Ik moet nog heel wat leren van die blog. Tot heden wist ik zelfs niet dat mensen konden reageren. Zojuist las ik enkele reacties van vrienden.
Ik dank Paul Beckers en zijn echtgenote Kristien. Eigenlijk om de beleefdheid zijn rechtgeaarde plaats te gunnen moet ik schrijven: Professor Paul Beckers. Paul is een oud gediende van de sportschool Ter Borcht in Meulebeke. Destijds lagen onze kamers recht tegenover elkaar en zodoende hebben we heel veel leed en leuks samen gedeeld. Hij heeft het echt gemaakt in de cardiale medische wetenschap. Reeds vele jaren sta ik in bewondering om zijn doorzetting en toewijding. Afkomstig van de parking van t STAD, (Wilrijk) is hij toch wel éen van de uitzonderingen op de gemiddelde signoor. Hij heeft geen grote muil, is niet theatraal en weet vele mensen iets bij te brengen zonder daarover hoeven op te scheppen. Akkoord, destijds ging hij zijn eigen ook scheren, zijn eigen ook aan en uit kleden, zijn eigen neerzetten .maar voor de rest een zeer aimabele vriend en collega student, zowel in Meulebeke als in Leuven. Dank Paul om de toffe reactie.
Ook Jean en Annie dank ik om hun blijken van interesse. Nooit gedacht dat zulke voorname mensen aandacht zouden besteden aan de nobele heel modeste inspanningen en gedachtengoed van vrienden van weleer.
Het siert hen.
Ook Roland wens ik even via deze weg aan te halen. Zijn vrouwtje kreeg onlangs een cardiale verwittiging. Hun leven werd op enkele uren tijd totaal door elkaar geschud. Ik verneem nu echter dat hun beider trein terug op de sporen staat en de hendel staat op VOORUIT. Ik vermoed dat we samen binnen enkele maanden terug aan het wandelen zullen zijn in Wibrin.
Zowaar mijn lieve schoonzus en broer-Luk reageerden. Lieve leerde ik wat het ware rots- en bergen beklimmen inhoudt. Vorig jaar deden we samen met Joke (dochter) en Mike (schoonzoon)de Bavella in Corsica en ervaarde zij hoe diep een mens soms al eens moet gaan om succes te halen, om overwinningen binnen te rijven, om alzo lange tijd nadien te kunnen teren op je eigen overgave, moed en doorzetting. Ze is er zichzelf nog steeds dankbaar om dat zij toen niet mocht en kon opgeven.
Er is die man die naamloos reageert en die mij eigenlijk wijst op het feit dat ik met gans die mobil home situatie een soort pelgrim de luxe uithang. Hij heeft zijn waarheid, en in niets spreek ik hem tegen.
Hij heeft een punt wanneer hij gans deze tocht beschouwt vanuit het oogpunt van de pelgrimstocht van de Heilige Jacobus van weleer. Hij moest de afstand afleggen met heel wat minder comfort.
Wat mij echter prsoonlijk aanbelangt is niet zozeer de pelgrimstocht, en de verderving van comfort en voeding op zichzelf, dan wel de spirituele achtergrond, mijn eigen beweegreden waarom ik het doe. De fysieke inspannng op zich en vooral de droom om eens vier maanden te kunnen werken aan één enkel project zonder me te moeten bekommeren om allerlei andere gedachtenspinsels, stresserende verplichtingen, maatschappelijke plichtplegingen. Ik zou kunnen stellen, ik ben geruime tijd buiten de radar en niemand die me dwingt om te handelen binnen een vooropgesteld keurslijf. Eigenlijk een vorm van recreatieve vrijheid en enkel bezig zijn met mezelf en mijn ding. Dat ik de filosofie van de pelgrim hierrmee geweld aan doe, is geenszins en/of nooit mijn bedoeling. Misschien, wil ik juist niet als pelgrim gestigmatiseerd worden, maar neem ik wel veel van al die pelgrims hun ervaringen mee om onderweg op zo weinig mogelijk verrassingen te stuiten, zelfs hun wegen wil ik daarom gebruiken. Wanneer ik de dag voor de echte ronde van Vlaanderen op het zelfde parcours van de prof-renners rijd met mijn eigen vrouw in de volgwagen, ben ik dan een soort van luxe prof renner? Bijlnage na niet, ik lever echter wel een prestatie waar ik mezelf gerust een paar keer tegen kom, mezelf in vraag stel en bij aankomst wellicht een deel van mezelf herwaardeer. En dat is een beweegreden waar niemand wat kan aan raken, daar heeft niemand enige controle noch inspraak over. Dat is iets van merzelf. Dat is ook wat pelgrims ervaren hebben of zullen ervaren. En voor mij persoonlijk is dat wel erg belangrijk. Hoe positief of negatief anderen hierover hun mening hebben is bij wijze van spreken een gadget, niet noodzakelijk, niet doorslaggevend, niet resultaat bepalend.
