Nachtopvang 20/02/2018 - Siska(vriendin van Annelore) en haar dochter
Gisteren was het zo ver! We kwamen toe en werden warm ontvangen door Matthias, de verantwoordelijke. Nadat we wat uitleg kregen, dekten we de tafel en zetten we een lekkere paprika-wortel soep klaar. Rond 20u kwamen de eerste gasten rustig binnen. Een lieve glimlach, een vriendelijke handdruk of een praatje, iedereen verwelkomde ons op zijn eigen manier. Na deze lekkere maaltijd gingen sommigen al richting hun kamer om lekker onder te wol de kruipen maar anderen waren nog lang niet moe en niet veel later zat ik samen met mijn mama, M. en 3 gasten gezellig UNO te spelen. Het werd nog een plezierige avond en moe maar zeker voldaan kropen we in ons bedje. De volgende ochtend werden we om 6u45 gewekt door de wekker zodat we om 7u konden beginnen met het zetten van verse koffie en het klaarmaken van het ontbijt. Eens we beneden kwamen, werden we verrast door een volledig gedekte tafel! Een gast had de handen uit de mouwen gestoken en was ons dus al voor geweest. Het was een komen en gaan van gasten die een lekker ontbijtje verorberden en iedereen kon met een glimlach de dag in! We zijn heel blij dat we een avond en een ochtend mochten meedraaien bij CAW. Het was een ervaring die ons nog lang zal bij blijven!
Nachtopvang 18/01/2018 - Marjan en Sarah, vriendinnen van Annelore Verhelst
Hij grijpt mijn hand en kijkt me aan. Met zijn duim krast hij over de binnenkant van mijn pols. "Als ik jou snij en jij snijdt mij, weet je dan welke kleur het bloed uit onze aders heeft?"
"Twee keer rood", zeg ik.
"Inderdaad" knikt hij en hij glimlacht.
Dit is M. Ik schat hem een jaar of 65. Maar het kan eigenlijk alles tussen de 50 en de 80 zijn. Zijn wangen zijn ingevallen, zijn voorkomen vermoeid, de alcohol doet hem wankelen op zijn benen. Ik ontmoet hem in de nachtopvang voor daklozen. Dat is hij ook. Dakloos. Gisterenavond hebben we samen UNO gespeeld. Deze ochtend zit hij met niet meer dan een tas koffie - hij ontbijt nooit - in de zetel. Ik ben bij hem gaan zitten om wat te praten. Misschien wel in een poging de eenzaamheid uit zijn ogen te verjagen.
En we praten. Over Marakesh waar hij vandaan komt. Over het leven op straat en hoe vermoeiend dat is. Over de mensen die voor de nachtopvang werken. Hij noemt ze helden. Over hoe moeilijk het is meer onthecht te leven, zeker als je kinderen hebt omdat je hen steeds materiële veiligheid wil bieden. Hij vertelt me hoezeer het hem opvalt dat niemand hier in België ooit naar de hemel kijkt. Dat dat, de sterren, de wolken, de maan nochtans zijn grootste rijkdom is.
Hij vraagt waar ik werk. Ik leg hem uit dat dat in een museum over de Holocaust is. Ik zet me alvast een beetje schrap. De reacties zijn niet altijd even positief: "maar dat is al zo lang geleden" of "maar die Joden krijgen steeds alle aandacht".
Maar zijn ogen lichten op. "Ik heb een heel grote interesse in de Tweede Wereldoorlog". Ik kijk hem afwachtend aan. "De moord op al die onschuldige mannen, vrouwen en kinderen, is het vreselijkste wat onze wereld zichzelf heeft aangedaan. We moeten proberen te begrijpen hoe die mensen - want dat waren de daders: gewone mensen - zo diep zijn kunnen afglijden dat ze anderen zo'n enorm leed toebrachten. Door angst, door druk van de groep, door zoveel factoren meer. En hoewel die Holocaust een van de meest extreme gruwelen was, is het niet voorbij. De genocide in Rwanda, de Rohingya uit Myanmar..."
"Weet je, bij ons in Marakesh woonden heel wat Joden. Dat ging goed. Het waren handelaars, geen arbeiders. Het waren gestudeerde mensen. We hebben altijd in de beste verstandhouding geleefd. Waarom zouden we iemand moeten haten omwille van een geloofsovertuiging? Hun bloed is even rood als het onze."
Ik laat me meevoeren in zijn reflecties, die exact de reflecties zijn waarover wij in ons museum lezingen en workshops geven. We vallen elkaar bij en vullen elkaar aan.
Terwijl we praten, zitten we niet meer op de zeteltjes in de nachtopvang. We zitten in een klein, sober huis in Marakesh en drinken thee. Het is zijn huis, of toch zijn huis zoals ik het mij voorstel. Ik zie in hem de wijze en gerespecteerde pater familias die zijn omgeving met bedachtzaamheid en kracht tegemoet treedt. Weg zijn mijn gevoelens van medelijden en compassie. Ik kan niets anders voelen dan ontzag voor deze welbespraakte, wijze man.
Toen ik thuiskwam, heb ik mijn kinderen in mijn sjaal gewikkeld en naar buiten gedragen. "Zie je de sterren?" heb ik gevraagd. "Een oude man vertelde me dat ze onze grootste rijkdom zijn". Met hun hoofd in hun nek hebben ze naar het firmament gekeken. "Wat een mooi geschenk", zei de jongste. En dat vond ik ook.
Nachtopvang 31/12/2017 - Christiane Lanneau en Annite Vangeluwe
Na ons laatste verblijf op 20 nov 2017 en ons intervew met Kerk en Leven, stelde ik mij de vraag of er zich al kandidaat- vrijwilligers zouden voorgesteld hebben voor oudejaarsavond. Aangezien ik toch die avond alleen thuis was, zag ik het helemaal zitten om mij dan als vrijwilliger aan te bieden, ik vertelde dit aan Annita en ook zij beweerde op oudejaarsavond alleen thuis te zijn, dus was Annita al gauw akkoord om samen met mij ons kandidaat te stellen voor de laatste dag van het jaar 2017.
