Op weg naar mijn vierde wimpel begeleidt door 13 arenden.
Zaterdag 13 juni 2015.
Ostabat Asme Saint Jean Pied De Port 22,8 kilometer. F-459
Wanneer ik om 7.30 de hondjes assisteer in hun dagelijks toiletwandelingetje, zie ik al drie wandelaars vertrekken met rugzak en volledige uitrusting. Ik ben al onmiddellijk op mijn scherpst. Ik zal toch niet de laatste aankomen in SJPDP zeker? Ik laat ze wat vlugger plassen en voer enige verbale druk uit op de activiteit van de vastere uitscheidingskwalteit van de Job, want die moet er altijd zo wat prul aanhangen. Ik laat het deze keer niet toe en mijn dringende aanmaningen helpen zowaar. Hij maakt zijn fecalonisch ritueel in een mum van tijd af en we spoeden ons alle drie naar de motorhome. De koffie is al klaar en de tafel gedekt. Een halfuur later ben ik ook al op weg. Ik loop verscheidene groepjes pelgrims groetend voorbij en werk mijn voetkilometers af alsof het hier een triomftocht betrof. Ik steek ook een jong koppeltje voorbij met een beladen ezel. Heel typerend. Het gaat over berg den dal en verscheidene sporen zijn slechts een halve meter breed. Ook een beek moet doorwaad worden. Niets is me te veel, ik loop alsof ik floggy leggs heb. Met de benen in de boter en de vingers in de neus Ik zou niet graag die boterham voorgeschoteld krijgen. Het weer is droog, toch wat de lucht betreft, want ook vandaag wissel ik uit hygiënisch en aromatisch oogpunt twee keer van truitje. Elke dag drie bloesjes te wassen, de rekening zou nogal oplopen moesten de Hiesentriets er niet bij zijn. Maar ik vond er daarjuist iets op. Ik douche nu met mijn trui en korte broek aan en laat de eerste laag shampoo en zeep over mijn kledij scheren zodat het meeste vuil en zweet al verwijderd is. De hoofdwas gebeurt dan met de hand door Miet en Sien wringt it
Ik blijf mee golven met het landschap en zou daar zowaar wat duizelig van worden. Dorst krijg ik ook. Ik zet mij op een brugrand neer (om zittend te kunnen eten) en merk op dat dit toch niet de meest veilige manier is om te dineren. De rustpauze wordt dus erg kort gehouden en na een 10 minuutjes ben ik weer op pad. Een telefoontje met Regine maakt me duidelijk dat de ingreep van de hielamputatie van Ruud goed verlopen is maar er diende meer en verder te worden verwijderd dan aanvankelijk was gepland en dat ontmoedigt me een beetje omdat dit wel eens belangrijk zou kunnen zijn voor zijn gangrevalidatie. Maar hij stelt het goed en dat is toch ook belangrijk.
Tijdens het verder wandelen door dit natuurreservaat, want daar heeft het hier wel de schijn van, zie ik plots twee arenden boven mij. Ik herken ze aan de erg lange en brede vleugels. Ook de staart is zo heel mooi driehoekig. Ik blijf staan om dit frivool luchtspel even gade te slaan. Ze komen met meerdere recht boven mij vliegen. Een echte luchtshow. Ze draaien regelmatig kort naast elkaar en dalen en zweven en geven vleugelslag en stijgen dan weer. Ik tel er dertien, en twijfel plots aan mijn geluk. Ik trek vlug een paar kiekjes, want dit zal ik nooit meer meemaken, daar ben ik vrijwel zeker van. Die vierde wimpel denk ik. Die vierde wimpel wordt mij via de vliegende post bezorgd. Heel fraai geschenk en zeker niet gewoon.
Ik kom aan in SJPDP en begeef me naar de verwelkomingsruimte van de pelgrims om er mijn stempel te halen. Het is aanschuiven. Ik heb er 20 minuten op een stoel moeten zitten wachten. Nochtans die vrijwilligers achter de balie waren met vijf om de pelgrims goede raad en advies te geven. Ik hoor dus regelmatig hetzelfde verhaal: blijkbaar is die oversteek hier tussen de Pyreneeën niet zo ongevaarlijk want ik krijg net zoals alle andere doorstappers een speciale kaart mee met nuttige informatie, noodnummers, water bevoorradingsplaatsen, refuges, gevaarlijke afdalingsplaatsen en zo meer. Er wordt mij gevraagd om liever morgen te gaan dan maandag omdat er onweer verwacht wordt vanaf maandagnacht. Precies toch wel serieus hier.
Ik kom dus ruim 20 minuten later aan dan ikzelf had verwacht maar de mietjes hebben me verrast. Ze hebben een wimpel gemaakt met reeds vier meldingen op. De Franse grens, Vezelay, Laval De Cere, en nu Saint Jean Pied De Port staan erop vermeld.
Daar wordt op geklonken.
Vanavond trakteer ik hen persoonlijk op een etentje in de rue de la Citadel, te vergelijken met de Beenhouwersstraat in Brussel, maar dan iets meer stijl omhoog en meer stijf volk.
Tot morgen, ik geef je de details.
Moest er maandag even geen tekst doorkomen, niet panikeren, we moeten ons in Spanje nieuwe internet kaarten aanschaffen. Maar her komt allemaal wel in orde.
Vrijdag 12 juni 2015.
Rivehaute Ostabat Asme 28,3 kilometer F458
Heel vroeg opgestaan, bijna voor het zonnetje, want ik zie enkel maar een gemaquilleerde witte bol die echt niet door het wolkendek door geraakt. Aan de zon haar opsmuk te zien is het niet echt gelukt zich mooier te maken. Na alle ochtendrituelen te hebben doorlopen, vertrek ik reeds om 07.40 uur. Geen plicé rokje en geen lacquet schoentjes vandaag, want de GR 65 zal er voorwaar wel glibberig bij liggen. Dus weer mijn commando uitrusting met getten , bottines, lange broek en sweater. Het is zwoel, warm, klammig, vochtig en onbruikbaar als atmosfeer om in te werken. Ik merk het na mijn twee kilometer dat in mijn okselvijvers nog net geen algen te vinden zijn. Mens wat een dempig drukkend weer. Neen, ik mag niet klagen want ik heb nog geen druppel regen gehad. Er wordt weer met een regelmaat van een BMW motortje (neen Yvo, geen KTM motor) geklommen en gedaald. Bij het dalen voel ik meer de beide dikke teen-toppen tegen het dak van mijn schoentip duwen. Gisteren had ik bij het aankomen ook al zo een licht pijnlijk gevoel. Aangezien mijn beide nagels van de dikke teen ontbreken, maken die al vele jaren een lichte kromming opwaarts en staan ze nu een beetje te pronken als een wipneus. Ik vind er wel iets op. En trouwens bergop doet dat geen zeer. Vermits ik de volgende dagen over de Pyreneeën moet zal dit eerstdaags geen groot probleem vormen.
In Olhaiby ga ik weer een zoveelste keer opwaarts, en zie voor mij een blauw hemd met rugzak omhoog spettelen. De man heeft moeite en wordt in een mum van tijd ingehaald. Ik blijf naast hem en vraag of hij van Frankrijk is. Het antwoord is affirmatief, van Toulouse. Een beetje een duistere man met donkere brilglazen, en de kop van Mijnheer Bezien van de groenen, alleen wat jonger en veel minder opgeblazen van de CO2. Hij had gisteren bij wijze van afscheid wat veel gedronken, omdat zijn wandelmaat het opgegeven had in Rivehaute. Zijn haar deed nog een beetje pijn. We praten wat over en weer, terwijl hij naar mijn normen veel te traag marcheert. Ook het weer en de verwachtingen komen aan de orde. Men verwacht nog 4 dagen bewolkt en onweer. Plots vraagt hij aan mij (het gesprek verloopt in de Franse taal) :
Hij:- Ce matin, monsieur, vous avez pris de leau.
IK:- Bien sur. Deux litres.
Hij:- Comment deux litre?
Ik:- Dans chaque bidon 1 litre. Jen ai deux.
Hij:- Lachend en grinnikend.
Ik: - Pourquoi vous riez?
Hij:- Pas de leau potable. Vous avez eu de la plui?
Ik:- Ah non, pas du tous.
Ik moest er achteraf zo h ard zelf mee lachen, ik geraakte haast niet meer vooruit van het bulderen. Ik heb echt hardop gelachen, niemand die deze gestoorde toch kent of hoort.
Rudy heb ik om 10.30 uur even bedacht. Régine ik heb voor Ruud even stil gestaan en de wie dan ook gevraagd om zijn onderdanen goed werk te laten verrichten aan Ruud zijn hiel. Als mijn woorden zo veel en genoeg kracht hebben als mijn karakter dan zal dat lukken. Geloof mij.
Ik kreeg ook een mailtje van Herman en Henriette: Ik wist echt niet dat ik zoveel lezers op mijn blog had. Het doet me plezier dat ik deze teksten schrijf, maar nog meer plezier doet het me dat ze ook gelezen worden.
Ik laat de blauwhemd wat verder achter want hij moet dringend wat hoogtewater aflaten en ik wens hem nog een bonne journée. Hij hoopt mij in Ostabat wel weer te zien zegt hij. Ik heimelijk niet zo echt Onderweg loop ik nog 2 meiden uit Quebecq voorbij waar ik een 500 meter lang mee praat, en dan ga ik terug mijn eigen tempo en weg.
Er wordt gegeten in de refuge van Mixte Uhart, een zestal kilometer van Ostabat. Ik heb dan al ruim 22 kilometer gewandeld. Ze hebben er pression. Weer een leven gered denk ik. En hij kost hier maar 2 euro..
Ik eet nooit rechtstaand: Alleen wanneer ik een trap, een bank of een op zithoogte balk of boom tegenkom eet ik : steeds zittend. Ook bijna nooit zittend op de grond of het moest niet anders kunnen. Staand eten doen de honden aan hun kom of politiekers op een wandelbuffet. Ik ben een geciviliseerde wandelaar en opgevoed met deftige manieren. Dus eet ik aan de refuge op een stoel aan een tafel. En dat het me deugd doet. Na een kwartiertje komt blauwhemdje de weg afgewandeld en veeg ik snel mijn schop af. Na deze refuge komt er een beklimming die niet zou passen in de ronde van Vlaanderen. Stilstaan is letterlijk achteruitgaan. Je durft niet achterwaarts kijken want je geraakt niet aan de onderkant van dat gat. Het duurt ook lang. Ik kruip werkelijk drie kwartier omhoog en het lag heus niet aan dat één pressioneke. Heb ik nu werkelijk mijn beste cartouchen al verschoten vandaag vraag ik me vertwijfeld af. Mijn God, mijn God, wat heb ik toch misdaan dat je me bij deze beklimming niet bij wil staan, prevel ik. Maar ik geraak toch boven. Ik ontmoet nog 2 Duitsers en wandel samen met hen een laatste kleine scherpe helling af die bedekt ligt met rotsen en leistenen. Het is ooit anders geweest : Belgen en Duitsers samen met leistenen als ondergrond. We zijn tegader zo behoedzaam en melden elke losliggende steen aan elkaar. Vrede is toch een magnifiek verschijnsel.
Aangekomen in Ostabat Asme zie ik pas hoe hoog ik opgeklommen ben in dit aardse organigram. Enkel naast mij zie ik nog een heuvel die op mijn hoogte zijn topje haalt. Maar verder ligt alles onder mij. Een gevoel van macht beklijft me. Neen, niet dat ik hier aan toe geef. De prestatie om hier te zijn geraakt op deze eenzame hoogte geeft me al voldoende goed gevoel.
We eten deze avond kip met curry, rijst en drinken daarbij wat rode wijn uit de région. Morgen is het de laatste tocht die leidt naar mijn vierde van de zes te halen wimpels. Ik begin me al een beetje te schikken in de Spaanse omgangstaal en ook de Hiesentriets zijn hevig aan de taalstudie begonnen . Hier wordt deftig geoefend en verbeterd .
Mensen moesten eens weten hoe graag ik hier de pelgrim speel. Hopelijk zal ik ooit slagen in mijn afkicking .
Tot morgen.
Donderdag 11 juni 2015.
Loubieng Rivehaute 22,3 kilometer F457
Goed en wel bekomen van mijn secretaressen dag in Loubieng, gewassen en gegeten, alles ingeladen in de rugzak, en opnieuw alle goesting bij elkaar geschart om te vertrekken. Het regent, niet zo hevig als gisteren, maar voldoende om na enkele hectometers weer te druipen van het wolkenvocht.
En toch besluit ik te starten met een hemdje in korte mouwen. De ervaring van die waterdichte kledij gisteren, bezorgt mij de overtuiging om liever nat te zijn van de buitenkant dan te zwemmen in mijn eigen zweetsel. En zweten was het weer. Ik wandel vanaf minuut 2 schuin bergop, en als het kerkje in de verre hoogte voor mij moet gepasseerd worden dan sta ik hier schoon op de foto, denk ik. Een snelle blik op mijn GPS kaartje geeft me ruim gelijk. De foto zal schoon zijn want de kerk ligt op 275 meter hoogte pal voor mij en nu sta ik op 95 meter. Maar van het zicht heb ik in dit weer geen hoge hoed opgezet. Ik zie amper 50 meter ver want al de rest is stoom of waterdamp. Stoom voor mijn ogen en damp in de diepte. Beter zo dan andersom denk ik.
Na een paar felle plensbuien hou ik het toch maar voor bekeken en trek mijn doornat hemdje uit, en wring mijn natte mannelijke Venus van Milo-lijf in mijn stroppend droog sweetertje. Ook mijn regenjas mag het daglicht zien van over mijn schouder. Ik voel me net als destijds in de paskamer van de Galleries Anspach. Uitkleden, aankleden , uitkleden .