Ik moet nog denken aan die patiënte. Een vrouwtje van 78 jaar die met traantjes in de ogen vertelde dat ze me zal missen. Ik was een beetje gegeneerd, omdat ik haar voor zo lange tijd over liet in de handen van de collega. Om de genante situatie wat te redden vertel ik haar dat ik zeker ook een 12 de kaars voor haar zal branden in Compostella. Ze reageerde heel ontroerend: ga je dat echt doen? Ik durfde het niet te vragen maar ben zo blij dat je het zelf voorstelt. Ik zal je elke avond voor het slapen gaan even door mijn gedachten halen, al was het maar om je levend en wel terug te zien Het mag u zo heel goed vergaan Johan! (sic). Het doet je wat, wanneer mensen van heel diep in hun hart je het beste toewensen. Ik heb de laatste tijd andere dingen ervaren, zefs van eigen familie, maar dat is een gans ander verhaal.
De week zal heel kort zijn. Nog zeven maal slapen en de goed ingevette wandelschoenen mogen eindelijk voor de lange tocht worden aangetrokken. De tijd zal wellicht nog te kort zijn want plots dringen zich nog een aantal werkjes op die zeker moeten uitgevoerd worden voor aanvang van de tocht. Dat is de reden waarm ik nu besluit. Tot eerstdaags.
Zaterdag 4 april 2015.
De bedoeling was om met de groep collegae nog een pittig wandelingetje te maken op zondag 29 maart. Dat het regende kon ons eigenlijk niet veel deren. Gekleed met waterdichte jekker en regenhoed was ik al een beetje gewoon van de voorbije voorbereidingen. Bovendien was het echt geen oude wijven regenvlaag. Eerder wat gezever van spraakgebrekkigen. Later op de middag werd het wel ernstiger en regende het echte luchtbelletjes op de straat. Het was een potig tochtje, met heel wat niveauverschil en zeer gladde rotsblokjes. Heel gevarieerd en op zekere ogenblikken ook wel opzichtig intensief. Gelukkig is ons team heel erg sportief en klaagden alleen de honden over het te lange stilstaan. Op een uurtje en een kwart arriveerden we in La Granche in Achouffe waar we ons te goed deden aan (weer ) een paar Choufkes. Ook dat moet getraind worden en onderhouden. Wegens te zware regenval en uit kompassie met de vrouwtjes besloten we met allen terug te keren in de camionette. Nog een tas koffie en het weekend zat erop. Het trainingsschema werd minutieus gevolgd. En of we er klaar voor zijn!
Bijgevoegd een prentje van de U62.
Bij wijze van afscheid aan Annelies als vaste medewerkster in de praktijk en ook als verwelkoming van Niels werd er een weekendje gepland in Wibrin. De ganse ploeg had voor Annelies bij gelegd om haar een cadeautje te bezorgen. We verrasten haar met een Garmin sporthorloge...Tot mijn grote verbazing werd ook ik verrast; Ik kreeg een T-shirt met al de namen van heel de ploeg en de melding vooraan: You will never walk alone...Een beetje aandoenlijk, maar ik wist me flink te houden. Ook kreeg ik een ganse mand vol met attributen die mij onderweg gaan van pas komen, energie gelletje, wandelkousen, wandelreflectoortjes, en nog veel ander nuttigs.Dank u lieve collegae.
