Dinsdag 30 juni 2015.
Sahagun El Burgo Ranero 19,2 kilometer
Vermits de afstand vandaag zo kort is wordt er ook wat later gestart. De afstand tot Léon is ruw geteld, nog een 60 kilometer. Vooraf plande ik dit te doen in 2 dagen van 30 kilometers. We gaan het, gezien de heersende hittegolf, uitwrijven naar drie dagen van elk een 19 tot 20 kilometer. Deze hitte is hier niet gewoon, want veel lokale mensen vragen of we geen last hebben van deze warmte. Zij kennen deze temperaturen wel maar doen na de middag hun siësta. Bijna alle winkels zijn hier gesloten tussen 13.00 en 17.00 uur. Het valt me ook op dat er na de middag praktisch geen pelgrims meer te zien zijn. Daarjuist om 11 uur loop ik voorbij de refuge van El Burgo Ranero en het grasveld onder de bomen lag bezaaid met slapende en rustende mede-pelgrims.
Bij de start vanochtend, het was 07.30 uur, stak er mij een vijftiger voorbij in een razende vaart. Zijn stokken langs weerszij kreeg hij haast niet geplaatst wegens het korte tijdsinterval. Zijn benen waren juist twee melkflesjes, zo wit en zo tenger, zijn rugzak nagelnieuw, zijn kousen opgetrokken tot halverwege de kuiten, en zijn schoenen die kwamen pas uit de doos. Hij snelde mij voorbij in een tempo waar ik alleen maar respect kan voor hebben. Ik had een verkoudheid opgelopen van de zucht. Wat me echter op- en tegenviel: hij bleef een twintig meter voor mij uit wandelen maar won geen meter verder terrein. En dit was heus niet omdat ik iets versnelde. Er bleef een kloof van twintig meter gedurende zo een 2 kilometer. Ik zag dat hij tot twee maal toe onder zijn Ranchero hoed al eens over zijn schouder naar achter keek, maar ontgaf me zijn ongerustheid. Plots blijft hij staan en begint ijverig zijn schoen te herknopen. Wanneer ik hem wederom passeer groet ik vriendelijk Aloo, Buenos dias. Ik zie de man zijn aangezicht lekkend van het zweet en hoor zijn ademhaling als was het die van een net aangekomen renpaard in Waregem koerse. Hij prevelt iets terug dat ik niet verstond. Maar hoe dikwijls ik ook nog maar achteruit keek en de horizon afspeurde, ik heb die glazen melkfles beentjes nooit meer gezien. Niet van voor en niet langs achter. Ik vermoed dat hij iets te snel en te enthousiast zijn eerste tocht startte.
Om 08.00 is het al behoorlijk warm en zonder wind. Het wandelen op 50 meter naast een autostrade is echt niet zo aangenaam. Ik durf dit traject beschrijven als één der minst aantrekkelijke en meest vervelende. Ik marcheer graag en doe heel graag dit ding, maar op deze manier is dit wel een opdracht. Bovendien ligt dit stukje Camino zo vlak als een waterpas geplaatste biljarttafel. Het eerste dorpje dat gepasseerd wordt is Calzada del Coto. Heel pittoresk en rustig als op een kerkhof. Je hoort er niets. Links en rechts sluiten enkele pelgrims mee aan op de route. Na hun logement in een plaatselijke refuge zoeken ze terug de camino op en gaan in sollidariteit met mij mee op weg. Meer en meer wandelaars heb je al eens ontmoet, en meer en meer wandelaars herkennen je en roepen je voornaam. Dit is zo typisch aan deze route: mensen komen elkaar herhaaldelijk tegen. Ook Linda van Nieuw Zeeland zie ik, en onmiddellijk ontknoopt er zich weer een kort gesprekje. Ze gaat vandaag ook snel stoppen want deze hitte ligt haar niet. Im burning zegt ze nog terwijl ik wuivend roep: till tomorow.
Ik zie de Japanees die gisteren in de refuge voor mij stond om zich te laten registreren voor zijn overnachting. Vijf euro moest hij betalen. Vandaag was hij opmerkelijk minder vermoeid in zijn aangezicht. Niet dat zijn ogen ronder stonden, maar de aanblik was vitaler.
Naast mijn wandeltraject bevindt zich tussen mij en de autosnelweg een desolaat onbewerkt en dus ook vuil stuk grond. Vol onkruid tot 2 meter hoog. Geen foto waard. Ik maak zelfs de tijd niet om mijn droog fruit en banaan al zittende te eten, terwijl ik verder schrijd over deze kiezelweg. Drinken doe ik voldoende. Op een vier uur wandelen heb ik een stevig verbruik van 3 liter. Grand tourisme GT motor noemen ze dat.
Veel te vroeg om in normale omstandigheden te stoppen arriveer ik om 10.30 in El Buro Ramero. Pittig mooi dorpje met verscheidene overnachtingsmogelijkheden voor de pelgrims. Wij plaatsen onze mobilcar aan een watertoren omdat daar veel schaduw is en er zich ook een kraantje bevindt.
Het water uit de kraan is lauw, zodat je haar wassen geen geseling is voor de dames. Ik maak er gebruik van om ook andere delen van mijn onrein lichaam eens een beurt te geven. De watertoren is net groot genoeg om mij achter te verschuilen. Vanavond gaan we in op een exclusief aanbod van een pelgrimsrestaurant: zij verschaffen ons een pizza huisgemaakt, met een drank naar keuze en een ijsje als dessert voor 8 euro per persoon. Economisten zoals wij zijn, hadden we heel snel door dat we het voor die prijs niet zelf kunnen bereiden.