Inderdaad zij hadden nog niemand dus was dit gauw afgesproken. Wel hadden wij graag toch ietske speciaals gedaan voor die mensen op die avond. Dus besloten wij dan kaasjes, en chips te voorzien en besloot ik dan ook mijn specialiteit te maken zoals de vrouwen van Markant al kennen, (chavrou met zongedroogde tomaten etc...) Na samenspraak met de vaste medewerkster, mochten wij ook eens cola, fruitsap of limonade meebrengen ipv water.
Aangekomen op 31/12/2017 zagen wij geen mensen staan wachten, wat wij inderdaad wel raar vonden, maar al gauw bleek dat Veerle (vaste medewerkster) reeds de deur had opengedaan zodat de mensen reeds binnen konden schuilen in de inkomhal, gezien het gure weer. De opkomst was gering, enkel zon 11 tal personen kwamen zich melden 10 mannen en 1 zwangere vrouw.
Na notering van de namen mochten de mensen al gauw naar t salon, waar wij ondertussen al de hapjes hadden klaargezet , terwijl de spinaziesoep aan t warmen was, en de tafels ondertussen ook al gedekt waren.
Ze genoten onmiddellijk met volle teugen van de hapjes en mijn specialiteitje had heel veel succes, met de hoorntjes, de chipkes en ook van de opvang zelf was er één en ander voorzien, ja zelfs cola, en limonade niettegenstaande wij dit zelf ook al hadden meegebracht. Mocht wel eens voor zon dag, dit dronken zij dan als aperitief in afwachting dat de soep opgewarmd was.
Er was daar één jongen die zat in de canapé te rillen van de koude, helemaal in mekaar gekrompen, sprakeloos, geen interesse in hapjes noch drank, maar Veerle merkte al gauw op dat hij ergens pijn had. Veerle (een echt zorgzame moeder voor de daklozen met het hart op de juiste plaats) stelde hem voor om eens al zijn kleren te wassen, wat hij na zijn eten spontaan heeft laten doen.
Tegen ongeveer 21.30 u zaten bijna alle mensen in hun bed. Zij waren allemaal doodmoe van rond te dolen heel de dag in de regen, want zo zeiden ze dat de K in Kortrijk gesloten was, alsook Poverello en andere instanties, waar ze anders overdrag kunnen verblijven.
Veerle verliet ons dan ook al gauw, zij moest nog oudejaarsavond gaan vieren met vrienden.
Enkel één man van Turkse origine , bleef ons gezelschap houden. Wij plaatsten rest van de chips op tafel en terwijl Annita op haar tablet spelletjes speelde, heb ik met hem meerdere spelletjes UNO gespeeld soms wel beetje vals, maar dit maakte het er wel nog gezelliger op. Zo was het voor ons toch nog een leuke avond .
Om 22.45 u kwam plots de zwangere vrouw terug naar beneden, die kwam vragen of ik haar binnen kon laten op haar kamer. Zij was gaan douchen, en kon in haar kamer niet meer. (ik was al bang dat ze misschien moest gaan bevallen, hihi, maar Veerle had gezegd bij eventuele ziekteverschijnselen van de inwoners, dat wij best dan de 112 verwittigden, want een bevalling zagen wij toch niet zitten hoor. Maar ja was pas uitgerekend voor februari, maar men weet maar nooit é.
Om 23 u ging ook mijn UNO compagnon, naar bed en sloten Annita en ik alles mooi af, nadat we alles al klaargezet hadden voor s morgens. Maar wij vonden dat wij de overgang van Oud naar Nieuw toch niet zo aan ons konden laten voorbijgaan. Annita had er zich op voorzien, dus hebben we er toch maar één op gedronken met enkele hapjes op onze kamer met zicht op Vuurwerk aan het Station te Kortrijk . Na een gezellige babbel en dan nog wat berichtjes van onze familie werd het dan toch wel stilaan tijd om te gaan slapen. Wie had gedacht dat wij zo de overgang zouden doorbrengen. Maar wij waren er allebei erg blij om.
Om 6.30 u liep mijn wekker af, tegen 6.45 u opende ik mijn kamerdeur en ook Annita was al wakker. Beneden was Glenn (ipv Veerle die vrij had die dag) al aangekomen en was reeds eitjes aan het bakken met spek, een uitzondering voor deze eerste dag van het jaar, zodat de gasten aangesterkt de eerste dag van het jaar zouden kunnen doorbrengen
Eén na één kwamen ze naar beneden, sommigen wensten ons gelukkig Nieuwjaar, anderen gingen in alle stilte plaats gaan nemen aan tafel. Sommigen aten eitjes weliswaar met of zonder spek naar gelang hun geloof.
De man waarvan Veerle kleren gewassen had leek er toch beetje beter uit te zien, nu hij helemaal vers gewassen kleren aanhad. Eten zat er wel niet veel in voor hem, at enkel schelletjes kaas , geen brood, noch koffie, had blijkbaar nog altijd klachten.
Nadat er nog eens door enkelen in de bakken werd gesnuisterd op zoek naar wanten en mutsen, vertrok iedereen, het zwangere vrouwtje was de laatste, die gepakt en gezakt weer op straat vertrok. Toch zielig hoe die mensen hun eerste dag van het jaar moeten doorbrengen doch voor hen lijkt 31 dec of 1 januari een dag zoals elke andere dag.
Wij zijn toch ergens tevreden naar huis gekeerd, met de gedachte dat wij het die mensen toch beetje aangenaam hebben kunnen maken, maar ergens ook met pijn in het hart dat zij zo terug om 8.30 u allemaal de straat weer worden opgestuurd. Gelukkig geen regen en geen vrieskou die dag.