Ook de wandeling mocht niet ontbreken.
Er stond een tripje op het programma van om en bij de 17 kilometer. Heel gevarieerd en afwisselend op en neer. Onderweg een bevoorrading met sandwiches en soep. Dank aan de fouragier van dienst, MRoseke. Kou en regen waren de spelbrekers, maar de pret was achteraf des te groter bij een paar Achouffes en de gezelligheid aan de tafel.
Ook een speciale dank aan Hilde die mij voor mijn voettocht verraste met een fles Cava. Ook het briefje uit dankbaarheid heeft me blij gemaakt. We hebben toch zoveel toffe respons van heel toffe patiënten.
Bij deze: toch ook een merci om zoveel respect en waardering voor onze inspanning, maar we doen het zeer graag.
Overmorgen doe ik nog een wandeling ter voorbereiding, en dan is het heel kortbij.
We tellen af.
Mijn vriend Jos zou zeggen: Pa, het kort nu wel erg snel af he....
Zaterdag schafte ik mij een heel voornaam attribuut aan. Het helpt me de loslopende honden af te schrikken en ook mijn statuut als pelgrim kenbaar te maken: De wandelstok. Niet zomaar een hebbeding. Hij zal mij gedurende de reis volledig bijstaan, steun verlenen, beschermen, zegenen en zelfs helpen rechtstaan bij een zoveelste val...Mijn toeverlaat en trouwe handgezel. Bovenaan voorzien van een gedraaide koord dat dienst doet als absorberend handvat en onderaan eindigend op een stevige metalen pin. Binnen in het hout op de bovenkant is hij wel met enige luxe uitgedost bij wijze van een ingebouwd kompas. Handig dat je niet steeds je toestel moet bovenhalen uit je rugzak bij enige twijfel. Van zodra ik de kunst meester ben om ook foto's te plaatsen op deze blog , krijg je dit stukje van mijn verlengd vertrouwen zeker ook eens te zien.
Dit weekend werd er echt niet veel geoefend, enerzijds om de knie nog wat rust te gunnen, anderzijds om alle tijd te kunnen steken in de verbouwing van de douche in Wibrin samen met broer Luk. Dank u Luk, om het zo handig verwijderen van de oude tegels van de muur. Geen werkje voor mij, de muur zou er niet meer staan...
Overmorgen staat er weer een heel zware tocht op het programma; de wandeling rondom het meer van Nisramont, goed voor een 28 kilometer gevarieerd giftig parcours. Heel mooi, heel moeilijk omdat het steeds helt en daalt. Wie zin heeft kan mee.
Tot de volgende, en vooral...blijven pogen om het hoge!
22/02/2015 Heel kleine aarzeling in mijn voorbereiding.
Heel even was er angst, twijfel, onzekerheid in verband met pijn , stijfheid en zwelling rond mijn prothese knie. Daardoor ook wordt de periode van stilzwijgen op deze blog verklaard.
Op 18 januari was ik bij het doorkruisen van een bos, in het onderaardse hol van een vos gezakt. Plots zat mijn rechter voet (van het been met de prothese) 70 centimeter dieper dan de andere voet. De natuurlijke fysische wetten spreken dan van de inertiekrachten, want Job, mijn trouwe viervoeter en mentor zonder stem, trok gewoon verder aan de leiband waardoor mijn knie eigenlijk lichtjes in een overstrekking kwam te staan in de put. Het voelde licht pijnlijk, het was van korte duur, maar belangrijker, ik kon er op steunen en langzaam na het klauteren uit deze niet comfortabele positie, verder terug rustig aan stappend op ritme komen.
De volgende dagen voelde ik mijn knie wel zwellen en de binnenkant behoorlijk gevoelig worden (vooral s nachts), maar echt veel last was er niet. Echter na de tweede week begon ik te twijfelen of de prothese niet een beetje zou losgekomen zijn. Vooral het hol klokkende geluid bij het schudden van de knie baarde mij meer en meer zorgen.