Morgen dus weer een kort ritje van 20 kilometer en dan lonkt de vijfde wimpel reeds. De vijfde in een reeks van zes. Nooit zekerheid gehad dat ik zover zou geraken. Bij benadering zou de afstand tot Compostela zo een 370 kilometer zijn van de in totaal 2280. Nog een negentig kilometer en ik kom aan de kaap van 2000 afgelegde kilometers. Het rijdt als een trein schreef Guy in zijn memorandum toen hij ook Compostella deed. Ik kan het alleen maar beamen. De kilometer vreterij is er hier niet bij. Ik sta steeds verstomd als ik mijn afgelegde weg controleer onderweg hoe snel het gaat. Alsof de weg zich gedraagt als een roltapijt die onder je voeten doorrolt. In Zaventem ligt er zo eentje voor je van de grond gaat.
Bij leven en welzijn tot noste keer.
Maandag 29 juni 2015.
Calzadilla de la Gueza Sahagun 24,3 kilometer
Het is een gewoonte zoals een andere, zodoende deert mij het vroege opstaan niet meer. De tape die ik preventief aanleg om mijn voeten te beschermen tegen de kleine scherpe keitjes en alzo op drukgevoelige plaatsen tracht blaren te vermijden wordt reeds enkele keren de avond voordien klaar gescheurd zodat ik s morgens enkel maar hoef te plakken. Ook de drank wordt reeds de avond ervoren klaar gemaakt en in de rugzak geplaatst. Op ruim 15 minuten ben ik nu elke ochtend vertrekkensklaar. En het is nodig van zo vroeg te vertrekken want de temperaturen rijzen hier echt de paëla-pan uit. Indien ik om 06.00 uur mijn moteurke kan doen aanslaan en mijn 5-6 uren loop, dan haal ik mijn 25 kilometer zonder probleem. Echter, marcheren tussen 12 uur s middags en 19.00 uur is bijna uitgesloten. Je ziet wel mensen die dat wel doen, maar ik denk voor mijzelf, dat het niet gezond zou wezen en vooral niet aangeraden is, gezien mijn lage stand van mijn thermostaat. Een frigo plaats je toch ook niet in de zon.
Richting Sahagun is ongeveer 24 kilometer, en vorderen doe je gedurende 24 kilometer over pre-mature kinderkopjes en scherpe kiezeltjes. Een ondergrond die echt geschikt is als pelgrimsweg en als dusdanig behoorlijk zijn stempel nalaat op de zool van je voeten indien je geen sterke dikke bottinnen van het type C aandoet. Je kan je voorstellen dat je over kapot geslagen bakstenen wandelt die opgevuld zijn met kiezelstenen van 25 mimimeter diameter.
Naast mij nog steeds langs weerszijden korenvelden die samen met omgeploegde nog niet bezaaide velden in symbiose leven van geel en bruin. Hier en daar zijn er groene velden van een soort speciale klavers of vlas die ook groen gemaaid worden en mooi gelijnd worden gedroogd. In elk dorp zie je trouwens de maaimachines stampvoetend klaar staan. Ze werden uit hun winterslaap gewekt en wachten nu geduldig het juiste moment af om het droge gewas te oogsten juist voor het zou gaan regenen. Vanmorgen zag ik in twee van de dorpen voor het eerst zulke gedrochten op een boerenerf opgepoetst klaar staan om in actie te kunnen schieten. De wind is opmerkelijk meer aanwezig dan gisteren, en dat doet deugd. Het geeft een verfrissende welgekomen afkoeling, want al is het nog zo vroeg, vertrekken doe je bij deze temperaturen in je heel dun bloesje en zelfs in mijn marcelleke. Ik lees de temperatuur op een plaatselijk apotheek winkeltje (echt geen apotheek zoals bij ons): 29 graden en het is amper 09.00 uur. Ik profiteer ervan om in dat dorp een koffie met melk te drinken (1.2 euro) en tegelijkertijd op internet na te gaan wat hier de meteo de volgende dagen te bieden heeft. Dinsdag wordt de warmste dag in de reeks met een verwachte temperatuur van 37 graden in de schaduw. Misschien toch beter boodschappen gaan doen in de diepvrieswinkel?
Tijdens mijn tweede deel van de trip vandaag wordt ik plots geconfronteerd met bloeiende zonnebloemen in formatie. Ze reiken allemaal met hun hoofdje hunkerend naar de zon. In Frankrijk zag ik die ook maar daar waren ze nog veel te klein om een bloem te bevatten. Hier zie ik ze voor het eerst hand in hand staan tussen de papavers, de korenvelden, de omgeploegde ruwe aarde en de Camino weg met mijzelf daarop. Wat is dat prachtig als je even de tijd neemt om stil te staan en te luisteren naar al die prevelende gele blaadjes : ik wil de zon zien, ik wil de zon zien . Het ontgaat me de meeste keren dat ik zo een veld passeer, maar ik meen hun beweging te horen hoe ze zich draaien naar de zon.
Er dient weer gestegen te worden, en voorwaar niet onder de vleugels van één of ander gemotoriseerd tuig, wel met de eigen beentjes. Brilglazen worden bespat van je eigen nat, haren leggen zich plat van ongemak, en je huid loopt rood aan van al dat heterig gebak. Maar we komen er wel. Eigenlijk klim ik liever dan ik daal. Bij het klimmen heb je de inspanning zeer goed onder controle, bij het dalen moet je kracht investeren om niet te vallen en dien je bovendien ook attent te wezen op je coördinatie. Doorgaans zweet ik zoveel van te dalen als van te stijgen.
Vandaag zie ik meerdere kappelletjes tussen de velden. Zonder dorpje of bewonerskern ernaast, is er plots zo een klein religieus gebouwtje ingepland. Veelal zijn deze gebouwen heel mooi gerestaureerd of zelfs stukken ervan gerenoveerd.
Onderweg spreek ik een aantal medewandelaars aan: Ik kom in gesprek met Linda, uit Nieu-Zeeland. Zij doet de Camino gespreid over 4 achtereenvolgende jaren. Dit jaar het laatste traject. Ze startte in Burgos en loopt tot in Compostella.