Enkele dagen later kwam ik toevallig in Kortrijk mijn UNO compagnon tegen (zag er niet zo fris uit, ongeschoren en op de dool) hij herkende me direct en kwam onmiddellijk goededag zeggen . Hij nodigde mij zelfs uit om samen iets te drinken, doch ik kon niet, hij vroeg of ik s avonds dan misschien terug zou zijn in de nachtopvang, vond het spijtig van niet. Zo zag ik ook eens hoe de mensen overdag hun dag doorbrengen in afwachting tot de deuren van opvang om 19.30 u weer open gaan.
Christiane en Annita. nachtopvang 31/12/2017
warme oproep : indien mensen wanten, mutsen, sjaals, trainings, sportschoenen, truien , kortom alle warme kledij, op overschot hebben, laat het gerust weten, ik breng die dan graag naar de nachtopvang. Laat gerust weten christiane.lanneau@skynet.be
Vanavond maak ik
(Marianne) kennis met co-inslaper Sandra (last minute vervanger van Riet) en ook
met Margot, de vaste medewerker van dienst.
De eerste gasten
verwelkomen mij met een nieuwsgierige blik aan de buitendeur. Binnen is de
keuken the place to be. We warmen spinaziesoep op, nog nooit zelf gemaakt,
maar lekker zoals later zou blijken. De tafel wordt deze keer gedekt met resten
lekkers van de feestdagen. Naast het gebruikelijke broodbeleg zetten we gebak
en koekjes op tafel en is er ook frisdrank.
Terwijl de gasten
binnensijpelen komt een man van het CVO Miras een zak brengen met koekjes.
Hij belooft op vrijdag terug te komen met resterende goederen van de cursus
koken. Dit wordt in dank aanvaard. Iemand vraagt of we een extra pullover
hebben. Blote voeten in de schoenen we geven hem ook een paar warme kousen.
Hij is blij als een kind
Tijd om iedereen te
registreren en het obligate reglement te aanhoren. Iedereen weet waar het op
staat. Onder de 16 gasten zie ik een bekende, een meerderheid anderstaligen en
1 jongedame, die we verder niet meer zien.
Vanavond oefenen we Frans,
Engels en Duits J. Het
salonnetje heeft aantrek en maakt voor enkelen de overgang van buiten naar
binnen.
M 1, die uit Sousse
Tunesiê komt, haalt ver opgeborgen herinneringen terug aan een fantastisch bouwkamp
van ongeveer 45 jaar geleden. Hij vertelt waarom hij in België is en wat zijn
plannen zijn naar Antwerpen gaan, bij zijn ouders en broers en er een
opleiding voor kapper volgen omdat dit hier meer loont dan de schamele 150
die hij in zijn thuisland per week kon verdienen. Hij droomt er ook van om
autos te importeren in Tunesië of is dat oogverblindend omdat het gemakkelijk
geld verdienen lijkt ?
M 2 vraagt of ik nog
studeer aanvankelijk antwoord ik neen, maar na zijn opmerking dat je een leven
lang leert vertel ik hem over mijn cursus houtsnijden en houtbewerking. Hij
lacht, steekt zijn duim op en zegt zie je wel, très bien!.
M kroop op zijn
beurt uit een diep dal en vertelt dolgelukkig dat hij vanaf volgende dinsdag
een onderkomen krijgt in de Blekerijstraat. Evenals 6 andere huisgenoten krijgt
hij daar tegen betaling van 680/maand een kamer en eten en wat zakgeld hij kan
weer stabiliteit opbouwen en hoopt daar zijn 2 zonen te kunnen ontvangen.
K eet in alle stilte
een karrevracht boterhammen, genoeg voor 2 maaltijden.
Op vraag spelen we UNO
en al gauw zorgen speelse woordenwisselingen bij het kaartleggen, enerzijds
onbewust of anderzijds strategisch, voor ontspanning.
De laatste blijft nog
even beneden om online te gaan en na het afruimen en klaarzetten van de tafel
voor het ontbijt sluiten Sandra en ik de keuken en gaan ook slapen een sobere
kamer en kraaknette lakens zijn ideaal voor het noteren van wat impressies...
6:30 met het geluid
van voorbij denderende treinen uit de veren, snel naar de douche op de gang,
voorbij eenzame schoenen en kousen die achter de deuren de aanwezigheid van de
eigenaars doen vermoeden
Niet iedereen komt
ontbijten een paar praatvaren van s avonds zitten nu in zichzelf gekeerd. M komt
mee de afwas doen en vertelt nog even over zijn nieuwe toekomstperspectieven.
Ze vertrekken één na
één met nog een paar vrolijke noten en hoopvolle gedachten die we proberen mee
te geven ze verdwijnen weer voor een lange dag, met of zonder
vooruitgang/vooruitzichten 3
Nachtopvang 05/12/2017- Karien Geerkens en Natalie Vandaele
5 december 2017
Op 5 december begaven we ons naar de Kortrijkse nachtopvang. Wij zijn Nathalie Van Daele en Karien Geerkens.
We kregen 15 mannen onder onze hoede om voor hen het naarstige moedertje te spelen.
Het gezelschap was nogal multi-culti. We hebben ons beholpen in allerlei talen: Frans, Duits, Engels, Pools, Servisch, koeterwaals en gebarentaal.
Heerlijke soep op het menu. Voor de verandering eens één soort: witloofsoep.
Radio aangezet en de kaarten bovengehaald. Uno. Maar de mannen stelden ons een variant voor: STRIPUNO... Van grensoverschrijdend gedrag gesproken....
Wederom veel animo.
Rond 23.00 upstairs. Nieuw was dat onze kamer tussen de mannen lag. Een minpuntje vinden we toch dat het sanitair blok op het andere einde vd gang ligt.
Gezellig om de mannen s nachts in je négligé tegen het vege lijf te lopen...
s Morgens alles klaargezet met als extraatje sintsnoepen, vergezeld van ons prachtig gezang. Zie ginds komt de stoomboot, ....
