Mijn Andersje

Inhoud blog

	vooru
	mama
	altijd klein
	beer
	mannetje mijn

Zoeken in blog

Beoordeel dit blog

26-10-2016
2.5
Mijn mooie mannetje is al 2.5 jaar oud. Hij gaat vrijdag voor de laatste keer naar de crèche en dan na de vakantie: de peuterklas. Al 2 keer ging hij eventjes proberen in zijn toekomstige klasje en ook al ben ik letterlijk dichtbij(mijn klasje is vlakbij) toch voelt het ontzettend als loslaten. Hem loslaten en hem zichzelf laten zijn tussen andere leeftijdsgenootjes die zoveel meer kunnen..Hem het vertrouwen bieden dat hij er klaar voor is..Want eigenlijk is hij dat ook. Ondanks het autisme is hij klaar voor school, hij is klaar voor iets anders en wij ook. We zitten met heel wat onzekerheden en vragen maar we geloven erin dat hij zijn plekje zal kunnen vinden. Ik heb soms momenten dat ik hem wil toedekken met beschermende handjes voor de rest van de omgeving..wanneer ik boodschappen doe of met hem ga spelen bij ons in de buurt voel ik mensen soms kijken, volwassenen, geen kinderen want die laatsten, die maken immers geen onderscheid. Ik wil hem dan liefst even markeren met een labeltje zodat het gewoon duidelijk is en daarmee basta..Soms zeg ik dan ook gewoon even langs de neus weg:"jaja, mijn zoontje heeft autisme, hij begrijpt sommige dingen niet echt.." Wanneer ik me dan omdraai voel ik me schuldig omdat ik mijn eigen kind nu al in een hokje stop, al doe ik het op die moment wel om hem te helpen, ik wil dat hij begrepen wordt. Ik realiseer me wel dat ik niet in elke winkel of omgeving kan verwachten dat er autismevriendelijkheid heerst maar het zou een mooie wens kunnen zijn.. Tussen leeftijdsgenootjes valt hij enorm op en uit. Ik zie hem in zijn eigen mielekeswereldje zitten, een cocon van dingen die vlakbij zijn dichte ruimte zitten, komt er dan een peutertje contact zoeken dan heeft hij hier meestal geen oog voor. Ik hoor peuters communiceren met elkaar en met de juf, ik hoor de woordjes die ze hanteren en ik moet even slikken..tussen anderen is het verschil altijd zoveel groter dan bij ons thuis. We proberen hem zoveel mogelijk zelf te laten beslissen wat hij wilt..(de grenzen van verwennerij respecterend) Hem zelf initiatief laten nemen tot contact want opdringen is nutteloos. We zijn minimalistisch en voorzichtig optimistisch over de therapie. We zien hem vertrekken met een lachje en recht in de armen van de therapeut en we weten zelf ook dat de mooiste dingen kunnen ontstaan met graag gaan en er graag zijn. We merken dat hij meer en meer oogcontact maakt en aandacht heeft voor dingen buiten zijn directe gezichtsveld. Hij neemt onze hand vast om te duiden wat hij wilt en hij begint te genieten van samen spelen... Kleine stapjes, kleine hoopjes, maar wel nog steeds grote dromen... Zo moet het ook....

Geef hier uw reactie door

Uw naam *
Uw e-mail *
URL
Titel *
Reactie *
	Persoonlijke gegevens onthouden?
(* = verplicht!)

Reacties op bericht (2)

03-06-2020
http://www.bloggen.be/
Hallo! Heb je een lening nodig? Ik ben een geregistreerde en betrouwbare kredietverstrekker, ik verstrek leningen aan mensen met financiële problemen, mensen die schoolrekeningen proberen te betalen, mensen die een auto proberen te kopen of een eigen bedrijf beginnen, aannemers en overheidsinstanties. Neem voor meer informatie of een aanvraagformulier voor leningen contact met ons op via e-mail: (thompson.loanservice@gmail.com) Beheer. whatsapp: +254753990568 Neem nu contact op met het krediet Speedy !!! 03-06-2020, 03:11 geschreven door Richard William

14-11-2016
2,5 EN AL DE VORIGE
Ik vind deze blog zo'n goed idee en zo juist ... ik ben echt helemaal mee. Denk dat het voor jou en Nicky ook een fantastische therapie is om met het anders-zijn van Emiel om te gaan. Het zal zeker niet gemakkelijk worden voor jullie nu hij echt tussen zijn leeftijdsgenootjes zit. Emieltje zelf heeft daar volgens mijn bescheiden mening niet echt last van maar voor jullie zou het wel eens confronterend kunnen zijn. Jullie doen echt wat binnen jullie mogelijkheden ligt en Emieltje voelt zich veilig, rustig, geliefd, blij en vooral dolgelukkig onder jullie beschermende maar niet al te drukkende vleugels. En ik zie dat dat heel goed is ... Onvoorwaardelijke liefde geven is wat we graag doen en daarmee doen we al meer dan drie vierde van wat nodig is ... de rest volgt wel .... Emieltje zal zich ontwikkelen op zijn tempo en wij gaan hem stilletjesaan begrijpen, ook al verloopt het niet op de "normale" manier. Wij gaan nog heel veel leren van Emieltje zelf en daar ga ik mij helemaal voor openstellen ... omi en mama 14-11-2016, 20:32 geschreven door rita hermans

Archief per week

	03/07-09/07 2023
	22/08-28/08 2022
	01/08-07/08 2022
	10/01-16/01 2022
	08/11-14/11 2021
	28/06-04/07 2021
	05/04-11/04 2021
	14/10-20/10 2019
	26/08-01/09 2019
	12/08-18/08 2019
	10/06-16/06 2019
	22/04-28/04 2019
	04/02-10/02 2019
	19/11-25/11 2018
	17/09-23/09 2018
	21/05-27/05 2018
	25/12-31/12 2017
	23/10-29/10 2017
	04/09-10/09 2017
	07/08-13/08 2017
	24/07-30/07 2017
	03/07-09/07 2017
	12/06-18/06 2017
	22/05-28/05 2017
	15/05-21/05 2017
	10/04-16/04 2017
	27/02-05/03 2017
	16/01-22/01 2017
	02/01-08/01 2017
	05/12-11/12 2016
	24/10-30/10 2016
	19/09-25/09 2016
	29/08-04/09 2016
	15/08-21/08 2016

E-mail mij

Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.

Gastenboek

Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek

Blog als favoriet !

Klik hier
om dit blog bij uw favorieten te plaatsen!

Over mijzelf

Ik ben annelies, en gebruik soms ook wel de schuilnaam madelies.
Ik ben een vrouw en woon in antwerpen (belgie) en mijn beroep is kleuterjuf.
Ik ben geboren op 14/05/1983 en ben nu dus 41 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: school, zingen, mijn ventjes, lezen, schrijven...
dit is een blog voor mijzelf en voor iedereen die zichzelf herkent in ons verhaal

Startpagina !