Pieter was uit de States. Hij wil eens kennis maken met European way of life. Ik merk op dat dit echt niet onze gewone manier van leven weergeeft. Dat wij, Belgen, eerder een Bourgondisch volkje zijn en dat in Europa zoveel verscheidene landen en hun inwoners met hun culturen zich wel mengen maar zich identiek blijven gedragen dat je geen gemene deler kan aanduiden.
Thats a big problem, zegt de Pieter laconiek, terwijl hij het snot uit zijn neus op de grond piekert.
Helena was van Zuid Afrika. Ze wil rust in haar leven en eens nagaan wat ze nog kan aanvangen naar 35 jaar.
Thomas was van Duitsland en doet de tocht van Saint JPDP uit nieuwsgierigheid en ook uit sportieve overweging.
De grote meerderheid van deze bidstalletjes zijn bovendien sjiek uitgerust met meerdere klokken in een globale klokkentoren.
In Terrradillios de los Tempelaros is een grote herberg die ook dienst doet als hotel. Een pracht van een gerestaureerd gebouw. Met smaak opgewerkt en aangekleed. Ik vermoed dat het niet voor pelgrims is geschikt en dat ze er zelfs niet binnen mogen, ook als ze dat heel mooi vragen. De klasse druipt er bij korreltjes leem van de omheiningsmuur in klei. De inrijpoort is afgesloten met een grote gril in smeedwerk. Aan Hertoginnendal is ook zo een poort, maar daar dient ze meestal om regeringsvormende politiekers binnen te houden! Ze zouden daar beter een slot op plaatsen bij het begin van zulke onderhandelingen en de sleutel bij ons in de Dijle komen werpen
Het dorpje verder is dan weer opperbest geschikt voor doorreizende armoezaaiers. Met maakt er op de muren en aanplakborden promotie voor een exclusief aanbod voor pelgrims: 8 euro voor slapen met ontbijt. Een eitje met een dikke snee brood is hier ook nogal snel een ontbijt
Op drie kilometer voor Sahagun loop ik door San Nicolas Real Camino. Ook een echt pelgrimsdorp dat echter toch ook invloed heeft van de kleine stad verderop. Het is hier geen armoede, maar netjes is het hier ook niet. Aan de huizen merk je dat mensen investeren in een goede huisvesting. Mooi vernieuwd timmerwerk, nieuw goed geïsoleerde daken met zonnecellen, nieuwe dubbel beglaasde ramen en regelmatig goed onderhouden verfwerk. Een contrast met de plattelandse praochiale woonkernen.
Ik kom toe in Sahagun om 11.00 en ik ben net op tijd om in de plaatselijke refuge mijn stempel op te halen. Deze refuges gaan pas open om 11.00 uur en later wacht je dikwijls in een lange rij omdat anderen zich inschrijven om te blijven slapen en dat vergt wel enig administratief werk.
De dames Hiesentriet zitten op een bank op mij te wachten. Sonja stelt voor om van mij een foto te maken naast de metalen afbeelding van de pelgrim. Ze wil mij de wijde wereld insturen, al was het maar digitaal.
Na het pauzeren voor de fotosessie trekken we verder de camino-richting op en we installeren ons naast het open lucht zwembad. Ik mag er niet in omdat ik geen badmuts bij heb. Dus ga ik me nu naar het centrum terug begeven om er eentje aan te schaffen. Als het nu geen weer eens om in open lucht te zwemmen? Bovendien ben ik tegelijkertijd proper gewassen!!!!
Bekijk rustig de fotokes, want ik heb ze ook heel rustig in mijn kodakske gestoken.
Tot morgen
Zondag 28 juni 2015.
Fromista Calzadilla de la Guenza 24,8 kilometer
Ook vandaag werd er weer heel vroeg vertrokken. Om 06.05 loop ik voorbij een ronkende blauwe Nissan. Niet de motor die draait, wel Sonja die met open deur lawaaierig genietend ligt te slapen. Het straat licht werpt grillige zwarte schaduwen van mijzelf op het asfalt. De nacht doet vreemde dingen met de mensen. Ik had een kanjer van een slaappauze en voel me weer gesterkt door een perfecte rustfase. De plooitjes in mijn wandelbroek nemen toe in omgekeerde evenredigheid met de afname van mijn lichaamsgewicht. Deze dag vereist weer een groot deel energie en sinds ik zo vroeg vertrek sla ik pas mijn eerste calorieën op rond 10.00-11.00 uur. De mogelijkheden zijn er wel om te eten voor ik vertrek, maar dan moet ik heel de catering erbij betrekken, en de dames gun ik gerust hun slaap. Trouwens zo een inspanning op je nuchter maag zou je aanwezige lichaamsvet massa gretiger aanspreken. Ik ben niet alleen zo vroeg vertrokken. Er zijn twee groepjes van 2 personen die in mijn kielzog ook de brug oversteken van de Camino, maar ze moeten nogal snel de rol lossen.
Het landschap is plots helemaal anders geworden. Heel vlak en allemaal akkers van koren en graan. Boeren zijn ook hevig in de weer gemaaid gras te keren en te laten drogen en het gedroogde hooi in balen te persen. De geur die je opsnuift is feestelijk Breugels. Enkel de varkenspootjes, de zwarte pensen en de erwtensoep ontbreken nog, denk ik gauw. Wanneer je rondkijkt zie je alle tinten van geel naargelang de rijpheid van de gewassen en de droogte van het gras.
Het wandelen is althans erg eentonig vandaag. Je loopt op het asfalt en de vlakke signatuur van de velden naast jou zijn nu ook weer niet ideaal om enige afwisseling in je perceptie te bezorgen. Ik bedenk plots dat op deze weg ook Patrick heeft gelopen. Er zijn zoveel pelgrims die me hier zijn voorgegaan. Het was Patrick die me vertelde dat j in Compostella best vroeg aankomt want de toestroom pelgrims die hun geloofsbrief komen afhalen in het Compostella secretariaat, is massaal.
