“Meneer de voorzitter, om te beginnen zou ik graag nog een aantal vragen willen stellen aan juffrouw van Wesemael. Er werden mij gisterenavond immers nieuwe feiten in kennis gebracht waarover ik het met de juffrouw graag zou hebben.”

Hierop brak er een enorm geroezemoes uit in de zaal. Van zodra de rust was weergekeerd besloot de voorzitter om het proces twee uur op te schorten. Nadat hij de nieuwe feiten met beide partijen had besproken gaf hij de advocaten nog wat tijd om met hun cliënt te overleggen. Tegen elf uur kwam iedereen terug de rechtszaal binnen. De voorzitter gaf de advocaat van Xander  vervolgens de toestemming om het slachtoffer nog enkele laatste vragen te stellen.

“Juffrouw Van Wesemael, u bent tijdens de afgelopen vakantie een week naar zee geweest, klopt dat?”

“Ja, meester,” antwoordde de vrouw aarzelend, “maar dat wist u toch al.”

“Inderdaad. Ik zou alleen graag willen weten met wie u daar precies was.”

De jonge vrouw keek haar advocaat hulpeloos aan. Die schoot zijn cliënte onmiddellijk ter hulp.

“Meneer de voorzitter, wat doet dat hier ter zake? Meneer Franssens was toen zelfs niet in haar buurt.”

“Goed dat u dat opmerkt, collega. Dat is nu juist wat bij mij heel wat vragen oproept. Het feit dat mijn cliënt toen niet in het land was betekent dat zij tijdens die periode verantwoordelijk was voor zijn dochter.” Hij richtte zich opnieuw tot de jonge vrouw aan de verhoortafel. “Dat klopt toch, juffrouw? U heeft toch tegen meneer Franssens gezegd dat u het helemaal niet erg vond om op zijn dochter te letten tijdens zijn afwezigheid?”

“Dat is waar, meester. Sanne is een heel lief meisje waar je nooit problemen mee hebt. Zij en ik konden heel goed met elkaar opschieten. Ik vind het bovendien spijtig dat we elkaar op dit moment niet meer kunnen zien.”

“Als ik je goed begrijp, Lynn, dan is Sanne helemaal geen moeilijk kind,” ging Xanders advocaat verder.

Ze knikte bevestigend van ja en keek ondertussen naar haar raadsman die onmiddellijk tussenbeide kwam.