Coiffeur spelen hoort ook bij de job. Een boom van een Serviër kon wegens een mankement aan zijn motoriek moeilijk zijn eigen staartje maken. We hielpen hem een handje. Zijn dankbaarheid was overweldigend.
Kortom weeral een interessante avond, korte nacht en feestelijke ochtend.
Nachtopvang 17 november 2017 - Christiane Lanneau en Annita Vangeluwe
Om 18.45 u kwam Annita (wel niet 100% in form) mij afhalen bij mij thuis om dan richting Tuighuisstraat te vertrekken, eerst hadden we nog te maken met een omleiding in Vichte, zodoende waren we ietske te laat en we stonden dan nog wel aan verkeerde deur ook. Ja locatie veranderd na heropening na het verlof en dus ook in vergelijking bij vorige keer maar we zagen al gauw waar we moesten zijn, want er stonden al enkele mensen aan de deur te wachten.
Veerle stond ons ook al op te wachten en was reeds bezig aan de voorbereidingen, zoals tafel dekken, soep opwarmen. Ze vreesde efkens dat we niet zouden komen opdagen. De fotografe en haar dochter zaten ook al paraat in de zetel, zij kwamen enkele fotos nemen voor een artikel in Kerk en Leven editie 20 december.
Wij dan maar vlug verder geholpen bij het dekken van tafel en soep in de gaten te houden tijdens het opwarmen (fornuis nu op gas ipv electriciteit) terwijl onze fotograaf haar werk deed. Eén jongen was al binnen mogen komen, aangezien hij last had van rugklachten ingevolge val die hij overdag blijkbaar had meegemaakt, ook was hij heel verkouden en voelde zich ziekskes, zo kon hij zich al installeren op één van de ligbanken in de gang. Anderen waren nog buiten aan het wachten tot 19.30 u tot de deuren definitief open gingen.
Eerst had Veerle ons begeleid naar onze kamers, zo konden we onze spullen al kwijt. Amai was een hele verandering bij vorig verblijf in mei, jammer nu wel geen badkamer meer op de kamer, alles bevond zich op de gang. Wel lavabo op kamer dus ja voor een nachtje hadden wij er wel genoeg mee.
Was wel eventjes wennen aan de nieuwe locatie (grotere keuken, zitruimte, wifi) wel een verbetering voor de verblijvers.
Terwijl Annita de soep verder in de gaten hield, ging ik Veerle vervoegen aan de ingang. Velen bleven wel nog wat buiten keuvelen onder mekaar en sigaretjes roken. Eén vrouw deed al onmiddellijk haar verhaal hoe ze daar terechtgekomen was, één man kwam ook al zijn verhaal doen, en ergerde zich aan het feit dat er zoveel formaliteiten te vervullen waren en dat heel die papierwinkel veel te lang aansleepte . Is meestal niet gebruikelijk dat mensen hun verhaal komen vertellen maar als zij dat wensen dan zijn wij een luisterend oor.
Ik zag meteen ook al paar bekenden van ons eerder verblijf, wel leuk om ze terug te zien. Enkelen waren met de fiets gekomen en konden die kwijt in de ondergrondse garage. Om 20.00 u werden de deuren gesloten en in totaal waren er 14 personen komen opdagen, waaronder 3 vrouwen en 11 mannen, 1 man met zijn hond, die geliefd was bij alle inwoners. Hij kende direct zijn weg naar de keuken waar een bakje hondekorrels en water klaarstond. Hij was dus zeker welkom. Aangezien er 15 slaapplaatsen waren moest er geen enkel persoon geweigerd worden.
Veerle nam nota van de namen en keek voor de verdeling van de kamers en las de reglementen voor. Sommigen die mekaar kenden vroegen om samen de kamer te kunnen delen. Ja liever kamer delen met iemand die ze kenden. De hond kreeg ook zijn plaatsje toegewezen in een bench op de kamer. Op de bedden lagen verse lakens, handdoeken washandjes.
Sommigen gingen direct naar de keuken/living om te gaan eten, kop warme soep, brood en beleg, anderen gingen eerst douchen , ze kwamen eerst hun douchegel afhalen want deze bevind zich niet op de kamers. Meestal zijn het wel de mannen die daar gebruik van maken.
Wat ons opnieuw opviel is dat iedereen wel plichtsbewust hun tassen en borden afwassen, afdrogen en op hun plaats zetten, niemand moet dat gevraagd worden, iedereen doet dat spontaan maar aangezien wij er toch zijn, hielpen wij hen daar wel bij.
Als iedereen gegeten had, gingen er sommigen al direct naar boven, anderen nestelden zich in de canapé met hun Gsm en zochten via internet/whatsapp contact met vrienden en familie. Ja handig nu met wifi in de leefruimte. Je hoorde zo van alle hoeken wel iemand babbelen, eerst hadden we het niet door toen we ze gebabbel hoorden. Iemand kwam met een laptop af die hij van iemand mocht gebruiken om verder opzoekingen te doen om een huurwoning te kunnen vinden of een job. Documentatie van Immokantoor lag op tafel ter beschikking.
Er is daar nu ondertussen ook gelegenheid om kledij te wassen en te drogen. 3 wasmachines en 3 droogkasten, deze bevinden zich op eind van de gang, wel niet toegankelijk voor de inwonenden. Eén had gevraagd zijn jas te wassen en iemand anders had ook een kleine was. Veerle zette dan de wasmachine in gang , en wij moesten dan zorgen om deze in de droogkast te stoppen, aangezien Veerle om 22 u naar huis vertrok en wij moesten overnemen. Eén maakte daar wel wat heisa rond, wou niet dat zijn jas gewassen werd samen met andere kledij, maar ja regels zijn er om te volgen. Enkelen waren direct bereid om in te springen bij dit voorval, want sommigen kennen mekaar al heel goed en kennen hun goede en mindergoede kantjes.
