Mijn mooie mannetje is al 2.5 jaar oud. Hij gaat vrijdag voor de laatste keer naar de crèche en dan na de vakantie: de peuterklas. Al 2 keer ging hij eventjes proberen in zijn toekomstige klasje en ook al ben ik letterlijk dichtbij(mijn klasje is vlakbij) toch voelt het ontzettend als loslaten.
Hem loslaten en hem zichzelf laten zijn tussen andere leeftijdsgenootjes die zoveel meer kunnen..Hem het vertrouwen bieden dat hij er klaar voor is..Want eigenlijk is hij dat ook. Ondanks het autisme is hij klaar voor school, hij is klaar voor iets anders en wij ook. We zitten met heel wat onzekerheden en vragen maar we geloven erin dat hij zijn plekje zal kunnen vinden.
Ik heb soms momenten dat ik hem wil toedekken met beschermende handjes voor de rest van de omgeving..wanneer ik boodschappen doe of met hem ga spelen bij ons in de buurt voel ik mensen soms kijken, volwassenen, geen kinderen want die laatsten, die maken immers geen onderscheid.
Ik wil hem dan liefst even markeren met een labeltje zodat het gewoon duidelijk is en daarmee basta..Soms zeg ik dan ook gewoon even langs de neus weg:"jaja, mijn zoontje heeft autisme, hij begrijpt sommige dingen niet echt.." Wanneer ik me dan omdraai voel ik me schuldig omdat ik mijn eigen kind nu al in een hokje stop, al doe ik het op die moment wel om hem te helpen, ik wil dat hij begrepen wordt. Ik realiseer me wel dat ik niet in elke winkel of omgeving kan verwachten dat er autismevriendelijkheid heerst maar het zou een mooie wens kunnen zijn..
Tussen leeftijdsgenootjes valt hij enorm op en uit. Ik zie hem in zijn eigen mielekeswereldje zitten, een cocon van dingen die vlakbij zijn dichte ruimte zitten, komt er dan een peutertje contact zoeken dan heeft hij hier meestal geen oog voor. Ik hoor peuters communiceren met elkaar en met de juf, ik hoor de woordjes die ze hanteren en ik moet even slikken..tussen anderen is het verschil altijd zoveel groter dan bij ons thuis.
We proberen hem zoveel mogelijk zelf te laten beslissen wat hij wilt..(de grenzen van verwennerij respecterend) Hem zelf initiatief laten nemen tot contact want opdringen is nutteloos.
We zijn minimalistisch en voorzichtig optimistisch over de therapie. We zien hem vertrekken met een lachje en recht in de armen van de therapeut en we weten zelf ook dat de mooiste dingen kunnen ontstaan met graag gaan en er graag zijn. We merken dat hij meer en meer oogcontact maakt en aandacht heeft voor dingen buiten zijn directe gezichtsveld. Hij neemt onze hand vast om te duiden wat hij wilt en hij begint te genieten van samen spelen...
Kleine stapjes, kleine hoopjes, maar wel nog steeds grote dromen... Zo moet het ook....
Ik ben annelies, en gebruik soms ook wel de schuilnaam madelies.
Ik ben een vrouw en woon in antwerpen (belgie) en mijn beroep is kleuterjuf.
Ik ben geboren op 14/05/1983 en ben nu dus 42 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: school, zingen, mijn ventjes, lezen, schrijven...
dit is een blog voor mijzelf en voor iedereen die zichzelf herkent in ons verhaal
