I

Het was ruim twintig jaar geleden dat ik mijn vader nog gezien had, maar toen hij in zijn rolstoel de rechtszaal werd binnengeduwd kwamen alle herinneringen in een flits terug naar boven. Naarmate de getuigenis van de man vorderde begon ik van binnen meer en meer te koken tot ik op een gegeven moment me niet meer kon inhouden en recht sprong uit mijn stoel en begon te roepen. Als mijn advocaat me niet had tegengehouden had ik hem waarschijnlijk ook fysiek aangevallen. De gemoederen raakten uiteindelijk zelfs zo verhit dat de voorzitter verplicht was om de procesdag vroegtijdig te beëindigen. Er waren twee bewakers nodig om me in bedwang te houden en vervolgens terug naar mijn cel te brengen.

Die cel was net groot genoeg voor het plaatsen van een bed aan de ene kant en een tafel met stoel, een toilet en een lavabo aan de andere kant. Via een klein venster met dikke tralies ervoor had ik uitzicht op een troosteloze binnenkoer. De muren waren ooit in een bleekgroene kleur geschilderd. In de loop der jaren was een groot deel van de verf echter afgebladderd en waren er door verschillende personen die in het hok opgesloten hadden gezeten allerlei boodschappen op de muur geschreven.

Sinds mijn opsluiting bijna zeven weken geleden droeg ik een somber, grijs gevangenisplunje. Toen ik na het tumult in de rechtszaal terug in mijn cel werd opgesloten zette ik me terneergeslagen neer op het harde bed en haalde drie foto’s uit de achterzak van mijn trainingsbroek. Ik keek naar de foto’s van mijn dochtertje en overleden vrouw en kreeg dadelijk tranen in mijn ogen. Ik besefte dat ik het die dag volledig verknald had. Wie zou nu nog geloven dat ik er werd ingeluisd en helemaal niets met heel deze zaak te maken had? Hoe kon ik toch zo stom zijn en me opnieuw laten opjutten door die smeerlap?

Ik woonde samen met mijn vier jaar jongere broer Ben en onze werkloze vader in een oud arbeidershuisje aan een drukke steenweg in de buurt van de haven. Onze moeder was drie jaar geleden bij een ongeval thuis om het leven gekomen. Het was herfstvakantie. Ik was alleen thuis. Mijn vader had net met mijn kleine broertje het huis verlaten.

De woonkamer was ingericht met een allegaartje van afgedankte meubelen. Het was bar koud in de kamer. Op de muren zaten verscheidene vochtplekken. Ik zat in de zetel met een wollen deken over me heengetrokken en bladerde ongeïnteresseerd in een bijna uit elkaar vallende strip van De Rode Ridder. Mijn gedachten dwaalden voortdurend af naar mijn mama. In een waas zag ik haar levenloze lichaam beneden aan de trap in de hal liggen. Dit beeld brak iets in me. Ik sprong recht uit de zetel en liep haastig naar buiten waar mijn vader net plaats had genomen achter het stuur van zijn aftandse Peugeot.  Hij wilde net vertrekken toen ik me vooraan op de wagen smeet. Daarop stapte hij woedend uit en kwam naar me toegelopen.

“Wat heeft dit te betekenen!? Had ik je niet gezegd om binnen te blijven!? Wat een onhandelbaar kind ben jij toch! Je moeder heeft je vroeger veel te veel verwend waardoor je nu denkt dat alles mag!”

Omstaanders bleven stilstaan om te kijken wat er aan de hand was.

“IK HAAT JE !!!” brulde ik terwijl ik als een wildeman tekeerging.

“Wat zeg je daar?” vroeg mijn vader ijzig kalm. “Dankzij wie denk jij dat er elke dag eten op tafel komt en dat je naar school kunt gaan? Er zijn andere kinderen van jouw leeftijd die veel minder geluk hebben en die moeten gaan bijklussen als ze iets nodig hebben.”

“Jij doet helemaal niets voor ons!”

“Wat…! Ondankbaar schepsel!”

Toen mijn vader me bij mijn schouders wilde vastgrijpen duwde ik hem met mijn twee handen bruut van me af. Hij verloor daarbij zijn evenwicht en kwam op de grond terecht. Net op dat ogenblik kwam er een auto aangereden. De bestuurder kon niet meer tijdig stoppen en reed hem aan. Ik bleef nog enkele seconden naar mijn vader staan kijken, maar draaide me tenslotte terug om en liep in vliegende vaart weg.

Enkele minuten later werd ik uit mijn gedachten opgeschrikt door een bewaker die mijn cel binnenkwam met mijn avondeten. Voordat ik iets kon zeggen was de man alweer vertrokken. Was dat mijn toekomst? Weggestopt in een klein hok en door alles en iedereen vergeten.