Toen ik om 22.15 naar boven ging zaten de 2 meisjes in de gang en vroegen of ze nog een sigaretje mochten gaan roken, zij wisten noch van uur noch van tijd en aangezien het nog geen 23 u was mochten zij dat buiten wel nog gaan doen, doch het probleem was, dat wij de lift niet meer konden gebruiken na 22 u, en met rolstoel trappen doen dat lukt niet é. Gelukkig kon ze gemakkelijk met trap naar beneden maar opwaarts kon niet zonder hulp. Maar ze waren tevreden dat ze toch nog een sigaretje buiten konden gaan roken, want uiteraard TOTAAL ROOKVERBOD binnenshuis .
Veerle werd nog gevraagd vóór ze vertrok om mee te spelen met UNO spel, doch zij verlaat om 22 u het huis, dan heb ik mij als kandidaat opgegeven om mee te spelen Wij waren met 4 . Annita keek ondertussen toe hoe anderen sigaretten zelf aan t rollen waren met een speciaal machinetje. Tijdens onze UNO spelletjes, lag de hond in de canapé bij één van de gasten (waarmee hij uiteindelijk ook de kamer zou delen ) die aan t whatsappen was , hij wou voortdurend gestreeld worden, en uiteindelijk lag hij te genieten met de poten in de lucht, schoon om zien zelfs de whatsapp-vriend kon meekijken.
Stilaan ging iedereen naar boven, zodat tegen 23 u iedereen naar boven was. Niemand maakt er problemen in. Alles sloten wij dan af om dan ook naar boven te trekken. Eerst nog mijn bed opmaken en wekker gezet om 6.30 u en bedje binnen en hopen dat we s nachts niet zouden moeten opstaan om naar toilet te gaan, noch voor eventuele problemen (alhoewel er nog nooit geweest zijn) doch ja inderdaad om 3.40 u dan toch opgestaan om naar toilet te gaan, aangezien geen toilet meer op de kamer, dan maar naar beneden naar toilet, gelukkig gaan alle lichten automatisch aan. Teruggekeerd naar boven zat er al iemand in de gang zijn kousen en schoenen aan het aantrekken. Later bleek dat deze al terug het huis verliet, zonder ontbijt, want met een 5 tal uurtjes slaap had hij blijkbaar genoeg volgens Veerle. Dan maak je je toch de bedenking, die mensen kunnen hier nog in de warmte blijven en toch trekken ze er weer op uit.
Het was al gauw 6.30 u toen mijn gsmwekker rinkelde. Ik had al bij al nog tamelijk geslapen, doch ja met één oor blijf je toch wel waken. Annita daarenboven had heel slecht geslapen, last van haar verkoudheid en hoest. Tegen dat ik om 6.45 u naar beneden ging, kwam Veerle ondertussen ook al binnen. Veel werk om tafel te dekken hadden we niet meer, want de 2 UNO-maatjes hadden nog voor het slapen gaan de tafels klaargezet voor het ontbijt.(borden, tassen, konfituur, honing, choco enz) Ze vroegen mij of ik het wel aan Veerle wou zeggen dat zij dat gedaan hadden, zoals ik haar ook verteld had van de problemen met de wasmachine
Stilaan kwamen gasten naar beneden om te ontbijten, of enkel om koffie of melk te drinken. Wie om 7.30 u nog niet wakker was werd gewekt door Veerle. Ik ging even mee met Veerle, en bleek dat de persoon die problemen maakte omtrent de was van zijn jas, niet meer in zijn bed lag, en bleek dat hij zelfs niet overnacht had, dat betekent dan volgens de regels een schorsing voor 3 nachten. Iemand kwam vragen om zijn horlogebandeke te helpen herstellen, en zo zijn er wel sommigen die wat hulp voor één en ander komen vragen. Veerle stak dan alle vuile was in een speciale zak die dan naar de wasserij gaat, want iedereen moet zijn lakens, hoofdkussenovertrek, handdoek en washandje deponeren op eind van de gang.
AAngezien het s morgens koud was, waren er die vroegen of er geen mutsen of sjaals voorradig waren, ja inderdaad in een keukenkast stond een box met sjaals, mutsen en 1 paar handschoenen. Zij mochten er uit kiezen. Ik heb nu vraag gesteld of wij hen plezier kunnen doen om een oproep te plaatsen voor inzameling van sjaals e.d. , want winter staat voor de deur. Wordt voorgelegd en eerstdaags krijg ik daaromtrent een antwoord.
Stilaan liep het huis helemaal leeg sommigen vertrokken zonder iets te zeggen, en enkelen waren er die ons uitbundig bedankten voor onze aanwezigheid als vrijwilliger. Wij vertrokken met een goed gevoel voor wat we hadden kunnen betekenen, en opnieuw met het gevoel dat wij toch geen enkele reden hebben om te klagen. Ik was weer onder de indruk van het feit hoe erg het is om zo te moeten leven dat ik voor mij zelf besloot om mij kandidaat te stellen als vrijwilliger voor Oudejaarsavond, bij mijn bezoek bij Annita in het kader van intervew voor Kerk en Leven, wist ik haar dat te vertellen en ze zei dat zij ook op oudejaarsavond alleen thuis zat, zodoende dat wij besloten dat wij beter een goede daad kunnen stellen ipv thuis op ons alleentje op oudenaarsavond bij TV te zitten niksen. Nu nog weten hoe wij het mogen aanpakken die avond om de mensen toch een aangename overgang te kunnen geven van oud naar nieuw.
Een vergissing van mijnentwege in mijn agenda zet de
deelname aan de nachtopvang even op de helling.
Ik stemde toe op een dag waarop ik werk. Uiteindelijk besluit
ik om na het werk direct door te rijden naar Kortrijk. Tijd om thuis even op
adem te komen zit er niet in. Dan maar even de ogen sluiten op de trein en alle
stress van de voorbije dag laten afglijden. Mijn lessen mindfulness komen hier
goed van pas. Onderweg stop ik om koekjes te halen. Een extraatje voor bij de
koffie. De buurtwinkel in de Zwevegemstraat heeft een uitgebreid assortiment
aan artikelen uit verschillende landen. Ik kies voor citroenkoekjes.
