Daar sta je dan, 1 meter 36 groot en 35 kg zwaar. (ik zei niet te)

Zo boos, zo veel geluid dat een vol terras met verstomming slaat, zomaar opeens, uit het niets.

Even heerlijk op de schommel die je kent en dan woede, pijn , verdriet..

Handjes slaan, moeten pijn doen, knijpen , een lijfje met zoveel kracht dat mama je bijna niet houden kan.

Zoveel blikken, ik voel de oordelen zo langs mijn rug glijden. Ik kan je niet bedaren. Ik mompel sorry in het ongewisse en slik mijn tranen weg. 

Vandaag is het teveel, ik druip af , neem afscheid van een plekje waar je zo graag bent.

Ik moest je verklaren aan volwassenen, ik zag kindjes van je wijken en wijzen.

En mama is boos..

ontzettend boos..

Op jou en je ongeremdheid, op jouw sterke lijf dat ze langzaam aan het verliezen is.

Op iedereen die teveel kijkt en op iedereen die wegkijkt.

Op vakanties die veel te lang duren en tijd die je niet ingevuld krijgt.

Op alle later dat bijna nu is.

Maar mama denkt aan gisteren...

en gisteren was alles blij..

Vriendjes op bezoek, jij die glundert, een veel teveel aan snoep dat zonder kauwen in je buikje gaat.

Kindjes in de tuin, ze zwemmen in jouw zwembad en jij klapt en geniet...

In je habitat...schoenen slingeren in het rond, kasten open, ...graaiende handjes....vandaag zegt mama ja..op alles...en we genieten...en morgen bekopen we al dit feestgewoel..met verdriet en heel veel boos maar niet vandaag. vandaag is blij...was blij ... en nu..

Lig je uitgeteld in bed, hoogtes en laagtes in je goddelijke lijfje, je lacht en duwt je neusje tegen mij aan ....en mama sluit de deur.

Veilig in dromenland mag mama wenen..heel veel..gewoon...omdat het even moet.

Omdat ik ook gewoon ik ben en je een beetje veel te graag zie en je elke dag een beetje meer loslaten moet.