Ik passeer een paar eenzaam gelegen boerderijen, niet erg proper en rommelig. Hier komt toch geen mens, dus waarom zou die boer het netjes houden. Ik moet door een bospad en dus de weg verlaten. Het stapt als in de boter (fietsterm). De modder is niet de beste steunplaats om bergopwaarts op af te duwen. Regelmatig schuif ik een paar centimeter achteruit, waardoor ik de volgende afstoot mis. Vallen is er niet bij geweest, maar wel schaduwgevechten. Gelukkig waren er geen andere loerders in de buurt. Ik kom boven en opmerkelijk, de hoofdbaan is nog steeds naast mij, maar ik sta plots te midden in iemand zijn tuin van een pas gebouwde villa. Niemand thuis. Ik wandel door en kom vooraan uit aan de oprit, die weer aansluit op het einde van het voormalig bospad. De man heeft dus recent het bospad overbouwd. Moet kunnen.
In Montford moet ik een heel steile helling overmeesteren om uit te komen in een heel charmant klein bergdorpje. Er staan enkele heel typische woningen, met een watermolen en een kolkend beekje.
Op een gemeentelijk picknick plaatsje zet ik me neer op de bank en doe mijn derde droge T-shirt aan. Ik eet mijn mee geleverde vijgen en droge abrikozen samen met een stukje blauwe kaas. Heerlijk, laat de boeren maar dessen.
Bij het vertrek voel ik de eerste maal deze reis mijn kuiten links en rechts. Er wordt met alle man en macht gewerkt om dat melkzuur in de juiste kanalen te pompen, maar blijkbaar is al het werkende volk niet voldoende en hebben ze niet genoeg macht om die kruiwagens met melkzuur in de goot te kappen. De eerste passen verlopen echt in crisis. Ik kijk vlug eens achter mij en zie niemand, dus mank ik maar goed door. Mens, wat ben ik pijnlijk verstijfd. Zouden die bergskes daar iets mee te maken hebben misschien? Het betert langzaam, maar ik zal vandaag nooit meer de oude worden denk ik cynisch. De eindeloze asfaltweg scharrelt zich langzaam naar hogere sferen. Ik zie al daglicht op het azimut, en denk dat daar het einde van deze col wel zal zijn. En olé, ik kom boven en wat zie ik als geschenk van deze dagelijkse kost? De verschillende Saint Honorés , mattetaartjes en souflés bieden zich aan. Er is er een bij die boven de anderen uit steekt en bedekt is met witte poedersuiker. Ze vormen samen een lint dat gans de linkse einder mijner ogen omsluit: DE PYRENEEÊN.
Ze boezemen ontzag zowel als lust in. Al die heuveltjes, al die toppen. Pelgrims zijn toch ook maar mensen. Ik weet met mezelf geen blijf want plots begin ik te hallucineren. Overmorgen leg ik mijn hand op zo een berg, want dan zijn wij in Saint Jean Pied De Port. Mijn vierde wimpel is letterlijk in zicht. Ik geloof haast mijn eigen kunnen niet. Daar zal ik 1340 kilometer op mijn voetjes hebben afgelegd. Niet dat ik ooit twijfelde aan mijn bedoeling om Compostella te bereiken, maar enig voorbehoud omtrent mijn te leveren prestatie werd steeds omgevormd tot vrees om me belachelijk te maken bij hen die me observeerden. Ik geloofde er zelf wel in maar zoveel factoren zijn er waar je geen controle over hebt en die uw onderneming kunnen kelderen.
Terwijl hier het 72 ste onweer en regenbui plaats heeft is ons Miet Hiesentriet bezig in de keuken. De werkplaats en de ruimte is wel beperkt maar het resultaat mag er altijd zijn. Wij eten hier als termieten en verteren het als pieten.
Vandaag eten wij bloemkool zonder saus, gebakken patatjes met look en steak met een heel goed wijntje uit de streek van de Bordeaux (Cuvee Narcisse).
Het zal ons allen smaken en wellicht zullen we dat morgen wel voelen aan ons abdominaal ventilatiesysteem. Groetjes en tot morgen.
Sonja is aan het haken geslagen: ze maakt zakjes om keien in te steken die het tafellaken moeten benden houden bij enige wind. En ze geeft er lappen op zene. De zakjes vliegen hier rond ons oren.
Morgen aankomst in Ostabat Asma.
Hoe sterk moet je zijn om te vertrekken in een pletsende regen?
Woensdag 10 juni 2015
Camp Hagetaubin Loubieng 23,5 kilometer F456
Vannacht bleef de kerktoren elk halfuur melden welk uur het was. Om precies 03.00 uur hoorde ik enkele lekken druppelen op ons aluminium dak. Crescendo ging het zowel in ritme, in intensiteit en ook in kwantiteit. Ideaal om de herstelde lekkage eens te testen. Na controle merk ik nog een eenzaam druppeltje bengelen, maar dat los ik wel op. Het blijft regenen en des ochtends als we ons neerwaarts verplaatsen uit onze venger, zie ik een donkere woensdag zich aan mijn ogen openbaren. Het regent niet, het druipt. Sonja zong aan tafel het toepasselijk liedje: blijven drijven, blijven drijven jonge Heer. Marie Rose completeert en alzo brengt men hier er de sfeer wat in. Ze konden er finaal nog mee lachen ook. Ik bedenk een plan om toch mijn vertrek wat uit te stellen. Al van vroeger weet ik met het fietsen dat overvallen worden door een regenbui tijdens een rit, minder moeilijk te verteren valt dan te moeten vertrekken met de fiets terwijl het al regent. Vandaag doet zich hetzelfde voor.
Ik wacht tot 10.30 uur om te vertrekken en voel dat dit uitstel niet kan blijven duren. Ik kleed me als een maanwandelaar: waterdichte lange broek, regencape met kap, over de kap mijn water weerstandige hoed en mijn waterdichte kousen in de bottinnen. Enkel mijn opblaasbaar zwembandje ontbrak om niet te worden gecatalogeerd als een loslopend Michelin mannetje. Ik vertrek dus, met heel veel karakter, iets minder goesting en helemaal geen dorst.
Na een eerste beklimming wandel ik op een stuk tussen twee valleien links en rechts naast mij. Een weg die op deze hoogte twee valleien scheidt, dat beloofde geen vlak parcours te worden. Het was ook zo.
Al gauw druppelt het water in straaltjes uit de goot van mijn hoed. Het lopen verloopt wel vlot, net als het water op mijn canvashoed. Zonder liegen, ik voel me wel in mijn sas. Maar de keerzijde van de medaille is dat dit waterdichte pak je doet zweten als een saunaganger. Na een paar kilometer houdt het tot overmaat van ramp nog op met regenen ook. Wat had je gedacht: ik met een waterdicht pak in een zeer zwoele atmosfeer en maar kilometertjes lopen op een nog altijd heuvelachtig parcours. Ik kan geen kant op, want mijn reserve kledij heb ik in de camper gelaten omdat we afgesproken hebben elkaar na 10 kilometer te treffen in Argagnon. Letterlijk, je kan mijn zweet spoor echt volgen, ik kom druipend aan in mijn tussenstop. Ondertussen is het weer helemaal omgeslagen en zowaar, de zon schijnt en ze geeft voldoende warmte om je achter een Leuvense stoof te wanen. Ik blijf lekker sudderen in mijn eigen nat, want de dames Hiesentriet hebben voor een verrassing gezorgd. We eten vanmiddag vers gebakken Pizza van de hete bakker een paar meter verderop. Verser kan de waar dus niet zijn. De explicatie van de meisjes duurt net zo lang tot ik mijn kleren van mijn lijf heb gerukt . Het was onverdraagbaar geworden. Ik eet mijn pizza in droge kleren en compenseer al wat ik had verdampt aan vocht, zelfs iets meer, met sprankelend water. Het tweede deel van mijn tocht vangt aan om 13.40 uur en vertrekt langs de GR 65. Om eerlijk te zijn heb ik onderweg niet veel rondgekeken omdat het weer dreigender werd en ik zeker weer niet nat tot op en in mijn ondergoed wou ontvangen worden. Het lukte me nog ook.
Maar wat een arrogantie van de secretaresse in de Mairie in Loubieng. Wanneer ik beleefd mijn cachette vraag zegt die assertieve truut achter dat prul bureauke dat dit niet het parcours is van de Saint jacques. Ik in mijn beste Frans:
-et alors, Madame on peut pas faire sa propre parcours.
-Mais qui, certainemant, mais quand vous voulez votre tampon, il faut suivre le parcours officielle .
-Ola, toutes cela cest de nouvelle information. Vous voulez donner le tampon, ou vous vouler pas Madame?
- Si, je le te donne.
Met heel veel tegenzin zet ze de stempel maar weigert datum en handtekening te plaatsen. Mij een zorg, ik heb wat ik nodig had en wens haar erg cynisch nog een heel aangename werkdag toe met veel stempelplezier (plaisir de tamponer). Ze kon er niet mee lachen. Ik eigenlijk wel, wan toen ik buitenging keek ik recht in haar dwaze minachtende ganzenogen. Ik pinkte nog eens waarna zij haar blik bliksemsnel op het PC-scherm richtte. Die zat.
Aangekomen ter plaatse vind ik mijn twee lijfwachtjes op de parking van kerkhof. We installeren ons en we beginnen met het verhaal van de gemeente-secretaresse. Mensen die niet graag werken, zegt Sonja.Wat werken dan ook mag betekenen in een Mairie van een dorp met 280 inwoners.
Deze avond is het Champignonsoep met look, stukjes korst en gebakken stukjes frans brood in de pan met lookboter. Ook een rood wijntje.
Morgen nog een stukje zuidwaarts op weg naar de Pyreneeën en aankomst in Rivehaute.
Ik dank Jenny om haar toegewenste lieve woorden. Moeilijk om zo een persoon ooit in je leven te vergeten. Maar dat hoeft ook niet echt. Eerlijk Jenny, erg veel afzien doe ik hier niet, alleen maar op de rustdagen.
Ik stuur nog een heel medelevende groet naar Guddie en hoop dat haar ingreep goed zal verlopen.
Voor Ruud zal ik vrijdag heel even letterlijk stilstaan en duimen voor een goede afloop.
Groetjes aan Monique en Marc, de lieve opvangster van Matthias en Charlotte.
En ook Ingrid wens ik van harte proficiat met haar pensionering. Ik wist niet dat jij die leeftijd al had. (LOL) Een goed verblijf gewenst in the United States.
Leve de bergen en weg met gemeentesecretareskes van Loubieng.
Veel donkere dreiging, geen druppel regen en toch toekomen met natte voeten.
dinsdag 9 juni 2015.
Arboucave - Hagetaubin 27,9 kilometer
Het wordt een zwaar dagje. Van in de Landes naar Aquitanie door het gebergte, is niet voor de kleine kindjes. De hellingen zijn ronduit vernederend, en de afdalingen zijn een circus-act op zichzelf. Wanneer je daalt en je durft iets sneller te gaan dan normaal rustig marcheren, dan wordt je verplicht te lopen en vervolgens heb je twee keuzen: je blijft lopen als je kan, tot op het horizontale of je werpt je met je hebben en houden in de zijkant om alzo tot stilstand te komen. De hellingsgraad is hier echt niet normaal te noemen: ik zie zowel bergop als bergaf regelmatig het cijfertje 22-23 en zelfs eenmaal 26% staan. Gisteren schrijf ik nog dat de Pyreneeën echt wel kort bij komen omdat die hellingen zo glooiend zijn. Ja Hallooo pippoo. De relativiteit schuilt steeds in de perceptie door het individu zelf, placht ik te zeggen. Glooien en scherp stijgen zijn inderdaad twee verschillende begrippen die met elkaar te maken hebben. Maar dat is dan ook alles.
De morgenstond had deze maal geen goud maar wel zout in de mond. Bij het opstaan observeren we met spleetoogjes de omgeving. Voor, naast en achter ons is er grijs. Alsof de wereldbol verstoft is en we wachten tot de stofvod er eens over wrijft en alle fijne stof-vuiligheid verwijderd. Ik denk tijdens het ontbijt er het mijne van. Geen zonneklak, maar mijn regenhoed wordt gedragen vandaag. Geen Marcelleke zonder mouwen vandaag, maar een licht pulleke met lange mouwen. Geen korte benen, maar een lange broek. Geen zomerwandelschoenen maar terug mijn bottines. Alhoewel ik vele bruine plekken zag waar de hoogtelijnen pijnlijk dicht tegen elkaar kwamen te liggen vertrek ik toch wederom met mijn snoet vol goede moed. Wat komt, dat komt denk ik. Al vanaf kilometer twee krijg ik daar een dagschotel voor mijn cabine gepresenteerd, waar ik wel een beetje vies van ben. Dat zie ik niet graag in mijn talloor liggen: een lange bijna eindeloze weg rechtdoor die meter per meter de lucht-richting ingaat. Je houdt het niet voor mogelijk dat menselijke voetjes in staat zijn zulke hindernissen te overwinnen. Ik sta te hijgen als een rund en zweet als een paard wanneer mijn kopje boven het Zenit uitsteekt. Wanneer ik achterom kijk naar dat grote en diepe gat achter mij (niet letterlijk te nemen natuurlijk) dan ben ik toch weer blij dat mijn lichaam dit heeft getrotseerd. En opnieuw wandel ik met grotere pas de berg weer af.
In de streek van Geaune werd me daarnet nog door een man verteld, heeft men tot over enkele jaren petroleum boven gehaald. De ganse streek heeft van deze bron van rijkdom genoten. Het kasteel, de gendarmerie, de Mairie werden verbouwd en gerenoveerd, vele nieuwe sociale woningen werden gebouwd en ook de plaatselijke bewoners werden in deze ontginning betrokken door allerlei natura voordelen. De burgemeester heeft deze aardse rijkdom heel goed beheerd. Op dit ogenblik ligt de ontginning stil, maar het domein bestaat nog altijd en is zichtbaar vanop deze hoogte. Er werken nog slecht vijf mensen.
