Ik begon deze kleine blog als aandenken voor later maar de waarheid is dat er geen later zal zijn waarin jij deze blog lezen zal.

Er is enkel een nu waarin rapen en doekjes recht en onomwonden zijn. Mama schrijft omdat dat is wat mama graag doet en mama een mama is die heel graag doet wat ze wilt.

Het is ook een warme oproep van mij aan alle mama's om potten rechtstreeks te benaderen en nutteloze rondjes te laten voor wat ze zijn.

Het is mooi dat je me zegt dat ik het goed doe als mama, ik zeg je graag hetzelfde terug maar de waarheid is... ik doe het soms echt ontzettend fout.  Het is ook zeer mooi dat je me zegt dat het iedereen overkomen kan. Ik zeg je graag bedankt. het overkomt mij, jou niet maar dat denk ik er in stilte bij.

Het einde van een schooljaar....loslaten..afscheid nemen...oudercontacten...hoofdje vol...

Ik vergis me van medicijn. In de kantlijn wil ik nog noteren dat het echt twee bijna identieke flesjes zijn als je er met ochtendogen naar kijkt maar daar stopt het dan ook.

Er is niks spectaculair. Je bent niet opeens meer anders dan je anders bent maar toch...

Het is teveel...we moeten naar spoed. Mama is stil, papa rijdt(een beetje veel te snel voor mama) maar we willen zeker zijn. Je bent stil, in woorden ben je dat altijd, maar nu is je lijf stil, te stil.

Je gaat aan de monitor, het is ok, Ze willen je even blijven observeren omdat het toxisch gehalte te hoog is en je bent slapjes. Wat ik voel, hoe dit is. 

Je bent niet zielig en klein met draadjes aan je lijf . Je bent groot en je vindt die plakkers op je buik maar niks. Mama zegt sorry, tegen jou, tegen zichzelf.

Wanneer we weten dat het redelijk ok is maar dat je voor de zekerheid even blijven moet valt de opluchting met pakken tegelijk. Jij bent ok, mama heeft je niet verprutst.

Mama wil koffie, er moet koffie zijn , op momenten als dit moet er koffie zijn. Helemaal aan de andere kant van het ziekenhuis waar ik bij wijze van uitzondering zeer vlotjes mijn weg vind ontdek ik een geschenkenwinkeltje dat koffie verkoopt. Ik koop er vier(je moet hier nog 20 uur blijven) en bedank de lieve beste winkeluitbaatster ever terwijl ik heel voorzichtig met mijn pure vloeibare goud de weg naar je kamertje terugvind. 

Ik zie je rustig weer je eigen onvoorspelbare zelf worden, je lacht, ik lach wanneer je je losrukt en rustig met al je draadjes op de wc gaat zitten. En ik ben blij, zo blij dat het enkel dit was....  

En ik denk niet aan hoeveel erger het had kunnen zijn...omdat mama glazen liever halfvol dan halfleeg ziet. Omdat mama niet graag toegeeft behalve aan jou, heel voorzichtig vertrouwt mama jou haar tranen toe, ze weet dat je het niet verder vertellen zal.