Na even in schok te zijn geweest na wat de advocaat zojuist verteld had, herpakte de jonge vrouw zich en antwoordde op zelfverzekerde toon: “Jonas is gewoon een goede vriend, niets meer. We zijn hem tegengekomen toen we op wandel waren op de zeedijk en hij vroeg of we zin hadden om samen naar de discotheek te gaan.”

“En wat deed u toen met Sanne. U kon haar toch niet de hele nacht alleen laten.”

“Neen en dat is ook niet gebeurd. Een meisje dat we waren tegen gekomen op het strand vond het niet erg om een avond te komen babysitten.”

“En weet u toevallig ook nog de naam van dat meisje?”

“Daar kan ik niet onmiddellijk meer opkomen. Het is ook al zo lang geleden en we hebben haar daarna niet meer gezien.”

“Ik heb voorlopig genoeg gehoord, juffrouw. Wat mij betreft mag u terug naar uw plaats gaan.”

Toen Lynn op weg naar haar plaats voorbij Xander liep, keek ze hem met een triomferend gezicht aan. Hij keerde zijn gezicht van haar weg en boog zich naar zijn advocaat toe.

“Wat heeft dit hier allemaal te betekenen? Ik dacht dat je mijn raadsman was? Op deze manier speel je alleen maar in haar kaarten,” fluisterde hij hem toe.

“Rustig, Xander. Ik weet wat ik doe. Ik had echt niet verwacht dat ze door die berichten op Facebook ineens alles zou opbiechten. Ze heeft daarentegen wel gezegd wat ik wou horen. Ze kon ons op geen betere manier helpen.”