Ik profiteer ervan om zo een speciale tractor te fotograferen die werkelijk in de ware zin van het woord alle terreinen aankan. Ik zag hem met zijn drie wielen van éen kant, over boom-obstakels rijden alsof het een lucifer stokje was. Ik blijf er een kwartier op zien.
Wanneer ik door het dorpje Malaussanne passeer is ook hier de Mairie gesloten. Ik ga dan maar een stempel halen in de plaatselijke superette.
Doorwandelen naar Montagut en Arget. Het parcours is wel heel variabel en aangenaam. In Saint Médard heeft de boer mij weer bij mijn p ootjes De weg die een heel breed en zeer goed aangelegd pad is loopt uit in een rivier. Vijf meter verder aan de overkant zie ik de weg terug verder lopen opwaarts, de oever omhoog. Ik kijk nog eens goed of er geen droog terrein is waar ik kan doorsteken. Neen, de agrarische heerser verplicht mij door het water te gaan. Niets anders mogelijk dus. Ik kijk op mijn GPS en zie dat ik nog ruim 3,5 kilometer moet lopen met natte voetjes en sokken. Fatalisme maakt zich meester van mijn denken. Het zij zo. Heel even waan ik mij de Leive Heer tijdens zijn mirakel met het wandelen over één of ander meer, maar blijkbaar heb ik te weinig aflaten gebeden om ook in de Goddelijke gratie te vallen. De andere kant wordt bereikt met kletsnatte voeten, sokken en schoenen.
Ik loop dus vochtig, mijn laatste kilometers. Maar de beker zou moeten geledigd worden tot op de bodem. Wat verderop heeft waarschijnlijk diezelfde boer ook hier weer een streek uitgehaald. Het pad naast het veld met mais is ook veld geworden en het pad is niet meer. Naast het veld loopt een diepe beek. Zo een 80 centimeter dieper. En ik zal het geweten hebben, want tot drie maal toe moet ik mijn pijnlijke gewrichten forceren om mijn getergde lichaam over deze diepe sleuf te verplaatsen via een gewaagde sprong. Ik maak daarbij deskundig gebruik van mijn wandelstok.
Ik kom aan in het dorpje maar vind de Hiesentriets niet. Bij het afstempelen van mijn boekje in de Mairie van Hagetaubin vertelt een vriendelijke secretaresse mij dat er in het dorp drie verschillende kerken zijn met aanhorige kerkhoven. Dus wordt er via de zender gedwongen gecommuniceerd. Het loopt goed af. Sonja komt mij ophalen met de wagen want ze staan een 2 kilometer verder aan de andere kerk.
Ik droog mijn voetjes en kan via de waterslang die wordt aangesloten op de kraan van het kerkhof nog eens uitgebreid douchen. Deugddoend en meteen ook steriel hygiënisch.
We eten vanavond spaghetti bolognaise met américain vlees en rode wijn. Gelukkig wanen we ons dat we nog bescheiden kunnen eten en met heel weinig tevreden zijn.
Morgen de tocht naar Loubieng. En daar zal ook weer wat te beleven zijn.
Bonjour Rose Marie et René: Je suis vraiment content de savoir que vous lisez le blog et quon se amuse tres fort. Je pense si souvent al la Triple de Bruges. Tenir le froid et plein sil vous plait.
A la prochaine, want we kunnen de Pyreneekes bijna zien.
Er werd hier gisteren een bus vol pelgrims losgelaten.
maandag 8 juni 2015
Aire sur LAdour Arboucave 23,2 kilometer
Je zou het haast gaan moeten aanvaarden als de waarheid. Plots komen er langs alle kanten en hoeken en uit alle mogelijke straten pelgrims gewandeld. Ze zijn herkenbaar omdat ze zijn uitgerust met rugzak en alle mogelijke nodige attributen om deze tocht tot een goed einde te kunnen brengen. Het meest in het oog springende onderdeel van de uitrusting is de stok. Ook het schoeisel en de zonnewering op het hoofd (safarihoed, zonneklep, pet met nekstuk, bandera, simpele gedemodeerde hoed of zelfs een gewone zakdoek met vier knoopjes zag ik), zijn herkenningspunten waaraan ik de sukkelaars herken.
Omdat we op een schoolparking overnacht hebben buiten de drukte en de marginaliteit (nogal opvallend veel onbetrouwbaar jeugdig en rondhangend volk)moet ik voor mijn vertrek nog even naar de Mairie om mijn stempel te gaan ophalen. Ik zie dus al die pelgrims lopen die al vertrokken. Ik geloof mijn ogen niet. Net alsof er een invasie is van Compostella-pelgrims. Ik tel er op die luttele ogenblikken 16. Ze lopen allen de GR, want eigenlijk vanaf hier heb je geen GPS meer nodig. Omdat ik nog drie dagen wat afwijk van het officiële Camino traject loop ik een beetje parallel met hun spoor. Terwijl ik deze Camino loop, zie ik plots op de muur van een brug een paar rake spreuken staan die andere Compostella wandelaars vroeger hier neerschreven. Stof om over na te denken terwijl ik verder pelgrimeer. Maar tussen de tijd dat ik in Aire sur LAdour vertrek en zo een 6 tal kilometer ook hun traject volg steek ik zomaar eventjes 8 wandelaars voorbij. Er was een Nederlands koppel bij van tegen Maastricht. Hij liep nu het vierde stuk van de tocht en zoekt het in 7 maal te doen. Behoorlijk wat wandelaars lopen deze tocht niet in eenmaal. Ik vermoed zelfs de grote meerderheid. Ik sprak nu al met een aantal pelgrims en nog geen enkele vertrok van aan zijn voordeur. De meeste opmerking die je hoort, is dat die tocht dan veel te lang zou duren. Ja, ik zal ook gauw zo een drie en halve maand onderweg zijn, als er aangekomen wordt ? Alhoewel mijn vertrouwen in een goede afloop groeit met de dag dat ik korter bij de Spaanse grens kom, toch is er die moordende twijfel over mijn fysieke toestand. Daarnet moest ik een scherpe en daarenboven gevaarlijke boshelling naar beneden afwandelen. Er was geen pad, enkel een greppel. Er was dus de rivierbedding (zonder water) waarin ik moest lopen. Op sommige punten was die loop breed genoeg om mijn twee voeten naast elkaar te plaatsen, op sommige plaatsen moest ik 1 voet op de schuine opwaartse kant plaatsen. Dit terwijl moest ik opletten waar ik de andere voet plaatste, omdat er dikke ronde rotsblokjes lagen verspreid op het kleine steunvlak . Op één zo een rotsblokje trappen en verder rollen met de voet is gevaarlijk omdat het je knie (kruisbanden collaterale ligamenten meniscus) erg kan beschadigen en verwonden. Ik liep dus met droge keel en rode alarmlampjes allerhande om toch maar geen misstap of val uit te lokken en alzo het noodlot te moeten ondergaan. Op zulke ogenblikken denk ik heel intens aan het vervolg van deze tocht. Ik ben dan echt bang om wegens een trauma dit avontuur in rook te zien opgaan. Je gelooft me niet, zeker zij niet die mijn rustige aard onderkennen, maar in zulke situaties hier, zouden veel senioren met heel, heel weinig en grijs haar mij kunnen volgen. Ik heb het niet over Marcel, want dat is geen grijze senior, dat is een blonde gevaarlijke en bovendien erg potente junior.
De temperatuur heeft ook vandaag weer op geen graadje gekeken. Om klokslag twaalf uur kom ik aan in Payrol les Maszetets. Niet moeilijk dit te herinneren, de kerk met klokkentoren staat in mijn vizier op zo een 300 meter en tot tweemaal toe slaat hij 12 keer de klepel tegen het klokhuis Ik denk dat ik eens wat ga eten en drinken overpeins ik zo. Mijn hemdje is weer kletsenat en mijn tong plakt tegen mijn maag van de dorst. Ik merk dat ze hier aan de kerk, net de bloemen hebben water geschonken. De grond naast alle bakken en bloempotten aan de rijk versierde bebloemde kerk zijn nog na-nat. Mijn instinct zegt dat dit niet van een gemeentelijk containerke kan zijn. En ja, na enkele ogenblikken speuren zie ik een verdoken waterkraantje met drinkbaar vocht. Ik durf dus mijn twee drinkbussen leeg te zuigen en eet terwijl mijn door de Hiesentriets meegeleverde brokjes kaas (blue de vache van Acquitaine) op. Zo smakelijk. Alsof er geschoten wordt op mijn kogelvrije vest denk ik. Het zakt door mijn slokdarm via de keel en nergens doet het zeer, alleen deugd. Al was ik op sterven na dood van de dorst en de warmte ik kom er langzaam weer door.
Mijn nat hemdje wordt vervangen door een droge nette T-shirt, en kijk , le nouveau Jowan est arrivé. Zij die dachten dat ik was verslagen, zullen gedeprimeerd moeten afdruipen, want ik sta weer op met een attitude die een symbiose is van Mister Propre en Popeye the sailer man. De laatste 8 kilometer zijn dan ook niets meer of minder dan een formaliteit. Ik leg logischerwijs het laatste deel van mijn tocht af met 2 vingers in mijn neus figuurlijk toch. Arboucave is een mini-dorpje met een heel kleine gemeenschap. Vlak tegen Samadet en Antraz is het een overgangsgebied tussen de Midi Pyrenees en het hooggebergte zelf. Het is er vooral rustig. Alleen de pompen van de zwembaden werken hier ik vermoed dat twee op de vijf huizen hier over een heel groot bad of zo niet, dus anders een zwembad beschikken.
Deze avond maakt de straffe keuken hier gebakken patatjes in eenden vet en look, met peterselie, sla en tomaatjes, knolseldersla, komkommer en koude forelfilet, gerookte zalm , grijze garnaaltjes en ook gerookte haring. Nu nog een dikke sigaar en dan denken we dat bij de politiekers aan de rijk gevulde tafel zitten. Moet toch kunnen he. Alleen, wij verdienen dat!
Morgen is er een tocht van 26 kilometer voorzien tot in het bergdorpje CAMP. Normaal komen we aan in Saint Jean Pied de PORT op zaterdag 13 juni. En vanaf daar is het gedaan van met de knikkertjes te spelen. Eenmaal aan de Spaanse grens is het pure ernst tot aan de finish.
Tot morgen .
Reacties die ik krijg komen hier toe zonder email adres. Mijn vorige schijf liet zich euthanaseren één week voor mijn vertrek. Ik heb geen enkel e-mail adres van niemand. Daarom:
Monique en Marc zouden jullie uw juist email adres willen meedelen . ik krijg het antwoord van mij aan jullie steeds terug met de melding : onbezorgbaar.
Monica, ik kan je niet antwoorden want ik heb je e-mail adres niet. Bezorg je me dit even?
Zondag 07 juni 2015.
Nogaro Aire Sur LAdour 24,2 kilometer.
Heel vroeg uit de veren vandaag. Het weer is van de partij en de wolkenhemel is egaal blauw. Er is geen streepje dat dit blauwe vlak doorkruist of stoort. De benen voelen goed aan en het hoofd volgt de onderkant. Dus alles zit goed.
Ik passeer het auto- en motorcircuit van Nogaro, en ook het daarnaast gelegen vlieghaventje voor sportvliegtuigen en zweefvliegers. De scheefliggende zweeftuigen rusten nog blinkend en glitterend in het zonlicht en wachten op hun geforceerde glijvlucht. Op het autocircuit zie ik een mengeling van groene, rode, gele, blauwe, witte bolides de bocht nemen. Het daarbij horende gepiep van slippende banden is hier niet ongepast, maar klinkt me toch vreemd in de oren na al zoveel tijd te hebben vertoefd in de natuurlijke habitat van groene stilte en geruisloze fotosynthese. Het doet raar. Snel aanpassen Johan
Ik ben nog maar net vertrokken uit Nogaro en wandel voorbij twee dames die aan een geldautomaat staan. Ze zijn duidelijk ook Compostellas. Ze dragen de Sint Jacobsschelp achteraan op hun rugzak. We voelen onmiddellijk een solidariteit, want gelijktijdig zeggen we tegen elkaar Bonjour. Ik voer geen gesprek omdat ik ze niet wil storen in hun geldtransactie. Wat later zie ik zo een 200 meter voor mij drie andere Compostella wandelaars. Het blijken later drie dames te zijn van het Aziatische type. Erg verspreid want ze lopen telkens met zo een 10 meter tussen elkaar. De laatste komt blijkbaar van veel verder dan de andere twee want aan haar stijl meen ik op te merken dat ze pijn heeft in haar linker knie. Het wandelt goed en mooi vandaag. Vele huizen zijn echt spectaculair opgekalfaterd. Ik zie dat vooral aan de daken en de ramen. Isoleren wordt er bij de Fransman precies ook ingedrild langsheen de strot, want alle nieuwe ramen zijn dubbel of zelfs driedubbel glas. Ook de daken en de eventueel dubbelwandige muren worden voorzien van de beschikbare isolatieproducten. Ik zie ook enkele zeer oude boerderijen, die bijlange na niet werden gemoderniseerd, en toch blijken die nog steeds functioneel zijn. Het landschap is zich langzaam aan het herschikken en bereidt zich voor op het Pyreneeën gebied. De hellingen zijn merkelijk minder scherp en hebben meer de neiging om te glooien. Heel langzame hellingen die goed te nemen zijn. Richard van de Federale politie zou zeggen: loperkes. Trouwens ik denk regelmatig aan die groep. De mannen onder leiding van Danny en Frans gaan zich stilletjes aan klaar maken om 10 dagen te gaan rijden in de Vogezen. Ik had er graag bij geweest, want het is een toffe groep en ook de leute en de lol ontbreekt er niet. Maar dit avontuur verplicht me mijzelf te verontschuldigen voor dit jaar. Hopelijk is er volgend jaar nog plaats voor mij.