Ik besluit niet verder te trainen en advies in te winnen van de behandelende orthopedist. Na deze consultatie en een knie-radiografie later kreeg ik wederom licht op groen van dokter Reynaert. Bij de vraag of ik met deze knie in Compostella zou geraken, antwoordde hij laconiek: Ge kunt er zelfs mee weerkeren ook
Gisteren dus de training terug hervat, zij het op een matige intensiteit. Slechts 15 kilometer gewandeld aan 6,5 per uur met een stijgingspercentage van 4 percent. Om terug een beetje in het ritme te komen.
De andere meer praktische voorbereidingen blijven alsnog goed verlopen:
1 - Mijn eerste stempel is binnen. Ik kreeg van het gemeentebestuur van Herent mijn vertrekstempel.
2 Alle dagtrips zijn apart per dag afgeprint zodat ik elke dag een aanschouwelijke kaart heb met kilometers en parcours op afgedrukt.
3 Mijn persoonlijke bagage krijgt vorm. De EHBO kist voor de mobil home is haast volledig in orde. Ook de fietsrek die speciaal werd omgevormd tot externe koffer op de trekhaak is nu klaar en de rekkers en haken maken hem helemaal functioneel om de bagage te fixeren.
4 De honden kregen hun vaccinaties en ook hun Europees paspoort werd in orde gebracht.
Volgende week staat opnieuw een dagtrip van 20 kilometer op het programma. Samen Hans en Gudie tracht ik een parcours te wandelen rond het meer van Nisramont. Ik had dit al eens verkend in de maand Oktober denk ik.
Zo, ik verlaat deze blog voor een weekje en meld u wellicht reeds volgende week hoe het is met de conditie.
Nog een prettige werkweek en tot eind februari zeker?
Op het programma voor vandaag stond de verkenning van de vierde dagtrip: Joncret naar Yves Gomezéé (18 kilometer). Ik stond er scheutig op, want reeds donderdag namiddag stond mijn rugzak reeds klaar. Er werd regen voorspeld, dus had ik mijn waterdichte hoed, waterdichte wandelbroek en waterdichte "frak" helemaal mooi uit de plooi gevouwd en inspringens klaar gespreid. Het manneke op het weerstation was niet akkoord. Zaterdag morgen ben ik om 07.00 uur opgestaan en al aanschouwend de druppels oude wijven op mijn slaapkamerraam, besluit ik (ja, MRose beweert dat de ze bij mij de jaren van verstand eindelijk ziet aankomen), noch mijn wagen, noch mijn lijf en leden niet op het spel te zetten in ruil voor mijn voorbereiding op deze lange trip. Het vriest en het regent. Gevaarlijke cocktail om met de wagen een verplaatsing te maken van om en bij de 180 kilometer heen en terug. Ik denk eraan (en doe het dus ook) op de loopband in de fitness eens een weerstand -interval training in te lassen. Ik loop 10 minuten tegen een snelheid van 9,8 kilometer per uur, dan 2 minuten wandelen tegen 6,4 km/h. Dit doe ik zes maal na elkaar. Ik doe dit 70 minuten en haal een afstand van 11 kilometer. Daarna doe ik nog een bergop wandeltraining van 6.4 per uur aan 3 percent stijging. Zestig minuten en 6,4 kilometer ver hou ik dit vol. Totaal afgelegde afstand vandaag bedraagt zo een 17,5 kilometer. Normaal was de afstand van Joncret naar Yves Gomezéé een 18 kilometer. Dus op deze wijze blijf ik mooi op schema. Spijtig alleen dat ik de verkenning moet missen, maar ik vermoed dat dit voor een volgende keer zal zijn. Trouwens, mijn nieuwe wandelschoenen doen het perfect. Tot heden toe, nog steeds niet 1 blaartje. Ze zitten als gegoten, en inderdaad; ik doe ze voor het slapen gaan uit, met pijn ...in mijn hart.
Vandaag geprofiteerd van het slechte weer om alle mobilhome documenten en identiteitskaarten en rijbewijzen, reisroute, geloofsbrief, en andere te fotokopiëren zodat we alles in dubbel hebben (je weet nooit, bij verlies....)
Ook de kaarten werden nog eens boven gehaald en hier en daar een beetje bijgewerkt, minder door bebouwde kom en meer parcours door bos en veld.
