Ik ben Eva
Ik ben een vrouw en woon in Bertem (België) en mijn beroep is bediende bij een verzekeringsmaatschappij.
Ik ben geboren op 30/04/1981 en ben nu dus 44 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: verhalen lezen en schrijven, wandelen in de natuur, reizen om andere culturen te leren kennen.
Wanneer Xander na zes weken
afwezigheid terug thuiskomt, lijkt er op het eerste gezicht niets aan de hand.
Hij kijkt er naar uit om het normale dagelijkse leven met zijn verloofde Lynn en
zijn dochtertje Sanne terug op te pakken.
Niets blijkt echter nog te zijn
zoals het was voor zijn vertrek. De mensen uit zijn directe omgeving blijken
helemaal niet te zijn zoals hij dacht. Wie kan hij nog vertrouwen? Zal hij er
ooit in slagen zijn oude leven terug te krijgen?
Op deze blog kan je de eerste verise van mijn zelfgeschreven verhaal 'Twee gezichten' lezen. Ik hoop dat jullie even veel plezier aan het lezen van dit verhaal zullen beleven als ik heb bij het schrijven ervan. Alvast veel leesplezier toegewenst.
03-02-2016
Vervolgverhaal 'Twee gezichten' (24)
II
Miranda kwam uit de slaapkamer
van hun jongste zoontje Bas en zag haar man onderuitgezakt in de zetel zitten.
Hij zapte lusteloos van de ene zender naar de andere.
Het gezin heeft een eigen
leefruimte op de bovenste verdieping van de moderne villa van de broer van haar
man. Hun twee jongens hebben er elk hun eigen slaapkamer en naast een kleine
zithoek met terras beschikken ze er ook over een aparte badkamer. Ze wonen dan
wel samen in één groot huis met Xander en zijn dochter Sanne, maar op die
manier beschikken ze toch ook over wat ruimte voor henzelf.
De vrouw zette zich neer in de
hoekfauteuil naast haar man. Ze legde haar hand troostend op zijn linker
bovenbeen.
Wat scheelt er toch? Je bent
al de hele avond zo afwezig. Daarstraks aan tafel heb je zelfs amper een hap
gegeten.
Het is mijn broer, Mira. Ik
weet echt niet meer wat ik nog kan doen om hem te helpen. Heb ik me dan toch in
hem vergist?
Ik begrijp dat het voor jou moeilijke
weken zijn, maar je mag je niet laten gaan schatje. Seffens wordt je nog ziek
en wat dan? Dan kan je je broer zeker niet meer helpen. Je moet gewoon blijven
geloven dat de waarheid ooit naar boven komt.
Ik weet het, maar door de
getuigenis van ons vader lijkt alles nog erger te zijn geworden dan het al was.
Waarom kan die man ons niet gewoon met rust laten en voorgoed uit ons leven
verdwijnen?
Je moet positief blijven.
Morgen is het jouw beurt om je verhaal te vertellen. Je zal zien dat alles uiteindelijk
weer in orde komt.
Ik hoop het Mira. Ik hoop het
echt.
De 8-jarige Ben zat met zijn grote broer aan de eettafel
een spelletje Mens erger je niet te spelen toen hun vader de woonkamer kwam binnengestrompeld.
De man had de hele voormiddag op café gezeten en kwam nu naar huis om iets te
eten. Hij liep rechtstreeks naar zijn broer toe.
Wat zit jij daar te niksen! riep de man met dubbele
tong tegen zijn oudste zoon. Maak dat je in de keuken bent en iets te eten
klaarmaakt! Het wordt tijd dat je volwassen wordt en iets doet voor je kost in
plaats van de hele dag op je luie kont te zitten! Hij gleed vervolgens met
zijn rechterarm over de tafel en schoof daarbij het spel dat de jongens aan het
spelen waren op de grond. De kleine jongen liep angstig naar zijn grote broer
voor bescherming. Toen de man zijn jongste zoon daar als een klein, bang vogeltje zag staan, kalmeerde
hij en liep naar de jongen toe.
Benny, kom eens hier. Bij papa. Ik heb iets leuks voor
je meegebracht. Ik ben echt trots op je.
Toen Ben zijn vader dichterbij zag komen verstopte hij
zich achter de rug van zijn broer Xander. De man liet zich echter niet
tegenhouden en greep zijn zoontje vast bij zijn armen en trok hem naar zich
toe. Toen Xander tussenbeide wilde komen werd hij door zijn vader uit de
weggeduwd.
Uit de weg jij! Bastaardjong! Dit is iets tussen mij en
je broer!
Vervolgens richtte hij zich opnieuw tot zijn jongste
zoon.
Benny, wat denk je ervan als we samen frietjes gaan
eten. Als we moeten wachten tot hij daar iets heeft klaargemaakt dan zijn we
straks allebei omgekomen van de honger. Daarna richtte hij zich terug tot zijn
oudste zoon en sprak hem op een vermanende toon toe. En als we terug thuis zijn,
wil ik dat alles hier opgeruimd is, anders zal het je beste dag niet zijn.
Begrepen!
De jongen knikte stilletjes met zijn hoofd en ging op de
grond zitten om de rommel die hun vader zojuist had gemaakt op te ruimen. De
man verliet ondertussen samen met zijn zoontje Ben de woonkamer. Toen ze de woning
verlieten struikelde hij bijna over het trapje aan de voordeur. Ben kon zijn
papa gelukkig nog op tijd vastpakken en zo voorkomen dat hij op de grond viel.