Ik kreeg een mailtje van Gudrun. Zij moet een ingreep ondergaan aan het hart. Niet min! En ze is bang, dat lees ik tussen de regels. Ik denk een paar maal aan haar tijdens deze wandeling. Ik bedenk wel dat indien men haar deze ingreep voorstelt, de wetenschappers er van uitgaan dat de kans op slagen groot genoeg moet zijn en dat haar comfort van leven achteraf bij welslagen ook veel zal verbeteren. Ik ga het haar op die manier trachten uit te leggen en zo proberen haar wat gerust te stellen en vertrouwen te bezorgen . Het is Gudrun haar broer die mij ook deze Compostella tocht voorging. Hij stelde al zijn ervaringen te boek. Een wijze man met heel veel historische achtergrond en die kennis gunt hij de lezer. Officieel langs deze weg, Guido, dank om de extra heel accurate bijkomende informatie. Ik heb er al heel veel van geleerd.
Hoe dichter ik Aire Sur LAdour nader hoe meer Compostella lopers ik voorbij steek. Niet dat ik een tandje bijsteek, echt niet, maar die anderen lopen blijkbaar zo traag. Ik passeer een koppel van rond de vijftig. Ik denk dat ze man en vrouw zijn, maar de man loopt zo een 5 meter voor de vrouw. Allebei met Nordic Walk stokken. Toch loopt mevrouw iets moeizamer dan mijnheer. Hij loopt een normale gang, zij kwakkelt met haar heupen en neemt opvallend kleine pasjes. Niet te veel observeren corrigeer ik mezelf. Helaas, het is beroepsmisvorming denk ik. Toch vind ik dat ze niet mooi marcheert.
Plots kom ik aan op de bestemming. Zonder het goed te beseffen loop ik over de brug van de Adour. Wel wat vermoeid, maar niet pijnlijk en niet onvoorstelbaar kapot. Ik ontmoet nog twee Duitse pelgrims in de kathedraal van deze stad, en voer met hen een heel tof gesprekje in de Duitse langharige Paff taal. Maar ze begrijpen mij en zijn zo blij dat ze in het Duits kunnen op verhaal komen.
Zij doen deze tocht in stukjes van veertien dagen en telkens over verscheidene jaren. Elk jaar ongeveer een 350 kilometer. Ook een manier, maar deze uitvoering vind ik niets voor mij ieder zijn ding peins ik.
Er wordt op mij gewacht door de twee Mietjes Hiesentriet die me ook weten te zeggen dat de openbare toiletten ideaal zijn om me grondig te verfrissen en/of te wassen. Ik doe dat ook. We rijden naar onze overnachtingsplaats op een parking en spreken af dat we straks in het stadje iets zullen gaan eten. Het mag voor hen ook eens rustdag zijn.
Morgen wandel ik een 26 kilometer en zoals ik bijna kan voorspellen wordt het geen licht klusje, want de temperaturen blijven hier hoog (en daar mag ik geen klachten over uiten), maar ik blijf een sportieve jongen en beken dat ik het liever toch iets frisser heb. Ook de 26 kilometer is lang genoeg. Daarenboven heb ik nogal veel hoogtelijnen zien verschijnen op mijn parcours. Ik vertel het morgen wel!
Slaap wel en houden jullie het vooral droog daar met die wrede onweders.
Weer die zolder eens leegmaken in Eauze: de Hiesentriets zijn niet te houden.
Zaterdag 06 juni 2015.
Villeneuve de Mézin Eauze 25,3 kilometer
Er wordt reeds om 07.15 door ondergetekende rond de plaatselijke vijver gewandeld met beide schijterkes. De hemel is in golven bewolkt en de zon doet geen enkele moeite om door het hemelpallet van witte verf te stuwen. Geen nood, het regent niet en de temperatuur is verdraagbaar. Vandaag stap ik een 25 kilometer zuidwaarts naar de kleine stad Eauze. Nog maar net vertrokken schrijd ik door een prade (open plek met wild hoog gras en distels en bramen) via een smal platgelopen pad. Hier heeft vandaag een rock-concert plaats met in het voorprogramma de Krekels van Neuville. De hoofdakte wordt gepresenteerd door de Frogs van Neuville de Mézin. Alleen het podium is zoek, althans ik zie het niet zo direct staan. Je hoort die krekels wel sjierpen met hun achterpoten, maar je ziet ze niet. Ook de hagedissen, spinnetjes, mieren, muggen, vliegjes en mestkevers hebben zo te zien een dag ticket gekocht. Ze haasten zich allemaal individueel naar het acceuil, waar de toegangskaartjes worden gecontroleerd. Ik jaag en wimpel een aantal te opdringerige vliegen en muggen van voor mijn neus weg en wandel verder. Het wordt zo te zien weer een watertorentocht. Voorwaar ik merk een eerste medewandelaar op. Ver voor mij zie ik ook een Compostella-gaanster die vrouwelijk bleek te zijn toen ik haar een kwartier later heuglijk en fier Bonjour zei, terwijl ik mijn volgende passen onopmerkelijk iets sneller maakte dan die van haar ( haantjesgedrag) Ik loop veel door bossen en dat doet wel deugd want ondertussen is Laura ( de zon) ook opgedoken. Het is echt veel minder warm dan gisteren, ik vermoed een 25 graden, maar om te wandelen is dat toch ook ruim voldoende. Het is dus inderdaad zo dat ik me oriënteer op de watertorens. Eerst op die van Fourcés, dan die van Montréal, vervolgens volgt het waterdruk monument van Bretagne dArmagnac, en ook die van Eauze zelf passeer ik later. Eauze is een provinciestadje met alle commerciële diensten die je in een stad kan verwachten. De dames profiteren ervan om de voorraad aan fruit en groenten en drank aan te vullen. Het is ondertussen weer erg warm geworden, maar niet onverdraaglijk zoals gisteren.
De dames genieten: het is vandaag rommelmarkt in Eauze. Gun de keizerinnen wat hen toekomt, denk ik. Ik ben dog-sit vrijwilliger en bewaak ondertussen het hele huishouden hier terwijl ik de blog aanmaak. Vanavond eten we iets speciaals:
Lookaardappeltjes in schijfjes gebakken met spek en stukjes bloemkool, champignons, tomaatjes in stukken, look, stukjes worteltjes en dat allemaal in één pan overgoten met een paar geklopt eitjes, en gebakken tot een eierkoek. Dat kan toch niet slecht zijn?
Morgen verloopt het traject van Eauze naar Nogaro . Een kleine 28 kilometer. Op tijd dus naar bed vanavond.
Mijn eigentijdse versie van gezond leven: op tijd naar bed, op tijd opstaan , goed en gelukkig wandelen, op tijd goed eten en drinken en fantastisch gelukkig zijn dat je dit hier als uitverkorene mag en kan beleven!
Ik zou haast beschaamd worden dat ik zo een bofkont ben.
Helaas, vandaag kan ik geen foto doorsturen, omdat ik vergeten was mijn apparaat mee te nemen. Morgen weer en meer beeld.
Vrijdag 05 juni 2015.
Rustdag op een zwembad camping te Estang
We reden naar een plaatselijke markt in Cazaubon een achttal kilometer van hier. Welgeteld zes kraampjes: een textielkraam, groentenkraam, vlees, kaas, bloemen en elektrische apparaten. Wel een dorpscafé met terras waar we ons laafden. Ook een arena waar acrobatie met de lokale koeien werden gepresenteerd zo een 5 maal per jaar. Voor de rest werd de arena gebruikt om plaatselijke rock festivals en gemeentelijke activiteiten te laten doorgaan. Het is een vrij actieve gemeente met een zeer getrouwe populatie die ons erg vergrijsd leek maar wel intens sociaal actief. Iedereen kende er iedereen aan het gesalueer van de autobestuurders te zien. Ik zit op een lokaal terrasje recht tegenover de concurrentie. Een plaatselijke fysiotherapeut die het niet erg druk heeft naar mijn normen. Ik zie er 1 oudere vrouw binnen stappen en 1 jonge dame met kindje in buggy buitenkomen op één uur tijd. Niet zoals thuis denk ik; en weer zijn mijn gedachten zoals vele malen per dag bij de praktijk en de patiënten die zomaar door mijn hoofd glijden: Rudy en Renske met Regine, Anastacia, Vivianne, Tim, Jos, Polle, Marieke, Madeleine, Rose Marie et René, Wilfried en Chris, René en René, Brucht, en Hettie, Hilde, Marleen, tante Wikke, Ludo, Hugo, André, Guddie en Gudy, Simonne en Carine, Ferdinand, Francois en Yvonne, Denise, onmogelijk te vergeten Moike, Guido en Sonja, Mariakke, Threseke, en nog zovele anderen, want zeer zeker vergeet ik er een paar, Maar allemaal passeren ze heel regelmatig tot dagelijks door mijn spirituele aanlegplaats. Ook Annelies, mijn vroegere collega, die ik zo veel te danken heb en aan wie ik zo veel respect wijdt, stuur ik mijn waardering en dank om haar gouden tip om mijn compressie kousen te gebruiken tegen de opkomende tendinitis aan mijn scheenbeen. Ik denk dat mede door deze tip mijn trip gered werd. Sindsdien, nooit nog pijn gehad. Ik blijf ze elke dag trouw aantrekken, al was het maar uit schrik ter preventie. Dank u Annelies. Ook Joke gaf me deze tip, waarvoor dank aan Joke ook.
Halverwege de tocht naar Compostella is het toch wel even tijd om alle hoogte en laagtepunten even op een rij te zetten en te evalueren.
Het vertrek op zichzelf was een hoogtepunt zonder vergelijk omdat deze tocht reeds gedurende een 20 tal maanden werd voorbereid, zowel technisch, logistiek, cartografisch en fysiek zowel als mentaal.
Wat me erg opviel en me een mentale kik gaf waren:
- De ontmoeting met het hert ergens in België.
- De boer die me vroeg voor hem een gebedje te spenderen en me zegende.
- De ontmoeting met Mira, Paul en Rita, Gezin van Kris, gezin van Annemie, gezin van Joke.
- De grens oversteek in België, en de aankomst in Vezelay.
- De kampeerplaats in Neuvic
- De dagen in Laval De Cère bij Jaak en Chris, samen met walter en Liliane en Joke en Pieter met de kindjes.
- De overnachting in Saint-Ourens, het dorpje met tien inwoners.
- De vier stieren ogen en 28 koeienoren waar ik langs moest passeren.
- Dorpsfeest in Thezac en Gipsy
- De laatste kilometerklim in Montaigut.
Een paar laagtepuntjes die we voortaan gaan trachten te vermijden:
- De defecte gloeikaarsen van de motorhome, en het moeten lostrekken van de motorhome uit de graszode eventjes voor Vezelay.
- De brughoofden, ze stonden te blinken van a-functionaliteit :zonder brug (of loopvlak .
- Het moerasbos waar ik door trempte met mijn schenen tot in de modder en de honden niet minder. Daarbij het kruipen tussen takken die werden afgezaagd maar niet verwijderd van de weg.
- De attack van de Jak op junior in Gipsy.
- Het lekken van de antenne-kabel in de kleerkast.
- Mijn kappersbeurt.
- Het everzwijnen project achter de 2,6 Meter hoge draad waar ik ongewild me zelf als loslopend wild in opsloot.
Voor zover enkele hoogte- en laagtepunten. Maar wat ik zeker benadruk is dat deze reis op zichzelf nog geen enkel dieptepunt kende. Maar heus, daar roepen we ook niet op.
Deze middag aten we pladijs met sla en tomaatjes met een vers stuk Frans brood. Daarbij werd er een fris glaasje Grimbergen gedronken. Morgen wordt er gestapt naar Panjas. Hopelijk koelt de soep hier wat af, want zo heet heb ik nog nooit een soepje gedronken.
Nog enkele fotos van vandaag te Estang en vanaf morgen weer feestendag
Gewoon iets sneller zijn dan de vijand kan al volstaan om hem te verslaan.
Donderdag 04 juni 2015.
Saint Ourens Velleneuve de Mézin 24,1 kilometer.
Gisteren kondigde men voor vandaag en morgen hier in de Lotte en Garonne tropische temperaturen aan. Men spreekt dan van smelttemperaturen tussen 32 en 39 graden. Geen weer om een hond door te jagen flitste het door mijn hoofd. Mijn grootste vijand tijdens een inspanning of prestatie is steeds de hoge temperatuur geweest. Dat weet ik nog vanuit de tijd van de scouts- en de chiro kampen. Wanneer de zomerse temperatuur tijdens deze hoogdagen van de jeugdbeweging steeg, had ik slag voor keer problemen met mijn verteringssysteem, migraine, misselijkheid en vooral een algemene vermoeidheid. Ook thuis wanneer het zomerse tropische dagen zijn ben ik zoveel waard als het vodje van een Swiffer.