Gisteren ontmoetten we Anny nog eens na een aantal dagen. Ze had het wat lastig gehad en kwam pas heel laat tegen 19.30 uur aan in Fromista. Deze nacht slaapt ze weer onder de blote hemel. Wij besluiten om samen iets te gaan eten in een lokaal restaurantje. We eten kip met sla en frietjes voor 7.5 euro per man. Bij onze thuiskomst staat de motorhome volledig in de schaduw en dat nodigt uit tot een koele nacht.
De Camino doet ons lopen op een ondergrond van ruw gemalen dolomiet gesteente. Mijn zolen zijn niet meer zo bestand tegen de puntige steentjes en ik besluit te wandelen op de asfaltbaan naast de voetgangerszone. Wanneer ik later even omkijk, zie ik dat er velen mijn voorbeeld zijn gevolgd. Ik sluit aan bij een jongen die niet elegant loopt. Hij durft niet goed te steunen op zijn rechter middenvoet. Blisters luidt het codeantwoord dat je hier regelmatig aanhoort, als je polst naar de reden van hun minder mooie gang. De man komt uit Tsjechië en werkt als burgerlijk ingenieur bij een ontwikkeling cel, zeg maar denktank, van BMW-motors. Zijn specialiteit is de turbo-charging. Hij vertrok in Roncevaux op 25 mei en zijn retour ticket is geldig op 14 juli. Hij ziet wel hoever hij geraakt, maar Compostella halen moet erin zitten zegt hij. Hij wandelt van 06.00 uur tot 13.00 uur ongeveer, slaapt dan in de schaduw tot 17.00-18.00 uur en loopt dan terug verder tot 21.00 uur. Politiek interesseert hem helemaal niet omdat politiekers zijn zuur verdiende bord leeg eten zegt hij. Ik wandel zo een twee uur naast hem en merk dat de kilometers voorbij vliegen. Reeds om 09.30 sta ik in het centrum van Carion del Condes, 18 kilometer vanwaar ik vanmorgen vertrok. Al heel snel zie ik MRose en Sonja langs de weg staan. We spreken af dat dit te vroeg is om zomaar te stoppen. Nog een paar kilometers lopen en zien dat we ondertussen een plaatsje kunnen versieren in de schaduw. Zo belanden we in het kleine dorpje Calzadilla de la Guenza. Hier is 1 hotel-Restaurant 1 winkeltje zo groot als een garage voor een mini 24 boerenhoven en evenveel stallingen. Dat is het. Bij onze aankomst komt er net een tractor toegereden. Ik vraag in mijn smekenst Spaans of we mogen gebruik maken van het grasperk naast zijn stalling enerzijds, en ook naast een rij bomen (schaduw) anderzijds. Zijn antwoord was even vriendelijk als duidelijk: sta waar je wil, maar laat mijn inrijpoorten vrij. Bovendien stond er naast die bomenrij een kraantje met drinkbaar water. Van geluk gesproken. We staan dus echt bij de boer gelogeerd.
We installeren ons en maken het terrasje om de hoek ook gebruiksklaar. Kwestie van je eigen systeem niet in brand te laten vliegen We leren trouwens een nieuw biertje kennen: een Aruba smaakt iets zachter als Palm maar heeft wel zijn rijke volle smaak en bevat 6 graden.
Ik kijk naar het kampioenschap en stel vast dat het in Tervuren toch ook mooi weer is. Echter de 35 graden die we hier te verwerken krijgen zit er bij jullie blijkbaar niet in.
Deze avond is het eigen bereide tonijnsla op een boterham en de drank zal afhangen van de koelte van het goedje. Desnoods dos servessas porfavor. Het is een twijfelgeval!
We kijken een beetje de kat uit de boom.
Morgen wordt er wederom vroeg gestart.
Zaterdag 27 juni 2015
Castrojeritz Fromista 28,6 kilometer
Ook vandaag wederom een onheilspellende weersvoorspelling gelezen. Tot 36 graden in de namiddag verwacht men hier. Niet aan mij besteedt. De planning was voorzien op een 26 kilometer. Echter door mijn te diepe gedachtengang en te grote genotsfactor van al wat ik hier mag beleven, zie ik op het meest cruciale moment de meest belangrijke afslag niet. Ik loop een 2,6 kilometer verkeerd, maar krijg daarvoor wel mooie dingen te zien, in de plaats ter compensatie.
Ik vertrek dus weer heel vroeg en zodoende zijn mijn veteterkes al om 05.55 uur gebonden. Mijn GPS weigert aanvankelijk een beetje zijn normale werk te doen, waardoor ik pas 10 minuten later op de camino-weg sta. Het straatlicht is nog storend om enkele mooie night-shots te maken, maar ik probeer toch nog een goede indruk aan u allen achter te laten over Castrojertz. Echt de moeite waard om een ommetje te maken en rustig door dit bergdorpje en zijn 4 kerken te wandelen. Op 2 daarvan zitten ooievaars. Het is een dorp waar welstand heerst en waar zowat iedereen zijn graantje meepikt van de lokale Camino economie. Veel bewoners stellen hun huis open als B&B, maar ook als auberge, hostal, gite en zelfs half pension. Alles draait hier rond het Compostella toerisme. Je merkt ook aan de wagens die voor de huizen geparkeerd staan dat hier meer welstand is dan buiten de lokale toeristische pleisters. Je merkt Range Rovers, Grote Mercedessen, al eens een Lexus, grote luxe jeeps en zo verder. Dat zag ik niet in Frankrijk. Ook internet is hier veel eenvoudiger dan bij onze Zuiderburen. Je plaatst je op een terras van eender welke bar en vraagt de Wi-Fi key, en je bent vertrokken. In Frankrijk zelden of nooit ondervonden. Mensen leven hier ook echt mee met de stappers. In de overgrote meerderheid van de gevallen wanneer je iemand kruist of passeert van de lokale bevolking, wordt je gegroet en wenst men je bovendien een bueno Camino. Ik zag een boer op zijn veld met de tractor zijn gewassen besproeien. Blijkbaar met een goedje dat voor hemzelf ook niet zo gezond was, want hij reed in zijn tractor met een mond en neusmasker voor. Toen hij mijn zag komen stopte hij zijn sproei activiteit en wachtte geduldig af tot ik voorbij was. Pieter zou dat ook wel doen, maar lang niet alle boeren bij ons zouden die standaard volgen.