Ondersteund door zijn zoontje liep de man naar zijn auto die enkele meters
verder geparkeerd stond. Voordat hij erin slaagde de deur van zijn wagen te
openen viel de sleutel een aantal keren op de grond. Hij wilde net de auto
startten toen zijn oudste zoon Xander kwam aangelopen. Het volgende moment
ontstond er een hevige ruzie tussen vader en zoon en voor Ben ook maar besefte
wat er gebeurde deed zijn broer het autoportier open en trok hem naar buiten.
De jongen keek geschrokken naar zijn vader die levenloos op de grond lag.
Ben, kom mee naar huis, zei zijn broer tegen hem. De
volwassenen zullen ondertussen wel voor hem zorgen.
De man was in de armen van zijn
vrouw in slaap gevallen. Rond half tien schrok hij wakker van het gerinkel van
zijn gsm. Het was Danny met belangrijk nieuws.
Het was ruim twintig jaar
geleden dat ik mijn vader nog gezien had, maar toen hij in zijn rolstoel de
rechtszaal werd binnengeduwd kwamen alle herinneringen in een flits terug naar
boven. Naarmate de getuigenis van de man vorderde begon ik van binnen meer en
meer te koken tot ik op een gegeven moment me niet meer kon inhouden en recht
sprong uit mijn stoel en begon te roepen. Als mijn advocaat me niet had
tegengehouden had ik hem waarschijnlijk ook fysiek aangevallen. De gemoederen raakten
uiteindelijk zelfs zo verhit dat de voorzitter verplicht was om de procesdag
vroegtijdig te beëindigen. Er waren twee bewakers nodig om me in bedwang te
houden en vervolgens terug naar mijn cel te brengen.
Die cel was net groot genoeg
voor het plaatsen van een bed aan de ene kant en een tafel met stoel, een toilet
en een lavabo aan de andere kant. Via een klein venster met dikke tralies
ervoor had ik uitzicht op een troosteloze binnenkoer. De muren waren ooit in
een bleekgroene kleur geschilderd. In de loop der jaren was een groot deel van
de verf echter afgebladderd en waren er door verschillende personen die in het
hok opgesloten hadden gezeten allerlei boodschappen op de muur geschreven.
Sinds mijn opsluiting bijna
zeven weken geleden droeg ik een somber, grijs gevangenisplunje. Toen ik na het
tumult in de rechtszaal terug in mijn cel werd opgesloten zette ik me
terneergeslagen neer op het harde bed en haalde drie fotos uit de achterzak
van mijn trainingsbroek. Ik keek naar de fotos van mijn dochtertje en
overleden vrouw en kreeg dadelijk tranen in mijn ogen. Ik besefte dat ik het die
dag volledig verknald had. Wie zou nu nog
geloven dat ik er werd ingeluisd en helemaal niets met heel deze zaak te maken
had? Hoe kon ik toch zo stom zijn en me opnieuw laten opjutten door die
smeerlap?
Ik woonde samen met mijn vier jaar jongere broer Ben en
onze werkloze vader in een oud arbeidershuisje aan een drukke steenweg in de
buurt van de haven. Onze moeder was drie jaar geleden bij een ongeval thuis om
het leven gekomen. Het was herfstvakantie. Ik was alleen thuis. Mijn vader had
net met mijn kleine broertje het huis verlaten.
De woonkamer was ingericht met een allegaartje van
afgedankte meubelen. Het was bar koud in de kamer. Op de muren zaten verscheidene
vochtplekken. Ik zat in de zetel met een wollen deken over me heengetrokken en bladerde
ongeïnteresseerd in een bijna uit elkaar vallende strip van De Rode Ridder. Mijn
gedachten dwaalden voortdurend af naar mijn mama. In een waas zag ik haar
levenloze lichaam beneden aan de trap in de hal liggen. Dit beeld brak iets in
me. Ik sprong recht uit de zetel en liep haastig naar buiten waar mijn vader
net plaats had genomen achter het stuur van zijn aftandse Peugeot. Hij wilde net vertrekken toen ik me vooraan op
de wagen smeet. Daarop stapte hij woedend uit en kwam naar me toegelopen.
Wat heeft dit te betekenen!? Had ik je niet gezegd om
binnen te blijven!? Wat een onhandelbaar kind ben jij toch! Je moeder heeft je
vroeger veel te veel verwend waardoor je nu denkt dat alles mag!
Omstaanders bleven stilstaan om te kijken wat er aan de
hand was.
IK HAAT JE !!! brulde ik terwijl ik als een wildeman
tekeerging.
Wat zeg je daar? vroeg mijn vader ijzig kalm. Dankzij
wie denk jij dat er elke dag eten op tafel komt en dat je naar school kunt
gaan? Er zijn andere kinderen van jouw leeftijd die veel minder geluk hebben en
die moeten gaan bijklussen als ze iets nodig hebben.
Jij doet helemaal niets voor ons!
Wat ! Ondankbaar schepsel!
Toen mijn vader me bij mijn schouders wilde vastgrijpen
duwde ik hem met mijn twee handen bruut van me af. Hij verloor daarbij zijn
evenwicht en kwam op de grond terecht. Net op dat ogenblik kwam er een auto
aangereden. De bestuurder kon niet meer tijdig stoppen en reed hem aan. Ik bleef
nog enkele seconden naar mijn vader staan kijken, maar draaide me tenslotte terug
om en liep in vliegende vaart weg.
Enkele minuten later werd ik
uit mijn gedachten opgeschrikt door een bewaker die mijn cel binnenkwam met
mijn avondeten. Voordat ik iets kon zeggen was de man alweer vertrokken. Was dat mijn toekomst? Weggestopt in een
klein hok en door alles en iedereen vergeten.