Volgend project is het eerste weekend van februari: een rondwandeling aan het stuwmeer van Nisramont. De getekende afstand op GPS bedraagt een matige 21 kilometer op zeer pikant terrein. Voortdurend dalen en stijgen met steeds het meer aan uw linker-zijde. Ik krijg voorwaar assistentie van Walter en Jaak. Twee gewezen para-commando's, groen mutsen met het dolkske op hun rechter schouder gespeld. Als dat maar goed komt met mij?
Tot volgende keer.
In het verleden ontstaan vonken van de eeuwigheid....
Wat in het verleden zo veel indruk op je maakte, verdwijnt nimmer uit je geheugen schuif, het verhuist naar de eeuwigheid! In het verleden zijn binnen mijn levenswandel dingen gebeurt die op mij persoonlijk zo veel invloed hebben gekregen dat ik ze via mijn geheime getrouwe plaats in mijn ziel een vaste standplaats gun voor de eeuwigheid.
2015!
Een nieuw jaar...nog dikke drie maanden en we zijn op weg via onze uitgestippelde Compostela-route. Feel the vibe!
Vandaag twee belangrijke dingen uitgevoerd ter voorbereiding:
1 - Bij de AS adventure een zware investering gedaan in een stel wandelschoenen van Meindl (ENGADINE). En alhoewel mijn schoenmaat er niet te krijgen was zonder vooruitbestelling weet ik nu al uit de revieuws via internet en dus betreffende deze schoenen, dat dit geen slechte aankoop zal zijn geweest. Er is er zelfs een wandelaar die bij de slechte punten vermeldt: je moet ze 's avonds uit doen om te gaan slapen. Schattig goede commentaar vind ik dat.
2 -Ik maakte me lid van het Vlaams genootschap van Compostela. Dit laat toe dat ik via mijn toegestuurde geloofsbrieven, onderweg iets gemakkelijker mijn stempels en faciliteiten (water-toilet-bevoorrading-EHBO...zal kunnen verkrijgen. In geval van solo pelgrim kan je via de geloofsbrieven ook veel eenvoudiger onderdak (onderstro) bemachtigen.
Ook bezorgen ze aan de pelgrims die vertrekken folders die uitleg en details verschaffen over bezienswaardigheden onderweg, of over je noodzakelijke uitrusting, of waar je eender welke hulp kan opvragen op de Camino. Nuttig dus.
Ik had gepland om vandaag mijn kilometerkes te lopen tussen Herent en Steenokkerzeel, maar een nog restantje van mijn buikgriep deed me beslissen een weekje te wachten om deze inspanning aan te vatten. Ik heb nog drie maand om de conditie op het gewenste peil te brengen en niets laat me toe mijn huidige gezondheidstoestand in de war te brengen of zelfs uit te dagen; Niet op korte of niet op lange termijn. Behoedzaam stille evolutie.
Goe bezig Smetje.
06/12/2014
Op Sinterklaasdag, 's morgens in alle vroegte met pak en zak in de wagen naar Brye (70 km) gereden en gestart om 08.07 richting zuidwaarts. Heel gemakkelijk trouwens, ik moet enkel maar de holle kant van de paraboolantennes volgen, die staan allemaal zuidwaarts gericht naar de evenaar. In de donkerte toch gebruik gemaakt van mijn Led-knipperlichtje omdat occasionele autobestuurders zich meermaals een bult verschoten in de voorbije oefentripjes wanneer ze plots in het duister mijn persoon rakelings passeerden. Dus besloot ik sinds die laatste ervaringen toch een lichtsignaal te gebruiken om mijn aanwezigheid op de rechtse kant van de tegenligger duidelijker te laten opvallen.