Onmiddellijk na het nemen van mijn nachtbeelden om 06.15 uur wordt ik figuurlijk bij de keel gegrepen, Er daagt voor mijn visueel zintuig een berg op die mij van 660 meter naar 920 meter hoogte zou kunnen brengen. Of ik moest mis gezien hebben, of ik moest slecht geslapen hebben of het was juist? Neen, het was dus werkelijk juist. Het zweet druipt al na 10 minuten uit alle daartoe bestemde openingen van mijn lichaam. Ik laat het gebeuren? Daar is toch geen tegenhouden aan. Om 07.30 sta ik boven op het topje van deze heuvel de horizon te bespieden. De zon is reeds pertinent aanwezig en er is genoeg kolen op de kachel om de eitjes te bakken. Mijn nat bezwete t-shirt wissel ik om en mijn banaan moet eraan. Een slok of twee van de bidon, en we zijn opnieuw vertrokken. De eerste maal sinds mijn vertrek uit Herent, heb ik mijn voeten bewust niet ingetaped onderaan omdat ik wou uittesten of het nog wel nodig was. Ja, Haloo. De eerste blein heeft haar visite kaartje al gepresenteerd. Op de zool juist achter mijn rechtse dikke teen. En aan de linkse kant is dit voorbeeld pianissimo aan het volgen. Ik besluit in Boadilla eventjes halt te houden en de tape toch aan te leggen. Is het dan niet meer preventief, curatief kan dat ook helpen. Ik steek de kleine waterballon met een scherpe naald in flarden, ontsmet ze goed en kleef er tape over. En links is er inderdaad ook een prematureke blaas. In plaats van de couveuse krijgt zij een mummieverpakking toebedeeld. Zij krijgt net dezelfde aanpak en behandeling als de rechtse. Iedereen gelijk voor de wet.
Het loop hier ook voor geen meter. Net alsof ze gerecupereerde beton hebben gemalen in fragmenten brokken en hier voor onze voeten hebben uitgekieperd. Je kan je voet niet plaatsen of hij krijgt drukpunten die je daar op die plaats niet verwacht. Ook je stabiliteit krijg je zo niet steeds onder controle. Ik doe het dus langzaam aan, want voor die laatste 450 kilometers wil ik geen pot(t)en breken. Ik passeer in totaal zeven kerken. Allen om ter mooist om naar te kijken. Ook mooi gerestaureerd. Van de zeven kerktorens zijn er vier bewoond door die flegmatieke ooievaars.
Ik passeer over een betonnen kanaal dat dienst doet als watertoevoer kanaal voor de bevochtiging van de korenvelden. Ingenieus bedacht vind ik. Ik ben zo onder de indruk van heel deze waterinfrastructuur dat ik vergeet te kijken naar welke richting ik uit moet. Ik volg gewoon de richting rechtdoor die ik aan het lopen was, in plaats van de linker afslag te nemen. Dit mondt uit aan een sluizensysteem dat zorgt voor de watervoorziening van lagere delen. Van de Camino geen spoor meer te zien, zelfs geen rugzakje met een mensje eronder. Via de GPS zie ik waar het fout liep. Er wordt alla Jos een overzicht gemaakt van waar ik ben, waar ik naar toe moet, en hoe ik dat kan uitvoeren. Na 2,6 kilometer ben ik terug op het veilige traject. Marcel zou in zijn Brugs dialect zeggen: Keer e keer weere!
Onderweg zijn er opnieuw die stenen torentjes. Voorbijgangers trachten steeds een steentje boven op de top bij te leggen. Er moet ook worden afgedaald, vandaag. Alsof er nog niet genoeg is gelachen, staat er plots en verkeersbord met een dalingspercentage waarschuwing van 18%. Is dat voor de voetgangers of de motorrijtuigen? Ook weer rustig uitgevoerd. Zij die mij kennen en mij in Herent gaan zien arriveren gaan verschieten hoe rustig ik ook kan afdalen. Zoiets van jamais vue avant.
Plots wordt ik op de hoogte gebracht door een soort van grenspaal dat ik binnen treed in de provincie Palencia. Mijn stempel krijg ik ook van de provinciale informatiedienst in Boadilla.
Er dient nog een 5 tal kilometer te worden gewandeld naast dit kanaal van Castilla, op een gerecycleerde betonweg. De voetjes beginnen te jammeren. Geregeld zoek ik de berm op naast deze soldatenweg, maar ook dat loopt niet eenvoudig. Op nog net geen 11.30 kom ik aan in Fromista en vind die getrouwe dames wachtend op mij in een mobil home die ruim in de schaduw geparkeerd staat. Is dat niet attent? Ik zie aan anderen die mij voorbij strompelen dat zij ook langs die weg zijn gekomen. Er zijn er die ernstig manken, er zijn er die op 2 verschillende schoenen lopen. Er zijn er die met een kruk en een wandelstok lopen, er zijn er die heel traag hun voeten behoedzaam vooruit plaatsen. Zoals de film destijds La grande bouffe zou ik hier het etiket op plakken la grande doeffe. Wat gaat dat zijn binnen 20 dagen? MRose maakt de opmerking dat wanneer ik zo op die manier in Compostella durf aan te komen dat ze mij niet zal kennen .
