Ik ga naar zee en ik neem mee... zo weinig mogelijk. Geen loopschoenen ook. Een paar maand geleden waren we nog aan zee en had ik die wel mee. We logeerden op hotel. Terwijl ik kon genieten en uitslapen stond ik op een onmenselijk uur op om te gaan lopen. Het ging toen ook al allemaal zo vlot niet meer maar ik had toch aan zee gelopen.
Natuurlijk wil ik nog eens aan zee joggen, maar we zijn er maar een weekend en ik ga doen wat er zich aanbiedt zonder dat mijn loopschoenen ergens op mij staan te roepen. Ik ga eten waar ik zin in heb en ook Sem zal dat doen. Eet Sem eens een paar dagen geen fruit dan zal Sem daar niet beter of slechter van worden, er is gezonde zeelucht in overvloed.
Gisteren was een dag van Pizza eten in de zetel, 'Sex and the city' kijken en cola drinken. Ik heb mij geen seconde schuldig gevoeld. Vandaag heb ik weer zin om gezond te koken. Zolang het eerste niet meer voorvalt dan het tweede is er geen probleem.
Zalig simpel kan het leven zijn. Voor sommige mensen zit het in de genen, ik moet er serieus mee bezig zijn maar ik begin het onder de knie te krijgen... :)
Terwijl ik vorig jaar nog met gemak 10 km. liep lukt het nu nog amper om er 5 te lopen. Ik trap op mijn adem, de voldoening is weg en de rest van de dag voel ik mij uitgeput. Er werd mij al aangeraden voorlopig te stoppen met lopen en te gaan wandelen. Wandelen en zwemmen zouden heel goed zijn bij een burn-out. Ik zwem dan ook regelmatig. Maar die 5 km. loslaten is moeilijk. Roel loopt en Sem loopt ook graag. Ik heb een toertje uitgestippeld van 1 km. dat ik samen met Sem loop. Hij kan nog niet doseren en loopt veel te hard om dan even te stappen en vervolgens terug veel te hard te beginnen lopen. Ook als hij gaat fietsen loop ik naast hem, ook hier wordt er regelmatig gestopt. Gisteren vertrokken we met ons drieën. Bij Sem's eerste stop zei Roel dat ik mocht verder lopen. Dus ik liep, heel traag zodat ze me weer konden inhalen. Zo liep ik 5km. met Sem op de fiets en Roel in de buurt. Het was de eerste keer sinds maanden dat ik genoot van het lopen....
Ik vraag mij de laatste tijd dikwijls af wat ik mijzelf toch allemaal aandeed. Moeten lopen, moeten gaan werken met de fiets, moeten 100 baantjes trekken en het meest absurde van al, moeten yoga doen als ik eens een vrije avond had. Het heeft mij allemaal niets opgeleverd. Ik werd er niet beter van omdat ik het allemaal tegen mijn zin deed. Nu ik nog amper iets doe weeg ik trouwens 2 kilo minder. Honger krijg je van al dat sporten. Ik ga een wandelingske doen, ik heb er zin in en het moet niet...
Wat een verschrikkelijke dag. Overal is er terreur, en in zo'n wereld moet je positief blijven. Het relativeert wel je eigen problemen maar langs de andere kant voel je ook hoe zwak je nog bent. Ik hoorde het nieuws pas deze morgen en de rest van de dag liet het mij niet meer los. Krop in de keel en tranen verbijten. En dan, een foto met een lichaampje bedekt met een deken en een pop ernaast.
Gedachten hebben een enorm effect op ons. Wanneer ik denk aan het werk, de achterklap die er nu waarschijnlijk is, kan ik helemaal doldraaien. Ik verbeeld mij gesprekken en het lijkt allemaal levensecht. Ik hoor het bijna gonzen, alsof iedereen het over mij heeft. Je zou het ook kunnen omdraaien en gesprekken over jezelf verzinnen die helemaal niet negatief zijn, waar mensen het over je positieve kanten hebben, ze je misschien missen. Wanneer je zo denkt voel je je onmiddellijk rustiger worden. Wat maakt het eigenlijk uit? Over iedereen wordt goed en slecht gepraat, hoor alleen het goede en je leven ziet er veel mooier uit. Mijn huisdokter ging nog een stapje verder, 'Ze zijn je gewoon vergeten, Marleen. Ze praten niet over jou. Zo gaat dat met mensen die langdurig ziek zijn. Collega's zijn geen vrienden.' Ik hou van mensen die direct zijn. Ik vond het ook helemaal niet erg wat hij zei. Ik hoop dat ze mij vergeten zijn. Er zijn inderdaad veel erger dingen dan een collega met een burn-out.
