19-20 oktober

We zijn nu 2 maanden weg, nog een zalige 3 te gaan.

Nu we in het hart van Australië zijn, konden we het niet laten om eens een kleine workshop didgeridoo te gaan volgen, enkel om wat basistechnieken te leren. En dan hebben we er ook maar ineens eentje gekocht. Een eenvoudig beschilderd welklinkend instrument (aan het geluid te horen dat de verkoper er uithaalde dan toch).

De workshop was fun, maar het was toch niet eenvoudig om er enige juiste klank uit te krijgen. Bij Luc lukte het al een beetje op diegene die we gekocht hebben, Annemie kreeg er weinig uit net als ik, maar ik kreeg er toch wel een heel bijzonder geluid uit (volgens Annemie en Luc een vogel die gekeeld wordt, volgens mij een geluid dat de lesgever nu volop aan het oefenen is om zelf onder de knie te krijgen, zeker toch aan zijn verbaasde (volgens de andere verschrikte) gezicht te zien).

Jammer genoeg kunnen we onderweg niet oefenen want we hebben hem al laten versturen naar België wegens hem niet te willen beschadigen onderweg.

Na 2 dagen Alice Springs (inkopen doen, auto weer laten repareren (kortsluiting op de pinkers, gelukkig maar een kleinigheid), informeren,…) zijn we nu de Red Center ingetrokken met als hoofddoelen de (West)MacDonnel Ranges, Kings Canyon en Uluru, de beroemde rode rots.

21-22/10

De West Macdonnel Ranges hebben we nu net achter ons gelaten. In het begin loste het niet direct onze verwachtingen in, maar dat kan ook met het iets mindere weer te maken hebben. We hebben weer wat donder en bliksem op ons dak gehad en de dag daarna was het weer somber en betrokken. Eerlijk gezegd was dit voor mij toch even een kleine verademing aangezien mijn huid van mijn gezicht rare toeren aan het uithalen is. We weten niet wat het juist is, zonne- allergie, extreem uitgedroogde huid of een reactie op de zonnecreme of de vliegenzalf, maar het resultaat is een zeer ruwe, schraal velletje dat brandt en jeukt als het in contact komt met zonnestralen. Maar na een zonloze dag en veel hydrateren gaat het de goede kant weer op.

Maar goed, dit even terzijde.

Eenmaal iets verder de Ranges in en we kregen prachtige zichten, zeker toen de zon er op begon te schijnen. We werden ook getrakteerd op het nodige wildleven zoals een dingo, een zeldzame black footed rock wallaby en een troep wilde paarden.

23-24-25/10

Van de West Macdonnel Ranges naar Kings Canyon, een natuurfenomeen gelegen in het Watarka NP. Het werd ons zeer snel duidelijk dat dit één van de populairdere plekken van Australië is. Busladingen werden gedropt en de Aziaten hun camera’s draaiden op volle toeren. Maar het heeft zo zijn redenen. Niet ver gelegen (in Australische termen dan toch) van het grootste bekende natuurfenomeen Uluru (de grote rode rots alias Ayers Rock) en magnifiek mooi.

De lucht bijna wolkeloos en hemelsblauw, ideaal weer om aan een vroege wandeling te beginnen. De eerste wandeling was er één van 7 km, beginnende met een steile stevige klim naar de rand van de kloof, waarna je langs de rand bleef lopen door de mysterieuze ‘Lost City’, bijenkorfachtige rode rotsformaties. Dit in combinatie met de steile wanden van de canyon maakte deze wandeling eentje om nooit meer te vergeten.  Fien heeft zich wederom van haar beste kant laten zien en heeft heel deze wandeling zelf gewandeld. Ongelooflijk waar een 4-jarige toe in staat is. De schouders stonden klaar om haar af en toe een ritje te geven maar ze heeft er niet één keer naar gevraagd. Af en toe een stop voor een koekje en een drankje en daar gingen de kleine beentjes weer. Bij de stevige klim was ze amper bij te houden en ze vond het geweldig dat wij zwaar ademden en dat zij dit probleemloos deed. We hebben 5 uur gedaan om 7 km af te leggen maar dat lag meer aan de fotograaf van dienst (Luc) die niet weg te slagen was bij deze overweldigende natuur dan aan de stapkwaliteiten van onze dochter ;-).

De tweede wandeling van 2,6 km in de kloof heeft ze niet zelf moeten stappen, daar stonden de taxischouders voor haar klaar. Er zijn limieten wat je mag verwachten op één dag he.