Wat we deze avond eten is nog niet geweten, de Hiesentriets gaan naar de supermercado en zien wat de frigo hen voorstelt. Ik heb er het volste vertrouwen in.
Morgen Belgisch kampioenschap op de weg, dus zal mijn tocht iets minder lang zijn en wil ik per se op tijd binnen zijn. Tot in Carion de los Condos is het slechts 20 kilometer. Eigenlijk de moeite niet, maar wie het kleine niet begeert is
Tot morgen.
Vrijdag 26 juni 2015.
Rustdag op de camping in Castrojeriz.
Alhoewel ik geen rustige aard bezit en stil zitten mij normaal moet worden opgelegd onder druk zware bestraffing, had ik nu wel zoiets van: awel ja ik wil dat wel eens uitproberen.
Geslapen tot 08.30 uur (shame on me) en met heel veel schuldgevoel de hondjes hun heilig ritueel geassisteerd.
Terwijl was vlugge Sonja in de camping winkel een kraak en warm vers chiabatta broodje gaan halen. Mevrouw, Mijnheer, en of dat smaakte. Ik heb gesmikkeld en gesmakkeld, gesopt en geslurpt dat het een lieve lust was. Sinds die vroege starturen ontbeet ik ook niet meer. Kan jij je indenken dat zo een tasje koffie met heel vers brood dan wel onwennig heerlijk smaakt? Er bestaan nog andere heerlijke gevoelens,( maar die hebben dan niets met koffie of brood te maken), maar een goede warme kop koffie bij het vers ontbijt is niet te versmaden. Dank zij Sonja kon mijn dag niet meer stuk. Terwijl Miet Hiesentriet de was ging doen (van haar en van mij) begon ik zowat mijn fotos te bekijken van plaatsen waar ik was geweest. Het beangstigde me dat ik vele prentjes herkende, maar daar geen naam meer kon op kleven. Ik wist waar dat in de buurt was, maar de dorpsnamen gingen echt door elkaar. Alzheimer slaat toe dacht ik. Bij navraag aan Sonja en MRose bleek dat ook zij heel veel moeilijkheden hadden. Het zou toch wel een heel groot toeval zijn moesten wij hier alle drie aan Alzheimer lijden; troostte ik mezelf oportunistisch. Vijf uren heb ik gewerkt aan een lijstje met al de stopplaatsen en hun data. Bij elke stopplaats heb ik heel typische gebeurtenissen bij geschreven zodat ik die plaats onmiddellijk kan linken aan een geheugensteuntje. Handig is dat wel.
Er zijn nu al tegen de 75 stopplaatsen geweest. Het is wel normaal vermoed ik dat er hier en daar een geheugensteuntje nodig is.
Ik luisterde ook naar het nieuws uit Tunesië, Frankrijk en Saoudi Arabië. Het stemt ons allen heir een beetje droevig, maar wat is de goede reactie? Het doodzwijgen, het verstoppen, ..? De mensheid takelt af, en ik voel dat fatalisme zich meer en meer begint te nestelen in onze beoordeling. Tot het onszelf eens raakt in het diepst van ons hart wanneer men onze dierbaren aanvalt. Wat dan?
Vermits het geen weer was om een hond door te jagen (33-35 graden in de schaduw) bleef ik rustig in mijn stoeltje zitten slurpen aan de aqua con gaz.
Vandaag was dus echt een dag dat alles niet moest.
Tussen haakjes Guy: we hebben dei wijn die je voorstelde gevonden. Vijf euro tachtig de fles. Super goede wijn. Maar aan hoeveel verkoop jij hem???? LOL
Neen, echt een goede tip, zeer goede drank en zeer karaktervol.
Des avonds waren we allen proper gewassen en zijn we richting camping restaurant getrokken. We aten er als voorgerecht een huisbereide groen verse sla met tonijn, tomaat, worteltjes en olijven. Daarna trok de dampende Paëla in stoet voorbij en swingde uit de pan met een geweldige gele alure , De rosé wijn maakte het kleurcontrast goed en eindigend met een waterig doorzichtige Arusha (Spaanse Grappe) trokken we licht geflambeerd naar bed. Het is niet wetenschappelijk bewezen maar onze ondervinding leert dat je na drie van zulke drankjes handig wordt in het vangen van glimworpjes. Je hebt echter wel assistentie nodig van een zeer sterke hand om thuis te geraken.
Morgen vroeg uit de veren voor de tocht naar Fromista.
Geen genade: 12 kilometer in de brandende zon en zonder enige vorm van bescherming. Broeierig heet.
Donderdag 25 juni 2015.
Rabo de las Calzones Castrojerits 29,2 kilometer
Een beetje een misrekening omdat ik dacht dat het vandaag minder warm zou worden startte ik een beetje later. Om 7.45 zoek ik mijn pijltjes op de goede weg. De ochtend is fris en deugddoend, geen streep die deze hemel ontsiert en ook de geur van het gemaaide gras ruikt naar vochtige vortigheid. Op weg naar Hontanas, dat wordt de eerste stop. Het blijft hier op en neer glooien en regelmatig zie ik op de topjes van die heuvels een ruïne staan. Het landschap is in die zin heel mooi dat er vele heuvels te bekennen zijn die met groen en bruin en geel versierd worden naargelang het gewas dat er op geteeld wordt.