Iets voor zeven parkeer ik voor de deur. In het schemerlicht
zie ik al enkele personen wachten. Annie, een vrijwilliger die al enkele jaren
meedraait, spreekt mij onmiddellijk aan. Het is overduidelijk dat ze het reilen
en zeilen van de organisatie goed kent. Enkele minuten later komt Veerle, de
verantwoordelijke van de avond. Het is vandaag een vrouwenteam.
De opvang is sedert september verhuist naar de vroegere
mannenopvang op dezelfde locatie. Ik ben daardoor gedesoriënteerd maar Annie
gidst mij doorheen het gebouw.
De keuken is ruim en gezellig. We beginnen direct aan de
voorbereidingen voor de broodmaaltijd. Soep wordt opgewarmd, koffie wordt gezet
en er zijn uitzonderlijk sandwiches.
Enkele fruitmanden sieren de tafel op.
Ondertussen zijn we de drukte gewaar tot in de keuken.
Veerle heeft haar handen vol met de inschrijvingen. Het maximum aantal van 15
is overschreden. Iemand staat zijn plaats af voor een vriend die geen
alternatief heeft. Een mooi gebaar waar ik warm van wordt. Er komt een gezin met
een kindje van 8 maanden. Hun oudste heeft de mazelen en kon terecht bij de
opa. Deze krijgen voorrang en daardoor vallen er nu twee personen af. De regel
is dat de mensen die de meeste dagen van de maand een plaatsje kregen
noodgedwongen afvallen. In totaal bieden zich 21 personen aan. Een man heeft zijn
hond bij waarvoor ook plaats voorzien is. Wie uit de boot valt mag binnenkomen
om een broodmaaltijd mee te nemen. Daar wordt gretig gebruik van gemaakt. Voor
enkelen wordt een kraakpand hun onderdak voor deze nacht.
Het is opvallend hoe sereen ze met de situatie omgaan.
Nergens hoor ik klagen of jammeren, integendeel, ze zijn dankbaar voor het eten
die ze meekrijgen.
Het huisreglement wordt voorgelezen en de kamers toegewezen.
Aan tafel keert de rust even terug. Er wordt gretig gegeten en de schalen
worden bijgevuld.
De jonge mama wisselt met haar partner af om te eten. Hij
vertelt ons dat ze met de kinderen enkele nachten doorbrachten in het park.
Veerle probeert uit te leggen dat ze steeds in de nachtopvang terechtkunnen.
Een gezin met kinderen krijgt steeds een plaats zonder limieten van aantal
dagen per maand.
Kort erna wordt er iemand betrapt met alcohol. Hij moet
aanstonds vertrekken. Regels zijn regels. Nog een man besluit samen met zijn
vrienden mee te gaan. Gevolg, er zijn 2 plaatsen niet ingevuld. Spijtig voor
degene die nu op zoek zijn naar een onderkomen.
Na de afwas vertrekken ze één voor één naar hun kamer. Wij
ruimen de rest op. Veerle steekt een was in.
Later op de avond komen, bij een spelletje Uno, de verhalen
naar boven. Enkelen zijn fier om te vertellen dat ze uitzicht hebben op een
woonst, voor anderen is de toestand niet zo hoopvol. Hun leed wordt stil
gedragen.
Rond 23 uur sluiten we af en wensen we elkaar slaapwel.
Ik probeer enkele indrukken op te schrijven maar algauw
overvalt mij de vermoeidheid. Het is een lange dag geweest.Na een goede nacht doet de douche
deugd. Een nieuwe werkdag wacht en daardoor vertrek ik vroeger. De meesten
liggen nog in bed. Ik neem afscheid van Annie en Veerle en verlaat het pand met
een heleboel indrukken die blijven hangen.
Nachtopvang 13/06/2017 - Marjan en Sarah- vrienden van Annelore
NACHTOPVANG
'Hij zou mijn vader kunnen zijn.' Maar wat hadden we dan verwacht? Natuurlijk zijn de slapers net als iedereen. Heel gewone mensen, op zoek naar een bed om te slapen. Naar een plek om hun hoofd neer te leggen. Naar een gezicht dat naar heb glimlacht. En hen ziet als mens.
Wat het meest fascineert, zijn de verhalen. Omdat we niet veel durven vragen, vangen we slechts flarden op. De gevoelens van trots, nostalgie, totale ontreddering, spijt en hoop komen terloops tot uiting maar zijn puur en onvervalst.
N. leeft op als A. speelt dat hij verliefd op haar is. Ze gooien elkaar kushandjes toe en schateren luid. Het voelt als een show die ze opvoeren om zichzelf en de wereld te misleiden. Enkel de vermoeide glans in hun ogen verraadt dat dit geen zorgeloze flirt is. Als haar vijf kinderen ter sprake komen, somt N. fier hun namen en leeftijden op. Ze was 19 toen de eerste kwam. We durven niet vragen waar haar kinderen nu zijn. Ook A. liet in Roemenië een vrouw en kind achter. Ze waren nog jonge tieners toen ze volgens de traditie trouwden. Voor zijn andere dochter, die met zijn tweede ex in Mechelen woont, wil hij wel een echte papa zijn.
P. zit met een probleem. Zijn autosleutel is afgebroken. Hij doet verwoede pogingen om via zijn bedrijf een depannage te bestellen. Hij ziet er bezorgd uit en blijft wat in zichzelf gekeerd tijdens het eten. Maar de grapjes van het jonge geweld, die hem gekscherend 'Pikkedief' noemen, doen hem toch glimlachen. Die glimlach verraadt een soort vertrouwen tussen hen.
