En daar ben je..

als eerste..altijd...

Zo ben je

met moois en liefs verpakt in woorden met een grote strik speciaal voor mij.

En ik durfde niet te schrijven ..ik wist niet hoe zo zonder u..

Maar hier ben ik mama en hier blijf ik,

En ik vertel je hoe het gaat.

Je zou zo verschieten mama, hij groeit sneller dan een kool en haalt me op 16kg na zelfs bijna in.

Zo sterk in zijn boos zijn, zo klein in zijn verdriet.

Tranen en lachen vloeien en vechten en ik modder aan.

Ik ben in de war mama,

tussen willen en kunnen en houden en lossen..

Liefst hou ik hem dichtbij en zeg ik dat het lukt, omring ik mij en hem met de kleine gelukjes, pluk de dagjes, carpe diem en kak.

Maar ik zie armpjes en beentjes vol blauwe plekken ,  nijpen en slaan en zoveel verdriet,een peuterbreintje in een veel te  grote jongenslijf

 en Ik knuffel en ik koester, ik heb ontzettend lief en ik hou hem vast , zolang ik kan.. maar ik wankel mama..

Ik wil niet denken dat later dichterbij is dan voorzien..later als hij groot is en niet meer thuis kan zijn.. later wanneer hij te sterk zal zijn en wij hem niet meer kunnen helpen..later als thuis niet meer voldoende is...  Later mag nog niet nu zijn mama..

Later is niet op negen jaar ..

Later moet echt veel later zijn..

Later als het niet meer gaat..

niet voor mij..

niet voor hem..

Maar niet nu..

Ik wikkel de navelstreng dubbel rond zijn lijfje en druk hem tegen me aan, ik fluister hem een liedje toe, voor jou van mij....

please don't take my sunshine away...

en ik mis je

onvoorwaardelijk