In Hontanas wordt ik verrast door de mooie gerestaureerde huizen in leem en natuursteen. Ik weet nog dat ik over 12 jaar hier met de fiets doorreed met Marcel. In het midden van de verharde aardeweg lag een centrale goot waar alle afvoerbuizen van elk huis in uitmondde. Je moest vooral dat spoor vermijden want met een koersfiets wordt alles waar je met je achterwiel doorrijdt omhoog gekatapulteerd. De buitenkant van je broek zou zo wel eens kunnen volhangen met allerlei vuiligheid en echte shit. Nu wandel ik in plaats van een aardeweg op een mooi glad gestreken betonnen weg met weer centraal een afvalgoot. Echter nu is die mooi overdekt met plavuizen uit natuursteen. De huizen zelf zijn volledig vernieuwd of men is er nog aan bezig, en ook de kleine nieuwe handelszaakjes, winkeltjes en herbergen zijn volledig afgestemd op het camino toerisme. Ik leer er stilletjes aan mee leven, maar soms is het tegen het plat commerciële af. Je hoeft geen paternosters te verkopen op zulke plaatsen. Als mensen behoefte hebben aan scapuliers en misboeken, zijn daar andere plaatsen genoeg voor om die te vinden. Voor mij echter niet gelaten hoor. De temperatuur begint te stijgen en mijn zweetkliertjes zijn behoorlijk in vorm. Al gauw besluit ik een lichter en luchtiger onderhemdje aan te doen. Regelmatig dwing ik mezelf om te blijven staan want het landschap is ook hier weel heel attractief. De vormen en de kleuren zijn de overtreffende trap zeker waardig en kennen geen genade met mijn woordenschat. Ik vind niet genoeg woorden om deze pracht aanschouwsels te benoemen. Ik passeer een Chiees meisje van rond de twintig jaar. Dat leidt ik af uit haar morfologie en manier van stappen, want bij het passeren zie ik enkel twee spleetoogjes en voor de rest masker. De mond en de neus en het voorhoofd zijn helemaal bedekt tegen de zon. Ook loopt ze met lange mouwen en strakke pantalon. De kap die haar hoofd beschermt tegen de zon heeft drie flappen. Een flap koopt lang uit in de nek en de twee laterale flappen lopen nog eens over de wangen en de keel. Heeft ze zich misschien vergist van seizoens-outfit vraag ik me af terwijl ik haar voor bij loop met mijn vriendelijke Bueno camino. Ze geeft wel antwoord en uit haar intonatie leidt ik ook af dat ze zo oud zal zijn.
Er was die grote struise, ongeveer 60 jarige Amerikaan, die een stuk Camino doet om zichzelf van iets te overtuigen. Zijn rugzak is bedekt met de Amerikaanse vlag en waar je hem ziet of tegenkomt of voorbij loopt is hij steeds druk in de weer met zijn portable telefoon. Hij spreekt veel (jonge) meisjes aan en geeft niet de indruk ergens verlegen over te zijn. Als je hem groet met bueno camino, krijg je steeds als antwoord: Hellooooow, good mornng, of good afternoon. Maar geen Spaans woord komt over zijn brede Dallas Olie lippen. Hij spreekt niet tegen de jonge mensen, hij predikt voor een gans terras en alle mede pelgrims. Ik heb al gezien dat sommigen hem proberen te mijden.
Gisteren was ik aan de praat met een dame uit Noord Duitsland. Mijn Pfaff Duits was net goed genoeg om te laten begrijpen dat ik vertrok in Herent en graag in Compostelle de ganse tocht te voet zou uitgelopen hebben. Eij was net terug van Ethiopië waar ze 4 maand lang liturgische gezangen onderwees. Ze speelde ook orgel en was vooral zeer goed in Luther-liturgie. Ik veronderstel dat ze ofwel een Eerwaarde zuster is, was, of net geweest is. Ze was wel heel alternatief, zowel in kledij, voeding en ideologie. Maar we hadden een goed Duits gesprek, ook over de leefomstandigheden in Ethiopië. Er is nog zoveel goed werk te verrichten in deze wereld.
Voor ik mijn eindbestemming bereik passeer ik nog een paar rechtopstaande dolmen die langs de baan staan opgesteld.
Ook de kerken die ik hier regelmatig passeer zijn meestal bewoond door ooievaars. Indien je de fotos van de kerktoren gisteren wat beter bekijkt zal je de ooievaar wel op zijn nest zien zitten. We hebben al een paar pluimen van zon kindejesbezorger verzamelt.
Ik hoop dat de bende van Voerstreek een zalige tijd beleeft daat in de Canterelle. Normaal gaan we elk jaar mee, maar dit jaar zullen ze ons moeten missen. In gedachten loop ik met hen mee, zij het zonder elektrisch moteurke in mijn wiel Groetjes aan Marcel, Hugo, Rosanne, Dré, Mariakke, Erna en Guy, en heel de bende. Ik had er nochtans graag bij geweest.
Morgen rusten we hier uit omdat we vandaag op een camping staan die vreselijk proper is en naar Spaanse normen prachtig is uitgerust. We wassen de kleedjes, de lakens, de handdoeken en al wat reeds 17 maand ongewassen wordt gebruikt.
Herman en Henriette groet en dank ik om hun zeer aanmoedigende boodschap. Maar geloof me of niet: ik zie hier niks af, heb nergens pijn, en de weg die ik volg is zo mooi dat ik indien het kon, hem twee maal zou doen .GRAPTJEEEEE
Ik moet melden aan Gudi dat ik haar berichtje heb gelezen; het was aangekomen maar ik had de juiste link niet gevonden om de komentaar te lezen. Nu is dat wel gelukt. Bedankt Gudi voor de lieve woorden. Ook Guy, haar broer en mijn voorloper bedank ik ook om zijn interesse en wijze woorden. Ik denk Guy, dat je mij benijdt maar je bent het best geplaatst om deze tocht b-naar waarde in te schatten. Ik bewonder ook jouw prestatie destijds.
Deze avond is het kip met koude schotel en Spaans brood. Wat de drank betreft, ik denk dat ik het hou op een aqua con gaz vermits de temperatuur te hoog is om mijn dorst te lessen aan bier of wijn.
