Met de komst van de herfst(in woorden althans) komen er vaak kleine wolkjes in mijn denken. De therapie is nu twee weken bezig en voorlopig lijk je er probleemloos doorheen te walsen. Jouw papa en ik zien dat je kleine stapjes vooruit zet... We krijgen meer oogcontact en je lijkt ook te reageren op bepaalde dingen die we dagelijks herhalen. Het zijn vaak simpele dingen maar voor ons betekenen ze heel veel. Wanneer papa je roept om te gaan wandelen loop je spontaan naar de voordeur en ga je klaar staan om opgetild te worden hoog op papa's schouders. Jullie genieten allebei zo van dat korte momentje en ook zonder woorden weten wij dat jij plezier hebt. Het moeilijkste voor mij nu is dat niets meer vanzelfsprekend is.. Gewoon spelen is moeilijk...Alles moet een doel hebben... wachten op oogcontact..korte zinnen die communicatief duidelijk zijn, speelgoed met een duidelijk doel...
Als mama blijf ik hopen op dat eerste echte woordje...je gooit met knuffels en kusjes en bent een schootzitter eerste klasse maar ik zou geld geven om je :"mama" te horen zeggen. Ik wenste dat we in je hoofdje konden kijken en dat we zeker konden zijn dat je gelukkig bent zo...nu nog wel denk ik maar ik ben vooral bang voor later...
Mensen staan klaar vol goedbedoelde adviezen en tips en iedereen kent wel iemand die anders is zoals jij maar hoe goedbedoeld het allemaal ook is.....En hoe uniek "Anders" ook mag wezen...Gewoon en neutraal zijn ook mooie woorden.
Ik ben annelies, en gebruik soms ook wel de schuilnaam madelies.
Ik ben een vrouw en woon in antwerpen (belgie) en mijn beroep is kleuterjuf.
Ik ben geboren op 14/05/1983 en ben nu dus 42 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: school, zingen, mijn ventjes, lezen, schrijven...
dit is een blog voor mijzelf en voor iedereen die zichzelf herkent in ons verhaal