Het was een druk weekend. Zaterdag Vijverfestival, zondag naar de Nekker met het gezin. Ik wist dat het veel was maar het is vakantie en ik wil Sem een leuke tijd bezorgen, uiteindelijk gaan we al niet echt 'op' vakantie dit jaar. Aan de Nekker ben ik op het strand in slaap gevallen. Het was zaterdag niet eens echt laat. Ik voel mij oud en kan niet wachten tot het beter gaat. Ik had gisteren een hele dag nodig om te recupereren van het weekend, alsof ik zwaar uit geweest was. Ik had dan nog niet eens alcohol gedronken. Ik moet ook opletten dat ik mij hier niet in opjaag en schuldigen zoek. Mijn zenuwen staan nog steeds gespannen. Ik haat dat gevoel. Het put je helemaal uit terwijl je niets doet.
Wat gebeurt er eigenlijk puur hormonaal bij een burn-out? Iedereen heeft wel eens stress waarbij adrenaline geproduceerd wordt. Eigenlijk is dit goed, het geeft je de kracht om aan te vallen of te vluchten. De bijnieren produceren als tegenreactie cortisol waardoor de rust kan terug keren. De stress die wij nu kennen is niet meer de stress die de mens lang geleden ondervond bvb. tijdens de jacht. De pieken waren veel hoger maar 's avonds vertelden de mannen hun verhaal tijdens de maaltijd, ze lachten, ze maakten een rotstekening en het avontuur werd geklasseerd. Wanneer je langdurig stress ondervindt (6 maand of meer) wordt er constant adrenaline geproduceerd. De bijnieren zetten een tandje bij om cortisol te produceren. Je komt van je werk, de adrenaline zakt een beetje maar je bent moe en prikkelbaar, je denkt aan de volgende werkdag, de adrenaline stijgt terug, je kan je niet meer ontspannen, de bijnieren gaan terug in overdrive. Wanneer je dan gaat sporten produceer je nog meer adrenaline wat op dat moment geen aanrader is. Ik herinner mij dat ik ging lopen om tot rust te komen en dat ik de rest van de dag ko op de zetel lag. Ik had net 10 km. gelopen maar van voldoening was geen sprake meer. Ik begreep er niets van maar ik had zeker niet het gevoel dat ik nog gezond bezig was.
Op de koop toe worden de verbindingen in de hersenen aangetast door de overproductie aan cortisol. Je kan niet meer helder denken, je concentratievermogen wordt aangetast, relativeren lukt niet meer, je staat enkel nog klaar om aan te vallen of te vluchten. De voorste hersenkwab laat het afweten en het reptielenbrein neemt over. Het is redelijk chockerend om te horen maar er is ook opluchting omdat je weet wat er scheelt, waarom je geen gesprekken kan volgen, geen boek kan lezen of een film zien en waarom een simpele betaling doen opperste concentratie vraagt. Het goede nieuws is dat je dit kan herstellen. Herstellen van een burn-out duurt minstens 6 maand, op voorwaarde dat je goed voor jezelf zorgt.
Maar wat is dat 'Voor jezelf zorgen'? Je hebt het maanden, soms jaren niet gedaan. Je moet het opnieuw leren, want het lijkt makkelijker dan het is. Voor mij is een zoektocht begonnen naar dingen die ik echt graag doe. Wandelen doe ik graag, rustig zwemmen, schrijven, koken, lezen en vooral alles doseren, niets moet. Met vrienden afspreken doet enorm veel deugd maar ik heb ook veel tijd alleen nodig. Soms ga ik gewoon heel vroeg naar bed om te lezen en sudoku's te maken. Het is belangrijk dat je je hersenen terug traint. Ook wanneer je krachttraining doet zouden de stoffen die je spieren herstellen, goed zijn voor de verbindingen in je hersenen. Vooral ook niet overdrijven hier maar ik kan wel wat buikspieroefeningen gebruiken... ;)