Het proces was ondertussen al halfweg.
Bij afloop van de tweede procesdag zag het er alvast niet goed uit voor Xander.
Tijdens de getuigenis van hun vader over wat er twintig jaar geleden gebeurd
was, merkte Ben dat bij veel mensen het laatste beetje medeogen verdween. Hij
zag hen denken: als een 12-jarige jongen
zijn vader zo zwaar kon toetakelen, waar was hij dan als volwassen man allemaal
toe in staat. Na al die jaren bleef die klootzak hun leven nog steeds
beheersen.
Met het einde van dit korte hoofdstuk zijn we aan het derde deel van het verhaal 'Twee gezichten' gekomen. Het proces tegen het hoofdpersonage Xander Franssens is aangebroken. Zal de verdediging van de beschuldigde erin slagen de onschuld van zijn cliënt aan te tonen of zal de burgerlijke partij uiteindelijk het pleidooi winnen? Ben je benieuwd naar hoe het zal aflopen voor de betrokkenen in dit verhaal blijf dan zeker deze blog in de gaten houden.
Terug in mijn cel werd ik
opnieuw overweldigd door allerlei donkere gedachten. Ik was natuurlijk blij van
iemand anders te horen dat ik er niet alleen voor stond en dat er een heleboel
mensen waren die hun uiterste best deden om me hier buiten te krijgen. Mijn
proces kwam echter steeds dichterbij en ik vroeg me af of dit allemaal wel
voldoende zou zijn. Er waren ondertussen al twee weken verstreken en er was nog
steeds geen overtuigend bewijs dat alles wat Lynn verteld had gelogen was. Ik
begon langzaamaan de moed helemaal te verliezen. Zou ik er ooit in slagen mijn onschuld aan te tonen?
Ik vervloekte dat ik ooit aan
dat stomme talentenprogramma had meegedaan. Als ik geen populaire zanger was
geweest dan zou dit allemaal waarschijnlijk niet gebeurd zijn. Ik pakte
vervolgens de stapel papier die op de tafel in mijn cel lag vast en maakte er
een grote prop van die ik in de vuilnisbak gooide. Ik wou niets meer met mijn
leven als zanger te maken hebben. Het was de oorzaak van alles wat er de
voorbije maanden gebeurd was. Tenslotte zakte ik terneergeslagen neer op de
grond en bleef met mijn hoofd gebogen en mijn armen rond mijn knieën in een
hoek van de cel zitten. Wat er daarna gebeurde leek wel een levensechte droom.
De deur van mijn cel ging open en er viel een oogverblindend licht naar
binnen. Ik knipperde enkele keren met mijn ogen en vervolgens zag ik hoe een
vrouw, volledig in het wit gekleed, naar voren stapte. Het duurde een paar
seconden voor ik me realiseerde dat het mijn overleden vrouw Samantha was.
Sam, fluisterde ik met trillende stem.
Ze kwam naar me toegestapt en zette zich op haar hurken voor me op de
grond.
Het spijt me dat ik onze dochter niet heb kunnen beschermen. Ik was zo
gefocust op mijn zangcarrière dat
Ssstt, ze legde haar vinger op mijn mond, je hebt helemaal niets
verkeerd gedaan. Je bent een fantastische papa voor onze dochter. Je moet
blijven volhouden, schatje. Voor onze kleine meid. Ooit komt de waarheid aan
het licht.
Ja, maar wanneer? We hebben nog vier weken voor de start van het proces en
er zijn nog steeds geen harde bewijzen tegen Lynn.
Je mag niet opgeven, schatje. Als je je schouders laat hangen dan is dat
voor de buitenwereld een extra bewijs dat je schuldig bent.
Het is allemaal zo onwezenlijk, Sam. Hoe is dit toch kunnen gebeuren? Ik
wou dat ik wakker werd en dat dit allemaal een grote nachtmerrie bleek te zijn.
Ik zou er alles voor geven om samen met jou en onze dochter thuis te kunnen
zijn. Waarom moest je toch uit ons leven verdwijnen? Ik kan het zonder jou
allemaal niet aan.
Ik ben hier bij jou, Xan. Altijd. Vergeet dat nooit.
Toen ik het
volgende ogenblik mijn hoofd oprichtte en naar de deur keek was ze alweer
verdwenen. Ik bevond me opnieuw, moederziel alleen, in deze armoedige cel.
Er waren twee weken verstreken
toen Danny in de aankomsthal van de luchthaven nerveus stond te wachten tot Ben
en zijn gezin de hal binnenkwamen. Hij wist niet hoe hij de man moest vertellen
wat er de afgelopen weken gebeurd was. Na lang wachten zag hij hem eindelijk
met zijn echtgenote en hun twee zoontjes van 1 en 3 jaar door de schuifdeur
naar buiten komen. Hij keek zoekend om zich heen. Danny besefte dat hij op zoek
was naar zijn broer en nichtje die hen vandaag normaal zouden komen ophalen.
Hij stapte naar het viertal toe.
Danny? Wat doe jij hier?
Waarom komt Xander ons niet ophalen? Er is toch niets gebeurd?
Dat is een lang verhaal, Ben.
Ik kan je dat beter vertellen als we thuis zijn.
Wat?! Er is toch geen ongeluk
gebeurd? Zeg me niet dat
Neen. Dat is het niet, sprak
hij op serieuze toon. Maar laten we vertrekken, dan vertel ik je zo dadelijk
alles.
