Hier ben ik weer na een korte onderbreking van drie weken. Een periode waarin ik vooral heb nagedacht, nagedacht over welke plaats ik schrijven in mijn leven wil geven. Na die drie weken kan ik een ding besluiten en dat is dat ik schrijven niet kan en mag loslaten. Schrijven is een deel van wie ik ben. Zonder schrijven zou ik niet helemaal mezelf kunnen zijn.

Op de foto's die ik bij deze post geplaatst heb zie je een soort van labyrint. Dat is eigenlijk wat schrijven voor een stuk is, het is zoals het doorlopen van een labyrint. Aan de start liggen alle wegen nog voor je open, je kan nog alle kanten op. Van zodra je echter een bepaalde weg inslaat bepaalt die keuze voor een groot deel mee de rest van je avontuur. Dat is zo met alles wat je in het leven onderneemt. Elke keuze die je maakt, maakt het aantal verdere mogelijkheden kleiner. Wanneer je op een bepaald ogenblik komt vast te zitten, kan je wel altijd nog terugkeren om vervolgens opnieuw verder te gaan. Soms kan een keuze ook zeer troebel zijn. Je lijkt in een mistbank terechtgekomen te zijn en moet op goed geluk een bepaalde keuze maken, die keuze kan goed uitkomen maar kan ook slecht uitkomen. Wat het resultaat van je keuze ook is uiteindelijk zal je er uit leren en zal het je helpen om verder je weg te zoeken in het leven. 

Dat is wat ik dit weekend ook heb gedaan. In mijn zoektocht naar wie ik ben in de schrijverswereld heb ik deelgenomen aan de schrijfdag van zaterdag 12 maart 2016 in C-mine, Genk. Tijdens de workshops en lezingen die ik tijdens deze dag gevolgd heb, heb ik heel wat nieuwe tips gekregen die me zeker zullen verder helpen bij het verbeteren van dit talent. Een belangrijke tip die ik onder andere gekregen heb ga ik zelfs onmiddellijk toepassen. Een blog onderhouden betekent op de eerste plaats regelmaat, maar dat wil niet zeggen dat je elke dag iets moet posten. Dat hou je uiteindelijk ook niet vol. Ik zal voortaan enkel nog op zondagavond hier iets plaatsen, de rest van de week gebruik ik om dit voor te bereiden.

Groetjes,

Eva