Er stond ook een dagwandeling aangegeven van 22 km en dat prikkelde Luc zijn zin voor avontuur en heeft hij de dag nadien deze wandeling alleen aangevat (op dezelfde tijd dan de 7km de dag voordien!). De dames profiteerden er van om onze dag rustig te beginnen en een frisse duik in het zwembad te nemen. Terwijl Luc op zijn wandeling 4 kangoeroe’s van kort bij heeft mogen zien, hadden wij het geluk dat we 2 dingo’s op de camping mochten zien. Iedereen blij dus.

En dan richting Uluru, de o zo bekende rots. Het is maar een rots in het midden van het niets, maar het eerste aanschouwen in de verte gaf toch al een beetje van zijn magie prijs.

Na een korte nacht (onderbroken door huilende dingo’s naast onze tent, schitterend!) reden we om 5u ’s ochtends richting rots om de zonsopgang te kunnen bewonderen. Omgeven door nog een paar honderd toeristen was het toch een schouwspel dat indruk maakte. Wat nog meer indruk op mij maakte was de wandeling rond de rots. Ik had er eerlijk gezegd niet zoveel verwachtingen van aangezien ik geloofde dat je deze rots van  ver moest bewonderen. Maar hoe kan een mens zich toch vergissen. Het was gewoonweg ongelooflijk indrukwekkend !!!! En als we dan toch in de termen van indrukwekkend spreken: Fien heeft deze wandeling van 11 km (!!) helemaal zelf gewandeld! Wederom zonder gezeur, onder de warme brandende zon, enkel met verhalen over prinses nieF en haar papa cuL en mama ekenniT  (en nog veel verschillende andere bekende persoontjes, dus voel je al maar aangesproken)werd ze zo vooruitgestuwd dat ze geen enkele aanmoediging nodig had.

De namiddag hebben we doorgebracht in het Aboriginal Culture Center en Fien was ontzettend gefascineerd door de verhalen en de dansen (op film) van dit volk en was niet weg te slagen van het scherm (hoewel redelijk amateuristisch en saai in beeld gebracht). Haar conclusie was wel dat ze toch liever balletdanseres wilde worden dan een ‘abornigal’.

We hebben een poging gedaan om de zonsondergang te zien waardoor de rots volledig rood kleurt, maar jammer genoeg was het te bewolkt geworden op de plek waar de zon onderging. We hadden het er ons wel zeer gezellig gemaakt en lekker eten gemaakt met zicht op Uluru. We waren content.

26/10

Vandaag de andere kant  van het park gaan verkennen: Kata-Tjuta,  een mindere bekende rotsformatie dan Uluru maar daarom niet minder knap.

Hoewel Uluru in mijn ogen toch dat net iets mystieker en indrukwekkender is.

We zijn om 4u10 (hoe zot kan ne mens zijn!) opgestaan om de zonsopgang te kunnen zien aan Kata-Tjulta. Het was zeer mooi, de rotsen kleurde roodachtig op en de gekleurde wolken achter de in de verte gelegen Uluru maakte het geheel af.

We hebben ons dan gewaagd aan de ‘Valley of the Winds’ wandeling, een tochtje van 7,6 km. Deze wandeling staat bekend als moeilijk en uitdagend maar bleek behoorlijk goed mee te vallen. En ik wil niet in herhaling vallen maar Fien heeft deze wandeling weer zonder enig probleem helemaal zelf afgelegd.

Het weer is een stuk minder, met zelfs hier en daar wat regendruppels. We hadden niet veel verwachting van de zonsondergang maar al bij al werden we uiteindelijk toch getrakteerd op een mooi zicht.

Nog één dagje vroeg opstaan in de hoop van een een mooie zonsopgang om dan overmorgen onze weg te vervolgen met nog enkele tussenstops richting Alice Springs.

Foto’s volgen nog. 

27-10-2011 om 04:09 geschreven door Filuti  

19-10-2011 om 05:34 geschreven door Filuti  

19-10-2011 om 05:34 geschreven door Filuti  

13-14/10

Eindelijk weer op weg. Het doet deugd.

De euforie werd bijna even gedempt door de dame van het benzinestation die ons wist te melden dat de ‘Bungle Bungles’ (of de officiële naam Purnululu NP) vermoedelijk dicht zouden zijn wegens een ‘bushfire’ (bosbrand). Dit zou dan de derde keer zijn in 2 weken tijd (we hadden al eens gebeld op de Gibb River Road omdat er geruchten gingen dat de Bungles vroegtijdig dicht zouden gaan dit seizoen, maar het bleek een tijdelijk sluiting te zijn wegens een bosbrand. Toen we achteraf terug belden was hij weer open om dan weer voor 3 dagen te sluiten toen we in Kununurra aan kwamen), maar op de visitor center wisten ze ons te vertellen dat er niks van aan was en zo konden we met een gerust hart de afstand van 300 km overbruggen. Het was dan wel met een gerust hart maar met serieuze zweetkoppen, want onze airco bleek niet te werken en dat met de raampjes dicht (bij 110km/uur is dat niet te doen om met de ramen open te rijden). Niet echt een aangename rit, maar het doel heiligt de middelen he.