Buiten het getater van de twee
jongens op de achterbank was het in de auto ijzig stil. Ben kon de gedachte
maar niet van zich afzetten dat er iets ergs moest gebeurd zijn. Waarom kwam Danny hen anders ophalen op de
luchthaven en niet zijn broer en nichtje zoals afgesproken? Van zodra ze de oprit van de villa opreden
merkte hij onmiddellijk dat er iets niet klopte: aan het venster naast de voordeur
was er een houten plank aangebracht. Wat
was er in hemelsnaam allemaal aan de hand?
Terwijl zijn vrouw in de keuken
iets ging halen om te drinken, zette Ben zich naast Danny neer aan de eettafel.
Vertel me. Wat is er nu in
godsnaam gebeurd?
Danny wist niet waar te
beginnen. Hoe vertelde je iemand dat zijn
broer al twee weken in de gevangenis zat voor verkrachting en kindermisbruik. Hij
besloot te beginnen met het nieuws dat de relatie van Xander en Lynn voorbij
was.
Wat!? Die twee gingen eind dit
jaar trouwen! Ben keek hem met een verbaasd gezicht aan. Je gaat me nu toch
niet zeggen dat dat de reden is waarom Xander ons niet stond op te wachten op
de luchthaven?
De man ademde nog eens goed in
en uit en ging dan verder.
Neen, Ben. Er is veel meer aan
de hand. Lynn heeft twee weken geleden klacht tegen hem ingediend voor poging
tot verkrachting.
Ben wist niet hoe hierop te
reageren. Verkrachting? Zijn broer? Dat
kon niet?
En dat is niet alles.
Hij kon niet geloven wat hij
vervolgens te horen kreeg. Zijn broer werd niet alleen beschuldigd van poging
tot verkrachting, maar zat ook al twee weken in de gevangenis voor seksueel
misbruik van zijn eigen dochter en bezit van kinderporno.
Waarom heeft niemand me
hiervan op de hoogte gebracht? Hij keek met een beschuldigende vinger naar
Danny.
Je broer wilde het niet. Hij
wilde jullie vakantie niet verpesten.
Ben schudde met zijn hoofd.
En waar is Sanne nu?
Zij verblijft voorlopig bij
mij.
Toen Danny klaar was met zijn
verhaal zei Ben op standvastige toon: Ik wil mijn broer zien. Hij moet weten
dat we allemaal achter hem staan.
Ik weet niet of dat mogelijk
is, Ben. Xander mag tot aan zijn proces enkel contact hebben met zijn
advocaat.
Ik moet hem zien, Danny.
Alsjeblieft, doe wat je kan.
Drie dagen later zat Ben
omstreeks twee uur in een apart lokaaltje in de gevangenis te wachten op zijn
broer. Hij wist niet wat hij kon verwachten. Hij hoopte alleen maar dat hij hem
zou bevestigen dat hij niets met heel deze zaak te maken had en dat er sprake
was van een groot misverstand. Toen Xander tien minuten later de kamer werd
binnengebracht duurde het enkele seconden voor Ben besefte dat het werkelijk zijn
broer was die hij daar zag staan. Hij had hem altijd gekend als een netjes
verzorgde man die enorm veel aandacht besteedde aan zijn uiterlijk. Hij leek
nog amper een schim van die persoon. Zijn dikke haardos was vettig en in de
war. Hij had een stoppelbaard van enkele dagen en zijn ogen waren dof met
zwarte wallen. Toen hij zijn broer in het lokaal zag zitten schrok hij op.
Ben, wat doe jij hier?
Dat zou ik beter aan jou
vragen, broer. Waarom heb je me niet verwittigd? Ik zou je kunnen helpen om
achter de waarheid te komen.
Dat heeft geen enkele zin
meer, zei hij terneergeslagen. De mensen willen mijn vel. Ik zal voor jaren
achter de tralies verdwijnen en mijn dochter nooit zien opgroeien.
Dat mag je niet zeggen. Ze
kunnen je toch niet veroordelen voor iets dat je niet gedaan hebt.
Ben, ik moet realistisch zijn.
Het proces start binnen een maand en we hebben geen enkel bewijs dat Lynn
liegt. Vertel me, hoe was jullie vakantie en hoe is het met Sanne? Ik mis haar
vreselijk. Als ik die avond toen ik thuiskwam eerst naar haar kamer was gegaan,
dan
Het heeft geen enkele zin
jezelf verwijten te maken. We kunnen de klok niet terugdraaien. We moeten nu
eerst en vooral zien hoe we Lynn kunnen ontmaskeren.
Er was een half uur verstreken toen
de cipier terug te kamer binnenkwam om Xander opnieuw naar zijn cel te brengen.
Toen Ben zijn broer met gebogen hoofd zag vertrekken was hij er meer dan ooit
van overtuigd dat hij een manier moest vinden om hem te helpen.
Buiten vriest het dat het kraakt. Via het venster van haar slaapkamer ziet ze hoe dikke vlokken sneeuw naar beneden dwarrelen en de aarde met een dik sneeuwtapijt bedekken. Dit tafereel doet haar dieper onder haar dekbed wegkruipen. Het dekbed voelt zacht aan tegen haar huid. Waarom dit heerlijke warme plekje inruilen voor de koude daarbuiten? Het is zondagmorgen. Ze hoeft niets te doen en kan gewoon genieten van het moment. Gewoon op zich laten afkomen wat de dag brengt. De boog kan immers niet altijd gespannen staan, soms kan een beetje rust echt wonderen doen en je nieuwe energie geven om er daarna weer voor 100% in te vliegen.
Hoe gaat het met je?