De derde dag is geen weggevertje. De erg bolle veldwegels zijn erg glad, vol modder ( tot aan de bovenkant van mijn bottinnen), slecht begaanbaar en bovendien niet altijd goed onderhouden en verscholen . Ook de grote banen zijn een kleine tegenvaller vandaag: geen voetpaden, druk verkeer, slechte staat van onderhoud ook, en bovendien dikwijls eentonig langs akkers en velden. Geen afwisseling in het landschap. Bovendien leidde mijn GPS-route tot twee maal toe over een prive domein, waarbij ik zelfs één maal naast het privé zwembad uit de bos opdook. Gelukkig tekende de eigenaar NIEMAND THUIS. Ook twee maal op jagers gestoten die mij heel vriendelijk aanspraken en wezen op het feit dat ik geen gevaar liep, zolang ik op de weg vertoef. Het volgend dorp zou iets moeilijker wezen want daar stond een houten plaat met opschrift: chasse aux balles, ik vermoedde dat ze met ballen schoten, dus maakte ik even een ommetje van een paar honderd meter.
De reden ook van deze trip was dat ik mijn echtgenote aan een testje onderwierp. Aan de hand van de korte golf zendertjes moest zij mij bij het eindpunt trachten te vinden. Haar opdracht was heel eenvoudig: ze moest met de wagen naar Joncret komen en éénmaal daar zou ik haar begeleiden naar de plaats waar ik stond aan de hand van de zendertjes. Prima geslaagd zonder één enkel probleem. Goede investering dus. De volgende proef is er eentje met de mobil home omdat de vcerplaatsingen naar start en aankomst te groot worden.
De druk is nog steeds niet op de ketel, maar het wordt wel warmrer aan mijn voetjes. Tot later.
Paramaribo ,28 november 2014.
Niet dat dit de bedoeling was van de reis, maar op bezoek bij mijn vriend van het eerste natuuruur, Jos, had ik een dagtrip ingepland om samen met Jos een wandeling van om en bij de 20 km te lopen in een extreem warme temperatuur. En dat was het wel: De thermometer duidde 42 graden aan en het was als wandelen in de sauna cabine! Na een 300 meter stond de verticale zweetvlek op mijn rug reeds duidelijk afgetekend. Maar het wandelen langs het oude tramspoor zinde ons wel. Na de desolate vlakte van het dorpje Berseba kwamen in de strook hoge palmbomen die ons langs weerszijden van het oude treinspoor doorgang verleenden. Ook een platgelopen pad aan een zijkant lukte er in onze nieuwsgierigheid te prikkelen. Na ongeveer een 500 meter stelden we vast dat het tot niets leidde, een doodlopend wegeltje dat waarschijnlijk inboorlingen gebruikten om hout stammen en andere natuur gebruiksvoorwerpen te zoeken voor eigen functie.
Na een drie uur en half wandelen kwamen we toe op de afgesproken plek waar de echtgenotes ons kwamen oppikken. Een welverdiende verfrissing,een washandje en nieuwe t shirt doen soms wel eens wonderen. Blij dat de proeftocht zo goed was geslaagd en overtuigd van het feit als ik dit aan kan, dat zuid Frankrijk en noord Spanje geen probleem zal wezen, kon ik met een gerust hartje mijn voorbereiding verder zetten, richting Compostella..
Volgende maal meer nieuws over mijn derde tocht van Brye naar zuidwaarts richting grens van Belgie.
Ik was vergeten te vermelden dat de proeftrip naar Waver splendid was. Wegens verkeerde (motor)kousen wel 2 blaren gelopen maar goed en wel op 5.5 uur tijd aangekomen voor mijn 28,7 kilometer.
Terug gekeerd met de trein en zeer voldaan thuis gekomen.
Voor herhaling vatbaar....binnen 5 maand.
Prachtige streek trouwens, Korbeek Dijle, Neerijse, Huldenberg, Otteburg...
Vandaag zijn we 10 november en volgens schema moest ik dit weekend mijn 30 kilometer wandelen. Het is in orde. Zaterdag met hondjes gaan wandelen voor een trip van 16 kilometer en vandaag met MRose via een mooi ommetje naar Achouffe. Al gauw goed voor 14 kilometer.
Beetje bij beetje wandel ik mijn droom tegemoet. Beetje bij beetje wordt de droom bewaarheid.
Tot de volgende afspraak. Zaterdag 15 november doe ik de trip van Waver naar Brye, om het effect van de GPS route eens nauw onder de loep te leggen. Zien of alles klopt wat ik heb getekend.
Joooooo