De laatste 60 km was over een 4x4 weg en er zaten een paar serieuze stukken tussen (oa een grote creek crossing)  en eindelijk konden de raampjes weer open.

De zichten werden mooier en mooier, maar het werd al snel duidelijk dat er recent nog een brand gepasseerd was en ook nu hing er een waas van rook over de bergen. Ze wisten ons te vertellen dat er een brand gaande was 25 km van het nationale park en dat de wind nu verkeerd stond waardoor de zichten wat vertroebeld werden. Maar niks om ons zorgen over te maken wisten ze ons te vertellen.

De nacht bracht hier eindelijk wat verkoeling en dat was toch wel eens een opluchting na al die zweterige nachtjes.

We zijn aan onze eerste dag hier zeer vroeg begonnen (om 5u30 zaten we in de auto op weg naar de eerste wandeling) aangezien de hitte hier zeer extreem kan worden overdag en we toch zoveel mogelijk van deze natuurpracht wilden zien. De Bungle Bungles staan vooral bekend voor hun ‘bijenkorf’ rotsformaties, maar ook een aantal magnifieke kloven maken deel uit van dit park.

Onze eerste wandeling was er één van 5km naar de ‘Mini Palm Gorge’. Een zeer indrukwekkende wandeling in een prachtige kloof met af en toe het nodige klim – en klauterwerk. Het einde van de wandeling gaf zicht in een machtige kloof met een prachtige echo (wat Fien natuurlijk geweldig vond). Het was een rustige, schaduwrijke en koele plek en we waren van zin om er een tijdje te blijven. Maar onze plannen werden in de war gestuurd door een zwetende ranger, die ons de boodschap kwam brengen dat het noordelijke gedeelte van het park gesloten werd (het gedeelte waar wij op dat ogenblik waren) wegens een te kort naderende bosbrand.Met andere woorden, we werden geëvacueerd. Het klinkt spectaculairder dan het was want we kregen nog rustig de tijd om de kloof uit te wandelen op het tempo van Fien. Maar het wilde wel zeggen dat we de andere geplande wandeling en de lookouts moesten laten voor wat het was. En het ziet er naar uit dat dit nog voor enkele dagen zo zou blijven.

Bij deze wil ik ook nog het niet onbelangrijke feit melden dat Fien elke stap van deze       5 km zelf heeft gezet, zelfs het laatste stuk dat we al in een redelijke brandende zon hebben moeten afleggen. Zelf de ranger complimenteerde haar en was verbaasd over het kunnen van deze kleine 4-jarige. You go girl !!!!

We hebben dan ook besloten om eens een keertje zéér decadent te doen en hebben ons een helikoptervlucht geboekt over de Bungle Bungles. We hadden uit verschillende bronnen vernomen dat dit echt gewoon een must was en de beslissing  werd al een hele tijd geleden genomen om dit te doen. Door de onkosten van de auto kwam dit bijna in gedrang (voor mij persoonlijk), maar je komt hier maar één keer he!!!!! Dan maar besparen op andere zaken.

Fien mocht uiteindelijk gratis mee, ze werd als 2-jarige bezien (nee, nee, we doen er regelmatig nog wel eens een jaartje af wegens haar kleine gestalte, maar halveren is wat overdreven he). De piloten knepen gewoon een oogje dicht waardoor ze mee op mijn schoot vooraan in de helikopter mocht.

Het was een helikopter zonder deuren (toen we Fien dit vertelde was haar reactie: ‘Hoe geraken we er dan in?’) en voor diegene die zich dat ook afvragen, de deuren waren er gewoon uitgehaald. Voor sommige onder ons was dat wel een zeer spannend feit (lees Luc) maar de anderen genoten er angsteloos van.

Het was magnifiek, prachtig en machtig. Een wauw gevoel van hier tot ginder. We hebben er van de eerste tot de laatste minuut van genoten (behalve Fien, die is de laatste 10 minuten in slaap gevallen J, maar haar toekomstdroom is momenteel helikopterpiloot worden) en hoewel een serieuze hap uit ons budget zijn centjes waard.

De vroege namiddag hebben we verscholen in de schaduw doorgebracht om dan de dag af te sluiten met nog een schitterende wandeling naar de Cathedral Gorge (aan de zuidelijke kant, de kant die wel open blijft) van 3km. En… ook deze heeft Fien helemaal zelf gewandeld, of moet ik zeggen gelopen, want de gemakkelijke stukken werden door haar in looppas gedaan waardoor zowel moeder als dochter met een even rood hoofd aan het eindpunt kwamen.