Dat was de eerste vraag die hij me die namiddag stelde. Aan de blik in zijn
ogen zag ik onmiddellijk dat ik niet veel hoop moest koesteren. Hij probeerde
me wel gerust te stellen, maar liet me ook verstaan dat het heel moeilijk ging
worden. Ik had de voorbije dagen tijd gehad om na te denken, maar snapte nog
altijd niet hoe dit allemaal had kunnen gebeuren. Ik voelde me enorm schuldig
dat ik mijn kleine meid niet had kunnen beschermen. Wat voor een vader was ik eigenlijk? Ik was de laatste tijd zoveel met
mijn carrière bezig dat ik helemaal niet zag wat er met mijn dochter aan de
hand was.
Xander, ik wil dat je eerlijk
tegen me bent en dat je me alles vertelt over wat er gebeurd is. Alleen op die
manier kan ik je helpen. Afgesproken?
Ik zou wel willen Frank, maar
ik kan je echt niet meer vertellen?
Begin gewoon bij wat er het
afgelopen weekend is voorgevallen. Elk detail kan belangrijk zijn. Waarom is
Lynn die dag bij je weggegaan? Jullie gingen eind dit jaar trouwen.
Ze is niet weggegaan, Frank.
Ik heb haar zelf buiten gegooid.
Heb je dat ook aan de politie
verteld?
Waarom? Ze zouden me toch niet
geloven.
Xander, snap je het dan nog
niet. Alles wat je vertelt kan belangrijk zijn bij de beslissing of je
uiteindelijk veroordeeld wordt of niet.
Maar ik heb hier niets mee te
maken, Frank.
Ik geloof je als je dat zegt
Xander, maar alle elementen spreken op dit moment tegen jou. Waarom heb je Lynn
buiten gegooid?
In een flits zag ik de beelden
van afgelopen zaterdag terug voor me. Ik boog mijn hoofd en legde mijn gezicht
in mijn handen om te voorkomen dat Frank de machteloosheid in mijn ogen zag.
Xander ?
Het volgende moment vertelde ik
hem alles wat er die zaterdag was gebeurd. Dat ik die nacht slecht geslapen had
en de hele tijd het gevoel had dat ik niet alleen thuis was terwijl dat
onmogelijk was. Lynn die thuiskwam met haar vriendinnen en Sanne die nergens te
bespeuren was. De leugen van Lynn dat ze haar onderweg naar huis bij haar
vriendinnetje Lore had afgezet en tenslotte ook de ontdekking op de slaapkamer
van mijn dochter.
Waarom heb je de politie toen
niet verwittigd, Xander?
Ik wilde niet dat iemand dit
te weten kwam. Ik dacht dat het het beste was voor Sanne om hierover te zwijgen.
Hoe kon ik weten dat dit zo uit de hand zou lopen?
Heb je hier nog bewijzen van?
Hoe klein ook, het kan belangrijk zijn.
Ik schudde met mijn hoofd. Ik
heb al de rommel in Sannes kamer weggegooid. Ik wou dat dit zo snel mogelijk
achter de rug was.
Wat had je gezegd als de media
vragen begon te stellen over de breuk tussen jou en Lynn?
Ik zou gewoon verteld hebben
dat we tot de vaststelling waren gekomen dat we niet bij elkaar pasten en
gezamenlijk beslist hadden dat het beter was om onze relatie stop te zetten.
Xander, je begrijpt toch ook
dat de pers dit verder zou gaan uitpluizen. Jullie waren voor velen een
droomkoppel.
Het kon me gewoon niet schelen
wat er over de breuk in de media zou verteld worden. Sanne was op dat moment
het belangrijkste. Hoe is het nu met haar, Frank?
Ze is bij Danny en zijn gezin.
Ze proberen haar zo goed mogelijk op te vangen, maar het is niet gemakkelijk.
Ze heeft een zwaar trauma te verwerken en dat zal tijd vragen.
Ik zou nu bij haar moeten
zijn, Frank. Ik ben haar vader. Ik zou haar tegen dit alles moeten beschermen.
Daarom is het belangrijk dat
je me alles vertelt. Hopelijk vinden we zo een manier om aan te tonen dat je
onschuldig bent. Ik moet echter eerlijk met je zijn, Xander. Het zal, gezien de
vele bewijzen tegen jou, niet gemakkelijk worden om je over de hele lijn vrij
te pleiten. Je moet er rekening mee houden dat de kans groot is dat je voor
jaren achter de tralies zal verdwijnen.
Maar dat kan toch niet? Ik ben
onschuldig.
Hoe verklaar je dan die
ringmap die verstopt zat in een kast op je slaapkamer?
Ik had die map nog nooit
gezien tot maandagnamiddag. Je moet me geloven.
Dat wil ik wel, Xander. Het is
echter dezelfde map als de mappen met je muziekpartituren in je opnamestudio.
Dat wil toch nog niet zeggen
dat de map van mij is. Iemand anders kan die daar toch ook gelegd hebben.
Hoe komt het dan dat jouw
vingerafdrukken op die map werden gevonden? Xander, ik denk dat het tijd wordt
dat je mij de waarheid verteld. Blijven zwijgen heeft geen enkele zin meer. Je
vingerafdrukken kunnen niet zomaar op die map terechtgekomen zijn. Dat is enkel
mogelijk wanneer jij die map hebt vastgehad.
Ik wist helemaal niet meer wat
zeggen. Als zelfs mijn eigen advocaat me niet geloofde, hoe zou ik dan ooit
iemand anders van mijn onschuld kunnen overtuigen. Ik had het gevoel er
helemaal alleen voor te staan. Ik was dan ook verrast met het bezoek van mijn
broer Ben twee weken later.
En hier is het dan. Het eerste fragment van het tweede deel van mijn vervolgverhaal 'Twee Gezichten'.