Wanneer de zon eindelijk ondergaat, komt A. voorzichtig de keuken binnen. Hij haalt een doosje met dadels boven en deelt gul uit. Zijn iftar begint: terwijl de anderen samen verder uno spelen, ga ik naast hem zitten zodat hij niet alleen moet eten. Hij stopt me de hele tijd stukjes pizza toe, terwijl hij met zachte stem vertelt. Zijn vrouw en drie kinderen wonen in Luik, maar hij is hier, op zoek naar werk, op zoek naar een betaalbaarder huis voor zijn gezin. Weemoed spreekt uit zijn ogen als hij me op zijn telefoon een foto van zijn drie kinderen toont. Wie kan hem kwalijk nemen dat hij zijn kinderen gewoon kansen wil bieden?
O. is een beetje een mysterieuze figuur. Met zijn Algerijnse roots, heeft hij een trots voorkomen. Bij het UNO spelen is hij voorkomend en attent. Hij lacht verontschuldigend als hij zijn buren met strafkaarten moet opzadelen. Pas vlak voor bedtijd en 's ochtends bij het ontbijt, krijgen we flarden van zijn geschiedenis te horen. Hoe hij in een wereld van Ferrari's, sierraden en bling bling zo diep viel, dat hij niets meer over hield. Alles is hij kwijt: zijn auto's, zijn huis, zijn geld, ... Maar schrijnender nog: zijn vrouw wil niets meer met hem te maken hebben. Nu heeft hij nog maar één levensdoel: het contact met zijn kind herstellen. Eén aandenken nog aan die tijd: een Swarovski-hanger rond zijn hals. 'Die kan ik niet verkopen' zegt hij. Op zijn telefoon scrollt hij door wat foto's. Hij toont ons wat voor schitterende schilderijen hij maakte in Parijs. Het meest aangrijpende is een sombere, voortsjokkende figuur met het woord 'tired' op zijn rug. Die ochtend vertrekt hij met een adres op zak. Iemand heeft gehoord dat hij daar gratis schildersgerief kan gebruiken.
Het jonge geweld. Twee twintigers die elkaar duidelijk vinden. J., een speelse, jonge hond en Y., eerder schuchter en een tikje sarcastisch. Na het eten moeten ze zich afreageren: op het kleine binnenplaatsje proberen ze elkaar te raken met een tennisbal. En het gaat er hevig aan toe. 's Avonds ontpopt Y. zich tot UNO-kampioen: hij is degene die de score bijhoudt en het spel verdeelt. De volgende ochtend komt hij met een kanjer van een ochtendhumeur naar beneden. Na een koffietje ontdooit hij: 'je moet eens luisteren', zegt hij. En hij presenteert het oortje van zijn muziek. Vlaamse rap vult mijn hoofd. Klinkt best goed. 'Alleen gekend bij drugsgebruikers'. Hij kijkt me aan alsof het een proef is. Als ik niet reageer, grinnikt hij en verdwijnt weer in zijn wereld.
Vannacht slapen ook een moeder en een tienerdochter in de nachtopvang. Voor de allereerste keer. Je ziet hun ontreddering, voelt hun ontheemding. Hier heeft geen mens een script voor, we denken allemaal dat dit ons nooit overkomt. De hele avond blijven ze buiten, naast elkaar op twee tuinstoelen. Te roken. Cola te drinken. Te zwijgen. Tot uiteindelijk de schemer valt en hun ontreddering verhult met een barmhartige duisternis. Het wordt voor hen een lange, lange nacht.
Het allermooiste geschenk dat we krijgen, is het ontbijtconcert van Anton. De bitterzoete klanken uit zijn accordeon verraden zijn Roma-roots. Zodra hij begint te spelen, dwarrelen tegenstrijdige emoties de ruimte door: vreugde en passie, droefenis en melancholie. Bitterzoet is de herinnering. Bij het naar huis keren, moeten Anton en ik dezelfde richting op. We nemen samen de trein en hebben nog een lang gesprek. Wanneer de conducteur hem een boete geeft voor zwartrijden, neemt hij die nonchalant grinnikend in ontvangst. Hij moet zich binnen de veertien dagen aanmelden om de boete te voldoen. Ik vraag het niet maar ben pertinent zeker dat hij zich nooit zal gaan aanbieden. Waarom zou hij dit soort regeltjes volgen? Hij is vogelvrij. De samenleving is hem al heel lang geleden kwijt geraakt.
Nachtopvang 19/06/2017 - Barbara Verhaeghe en Dorine Verschuere
Gaat daar wel iemand zijn? Wie kiest er nu voor om met deze hitte binnen te liggen als je in de koelte van de nacht onder de sterrenhemel kan slapen? Misschien komen ze gewoon voor een verfrissende douche? Hebben ze honger? Misschien staan we binnen een uurtje zelf al terug thuis? Want zeg nu zelf, een cocktail op een terrasje of een tas restjessoep in een oververhitte keuken, de keuze zou toch snel gemaakt zijn. Samen met Dorine fantaseren we op weg naar Kortrijk over ons verblijf in de nachtopvang tijdens deze zwoele zomernacht. Tussen de 30 en 40 graden warmer is het dan bij onze vorige nacht. Groot dan ook onze verbazing als blijkt dat al een 10-tal mensen rood aangelopen wachten op de stoep, ruim een half uur voor opening. Iemand wijst ons de bel. Vorige keer zagen we deze plek zelfs niet bij daglicht. Binnen blijkt het heerlijk koel, beneden althans, ook onze slaapkamer straalt een frisse rust uit. Dat komt wel goed.
Veerle, de begeleidster, ontvangt ons hartelijk. We kennen elkaar nog niet, maar we blijken allemaal ook zeer slecht in namen onthouden. Dus als we het binnen een uurtje nog eens moeten vragen? Geen probleem, aangeboren overmacht. Veerle werkt hier intussen sinds februari en kent de routines door en door. Wij kijken waar we kunnen bijspringen. Tafels dekken, soep omroeren, de intussen goed gekende restjessoep in een ongedefinieerde kleur groen, het had deze avond ook een verfrissende gazpacho mogen zijn...
