Onze driespan heeft een nieuwe stek voor alles wat toekomst is. Al een weekje wonen we in ons eigen plop-lookalike melkherbergje. Ons mannetje wist met zichzelf geen blijf de  afgelopen weken.

 Dozen vol allerlei  en pendelen tussen in en uitladen was voor onze kleine auti-boy een beetje teveel van het goede. Na een eerste weekje met evenveel plusjes als minnetjes en emoties die een uitlaatklep zochten begint dit nieuwe plekje een stekje te worden met optie op geluk.

Mama en papa hebben de tuin waar we voor jou van droomden en de trampoline staat vol spanning te wachten om uitgeladen en ingesprongen te worden. Het raam naar de tuin is beslagen met hunkerende handjes om te ontdekken. Jouw blauwe laarsjes staan inloopklaar en veel dromen in wachtrij voor komende zomer...…..

Ons huisje met rieten dak vraagt om een sprookje dat we het graag willen gunnen. We kijken reikhalzend uit naar 29 April. Dat is de dag dat we je mogen inschrijven in het schooltje waar we voelden dat wat is en wat kan en wat we willen allemaal samenviel tot wat jij bent. Mama is klaar om je los te laten voor je eigen goed .. Je loslaten om met minder kindjes en meer kunnen en mogelijkheden te reiken tot waar je reiken kan. En we blijven geloven dat er zoveel meer is dan wat je nu toont. Ik zal de over-de middag gestolen kusjes en knuffels moeten inruilen tegen het ongewisse en mijn navelstreng zal een extra knipje krijgen maar leven is loslaten...  en ik laat je los om meer jij te kunnen zijn tussen andere andersjes.

Zo hardnekkig graag willen we gewoontjes zijn en opgaan in de menigte en soms lijkt het ons bijna te lukken ook...mama had dan ook het geweldige idee om op een stormachtige zondag naar de binnenspeeltuin te gaan..lekker mengelen en koffieslurpend genieten van mijn spelende kleuter. Streep door mama's ingebeelde rekening wanneer menig ander hetzelfde idee heeft en de rij om binnen te komen tot aan de parking reikt...  Ok...iets minder gewoontjes dan maar...hopla zeurende Emiel zijn knalgele smiley koptelefoon op het hoofdje om aan de drukte te ontsnappen en mee schuifelen met de rest...

Mama zet even door de tranen heen door want er zou zowaar maar eens een regenboog kunnen verschijnen... Ik neem je op mijn schoot en verwarm me aan het idee dat je zo spelen gaat...  We kunnen rekenen op een vriendje van school die aan ons tafeltje komt zitten om onze speelkansen te verhogen.  Je komt los en loopt op jouw eigen wijze rond met een balletje zonder oog op het feit dat we effectief in een binnenspeeltuin zijn.   Mama is blij voor het begripvolle tafeltje en de twee koffietjes met babbel bij . Maar de waarheid is als een koe en komt uit een kindermond. "Juf Annelies, waarom ben jij eigenlijk hier als Emiel toch niet speelt?"

Ja, waarom eigenlijk? Omdat het zowaar zomaar wel eens zou kunnen gebeuren, heel stiekem zonder dat je het opmerkt en ziet dat mijn ventje heel gewoon en casual onopvallend aan het spelen gaat..

En ik dan graag op de eerste rij wil staan...