I
Ik zat nu al weken helemaal
alleen opgesloten in een kleine cel van 10 m². De eerste 48-uren had ik zelfs
met niemand contact behalve met de bewaker die drie keer per dag mijn eten kwam
brengen. Op woensdagnamiddag om 14u kreeg ik dan eindelijk bezoek van mijn
advocaat. Die had echter weinig opbeurend nieuws voor mij te melden.
De eerste fragmenten van dit vervolgverhaal die ik op deze blog geplaatst heb vertellen over hoe het allemaal is begonnen. Ze tonen hoe het hoofdpersonage, Xander Franssens, van een gerespecteerd persoon in de samenleving die door iedereen graag gezien is verandert in een 'monster' die voor de buitenwereld op geen enkele sympathie meer lijkt te kunnen rekenen. Iedereen lijkt onmiddellijk een mening te hebben over wat er is gebeurd en heeft geen oren naar wat Xander zelf over heel deze situatie te zeggen heeft.
Het eerste deel van dit verhaal heb ik dan ook heel toepasselijk de volgende titel gegeven: Het begin ... .
De volgende weken zal ik jullie verder 'meesleuren' in de val van het hoofdpersonage. Dat is dan ook de titel van het tweede deel van mijn verhaal: De val.
Veel leesplezier en spanning toegewenst.
Eva
p.s. Als je zelf een bepaald idee hebt voor het verdere verloop van het verhaal of een bepaalde scène op een andere manier zou vertellen dan mag je me het altijd laten weten. Jullie mening is voor mij heel veel waard.
Wie ploft er niet 's avonds na een drukke werkdag neer in zijn zetel om naar zijn favoriete serie op de televisie te kijken?
Wie zit er niet op het puntje van zijn stoel naar de laatste aflevering van het seizoen te kijken om vervolgens de komende weken reikhalzend uit te kijken naar hoe het uiteindelijk gaat aflopen?
Cliffhanger betekent spanning creëren door op een beslissend moment af te breken.
Het is een vakterm uit de film- en televisiewereld, die ook gebruik wordt voor verhalen in boeken en toneelstukken. Het houdt in dat een verhaal eindigt op een moment waarop de spanning het grootst is en waarbij het niet duidelijk is hoe het verder afloopt. Op dat moment is de plot nog niet afgerond en blijft de kijker / lezer met een onbevredigend gevoel achter, nieuwsgierig naar het verdere verloop. Dat verdere verloop wordt dan meestal gegeven in een volgende aflevering.
(wikipedia)
Dit gevoel is datgene dat ik bij jullie wil creëren met mijn vervolgverhaal 'Twee gezichten'. Ik wil jullie nieuwsgierig maken naar het vervolg zodat jullie blijven verder lezen. Om dit te bereiken zal ik regelmatig een nieuw deel aan het verhaal toevoegen op deze blog. Ik hoop dat jullie samen met mij verlangend zullen uitkijken naar het slot van dit verhaal.
Enkele maanden geleden plaatste ik hier op deze blog het begin van mijn zelfgeschreven verhaal 'Twee gezichten'.
Om de spanning er in te houden postte ik enkele weken geleden het laatste deel van dit verhaal. Het laatste fragment beschreef het ogenblik dat het hoofdpersonage Xander Franssens door de politie werd overgebracht naar de gevangenis en daar in een kleine, donkere cel werd opgesloten. De lezer bleef achter met een prangende vraag 'Wat zou er verder met hem gebeuren?'.
Vandaag heb ik beslist om een nieuw stukje van de puzzel op te lichten. Hou deze blog dan ook goed in de gaten, want binnenkort zal er een nieuw deel aan dit verhaal toegevoegd worden.
Zoals iedereen heb ook ik bij het begin van het nieuwe jaar een aantal goede voornemens gemaakt. De eerste week heb ik voornamelijk gebruikt om terug te kijken op 2015 en vooruit te kijken naar wat ik nog allemaal wil bereiken.
Een van de voornemens waarover ik vertelde is het fotoboek van Lanzarote dat ik nu eindelijk wil afmaken. En dat wordt tijd ook. De reis dateert al van juni 2015 en ik ben er nog altijd niet in geslaagd om de foto's te bundelen in een uniek reisboek. Het is dan ook geen gemakkelijke klus. Samen met mijn reispartner beschik ik in totaal over meer dan 1000 foto's. '1000 foto's?' hoor ik je al zeggen. 'Hoe kom je daar in godsnaam aan!' Dat zal ik je even uitleggen: in tegenstelling tot vroeger toen je over een filmrolletje beschikte met een beperkt aantal foto's kan je met een digitale camera gewoon blijven trekken en voor je het weet heb je tientallen rolletjes vol. Daarenboven maak ik geen reizen waar ik de hele dag aan het zwembad van het hotel blijf liggen, maar maak ik op vakantie elke dag wel een andere excursie. De omgeving en de plaatselijke cultuur leren kennen dat is voor mij echte vakantie. Als ik terug kom wil ik echt wel weten waar ik geweest ben. Dat maakt natuurlijk dat elk fotoboek dat ik maak anders is.
Vorige week ben ik dan eindelijk gestart aan dit langverwachte boek. Ik moet alvast bekennen dat eenmaal ik er echt goed was in gekomen ik met moeite nog kon stoppen. Ik kijk echt uit om het eindresultaat in handen te hebben en anderen over deze fantastische reis te kunnen vertellen met fotomateriaal om hetgeen ik beleefd heb te staven. Ik heb zelfs al een deadline bepaald en die is 31 januari. Op die dag wil ik het boek definitief bestellen.
