg ze nog. Toen ik "neen" antwoordde was ze precies gerustgesteld en
speelde verder. Beter zo, dacht ik. Laat ze maar zorgeloos verder spelen. We bereiden
haar wel stap voor stap voor op de toekomst. Horrorverhalen over chemo en zo
waren nu nog verre toekomst.
We vertelden ook het nieuws aan mijn ouders. Ze gaven mij
allebei een stevige knuffel en ik voelde hun verdriet. Ik vroeg ze om zich
sterk te houden voor de kinderen....
Naar huis, Maarten en ik hielden ons sterk. We legden de kindjes
in bed en kropen dicht bij elkaar in de zetel.... Woorden waren niet nodig om
ons verdriet uit te drukken....
Maarten en ik waren allebei al vroeg uit bed, was een slapeloze
nacht geweest waarin de meest negatieve scenarios door onze hoofden hadden
gespookt. s Morgens keek ik snel even online wanneer ik naar de huisarts kon.
Om 8u30 was er nog een plaatsje vrij, snel afspraak vastgelegd. Even later
vertrok ik alleen naar huisarts, Maarten bleef even bij de kindjes. Dokter wist
mij vrij gerust te stellen. Ze omschreef het als een afgeplatte borstklier.
Dit zou vanzelf weer zou weggaan en kwam vrij frequent voor bij jonge vrouwen.
Maar voor alle zekerheid besloot ze mij toch een voorschrift te maken voor een
echo. Ze nam contact op met een plaatselijke radioloog en kon om 12u nog
langsgaan. Terug naar huis, kindjes naar oma gebracht, beetje gewinkeld en om
11u30 zaten we al in de wachtzaal van dokter J. Rond 12u15 mochten we naar
binnen. Eerst werd er een echo gemaakt. Hij kon het niet benoemen, dus werd er
nog een mammografie genomen. (was niet zo aangenaam....). Ook toen kon hij geen
antwoord geven. Dan maar weer een echo.... Hij wist het niet.... Maarten stelde
voor om naar Jessa ziekenhuis te rijden. Onderweg naar Hasselt belde hij enkele
collegas op om te verwittigen dat we eraan kwamen. Al snel zaten we bij een
dokter, een radioloog. Hij bekeek de beelden van dokter J. en deed snel een
positieve uitspraak, een giant fybro-adenomoon (of zoiets). Een positief
snelgroeiend gezwel. Dit moest wel operatief verwijderd worden, maar zou een
kleine ingreep worden.
De radioloog wou ook nog een biopsie nemen om zekerheid te hebben.
Voor ik het wist, lag ik op een tafel en werd mijn borst verdoofd en werd er
met een gigantische naald een biopsie genomen. Deze moest 24u op kweek staan
om resultaten te hebben. De radioloog zei dat Maarten morgen rond 16u mocht
bellen voor de resultaten.
Dus keerden we na een lange dag met een vrij gerust hart
huiswaarts.... We legden de kindjes in bed en vertelden ze nog niks. Er was
immers ook geen reden tot paniek, en waarom dan een klein meisje bang maken....
Het zou wel allemaal in orde komen....
We hadden net een ontspannend weekendje achter de rug. Een
weekendje weg, er even tussen uit, samen met de kindjes, oma en opa enkele
dagen naar een dorpje in de buurt van Vielsalm. Prachtige wandelingen gemaakt
en een bezoekje gebracht aan Plopsa Coo. We hadden ervan genoten. De was en
strijk was ondertussen gedaan, nu kon de vakantie thuis beginnen. Had nog een
kleine 2 maandjes vakantie in het vooruitzicht, dus dat kwam allemaal in
orde.... Maar s avonds kwam daar snel verandering in.... Zoals elke avond geef
ik nog even naar de kindjes kijken en nam daarna, voor ik in bed kroop, een
douche. Tijdens het afdrogen merkte ik een harde plek in mijn rechterborst. Had
dit nog niet eerder gevoeld en riep Maarten er snel bij. Hij voelde ook even en
raadde toch aan om morgen even langs de dokter te gaan. Die nacht sliepen we
allebei niet veel. We troostten onszelf met het verhaal dat het wel een
inwendige blauwe plek of zo zou zijn, hadden dit weekend veel gespeeld met
kindjes en onze Mats kan nogal hevig zijn.... Zal wel niets zijn.....
En maar water drinken.