Tot morgen en geniet van de fotos.
Voor de eerste maal moeite met het vinden van een ideale staanplaats. Of worden we stilaan veeleisen?
Woensdag 24 juni 2015.
Cardanuela Riopico Rablé de las Calzades 30,7 kilometer.
Moeite met het vinden van een geschikte staanplaats.
We blijven geloven dat vertrekken in de vroege ochtend loont. Ook vandaag ben ik weer om 06.10 op pad. De wind is koud en mijn sjaal en fleece T-shirt moeten mij bij verwarmen. De weg is eentonig naast een autosnelweg en langzaam aan wordt je als pelgrim mee opgeslorpt in het geraas en gedraas van de distributiesector. Het zijn allemaal vrachtwagens die reeds zo vroeg je gehoor systeem danig op de proef stellen. Bij het marcheren naast de luchthaven merk ik op dat deze wel streng wordt bewaakt. Er rijden langs de binnenkant op geregelde tijdstippen politiewagens rond met zwaailichten. De stad Burgos is een sterk ontwikkeld economisch centrum van de regio. Heel veel fabrieken en logistieke ondernemingen wandel ik voorbij. Ook een zeer uitgebreid commercieel centrum waarvan het overgrote deel op dit vroege uur nog niet is geopend. Langzaam kom ik in het centrale deel van deze grootstad. Heel veel ondernemingen hebben er hun maatschappelijke zetel. Er zijn ook burelen van allerlei faculteiten van de universiteit. Ik stap binnen in het ministerie van defensie om er mijn stempel trachten vast te krijgen. Na wat aandringen is de bediende aan het loket dan toch bereid iemand te bellen op het tweede verdiep. Ik mag dus voor openingstijd (het is nog maar 08.25 uur) bij een hoge graadsmadam in haar persoonlijk bureel mijn boekje laten stempelen. Een heel vriendelijke en sympathieke mevrouw die zag dat ik uit Belgie kwam. Ze vroeg me of de warmte geen zwaar obstakel was. Ik zei haar dat ik daarom zo vroeg vertrok om die hitte de baas te kunnen.
Verder wandel ik door richting kathedraal. Meesterlijk mooi. Vele spitsen en kantjes en kantelen. Heel kunstig ook zelfs voor iemand die er niets van kent.
Onderweg bots ik figuurlijk op enkele beelden in brons. Levensgroot en met een attent respect voor details. Je kan niet anders dan dit te waarderen in zijn creatieve schoonheid. Heel veel universiteitsgebouwen die nog ogen als nieuw. De aanleg van de campus is zelfs nog niet helemaal voltooid. Je wordt als pelgrim door een park gestuurd, waar eigenaardige kromme bomen pronken. Het is er heel mooi, maar op sommige plaatsen herken je de doelloosheid van sommige hangjongeren. Bierblikjes en overschotten van hamburgers en hun verpakking, lege flessen Vodka, het ligt er allemaal zomaar tegen de grond. Ze hebben hier wel een verontschuldiging, want Burgos zou heel deze week in feest zijn omwille van de patroonheilige San Juan. Een ganse week wordt er dan allerlei avondanimatie aangeboden, met de nodige drank erbij.
Doorwandelend bereik ik na een zestal kilometer het uiteinde van de stad. Ook hier weer de typische sociale appartementsbouw met hoge blokken van 12 verdiepen hemelwaarts.
Zo kom ik dus in het zicht van mijn eindpunt, ware het niet dat hier erg geïnvesteerd wordt in een zeer structureel en mooi mobiliteitsnetwerk.
Ze doen die arme pelgrims zo maar even 5 kilometer rondlopen omwille van deze infrastructuurwerken.
Het landschap wordt gevormd door kleine opstuwende heuvels die een glooiende tint geven aan een enorm magisch stralend landschap. Dit is briljant in zijn soort want ook in Ierland zag ik dit. Maar die combinatie met de heersende warmte hier geeft een zeer originele ervaring.
Aangekomen in Taradojes besluiten wij om toch maar niet op deze plaats te blijven. Er wordt naar een andere staanplaats gezocht, omdat dit toch wel tegen een zeer drukke baan ligt en er ook weer heel veel vrachtwagens passeren. Ik loop naar het volgende dorpje, maar ook daar voldoet geen locatie aan onze verwachting. Het volgende dorp ligt op 11 kilometer en dat vind ik wat veel. Na wat heen en weer gerij vinden we een pracht van een plaats aan een boomgaard, zonder andere honden, in de schaduw, vlak terrein en water in de buurt. Iedereen kontent.
Ik geef nog een woordje uitleg over de hoedjes van de dames. Ik vroeg gisteren in Villa Franca mijn stempel en kreeg er prompt twee zonnehoeden en sleutelhangers bij. Ik gaf het pakket aan mijn Hiesentriets en ze waren er zo fier en blij mee.
Blijkbaar is er wat verkeerd met mijn blog want vele reacties komen niet aan. Dus Gudi, ik heb je reactie niet kunnen lezen omdat ik ze niet ontving. Ook van een paar andere mensen is dat zo.
Ik had ook Andre en Lieve en Guy hun mail beantwoord via mijn G-mail adres. Dat is blijkbaar niet vertrokken.
Indien mensen willen reageren kan dat misschien best via :
Johan.de.smedt1@telenet.be of jak5044@gmail.com
Ik vermoed dat de blog niet helemaal reageert zoals het zou moeten.
Gelukkig zijn er vandaag fotos waar je zeker zal van smullen.
Deze avond bruine pasta spaghetti met tomatensaus en gehakt.
Het mag ook eens wat simpel zijn.
Morgen een korte rit van om en bij de 24 kilometer.
Het goede weer blijft aanhouden en de kilometers verminderen. Tot morgen.