Als dat nog niet genoeg is wil ik daarna zelfs beginnen aan een tweede fotoboek. Een fotoboek dat de mooiste momenten van de voorbije jaren bundelt.
Het ontbijt is de belangrijkste maaltijd van de dag.
Een goed ontbijt zorgt ervoor dat je voldoende energie hebt om er een productieve dag van te maken.
Daarom sluit ik mijn avond altijd af met het klaarzetten van het ontbijt van de volgende dag. Daarna kan ik dan nog rustig genieten van de rest van mijn avond. Een goede gewoonte die ik dan ook niet mag vergeten.
Heb jij ook een bepaalde gewoonte vlak voor je gaat slapen? Iets dat je niet mag vergeten om een goede nachtrust te hebben? Laat het dan zeker horen.
Als je iets echt graag wil bereiken, dan moet je af en toe rust nemen in je leven. Je hoofd leeg maken en niets doen, maar gewoon genieten van het moment.
Dat is wat ik ook deze avond ga doen.
Mijn eerste week van het werken aan mijn goede voornemens is bijna achter de rug. Het was een begin. Kijken naar wat ik wil realiseren en hoe ik dit wel doen. De eerste stap in een langdurig proces.
Vanavond begint het weekend. Ik kan dit op geen betere manier inzetten dan rustig voor de televisie met een glaasje wijn en een fleecedeken om me heen geslagen. Even niets doen om vanaf morgen terug met volle kracht verder te werken aan mijn voornemens van dit jaar.
Geniet van jullie weekend. Heb je geen plannen? Dat geeft niet. Laat de dag gewoon op je afkomen. Je weet nooit wat moois er allemaal kan gebeuren.
Leesgroep KVLV Leefdaal: Woesten (Kris Van Steenberge)
Gisterenavond was de eerste boekenbabbel van 2016. Dit keer kwamen we met zijn allen samen rond het boek "Woesten" van Kris Van Steenberge.
"Woesten" is het debuut van de schrijver. Als je een ding mag zeggen over dit debuut dan is het dat de auteur zijn start als romanschrijver hiermee zeker niet gemist heeft. Het is een schitterend boek en zeker en vast een aanrader. Een boek dat je moet gelezen hebben. Iedereen van de leesgroep was het hier ronduit mee eens en dat is niet altijd het geval.
Het boek vertelt het verhaal van een familie in een klein dorpje in de Westhoek op het einde van de 19de eeuw en dit tot vlak na de eerste wereldoorlog. Het vertelt over de verschillende klassen in de samenleving en de roddels die in een dorp de ronde doen en op die manier mee een invloed hebben op het leven van de betrokkenen. Het gaat over perfectie en voldoen aan de eisen van de maatschappij.
Het is een boek over relaties tussen mensen: relaties tussen geliefden, ouder-kind, broers, ... .
Elk hoofdstuk wordt verteld door de ogen van een ander familielid (de moeder, de vader en de twee broers). Deze verschillende hoofdstukken verbinden elkaar als een soort puzzel. In het ene deel komt er een bepaald mysterie naar boven dat in het volgende deel wordt opgelost. Door de gedachten en gevoelens van de verschillende familieleden te leren kennen krijg je een compleet beeld van de volledige familieband en hoe de verschillende leden zich ten opzichte van elkaar gedragen.
In het vijfde en laatste hoofdstuk komt het uiteindelijk tot een climax wanneer de twee broers na jaren van elkaar gescheiden te zijn geweest terug herenigd worden.
Ik hoop dat ik je met deze korte samenvatting benieuwd gemaakt heb naar het verhaal. Aarzel niet om me te laten weten wat jullie van dit boek vonden.
Volgens Van Dale is geluk een gunstige loop van de omstandigheden; voorspoed die iemand zonder eigen toedoen te beurt valt.
Voor mij is geluk echter iets helemaal anders. Geluk zit hem in de kleine dingen. Het is tevreden zijn met wat je hebt en niet steeds maar meer willen hebben. Gewoon genieten van de dag die komt: van de zon die op je huid schijnt of het geluid van de regen tegen het venster, een goeiendag van mensen die je onderweg ontmoet, een knuffel, een warme chocomelk op een koude winterdag, ... . Al die kleine dingen maken dat je gelukkig bent.
Eva
Wees tevreden met wat je hebt;
Je moet niet boos zijn als het even niet gaat
zoals je vooropgesteld had, morgen is er namelijk
een nieuwe dag / een nieuwe kans om
het goed te doen.
Diegene die sakkert om de kleinste onbenulligheden
Tijd kan je niet vangen en in een doosje opsluiten om het later opnieuw vrij te laten wanneer je weer eens 'tijd' hebt om het te gebruiken.
Mijn belangrijkste voornemen voor 2016 is dan ook om mijn tijd op een betere / efficiëntere manier te gebruiken.
Het begon allemaal met het e-book "Tijd om te schrijven" van Marelle Boersma dat ik in mijn mailbox vond. De auteur geeft via dit boek aan de lezer allerlei tips om beter om te gaan met de tijd.
