Lief mannetje mijn,

zal het ooit makkelijker zijn.

Mogen we nog toekomstdromen..

van sprookjeseindes die gaan komen.

Is het goed als we niet stilstaan,

en een beetje trekken om vooruit te gaan.

We koesteren elk klein stapje dat je zet. We moeten fier blijven wanneer jouw mijlpalen al maandjes of jaartjes geleden zijn bij klasgenootjes. We blijven normaal met jouw anders -zijn. We vertikken het om een stap te wijken van een geweldig kinderbad waar je na twee dolle dagen plots geen stap meer zetten wil.

En mama en papa wachten en mensen gooien verwijten met blikken die ons niet kunnen raken. Jij geeft op na een uurtje en wij zijn stijf van de spanning maar genieten van met meer dan volle teugen wanneer je opnieuw spartelend in het kinderbad staat.

En ja, het is vreemd dat de tegels van de vloer van het apenverblijf je meer boeien dan de mensapen zelf in de zoo. En je bent gek op de strepen die de vogels moeten weren op de ruiten bij de giraffen. Maar je stapt vrolijk door de zoo en je blijft staan bij de zeehond . Je duwt jezelf tegen het raam en volgt elke beweging met jouw ogen. En wij duwen tegen elkaar van trots. Emiel heeft de zeehond gezien En al duurt jouw interesse net iets meer dan een paar minuten, die minuten maken ons dagje helemaal compleet en dus vernieuwen we met liefde ons abonnement omdat wij jou zo gewoon mogelijk anders willen laten zijn

En jouw voorliefde voor voorwerpen is even anders als jij . Ik moet zeggen dat het je siert dat je je apartheid doortrekt over de hele lijn..Niemand die je goed kent kijkt nog op wanneer je arriveert met een verfrolletje of borstel in je hand. Potjes en tubes hebben een ontzettende aantrekkingskracht op jouw allesziende oogjes en op de een of andere manier haal je er steeds de merken uit die net iets meer gekost hebben, (volgens jouw papa heb je dat van mij) en dan is mama blij dat je toch in iets op haar lijkt.

Onze  grote kerel met oranje kruidvat tut in de mond  springt op en neer en draait rondjes op een terras terwijl wij glimlachend toekijken,voor mij is dit zo genormaliseerd dat ik soms vergeet dat het idd een vreemd zicht moet zijn . Zeker wanneer je sneller dan het licht een miniloempia weggraait van de tafel naast ons..dat zijn momentjes dat we even naar Star trek willen  gaan om te kunnen wegbliepen naar een veilig plekje om te kunnen zijn.

Maar.. 

Net als andere tweede kleuterklassers staat jouw boekentasje elke dag klaar om naar jouw meester of juf te gaan en geniet je van het hele schoolgebeuren. we zijn soms zo verwonderd hoe vierjarige kleuters gewoon aanvaarden hoe en wie je bent , wat voor grote mensen meestal veel moeilijker ligt..

Geen vriendje dat nog opkijkt wanneer je tijdens een  verhaal begint te springen of even een rondje door de klas maakt. Geen kind dat je een duw teruggeeft wanneer je nogal bruut jouw plaatsje in de kring opeist. Mama glundert wanneer ze je ziet lachen en kirren op de speelplaats om wat is en hoe je geniet.

En soms is dat genoeg maar soms doet het pijn.

Maar we blijven geloven dat er meer voor jou mag zijn..

En elke ochtend wanneer ik jouw lieve lijfje tegen het mijne druk weet ik dat alles het zoveel meer dan waard is .