Dus na beraad met de Hiesentriets wordt er aan gedacht om vandaag heel vroeg te vertrekken en de circa 25 kilometer te stappen voor de grootste hitte er zit aan te komen. Ik tel gauw uit dan 25 kilometer gemakkelijk binnen de 5 uren moet worden afgelegd en stel voor om zeven uur te vertrekken. Zo gebeurt het ook. Om 06.17 sta ik gezwind op en werk eerst met de beide hondjes het ochtend toilet af. Om 6.50 sta ik helemaal klaar en vertrek met een frisse ochtend humus geur tussen de lawaaierige krekels. Zoveel is er al gewonnen denk ik. Ik loop met een hemdje in korte mouwen en lange broek (lange broek omdat ik een heel stuk door het bos moet afleggen, en dat doe ik niet graag met Jos zijn korte benen, vanwege die teken in het hoge gras). Wat een geluk dat ik mij over een zestal weken zo boos maakte vanwege de brug die er moest zijn maar helaas er niet meer was. Herinner je het nog? De vier brughoofden maar de brug zelf ontbrak waardoor ik het ganse eind helemaal terug moest. Vandaag deed zich net hetzelfde voor op het Cheveauchée de Hendrik VI en Bercht spoor. Ik raad ernaar: dat het een gekend traject is waar beide heren met de cavalerie ooit een veldslag gingen winnen (???) . Maar ik vermoedde iets. Op mijn GPS zag ik een stroom die dit pad (mijn purper lijn die ik moest volgen)kruiste. Echter, er was een kronkel te zien die niet op normale purperen lijnen van mijn GPS ooit te zien is geweest. Na maximaal te hebben ingezoemd kwam de waarheid aan het licht. Er was ooit een doorgang of brug geweest, maar nu bestond die niet meer. Ik pas dus heel vakkundig mijn route aan en loop vooral geen verloren kilometers. Wat prijsde ik me gelukkig toen ik na een uurtje aan een bewoner van het volgende dorp uitleg vroeg. Hij bevestigde dat de brug eens was ingestort en nooit werd hersteld.
Ik loop voorbij verscheidene waterkannonnen die de velden zeer grondig besproeien. Een mooie gelegenheid om eens goed te bestuderen hoe dit irigatoir vernuft in elkaar zit. Het karretje met het kanon zelf wordt dus door geen motor aangedreven maar rolt gewoon verder door de hoge waterdruk die op de darm zit. Wat verder (het is ondertussen al behoorlijk warm geworden en een mens zou snakken naar een heerlijk koud douchke) zie ik een mini- regenboogje op de zijkant boven de berm hangen. Wanneer ik naderbij kom zie ik wat er hand is. De hoofddarm die water aanbrengt naar de haspel heeft bovenaan een klein gaatje en er nevelt water schuin vertikaal naar de berm toe. Een waar gordijn van fijn beneveld water vermengd met lucht dwarrelt geruisloos maar vochtig naar de aarde toe. Je gelooft het misschien niet, maar het is wel zo: ik doe mijn schoudertas af, ik doe mijn rugzakje af, ik leg mijn fotokodakske opzij, leg er ook mijn GPS nog op en dan plaats ik mij midden in de beneveling en blijf er zeker drie minuten staan. Natuurlijk was ik nat. Maar o zo zalig nat en fris. Enkel mijn mond en neus heb ik angstvallig dicht geknepen want ik zag eerder al waar dit soort water kan vandaan komen. Ik ben druipend afgedropen.
Eten doe ik aan de voeten van een Mariabeeld. Ik zit op de derde trap en laat mijn voeten rusten op de grond. Ere beweging Maar wat een ellende om terug recht te geraken. Mijn spieren worden te goed gewoon aan dit monotoon gangpatroon. Elke andere beweging wordt als een inbreuk op psycho-motoriek beschouwd. Mijn pijnsensoren zijn dan alert. Aangekomen in Villeneuve de Mézin zitten de meisjes ongerust te wachten want ik ben een kwartiertje over tijd. We nemen er rond 12.30 ons aperitiefje met ansjovissen in look, kaas van de streek en een grote dikke rolmops. Wat kan het leven toch eenvoudig zijn.
We rijden met de motorhome naar het commercieel centrum in Eauze, daarna naar de dichtst bijgelegen camping en installeren ons als echte zigeuners
Deze avond zijn het kipfiletjes met pommes de terre Parisienne au lail et des Champignons. Un vin blanc sec, et après on veras, un armagnac de la région, ou un Pelforth de la pression.
Morgen is het algemene rust. Niet voor u, wel voor ons.
Champagne: vandaag halverwege en ook naar de kapper.
woensdag 3 juni 2015.
La Plume Saint Ourens 20,6 kilometer
In La plume stonden we aan het kerkhof, vlak aan de ruïne van de oude kerk. Ik vermoed dat tijdens de beeldenstorm de oude kerk werd verwoest en dat er rondom de jongere kerk zich een nieuw wooncentrum vormde. De afstand tussen beide kerken bedraagt gauw drie kilometer. Het kerkhof is gelegen op een heuvel en vlak over de ingang van het kasteel dAusse. Prachtige dreef die even de onze was. We aten gisterenavond buiten en ook het ontbijt was ook in open lucht. Het is hier echt wel warm en droog aan het worden. Tijdens de tocht vandaag wandelde ik over gebarsten aarde. Vele veldwegen lagen er kurkdroog bij en het gras en onkruid begint zijn frisse groene kleur en soepele structuur langzaam te verliezen. Regelmatig schuifel ik met de voeten door hoog, geel en stroef niet gemaaid gras. Ook de demping met de voetzolen is anders. Mijn voeten lopen letterlijk warm tegen het einde van een tocht, omdat de ondergrond waarop ik stap ook niet afkoelend werkt. Integendeel. In de verte zie ik, hoog boven verscheidene valleien achter elkaar, een klein geworden watertoren staan. Wanneer ik mijn kompas bekijk op de GPS moet hij letterlijk op mijn route liggen. Ik maak er een spelletje van: laat me schatten dat hij een 14 kilometer van hier ligt, denk ik. We zullen zien
Ik hou even halt bij een landbouwer die zijn gigantische water-sproei machine installeert. Dat is echt niet zo maar een vluggertje! Ik vertel wat ik zag: Het grote spoel zwarte waterdarm op wieltjes wordt met de tractor op een plaats gezet waar het veld al een 8 tal meter in de breedte begonnen is. De aanvoerdarm wordt aan een kraan aangesloten die water aanzuigt vanuit een spaarbekken of meer. De pomp die dit water opzuigt uit het meer en duwt naar het spoel wordt ofwel elektrisch ofwel via een dieselmotor aangedreven. Aan het spoel in het veld zelf, loopt de darm naar een spuiter die autonoom (ik denk)om de minuut een 15 centimeter doorschuift in de lengte van het te besproeien veld. Op het spuitstuk staat een balancerend contragewicht dat de straal doorbreekt en maakt dat het water eerst verstuift en dan druppelend neervalt op de akker. Deze spuiter maakt een beweging van 360 graden op zichzelf. Eenmaal het spuitstuk (dat ook op wieltjes staat en zich dus autonoom verplaatst per minuut) op het einde van het veld is, keert het terug naar het spoel aan het begin van de rij. Heel ingenieus systeem, en zo efficiënt. Onderweg ben ik op een lateraal spoor terecht gekomen van een te volgen traject. Ik kom uit op een boerenerf. De enigszins verraste en niet vriendelijk boer komt onmiddellijk op mij af en aan zijn lichaamstaal te zien heeft hij het niet zo erg gemunt op pelgrims die zich van weg vergissen. De dialoog is het volgende (in het Frans natuurlijk):
Hij: Waar wil jij naartoe? (geen mijnheer of jongeheer )
Ik : Neuville de Mézin, Mijnheer.
Hij: Dat zal niet lukken langs hier.
Ik: Oei, heb ik me dan vergist misschien?
Hij: Ja, want dit is mijn weg, naar mijn boerderij.
Ik: (kijkend op mijn GPS en een kleinere schaal drie maal ingezoemd .)
Mijnheer, ik zie nu dat ik mij heb vergist van weg. Kan het zijn dat hier vlak naast ons een veldweg loopt op drie meter van hier, maar veel dieper?
Hij: Dat is zo, ja. Je kan hier door de struiken naar beneden dalen, zowat drie meter lager, maar het is stijl. Je kan ook terugkeren naar voor en daar de veldweg inslaan.
Ik : (Droog) Ik verkies de meest nette weg en zal wel terugkeren naar voor. Nog een goede werkdag voor u, mijnheer.
Hij groet me nog met een Egalement. Alleen was hij dan grondig mis, want voor mij is het geen werkendag, alle dagen zijn hier voor mij feestdagen. Maar dat durfde ik hem niet meer te zeggen gezien zijn woorden korte van stof
Aan het begin van zijn oprit gekomen, zie ik de reden waarom ik mij vergiste. Zijn oprit is in asfalt en loopt mooi horizontaal. Een tiental meter verder begint de aarde weg die aanvankelijk naar zijn oprit toeloopt maar dan mooi er naast blijft en tegelijk erg snel diep zakt naar een lager gelegen hoogtelijn.
Ik had eigenlijk in de middeleeuwen moeten rondlopen. Oog om oog, tand om tand. Als mensen tegen mij vriendelijk zijn ben ik dat zonder moeite ook. Als mensen tegen mij onbeleefd en/of grof zijn, doe ik dat graag ook. Als mensen me pijn doen, ben ik in staat dat ook te doen. Ik kan daar niets tegen beginnen, zo zit ik nu eenmaal in elkaar. Het is misschien geen mooi kantje van mij, maar ik heb daar nog nooit aan gewerkt om dat te verhelpen.
De planning heb ik gisteren een beetje veranderd omdat er normaal vandaag veel moest gelopen worden op asfalt. Ik verkoos de route hier en daar wat aan te passen zodat ik door bebost gebied kon dolen. Dat was een goede keuze. Vandaag zitten we met temperaturen rond de 35 graden. Vrijdag voorspelt men hier 39 graden. Ik vermoed dat we tegen dan een camping zullen opzoeken met zwembad.
Ik passeer de watertoren op mijn rechterzijde na 15,9 kilometer. Dus niet zo slecht geschat met mijn 14 kilometer.
In Francescas haal ik mijn stempel en zet mij op een bank om te eten. Zalig eens te kunnen zitten op een bank, dat was al een tijdje geleden.
Wanneer ik terug gestart ben ontwaar ik een helikopter ( met twee horizontale latten van om en bij de 10 meter naast en onder het toestel), schuin boven mij. Hij blijft even cirkelen en dan begrijp ik wat hij moet doen. Hij vliegt over een gigantisch grote serre die daar staat en besproeit die met witte verf (waarschijnlijk kalk) het glazen dak van heel het gebouw. Deze operatie duurt al bij al toch wel een twintigtal minuten omdat hij steeds heen en weer dient te vliegen in de lengte van het gebouw over het dak gedeelte.
Nog even wandelen en ik kom aan in dit dorp. Vijf huizen, een kerkhof en een kapel. Raar maar waar. We staan hier effenaf rustig, want buiten de kiekens loopt hier niemand op straat. Ja, ook een veldmuis die liep voor haar leven toen Jak haar zag.
Deze avond is het Franse boerenworst (saucissen) met meloen, tomaat, sla, boontjes en patatjes in de schel. Ook een uitgebreid aperitief met hele echte Champagne, want uitgerekend vandaag ben ik halverwege deze tocht.
De beide dames hebben mijn hoofdje omzeggens kaal geschoren. Ze lieten zich echt eens gaan. Ik merkte gewoon op dat ik voelde dat mijn zonnehoed begon te spannen, en meteen sprongen zij allebei tegelijk op. Ze wisten echt van geen ophouden. Sien is maar één keer uitgeschoven (een hele streep kaal) maar niemand kent me toch hier, en binnen een week is dat al toegegroeid met deze hitte.
Morgen nog 1 dagje wandelen en dan vrijdag bij die Lucifer temperatuur zalig niksen op de camping in het zwembad. Wat kan het leven van een pelgrim toch ook zalig zijn. Marcel zou zeggen: dat doet pijn hoor!
Tot morgen waardige lezer.
Dinsdag 02 juni 2015.
Pont de Casse - La Plume 25,1 kilometer
Niet dat we vroeg waren opgestaan, maar slechts drie kwartier later was ik al op de baan; het was 8.45 uur. Het zag er zo naar uit dat dit een warme dag zou worden. De zwoelheid van gisteren was helemaal uit de lucht verdwenen, en de vochtige atmosfeer had plaats geruimd voor volle zuurstof en een af en toe zelfs een heel deugddoend briesje. Agen was het eerste via-punt waar ik langs moest. Het is een kleine departementsstad met een universiteit en ook een groter hospitaal (????). Ik passeer voorbij de afdeling oncologie en de dienst bestraling. Een gebouw zo klein als een grote winkel bij ons in Leuven. Wat verder passeer ik een afdeling van de medische beeldvorming. Een wachtzaal met ongeveer 10 stoeltjes die uitzicht geeft met een open deur op straat. Achter de ingang zie ik 1 verpleegster met een bureeltje voor haar met enkel een telefoon en een paar dossiers. Die Franse kleinschaligheid heeft toch ook zo zijn charmes, denk ik. Wat verderop is de haven van Agen. Ik moet die voetgangersbrug over om de GR 652 te kunnen blijven volgen. Trappen is dus niet meer mijn ding. Vanaf mijn eerste verticale verplaatsing waardoor ik me zelf dus omhoog hijs wreekt mijn bilspier zich over deze ongewone inspanning. Ik zak haast door mijn knie van deze plaagstoot. Nog net haal ik de strekking van mijn knie, dus geen knieval. De volgende treden ben ik iets voorzichtiger en volhard in de inspanning. Vier meter omhoog, en daarna weer vier meter omlaag. Weer hetzelfde scenario maar andere spieren nu. Ik blijf dus behoedzaam en glijd iets trager dan mijn normale doen, de trap af. Eenmaal beneden valt alles weer in zijn normale plooi. Ik wandel dus langs het kanaal La Masse. Via allerlei brugjes en overstapjes kom ik plots op een betonnen constructie te staan. Ik bekijk het nog eens goed, want eigenlijk zie ik voor mij een aquaduct. Deze betonnen badkuip loopt bovengronds over de N 1113 en ook over de rivier La Garonne.
Men noemt het la canal latérale a la Garonne. Vooraleer de boten via de badkuip in de Agense jachthaven (port) varen hebben ze 4 sluizen te verwerken. Een heel mooi kunstwerk. Tijdens mijn tocht wordt ik regelmatig opgevrolijkt en afgeleid door voorbij varende jachtjes die net zoals ik bij dit prachtig weer niets dan deugd en plezier beleven. Zij benijden mij niet en ik hen nog minder al vind ik boten steeds aantrekkelijk om naar te kijken.