Kortom een schitterende, megawarme dag. Morgen nog zo eentje !

15-16/10

Het noordelijke gedeelte bleef ook deze dagen gesloten, waardoor we beperkt werden in de mogelijke wandelingen. De lucht was bewolkt wat voor aangenamere temperaturen zorgde dus dat werd wel door mij met plezier onthaald.

We hebben ongeveer een 4-tal km (ook onze kleine hiker !) gewandeld tussen de machtige ‘bijenkorf’ rotsformaties. Echt zo bizar en zéér indrukwekkend om te zien.

Een heel wat minder aangenaam kantje van deze dag waren de vliegen.

We werden om 5u deze ochtend al zeer warm onthaald door deze kleine zwarte gevleugelde wezentjes. Misschien wel zeer vriendelijk bedoeld, maar hun groet werd niet echt in dank aangenomen. Deze en hun vriendjes zijn bij ons gebleven tot 18u ‘avonds en ik kan u verzekeren, als ze met een 50-tal u gezellig heel de dag gezelschap houden, ge zijt ze grondig beu.

Doordat ze zo sociaal en sterk aanwezig zijn, heb ik wel eens de kans gekregen om ze van nabij te bestuderen en ik heb de volgende conclusie getrokken.

Je hebt verschillende soorten vliegen of beter gezegd verschillende karakters:

-De gezelschapsvlieg: Die reist gewoon gezellig met je mee, op je rug, op je arm, op je rugzak,… Ze zijn meestal niet alleen maar minstens met z’n 20-tal (zie foto)

-De aandachtsvlieg: Deze blijft heel de tijd rond je hoofd vliegen en geeft niet op.

-De avontuurlijke vlieg: Een echte ontdekingsreiziger, vooral zeer geinteresseerd in gaatjes en openingen van het menselijke lichaam (ik kan u verzekeren in àlle gaatjes, een toiletbezoek wordt nu in alle haasten afgelegd)

-De volhouder: de vlieg die je van bijvoorbeeld je arm verjaagt gaat een seconde later weer op exact dezelfde plek zitten of enkele cm verder. Dit spelletje kan eindeloos doorgaan en eindigt zelden met het overlijden van de vlieg

-De verlegen vlieg: laat zich amper zien, jammer genoeg zeer zeldzaam

Als al deze karaktertjes zich heel de dag van hun ‘beste’ kant laten zien dan kun je je mischien wel voorstellen dat de lol er snel af is.

Maar goed, de plaag van Australië worden ze genoemd, we zullen er mee moeten leren leven.

Vandaag hebben we al een stukje van de Tanami Road afgelegd, een 4x4 weg  van een 1000-tal km, die Halls Creek met Alice Springs verbindt.

We zitten nu op een afgelegen camping in Wolfs Creek NP (de 2^de grootste meteorietkrater ter wereld) en hebben mogen genieten van een spectaculair bliksemschouwspel. Deze had als resultaat dat wij op den duur omgeven werden door 5 bushfires waarvan één iets te veel  dichtbij was naar mijn zin. We konden de vlammen duidelijk zien, maar al goed stond de wind naar de goede kant en werden we er niet door lastig gevallen. Prachtig om te zien en je voelt je als mens zéér nietig bij dit natuurgeweld. We stonden op een grote open zandplek, dus behoorlijk veilig en we hebben het goed in de gaten gehouden (tot de vlammen serieus geminderd waren) zodat we  met een gerust gevoel de tent in konden kruipen.

17-18/10

Twee dagen door een eindeloos landschap. Kilometers vreten met maar heel weinig variatie in de natuur die je passeert, dus een goed muziekje op en bollen maar. De weg was behoorlijk goed, af en toe iets te stevige wasbordjes  om het comfortabel te noemen, maar al bij al ging het redelijk goed vooruit.

We hebben nog een prachtig schouwspel gezien van opvliegende kraanvogels en we hebben nog een bushfire vlak aan de kant van de weg gezien. Toch nog een beetje spektakel op een lange rit.

Maar het grrotste spektakel waren de aboriginals die in het donker aan de kant van de weg stonden (in panne met hun auto) en dan maar de bush langs beide kanten van de weg in brand hadden gestoken om aandacht te trekken. We hebben hen een bidon water gegeven wat spontaan een vreugdedans bij hen ontlokte. Een mooi schouwspel van dansende silhouetten voor een groot brandend vuur.

De avonden zijn terug koel en de nachten zijn terug behoorlijk fris. Vestjes en slaapzakken worden terug bovengehaald.

We zitten nu in Alice Springs in het center van Australië. Een aangename 32°C doet ons opgelucht ademen. Morgen nog een dag van inkopen en organiseren en eventueel een kleine cursus didgeridoo.

19-10-2011 om 05:32 geschreven door Filuti