De eerste opdracht die ik via dit boekje kreeg was om alle dingen die moeten gebeuren op een rijtje te zetten en er volgens het aantal uren dat ik er wil aan besteden naast te plaatsen. Als ik de opgestelde lijst achteraf bekijk kan ik een aantal belangrijke zaken uit mijn leven opsommen. Op de eerste plaats neemt mijn werk natuurlijk een belangrijke plaats in, maar daarnaast zijn er ook heel wat andere zaken die voor mij belangrijk zijn. Zo wil ik eindelijk het fotoboek opmaken van mijn reis naar Lanzarote van vorig jaar. Daarnaast wil ik ook meer gaan schrijven, tijd besteden aan familie en vrienden en genieten van een goed boek. Ten slotte moet ik natuurlijk ook nog tijd vrij maken voor het huishouden. Als je dit allemaal leest, dan lijkt het een zware opgave om dit voor mekaar te krijgen. Een goede dagindeling en beheersing van de tijd is dan ook heel belangrijk. Tijd is namelijk vergankelijk. De tijd die voorbij is krijg je immers nooit meer terug.
Het is dan ook gedaan om gewoon wat aan te modderen. Als ik van 2016 echt een nieuw begin wil maken, dan moet ik er onmiddellijk aan beginnen en mag ik niet teveel nadenken en treuzelen. Anders zal ik op het einde van het jaar namelijk alleen maar teleurgesteld zijn omdat ik niet gedaan heb wat ik echt wilde en mijn beschikbare tijd gewoon vergooid heb aan onbelangrijke zaken.
Om een goed overzicht te krijgen over mijn beschikbare tijd en waaraan ik die tijd allemaal besteed + van wat ik echt wil doen en hoe ik dit allemaal kan bereiken is een goede agenda natuurlijk essentieel. Naast deze agenda heb ik echter ook jullie nodig, om af en toe te vragen naar hoe het gaat met mijn goede voornemens van het begin van het jaar. Jullie zijn immers de extra steun die ik nodig heb bij het realiseren van mijn droom.
De eerste week van 2016 zit er weeral op. Voor je het weet komen de volgende eindejaarsfeesten er aan. De tijd vliegt. Dit doet me een ding beseffen: als je iets echt graag wil dan mag je niet wachten, maar moet je er voor gaan!
De afgelopen week heb ik gebruikt om alles te wikken en te wegen: terugkijken op 2015 en vooruitkijken naar wat 2016 allemaal te bieden heeft. Wat vind ik belangrijk? Wat zou ik nog graag realiseren? Wat wil ik anders gaan aanpakken dan de vorige jaren?
Wat ik hierbij vooral moet vaststellen is dat ik bang ben om me bloot te geven, om te tonen wie ik echt ben. Die angst komt voor een groot deel door schrik om gekwetst te worden. Het verlamt me echter ook voor een deel en verhindert me om bepaalde zaken die ik nog graag zou willen doen te realiseren. Daarom heb ik besloten dat ik niet teveel mag stilstaan bij dit gevoel en verder moet durven kijken. Anders zal ik achteraf alleen maar teleurgesteld zijn.
Dat is wat ik in 2016 dan ook echt ga doen. Genieten van elke dag en bezig zijn met datgene wat ik echt wil en niet alleen maar doen wat anderen van mij verwachten. Toen ik dertig werd ben ik beginnen nadenken en dromen over wat ik nog allemaal wil doen. 2016 wordt het jaar van de actie. Je kan immers niet blijven nadenken, soms moet je er ook voor durven gaan.
Als er iets is wat ook jij nog graag zou willen bereiken grijp dan die kans want voor je het weet zijn we weer een jaar verder.
Om op goede wijze afscheid te kunnen nemen van 2015 en 2016 op gepaste wijze te kunnen verwelkomen maakten we het thuis gezellig en nodigden we familie en vrienden uit om er een leuke periode van te maken.
Het hoogtepunt van die drukke weken zijn voor mij niet de feesten en cadeautjes die we aan elkaar uitdelen, maar wel de kaartjes met nieuwjaarswensen die in de bus vallen. Het feit dat iemand aan je gedacht heeft en de moeite heeft genomen om een kaartje naar je te sturen geeft me een warm gevoel van binnen. Het is naar mijn mening veel persoonlijker dan de talrijke gelukswensen die via sociale media verspreid worden.
Via de jongerenwerking COF maak ik deel uit van IJD. Ook zij stuurden mij een kaartje op. De woorden op dat kaartje vond ik zo mooi dat ik ze hier met jullie wil delen.
Ik wens jullie het komende jaar en alle jaren die nog volgen ...
- licht dat twijfel en donkerte doet vergeten
- woorden die niet breken, maar verbinden
- stilte die uit minzame aandacht geboren wordt
- liefde en goede wil die het begin is van vrede op aarde
- tussen het doodgewone nu en dan een godsgeschenk
Gelukkig nieuwjaar allemaal en dat in 2016 al jullie dromen mogen uitkomen.
Schrijven begint bij het alfabet. Zonder de letters van het alfabet sta je nergens. Het is de basis van alles.
Bij het schrijven van een verhaal begin je met het zoeken van de juiste letters. Met die letters ga je dan woorden vormen die worden geordend tot een goed opgebouwde zin om op die manier tot je eigenlijke verhaal te komen.
Tijdens de komende dagen wil ik jullie op een ludieke manier leren kennis maken met de verschillende letters van het alfabet. Hierbij beginnen we natuurlijk bij de letter ...
A
Alle aardige apen aten aardbeien.
Anne at aardbeien, André at appels.
De 'a' is de eerste letter van ons alfabet. Hiermee begint alles. Om een goed verhaal te kunnen schrijven heb je de letter 'a' nodig. Het zorgt voor inspiratie en zin om verder te gaan.
"Aha!" roept de man wanneer hij weer een fantastisch idee heeft en hij kruipt opnieuw in zijn pen.
"Ai," zegt hij wanneer hij vast zit en niet meer weet hoe hij verder moet gaan.
Geen A betekent ook geen B, C of Z. De komende 25 dagen zal ik jullie de rest van het alfabet leren kennen.