Verder wandelend langs het grote route pad kom ik via allerlei padjes en landwegen in de stad Roquefort. Het heeft niets te maken met die gekende kaas. Ik vroeg het aan de waard bij wie ik twee pressions tegelijk bestelde. Omwille van het vele vochtverlies en de heersende warmte was het dat of sterven Ook mijn boterhammetjes at ik op, op het terras. Zalig.
Ik vertrek met nog een tiental kilometers te doen. Er dient terug geklommen te worden want ik moest voorbij het château Estillac. En ik ben het al een beetje gewoon hier in dit Frankrijk, die kastelen liggen meestal nogal goed verstopt ergens op het hoogste punt van de omgeving. Ik ga op korte tijd van 70 naar 185 meter. Voorwaar, ik zie op mijn GPS bij de gradiënt van stijgingspercentage het cijfertje 22 staan. De Boelenberg maal twee denk ik. Geef mij maar wat korting, het zijn toch bijna solden. Soms moet ik blijven staan. Niet om mijn geest me te laten inhalen deze keer (die zit al lang op de top want ik denk alsmaar ist nog ver ) maar om mijn benen de kans te geven wat bloed naar de spieren te loodsen. Pff, echt, dat gaat hier soms wreed stijl.
Ik laaf mij nog maar eens onderweg aan de kraan van een kerkhof, verfris mijn kruin, voorhoofd, en eigenlijk heel mijn cabine. Ik waag het, en zet een doornatte klak op mijn hoofd. Heerlijk helder, lopend water over mijn schouder. De temperatuur die ik bij een plaatselijke pharmacie op de gevel aflees, verraadt 31 graden. Ik ben dus niet abnormaal dat ik verfrissing zoek.
Tijdens het vorderen wordt ik door een vliegtuig motor regelmatig attent gemaakt op het drukke luchtverkeer van sportvliegtuigjes hier net boven mij. Wat in- en uitgezoem op mijn GPS-kaart maakt me duidelijk dat er niet ver hiervandaan belangrijke luchthaven is in Agen. Ten noorden van mij is er wel degelijk een grote landings- en opstijgingsbaan. Dat verklaart ook waarom er zoveel grotere passagiers vliegtuigen opstijgen links van mij. Ik zie gele, rode, blauwe en zelfs een groene Cesnas (het kunnen ook andere merken geweest zijn) cirkelen boven mij. Indien ik een verticale zou kunnen trekken tussen de vallei onder mij en de positie van de piloot, bevind ik mij in de helft van deze toestellen. Ik vermoed dus dat zij vliegen op een 400 meter boven de grond. Mijn gedachten dwalen af wanneer ik dit alles aanschouw. Daarjuist waren het boten, ikzelf door het landschap en nu zijn het vliegtuigen. Te land, ter zee en in de lucht dus.
Zo meteen wandel ik mijn laatste heuvel op naar La Plume. Een echt oud dorpje met omslachtige en hoge omwallingen rond het centraal gelegen gemeentehuis. Mooi gerestaureerd weliswaar, maar niet echt aantrekkelijk om te wonen omdat de straten desolaat en niet echt functioneel zijn met het moderne verkeer. Vele woningen zijn ook niet efficiënt en degelijk onderhouden. Op zijn Frans. Na 25,1 kilometer doe ik mijn bottinekes uit en drink een goed fris glaasje sprankelend water. De temperatuur is nog steeds zo hoog dat ik ervan profiteer om achter het hoog omwalde kerkhof van La Plume heel mijn lijf en al mijn leden , alles dus, eens grondig te wassen met zeep en af te spoelen bij deze mediterane temperatuur . Niemand die me ziet, dat denk ik toch!
Morgen een kortere trip van 20 kilometer naar Oriens.
Vanavond spaghetti à la Bolognaise met een glaasje rode wijn.
Tot de volgende.
Maandag 0t 1 juni 2015
Massoulée Pont de Casse 30,8 kilometer
Het is een zware ochtendlucht die zwoel en vochtig aanvoelt. Ook de reine blauwe hemel van gisteren heeft plaats moeten ruimen voor een grijs boeiend en afwisselend getint wolken eskader. Hopelijk moet ik in dit weer niet mijn meerdere erkennen, want warm en zwoel weer is mijn grootste vijand.
Ik kreeg net een berichtje van Jos dat hij in oktober naar Belgie komt. Heel tof nieuws, en hopelijk reserveert hij een weekje bij ons.
Ook Guy van de Spaanse wijnzaak Sacacorchos in Kortenberg gaf mij een zeer nuttige tip voor mijn passage in Noord Spanje. Zeer hartelijk dank Guy. Ik ga daar zeker nota van nemen en er ook gevolg aan geven.
Luk en Lieve lieten me weten dat tante Wikke terug thuis is van het ziekenhuis. Ook dat is geruststellend nieuws. Ik trachtte haar al een paar keer te bereiken via Skype, maar kreeg tot heden toe nog maar 1 keer contact met haar.
Het wandelen vandaag ging echt niet vlot. Het draaide niet zou een wielrenner zeggen. Mijn benen droegen me niet zoals het hoorde. Nochtans de Lot is overweldigend mooi. Zoals ik hier de streek doorwandelde, heb ik de Lot eigenlijk nog nooit gezien. Ook bij Chris en Jacques niet. Deze huizen zijn tegelijk ook helemaal anders van structuur met roze pannen en beige muren. Droog hoog gras en meestal groene struiken. Heel veel diepe valleien en regelmatig rotsblokken die ook in miniatuur onder de voeten hun scherpte tonen en doen voelen. De wegen zijn hier niet bepaald breed en lopen heel erg stijl op en naar benden.
Ik kom plots voor een grote affiche te staan die blijkbaar promotie maakt voor het museum van de "Foie gras". Ook het museum van de pruimenteelt is er gevestigd.
Wat me toch tot nu toe opvalt is het gebrek aan andere pelgrims op deze tocht. Ik heb er eentje gezien in het begin van Frankrijk (onder Reims). Maar sindsdien ben ik blijkbaar de enige die dit traject volgt. Ik meld wel onmiddellijk dat ik niet het officiële Compostella traject volgde omdat ik naar Laval de Cère wou uitwijken om daar mijn vrienden te kunnen ontmoeten. Echter hoe dichter ik de Spaanse grens nader, hoe meer kans ik maak om die andere pelgrims ook tegen het lijf te lopen. Tot nu toe echter geen één. Het stappen gaat nog steeds in gestaag tempo. Ik haal mijn 5,1 kilometer op een uur. En al is dat niet belangrijk, in een glooiend landschap als dit vind ik het een belangrijke parameter om de conditie, de vermoeidheid of het recuperatievermogen mee in te schatten. Nergens heb ik nog pijn aan de voeten of de teentjes. Het is een luxe om zo over deze aardbol te kunnen kuieren.
Het ene landschap rolt over in het andere wanneer je telkens de top van een heuvel bereikt. Het gebeurt dat ik even blijf staan om mijn geest de kans te geven mijn benen wat in te halen. Nooit is mijn spirit zo snel geweest als mijn lijf. Ook vroeger moest ik regelmatig eens halt houden om orde te maken in de gedachten.
Dorst is vandaag dus ook mijn grootste struikelsteen. Ik drink reeds het eerste uur mijn drinkbus 1 leeg. Ik matig me, want ben er mij van bewust dat het nog een 25 kilometer is en niet steeds passeer ik kerkhoven of andere eau potable aftakplaatsjes. Na mijn kilometer vijftien is de drankvoorraad op gebruikt. En als bij wonder kom ik voor bij een begraafplaats in Saint Pierre dOrival. Het stromend water heeft daar veel voetjes nat gemaakt.
Het stappen begint minder vlot te verlopen omwille van de vochtige en zwoele atmosfeer. Ik voel ook bij het bergop marcheren dat de ademhaling niet zo ritmisch verloopt als weleer. De liedjes die ik in mijn gedachten mommel, hebben niet de vloeiende ritmiek van normaal. Ik schakel daarom regelmatig een versnelling lager.
In Pont de Casse kom ik aan en merk in de verte een bar restaurant. Zouden ze misschien pression hebben? Affirmatief! Ik bestel er meteen twee en gebruik de wifi sleutel van het etablissement om mijn e-mails op te halen. Geheel humiditair verzadigd en voldaan ga ik op het hotel de ville af en krijg er mijn twee cartouchen van stempels. De vrouwen tref ik aan het kerkplein wat verder op. We plaatsen de kampwagen op de parking van het sportcomplex en slaan er onze tafel en stoelen op.
Deze avond zwarte pensen met spinazie en gebakken aardappels. Geen wijn, geen bier, allen Badois sprankelend water. Om de gewenning tegen te gaan.
Morgen nog een zware dag van 26 kilometer en dan zijn het een paar lichtere dagen.
Groetjes en een knuffel van ons drieën.
Nog eens speeltijd voor de Hiesentriets in T'Hezac: VIDE GRENIER.
Zondag 30 mei 2015.
Dausse Massoulles 7kilometer.
Om de begeleidsters de kans te geven de rommelmarkt in THezac te bezichtigen en onveilig te maken, is er voor mij een korte tocht gepland. Dit maakt het eenvoudiger om de verbinding te maken. Morgen is het dan weer normaal tarief richting Agen.
Normaal gezien zouden we binnen 10 dagen de vierde wimpel moeten halen. We zitten dan pal aan de Frans-Spaanse grens in Saint Jean Pied de Port.
Vandaar zou het nog een 900 kilometer wandelen zijn. We hebben dan ruim 1400 kilometer, meer dan de helft achter de rug. Niet dat ik begin af te tellen, maar het doet me toch wat te weten dat die beide voetjes zulke getallen hebben te verduren gehad. Elke morgen, wil ik mij bewust maken dat ik niet een klein beetje mazzel heb dat deze inspanning kan geleverd worden door mijn lichaam. Hoeveel zouden het willen doen, maar er niet toe in staat zijn, alleen al maar om hun fysiek onvermogen. Dat mijn lichaam dit zo maar verwerkt zonder letsel, zonder hinder, zonder pijn is niet zo normaal. Ik ben er mij bewust van en ik ben er ook iemand dankbaar voor. Ik weet eigenlijk niet wie ik daarom danken moet. Ik noem mijn gepeins geen gebed, ook geen geprevel. Zou ik het waardering durven noemen voor die ene createur? Ook respect en aanvaarding om welke kansen ik krijg en door welke beperkingen ik mijn grenzen moet aanvaarden.
Hier in Dausse is het nu zondag voormiddag. En wat dacht je niets dat beweegt. Er is geen terrasje waar ik de gezelligheid van dit Franse ritueel door mijn keel kan laten glijden. In grotere centra waar zich wel een bar met annex terras bevindt, zitten die Fransmannen met elkaar dan te socialiseren en bij te praten bij een klein tasje koffie of een Picon, Ricard of af en toe wel een glaasje Lot-Cabarnet wijn. Mensen werken hier wel in deze streek. De agrarische industrie is wel de voornaamste bron van inkomsten en de vele velden die je tegenkomt met graangewassen, boomgaarden pruimelaars en notelaars, en alle wijngaarden zijn prachtig onderhouden. Geen enkele tuin aan een woning waar het gras niet werd afgereden. Alle hoven zijn netjes onderhouden en intensief verzorgd en besproeid.
De huizen zelf zijn aan een laagje verf toe, ook barsten in de gevels worden niet bijgewerkt. De luiken zijn soms scheef gezakt en autos zijn duidelijk reeds maanden niet in bad geweest. Maar zo lijkt me ondertussen de mentaliteit van de doorsnee Fransman wel te zijn. Niet de hoedanigheid van mijn habitat waar ik in leef en slaap moet hoog zijn, wat ik eet en drink moet goed en lekker zijn en bovendien voorzien zijn van een hoog kwaliteitslabel. Bij ons durft dat al eens anders te liggen.
Gisteren zijn we met de Hiesentriets een Pizza gaan eten in een plaatselijke soort Pizza hut van een jong koppeltje dat ( naar de infrastructuur en hun eigen leeftijd te zien) onlangs startte met hun Pizzazaak. Kei propere keuken, netjes aangeklede en vriendelijke mevrouw, heel voorkomend, en vooral beleefd. Het spreekt aan en alles in fel contrast met de rest van het dorpje hier. Alle andere handelszaken zijn vanaf 13 uur gesloten. Deze jonge mensen willen werken en geloof me, de telefonische bestellingen liepen hier binnen zoals de telefonische klachten op de consumentendienst van de Belgische NMBS. Heel druk dus .
We vroegen ons bij wijlen af of deze hard werkende jonge mensen wel van Frankrijk waren! Maar dat is bijzaak.
We keren terug naar ons vertrouwd kerkpleintje en drinken nog een glaasje wijn, luisteren naar en zingen w(z)at mee met muziek van Leonard Cohen (Lover, lover, lover,lover ) Joe Dasin (lEté Indiain), Joe Cocker (Hymne for my soul), Albert hamond ( music and a free electric band) Jack Johnson ( At or with me mijn super voorkeur. Als de torenklok boven ons hoofd zijn tien klepelslagen luidt is het tijd voor mij om onder de flanel en er de tussen verstopte veertjes te kruipen. Ik slaap dan ook al vast als enig klauter, wring en grijpwerk van de wederhelft me uit mijn REM-fase haalt en ik was net zo goed en heerlijk aan het dromen over dit ongelooflijk Compostella avontuur.
Vanavond eten we dus die kiek met de appelmoes, want die staat ondertussen nog van gisterenavond op het vuur. Ze zal nu wel mals genoeg zijn beweert één van onze keukenexperts. Ik doe straks wel een controle.
Tot morgen.
Digitale communicatie: Zuster, ik wil de wereld iets vertellen.
zaterdag 30 mei 2015.
Lacapelle-Cabanac Dausse 23,3 kilometer.
Er werd gisteren even gebriefd dat er in THezac, zowat 8 kilometer van onze vertrekplaats, een vide de grenier plaats vindt tijdens les fêtes de THezac. Deze plaats bevindt zich op 1/4 van onze tocht vandaag. De rommelmarkt vindt plaats op zondag 31 mei en dus trachten we de dames wat bij te treden. Er wordt vandaag tot Dausse (23,5km) gewandeld. Terwijl kunnen de Hiesentriets naar de plaatselijke groenten en fruitmarkt. Ik loop mijn kilometers. Morgen kunnen zij dan de rommelmarkt doen in Thezac, terwijl ik mijn laatste 6 kilometers loop van Dausse naar Sarrazy. Na de rommelmarkt komt Sonja mij daar dan oppikken. Zo heeft iedereen zijn ding gehad.
Ik doe onderweg een berichtje naar een bevriende eerwaarde zuster die ik al enkele jaren respecteer omwille van haar objectiviteit, zeer integere Christelijke instelling en daarenboven toegewijde geestelijke professie. Voor mij een persoon die ik waardeer en vooral naar wie ik opkijk.
Om mijn verhaal dat nu volgt enige duiding en klaarheid te bieden, dien ik even te recapituleren in mijn leven. Niet om u, als lezer, in enige droevige sfeer onder te dompelen, noch om enig medelijden te ontlokken doe ik dit verhaal, maar het dient enkel om de epiloog die volgt te verduidelijken.
Mijn moeder was de oudste van 5 meisjes en heeft lange tijd haar vier zussen mee helpen opvoeden nadat haar eigen moeder op jonge leeftijd stierf. Zijzelf heeft op haar 27 jaar reeds vier kinderen, (1950-1951-1952-1953) waarvan de jongste 6 maanden is wanneer zij sterft op 27 jarige leeftijd in 1954. De twee oudste kindere een jongen en het meisje ) worden erg snel toegewezen (zeg maar opgeëist) door de kinderloze zus van mijn vader en haar echtgenoot. Na enige domicilie-adressen voor de twee jongste, (huisvestingen die elkaar opvolgen zoals adressen in een tour de France), komt de derde jongste terecht bij de vier ongehuwde zussen van de moeder. De jongste telg wordt opgevangen in een weeshuis, maar komt een jaar later dan toch ook terecht bij zijn oudere broer en de vier tantes en een grootvader. Daardoor ontstaat er een meest goede oplossing voor een zeer slechte situatie. De tantes doen al wat ze in hun macht hebben om deze opgedrongen kinderen op te voeden zoals het kan. Er ontstaat voor mij een bron van schuld waar niemand iets kon aan doen, maar die vanaf mijn zesde levensmaand reeds begint te tellen.
Eén van de tantes trad op mijn 4 jaar in het klooster en ook dat heeft me erg aangegrepen omdat ik weer een erg vertrouwd persoon uit mijn leven zag verdwijnen. Nog een tante trad op mijn 6 jaar in het huwelijk. Mijn vertrouwde situatie was een heel labiele situatie geworden. Plots en onverwacht haakten personen af en vielen de één na de andere weg. De twee tantes die overbleven zijn ook zeer trouw ongehuwd gebleven omwille van hun pedagogisch engagement voor ons naar hun oudere overleden zus toe. Tot na mijn trouwfeest op mijn 21 ste heb ik de schuld-teller zien oplopen. Nooit zou ik in staat zijn deze schuldsaldo lening nog ooit te vereffenen. Ik weet nog zo goed, om maar één voorbeeld aan te halen, dat ik tijdens mijn studies in Meulebeke op maandagmorgen thuis vertrok. Mijn tante overhandigde me dan het geld om de trein te betalen(157 frank heen reis en 157 frank terug reis). Het werd een ritueel dat ik haar enigszins verlegen zei dat ik zaterdag wel al liftend naar huis zou komen Meestal moest zij me dus maar eenmaal 157 frank overhandigen.
Er zijn nog zoveel toestanden die verduidelijken dat we opgroeiden met een enorm schuldgevoel naar die tantes hun opgave toe. Op de grafzerk van tante Lea staat nog altijd het woord RESPECT. Voor Luk en voor mij een ultiem gebaar van waardering.
Waarom vertel ik dit nu? Over enkele jaren werd mijn tante nonneke (zo noemden we haar) in het klooster getroffen door een cerebrale aandoening waardoor zij heel moeilijke tolereerbare sociale gedragingen begon te vertonen in het gemeenschapsleven dat binnen de kloostermuren geldt. De Eerwaarde Zuster overste waarvan eerder sprake was in dit verhaal heeft toen mijn broer en mezelf met onze echtgenotes geraadpleegd. Dit om advies en zekerheid te verkrijgen dat ze niet verkeerd deed door de kloosterzuster (mijn tante ) te laten observeren in een psycho-geriatrische instelling en haar eventueel achteraf aan de hand van de diagnose in een gespecialiseerde dienst te laten opvangen. Wij hebben haar steeds in de volle besluitvorming ondersteund en bijgetreden. We gaven binnen onze mogelijkheden onze volledige steun en ook ons vertrouwen.
De andere tweelingzus (eeneiige tweeling) van mijn tante kloosterlinge is mijn tante die me mee hielp opvoeden. Ze woont nog steeds alleen (87 jaar), maar is erg afhankelijk van hulp en bijstand in vele dagelijkse activiteiten. Uiteraard zijn mijn broer en ik haar nog heel veel bijstand, ondersteuning en aanmoediging verschuldigd.
Wanneer er plots bij die tante symptomen opduiken die ons, de mantelhulp, de wenkbrauwen doen fronsen omwille van niet echt goede coöperatie en slecht en mank vertrouwen wordt er door ons ook wel eens beroep gedaan op mensen die professionele hulp kunnen bieden.
En nu komt de epiloog: Zo werd aan die eerder genoemde zuster-overste waar ik zo naar opkeek, enig advies in dezer gevraagd. Op mijn noodkreet kreeg ik een zeer koud en abrupt antwoord dat niet ter zake was: in familiale geschillen wens ik me niet te moeien. (sic). Een zeer zware deur viel voor mijn neus met een zware doffe klop in het slot. Al wekenlang is er een fly en go door mijn hoofd. Ik kan dit antwoord maar niet vatten en besluit deze morgen om via een digitaal SMS-je de zuster te melden dat ik op dit antwoord echt niet rekende. Ze antwoordde me dat ze niet de bedoeling had deze frustratie bij mij los te weken en nodigt me na de Compostella tocht uit voor een meer accuraat gesprek. Ongetwijfeld is er tegen dan al veel verloren tijd in te halen. Niet echt mijn stijl, maar nog altijd beter laat dan nooit. Ik heb voor mijn tante heel opoffering over, maar blijkbaar is er een gebrek aan vertrouwen dat zijn oorsprong vindt in één of andere mentale tekortkoming. Ook de huisarts wil in deze niet bevolen worden
Ik ben dus heel blij met het antwoord van de zuster want Compostella is voor mij ook een beetje dingen loslaten en oplossingen zoeken waar deze nog mogelijk zijn. Tijd genoeg om te denken.
Deze avond is er kip op het menu, appelmoes en gebakken patatjes uit de Lot.
Trouwens de tocht vandaag verliep zeer vlot. Ik had ook contact met Regine in verband met Rudy zijn toestand. Ze zullen waarschijnlijk een stuk van zijn hielbeen moeten amputeren. Ik tracht mij een beetje in die mensen hun problemen in te leven. Hoe durf ik over mijn vraagstuk zo uitgebreid te herkauwen?
Morgen ga ik terug ter zake uitgebreid rapporteren.
Als er weinig fotos doorkomen ligt dat aan de soort GSM verbinding die ik heb hier ter plaatse:
EDGE = geen fotos
2 G = ENKELE FOTOs, beperkt in MB
3G = MAXIMAAL 6 FOTOs maar ook beperkt in een groter aantal MB
Zo, dat weten jullie ook maar weer.
Digitale communicatie: Zuster, ik wil de wereld iets vertellen.
zaterdag 30 mei 2015.
Lacapelle-Cabanac Dausse 23,3 kilometer.
Er werd gisteren even gebriefd dat er in THezac, zowat 8 kilometer van onze vertrekplaats, een vide de grenier plaats vindt tijdens les fêtes de THezac. Deze plaats bevindt zich op 1/4 van onze tocht vandaag. De rommelmarkt vindt plaats op zondag 31 mei en dus trachten we de dames wat bij te treden. Er wordt vandaag tot Dausse (23,5km) gewandeld. Terwijl kunnen de Hiesentriets naar de plaatselijke groenten en fruitmarkt. Ik loop mijn kilometers. Morgen kunnen zij dan de rommelmarkt doen in Thezac, terwijl ik mijn laatste 6 kilometers loop van Dausse naar Sarrazy. Na de rommelmarkt komt Sonja mij daar dan oppikken. Zo heeft iedereen zijn ding gehad.
Ik doe onderweg een berichtje naar een bevriende eerwaarde zuster die ik al enkele jaren respecteer omwille van haar objectiviteit, zeer integere Christelijke instelling en daarenboven toegewijde geestelijke professie. Voor mij een persoon die ik waardeer en vooral naar wie ik opkijk.
Om mijn verhaal dat nu volgt enige duiding en klaarheid te bieden, dien ik even te recapituleren in mijn leven. Niet om u, als lezer, in enige droevige sfeer onder te dompelen, noch om enig medelijden te ontlokken doe ik dit verhaal, maar het dient enkel om de epiloog die volgt te verduidelijken.
Mijn moeder was de oudste van 5 meisjes en heeft lange tijd haar vier zussen mee helpen opvoeden nadat haar eigen moeder op jonge leeftijd stierf. Zijzelf heeft op haar 27 jaar reeds vier kinderen, (1950-1951-1952-1953) waarvan de jongste 6 maanden is wanneer zij sterft op 27 jarige leeftijd in 1954. De twee oudste kindere een jongen en het meisje ) worden erg snel toegewezen (zeg maar opgeëist) door de kinderloze zus van mijn vader en haar echtgenoot. Na enige domicilie-adressen voor de twee jongste, (huisvestingen die elkaar opvolgen zoals adressen in een tour de France), komt de derde jongste terecht bij de vier ongehuwde zussen van de moeder. De jongste telg wordt opgevangen in een weeshuis, maar komt een jaar later dan toch ook terecht bij zijn oudere broer en de vier tantes en een grootvader. Daardoor ontstaat er een meest goede oplossing voor een zeer slechte situatie. De tantes doen al wat ze in hun macht hebben om deze opgedrongen kinderen op te voeden zoals het kan. Er ontstaat voor mij een bron van schuld waar niemand iets kon aan doen, maar die vanaf mijn zesde levensmaand reeds begint te tellen.
Eén van de tantes trad op mijn 4 jaar in het klooster en ook dat heeft me erg aangegrepen omdat ik weer een erg vertrouwd persoon uit mijn leven zag verdwijnen. Nog een tante trad op mijn 6 jaar in het huwelijk. Mijn vertrouwde situatie was een heel labiele situatie geworden. Plots en onverwacht haakten personen af en vielen de één na de andere weg. De twee tantes die overbleven zijn ook zeer trouw ongehuwd gebleven omwille van hun pedagogisch engagement voor ons naar hun oudere overleden zus toe. Tot na mijn trouwfeest op mijn 21 ste heb ik de schuld-teller zien oplopen. Nooit zou ik in staat zijn deze schuldsaldo lening nog ooit te vereffenen. Ik weet nog zo goed, om maar één voorbeeld aan te halen, dat ik tijdens mijn studies in Meulebeke op maandagmorgen thuis vertrok. Mijn tante overhandigde me dan het geld om de trein te betalen(157 frank heen reis en 157 frank terug reis). Het werd een ritueel dat ik haar enigszins verlegen zei dat ik zaterdag wel al liftend naar huis zou komen Meestal moest zij me dus maar eenmaal 157 frank overhandigen.
Er zijn nog zoveel toestanden die verduidelijken dat we opgroeiden met een enorm schuldgevoel naar die tantes hun opgave toe. Op de grafzerk van tante Lea staat nog altijd het woord RESPECT. Voor Luk en voor mij een ultiem gebaar van waardering.
Waarom vertel ik dit nu? Over enkele jaren werd mijn tante nonneke (zo noemden we haar) in het klooster getroffen door een cerebrale aandoening waardoor zij heel moeilijke tolereerbare sociale gedragingen begon te vertonen in het gemeenschapsleven dat binnen de kloostermuren geldt. De Eerwaarde Zuster overste waarvan eerder sprake was in dit verhaal heeft toen mijn broer en mezelf met onze echtgenotes geraadpleegd. Dit om advies en zekerheid te verkrijgen dat ze niet verkeerd deed door de kloosterzuster (mijn tante ) te laten observeren in een psycho-geriatrische instelling en haar eventueel achteraf aan de hand van de diagnose in een gespecialiseerde dienst te laten opvangen. Wij hebben haar steeds in de volle besluitvorming ondersteund en bijgetreden. We gaven binnen onze mogelijkheden onze volledige steun en ook ons vertrouwen.
De andere tweelingzus (eeneiige tweeling) van mijn tante kloosterlinge is mijn tante die me mee hielp opvoeden. Ze woont nog steeds alleen (87 jaar), maar is erg afhankelijk van hulp en bijstand in vele dagelijkse activiteiten. Uiteraard zijn mijn broer en ik haar nog heel veel bijstand, ondersteuning en aanmoediging verschuldigd.
Wanneer er plots bij die tante symptomen opduiken die ons, de mantelhulp, de wenkbrauwen doen fronsen omwille van niet echt goede coöperatie en slecht en mank vertrouwen wordt er door ons ook wel eens beroep gedaan op mensen die professionele hulp kunnen bieden.
En nu komt de epiloog: Zo werd aan die eerder genoemde zuster-overste waar ik zo naar opkeek, enig advies in dezer gevraagd. Op mijn noodkreet kreeg ik een zeer koud en abrupt antwoord dat niet ter zake was: in familiale geschillen wens ik me niet te moeien. (sic). Een zeer zware deur viel voor mijn neus met een zware doffe klop in het slot. Al wekenlang is er een fly en go door mijn hoofd. Ik kan dit antwoord maar niet vatten en besluit deze morgen om via een digitaal SMS-je de zuster te melden dat ik op dit antwoord echt niet rekende. Ze antwoordde me dat ze niet de bedoeling had deze frustratie bij mij los te weken en nodigt me na de Compostella tocht uit voor een meer accuraat gesprek. Ongetwijfeld is er tegen dan al veel verloren tijd in te halen. Niet echt mijn stijl, maar nog altijd beter laat dan nooit. Ik heb voor mijn tante heel opoffering over, maar blijkbaar is er een gebrek aan vertrouwen dat zijn oorsprong vindt in één of andere mentale tekortkoming. Ook de huisarts wil in deze niet bevolen worden
Ik ben dus heel blij met het antwoord van de zuster want Compostella is voor mij ook een beetje dingen loslaten en oplossingen zoeken waar deze nog mogelijk zijn. Tijd genoeg om te denken.
Deze avond is er kip op het menu, appelmoes en gebakken patatjes uit de Lot.
Trouwens de tocht vandaag verliep zeer vlot. Ik had ook contact met Regine in verband met Rudy zijn toestand. Ze zullen waarschijnlijk een stuk van zijn hielbeen moeten amputeren. Ik tracht mij een beetje in die mensen hun problemen in te leven. Hoe durf ik over mijn vraagstuk zo uitgebreid te herkauwen?
Morgen ga ik terug ter zake uitgebreid rapporteren.
Als er weinig fotos doorkomen ligt dat aan de soort GSM verbinding die ik heb hier ter plaatse:
EDGE = geen fotos
2 G = ENKELE FOTOs, beperkt in MB
3G = MAXIMAAL 6 FOTOs maar ook beperkt in een groter aantal MB
Zo, dat weten jullie ook maar weer.
En plots na de streek van de Quercy is het weer wandelen tussen de wijngaarden.
vrijdag 29 mei 2015.
Mas Sarat Lacapelle-Cabanac 27,4 kilometer.
En plots na de streek van de Quercy is het weer wandelen tussen de wijngaarden.
Gisteren zaten we blijkbaar weer midden in een zwarte vlek van de Franse GSM verbinding. Het bestaat hier dus wel degelijk en veel in het land van le pain, le boursin, le vin et le GSM-chagrin. Regelmatig komen we in zones waar echt geen enkele provider een antennetje heeft staan. Dus daardoor kwam de blogtekst van gisteren pas vandaag door.
Vrij vroeg wederom vanonder de veertjes. Net niet voldoende zuiver om van een helblauwe hemel te spreken. Ik doe toch maar een body warmer aan om te vertrekken. Het zijn hier toch wel kleppers van heuveltjes. Reeds van bij het begin wordt een aarden pad gekozen langs waar ik me opwaarts wring tussen allerlei omhoog en opgeschoten bramen, varens, wilde bloemen en gras in zaad. Ik voel me wel in goede doen, blijf nog steeds voldoende herstellen en voel geen opstapeling van melkzuur of afvalstoffen in mijn spieren. Ik wandel als een jonge ree, en dat brengt me naadloos bij het volgende item.
Als je zo stil en alleen door de bossen wandelt, gebeurt het wel eens dat je diertjes verrast. Plots op 30 meter voor mij zit een haas op zijn achterste geplooide poten samen met een kleine ree te grazen. Ze hebben mij zelfs niet opgemerkt. Ik houd halt en kijk die prachtige lenige viervoeter recht in de ogen.
De haas ziet mij en wipt voor het ree-jong het bos in aan de andere zijde. Het door jagers zo begeerde doelwit wipt soepel en zonder aanloop over de bosrand, de haas achterna. Geen sprake van om uw fototoestel te gebruiken want het gaat allemaal zo snel, en ook je bent zo verwonderd dat beredeneerde actie achterwege blijft. Ook dat heb ik dan weer eens mee gemaakt denk ik toch vergenoegd bij mijzelf.
Na een tijdje wandelen schrijd ik geurend en snuivend door een klein gehuchtje. Ik ruik de geur van gebakken brood. Dus moet hier in de omgeving een bakker wonen. Neen, ik wandel een huis rechts van mij, voorbij. Links, aan de overkant van de straat bevindt zich zowaar een broodoven die met de opening naar de straatkant staat. Ik ontwaar een bakoven die staat af te koelen. Drie broden zie ik liggen naast een stapeltje smeulende asse.
Onder weg bedenk ik een paar dingen die mij door de drukte der familie-reunie een beetje zijn ontgaan. In Laval de Cère haalde ik de derde van de zes te halen wimpels. Dus op dat vlak zitten we aan 50%. Ook op woensdag wanneer ik wandelde van Rocamadour naar Frayssinet overschreed ik de 1000 kilometer te voet. De totale tocht zou om en bij de 2300 kilometer zijn. Vandaag heb ik totaal 1054 kilometer. Nog een kleine 100 kilometer en dan zijn we dus halverwege deze tocht. Goed bezig denken wij allen.
De unieke ploeg spreekt af in Puy de LEveque. Een klein stadje met maar één brug over de rivier De Lot. Een heel oud gedeelte van de stad is mooi gerestaureerd en zeer zeker een bezoek waard. Fijne kleine steegjes waar geen auto door kan en mag. Een lintbebouwing van heel lage en kleine woningen die dan weer wel en dan weer niet aan elkaar vastgeklonken zijn. Geen uniforme architectuur, ook geen bouwkundige hoogstandjes, wel eenvoudige gevels, zoals wij ze als kind en peuter tekenden op papier. Zo eenvoudig kan dat zijn.
Marie Rose merkt op dat dit één van de prachtigste streken is van Frankrijk die ze tot nu toe al zag. De Provence komt nog altijd op de eerste plaats. Misschien rijden we na dit avontuur wel eens naar de Mont Ventoux. Ik wou die al zo lang eens te voet beklimmen.
De kerk en de Mairie van Puy de LEveque zijn een foto waard. Mocht het van mij afhangen dan had ik zeer zeker hier wat langer gebleven. De afspraak was echter om tussen 12.00 en 13.00 uur aan de brug ajuinsoep met korstjes te nuttigen. Miet en Sien Hiesentriet hadden zich gewaagd aan deze soep. Ik wilde er ruim op tijd zijn want die ajuinsoep zou wel eens een turbo motor kunnen doen aanslaan. Zolang het maar niets doet exploderen denk ik, want ajuin en ik wekt op mijn digestief systeem als een Molotof-cocktail. Ze waren verwittigd, dus geen klagers achteraf. Blijkbaar heeft één van de dames bij een bezoek aan de stad achteraf, zelfs de achterkant van het kerkhof niet meer bereikt. Er moest een risico worden genomen aan de voorkant Eigen schuld, dikke bult.
Ik stap dan maar rustig verder naar ons eindpunt in Mauroux. De heimat wordt echter opgeslagen in Lacapelle-Cabanac. Tijdens deze laatste kilometers passeer ik het ene wijnkasteel na het andere. Dit is dus wijn uit de Lot. Wat ben ik aanvankelijk blij geweest dat mijn traject perfect evenwijdig de hoogtelijnen volgt. Ik zie links naast mij de wijngaarden (waar ik letterlijk doorheen loop) die vervaarlijk op de zuidflank hoog omhoog lopen. Ook de berg en bosgordel daarboven doen bij mij een mysterie oprijzen. Zou ik via een smalle doorgang door deze heuvel kunnen doorglippen of moet ik tijdens de ultieme kilometers nog over deze zweetverger. Het laatste is het geval. Ik moet erover. Het begint hier plots te stijgen en warempel, ik, en vooral mijn benen zijn hun soepele en ritmische tred plots zoek. Nog een 3,6 kilometer tot aan het eindpunt. Moet ik daarvoor zo kort bij het einde zijn om nog eens goed mijn hemd en broek nat te maken van het zweet? Ik kom boven op de berg aan en weet mij heel gelukkig deze tocht weer afgewerkt te hebben.
Deze avond bezorgt het keukenteam Caisinées a la graisse de canard à lail et au persil avec un salade froid, mélangé . On combine ca avec un steak de Limousin. Tous cela acompagné avec un vin rouge du Lot. Niks minder en ook niks meer. Ik weet heel zeker dat er velen voor minder te voet naar Compostella zouden trekken.
Morgen weer een nieuw verhaal over de tocht naar Sarazy (29 kilometer)
Zaterdag 13 juni 2015.
Ostabat Asme Saint Jean Pied De Port 22,8 kilometer. F-459
Wanneer ik om 7.30 de hondjes assisteer in hun dagelijks toiletwandelingetje, zie ik al drie wandelaars vertrekken met rugzak en volledige uitrusting. Ik ben al onmiddellijk op mijn scherpst. Ik zal toch niet de laatste aankomen in SJPDP zeker? Ik laat ze wat vlugger plassen en voer enige verbale druk uit op de activiteit van de vastere uitscheidingskwalteit van de Job, want die moet er altijd zo wat prul aanhangen. Ik laat het deze keer niet toe en mijn dringende aanmaningen helpen zowaar. Hij maakt zijn fecalonisch ritueel in een mum van tijd af en we spoeden ons alle drie naar de motorhome. De koffie is al klaar en de tafel gedekt. Een halfuur later ben ik ook al op weg. Ik loop verscheidene groepjes pelgrims groetend voorbij en werk mijn voetkilometers af alsof het hier een triomftocht betrof. Ik steek ook een jong koppeltje voorbij met een beladen ezel. Heel typerend. Het gaat over berg den dal en verscheidene sporen zijn slechts een halve meter breed. Ook een beek moet doorwaad worden. Niets is me te veel, ik loop alsof ik floggy leggs heb. Met de benen in de boter en de vingers in de neus
Ik zou niet graag die boterham voorgeschoteld krijgen. Het weer is droog, toch wat de lucht betreft, want ook vandaag wissel ik uit hygiënisch en aromatisch oogpunt twee keer van truitje. Elke dag drie bloesjes te wassen, de rekening zou nogal oplopen moesten de Hiesentriets er niet bij zijn. Maar ik vond er daarjuist iets op. Ik douche nu met mijn trui en korte broek aan en laat de eerste laag shampoo en zeep over mijn kledij scheren zodat het meeste vuil en zweet al verwijderd is. De hoofdwas gebeurt dan met de hand door Miet en Sien wringt it
Ik blijf mee golven met het landschap en zou daar zowaar wat duizelig van worden. Dorst krijg ik ook. Ik zet mij op een brugrand neer (om zittend te kunnen eten) en merk op dat dit toch niet de meest veilige manier is om te dineren. De rustpauze wordt dus erg kort gehouden en na een 10 minuutjes ben ik weer op pad. Een telefoontje met Regine maakt me duidelijk dat de ingreep van de hielamputatie van Ruud goed verlopen is maar er diende meer en verder te worden verwijderd dan aanvankelijk was gepland en dat ontmoedigt me een beetje omdat dit wel eens belangrijk zou kunnen zijn voor zijn gangrevalidatie. Maar hij stelt het goed en dat is toch ook belangrijk.
Tijdens het verder wandelen door dit natuurreservaat, want daar heeft het hier wel de schijn van, zie ik plots twee arenden boven mij. Ik herken ze aan de erg lange en brede vleugels. Ook de staart is zo heel mooi driehoekig. Ik blijf staan om dit frivool luchtspel even gade te slaan. Ze komen met meerdere recht boven mij vliegen. Een echte luchtshow. Ze draaien regelmatig kort naast elkaar en dalen en zweven en geven vleugelslag en stijgen dan weer. Ik tel er dertien, en twijfel plots aan mijn geluk. Ik trek vlug een paar kiekjes, want dit zal ik nooit meer meemaken, daar ben ik vrijwel zeker van. Die vierde wimpel denk ik. Die vierde wimpel wordt mij via de vliegende post bezorgd. Heel fraai geschenk en zeker niet gewoon.
Ik kom aan in SJPDP en begeef me naar de verwelkomingsruimte van de pelgrims om er mijn stempel te halen. Het is aanschuiven. Ik heb er 20 minuten op een stoel moeten zitten wachten. Nochtans die vrijwilligers achter de balie waren met vijf om de pelgrims goede raad en advies te geven. Ik hoor dus regelmatig hetzelfde verhaal: blijkbaar is die oversteek hier tussen de Pyreneeën niet zo ongevaarlijk want ik krijg net zoals alle andere doorstappers een speciale kaart mee met nuttige informatie, noodnummers, water bevoorradingsplaatsen, refuges, gevaarlijke afdalingsplaatsen en zo meer. Er wordt mij gevraagd om liever morgen te gaan dan maandag omdat er onweer verwacht wordt vanaf maandagnacht. Precies toch wel serieus hier.
Ik kom dus ruim 20 minuten later aan dan ikzelf had verwacht maar de mietjes hebben me verrast. Ze hebben een wimpel gemaakt met reeds vier meldingen op. De Franse grens, Vezelay, Laval De Cere, en nu Saint Jean Pied De Port staan erop vermeld.
Daar wordt op geklonken.
Vanavond trakteer ik hen persoonlijk op een etentje in de rue de la Citadel, te vergelijken met de Beenhouwersstraat in Brussel, maar dan iets meer stijl omhoog en meer stijf volk.
Tot morgen, ik geef je de details.
Moest er maandag even geen tekst doorkomen, niet panikeren, we moeten ons in Spanje nieuwe internet kaarten aanschaffen. Maar her komt allemaal wel in orde.