Om 20 u kan de avond echt van start gaan. De opvang zit vol: 14 mannen en één vrouw. 3 personen moesten zelfs terug naar huis, euh, straat worden gestuurd. Eén dame werd even onwel door de hitte, Veerle ontfermde zich even over haar na het voorlezen van het reglement, maar nadien is het toch onverbiddelijk: er is geen plaats meer voor jou, je moet zo de nacht in.
Intussen loopt de keuken vol. En ja, er wordt warme soep gedronken, zelfs vrij veel warme soep. En er wordt brood gegeten. Voor ons voelt het heel droog, maar daar hebben de meesten hier geen last van, honger doet eten. Het eerste contact verloopt wat onwennig. Ook niet iedereen heeft er behoefte aan, het babbelt vlotter als Veerle er bij is. Zij kent haar pappenheimers. Veerle had best een drukke avond. Heel wat overnachters willen toch graag even hun ei kwijt bij haar. Misschien kan zij hen verder helpen? Langdurig op straat leven kan geen einddoel zijn in het leven lijkt ons.
De avond kabbelt verder: meer en meer ruik ik de frisse geur van zeep en de rood aangelopen gezichten klaren wat op. De sfeer is zelfs wat huiselijk. Iedereen draagt zijn steentje bij om af te wassen en een enthousiaste bewoner blijkt graag tafels af te kuisen. Honderden heeft hij er in zijn leven afgekuist, ergens in een verleden waarbij hij werkte in Menen, deze week was het weer het festival van 'Mjeende'. 'Of we gingen?' Neen, dat zou er niet van komen...
Intussen proberen 2 jonge twintigers, duidelijk zonder gebrek aan testosteron, zich in de tuin te meten aan elkaar bij een wedstrijdje pompen. Al is dat moeilijk wanneer je overmand wordt door de slappe lach. Een sigaretje dan maar, en nog eentje, en nog eentje... Zonder marihuana, daar doen ze niet aan mee zo blijkt. Een ketting rond de hals van één van hen doet anders vermoeden, maar nee, dat is gewoon 'voa de show'. Misschien is dit wel één van hun laatste avonden samen, want marihuana-ketting-boy staat eerste op de wachtlijst voor een appartementje met één slaapkamer bij het OCMW. Misschien laat hij dat wel passeren. Hij wil liever een huisje, voor de hond, want een hond zal er komen, daar bestaat geen twijfel over. En een hond hoort niet in een kennel. Laten we daar zeer duidelijk over zijn. Een mens sluit je toch ook niet op tussen 4 muren (laten we dat deze avond dan maar even buiten beschouwing laten). Ook op de wachtlijst van de huisjes staat hij al op plaats 3 of 4, het heeft duidelijk iets met punten te maken. Hij heeft het maximum aantal. Een maximum score hebben stemt mensen blijkbaar in elke omstandigheid gelukkig. Of het nu voor latijn, wiskunde of OCMW-rechten is.
En dan gaan we toch een terrasje doen, hier is koffie, thee en water te krijgen, spuit en plat, we jagen de hele voorraad erdoor. De temperatuur hier buiten is intussen gezakt tot die van een zalige zomeravond. Een 8-tal gasten, 3 enthousiaste dames - de vrouwelijke gaste is intussen slapen - een proper terras en een streepjes gazon, wat wil een mens meer. De treinen die om de paar minuten achter dat gazon passeren nemen we er graag bij. X weet zelfs te zeggen waar ze naartoe sporen en hoe laat ze het station van Kortrijk aandoen.
En dan gaan we Uno spelen, Uno voor gevorderden zo blijkt: +2+2+2, +4+4, kaarten doorgeven... We leren bij. En we spelen om te winnen, anders moet je niet spelen, daar zijn we het over eens. Eén van de testosteron-boys telt punten, minutieus, het is voor echt, voor de eer. Hij voorziet ons ook van muziek. Hier is geen Wifi, maar het 4G abonnement is duidelijk betaald. Over de muziekkeuze en het volume valt te discussiëren, maar de sfeer zat er wel in. Uno blijkt een universele taal. Eén spelregel is niet voor discussie vatbaar: als je uno vergeet te zeggen bij je laatste kaart neem je 2 kaarten bij, of 4, of 7? Toch discussie mogelijk blijkbaar. Testosteron-boy is niet akkoord, wordt boos, stopt met spelen... Of heeft het er ook iets mee te maken dat hij het maximum van de punten dreigt te halen? Het maximum halen is niet in elke omstandigheid een goede zaak. Het loopt tegen 23u, toch tijd om te stoppen.
Binnen is één van de laatste ramadan-avonden net geëindigd met een uitgebreide maaltijd. Een dankbare Aziatische gast heeft de ontbijttafel al gedekt. Bedtijd. Eén jongere gast probeert ons nog de complex situatie toe te lichten waardoor hij hier zit, maar de grenzen tussen realiteit en fantasie zijn ons niet helemaal duidelijk. Nog een sigaretje en dan slapen. Ook wij houden de avond na wat ventileren voor bekeken. We slapen goed.
Vrolijke Veerle is al volop bezig wanneer ik het gevecht met mijn wekker aanga. Er wordt goed ontbeten, met of zonder ochtendhumeur, sommigen hullen zich 's morgens liever in stilte, anderen zijn dan weer een spraakwaterval, maar dat is thuis niet anders. Tegen 8u is alles opgeruimd en verlaten we met de laatste gasten de nachtopvang. Wij naar huis. Zij naar? 3 straten verder komen we de oudste gast tegen, met 3 zakken huisraad in zijn veel te wijde, warme broek. Waar naartoe wist hij duidelijk zelf niet. Veerle probeerde hem naar de Korenbloem te sturen: daar gingen ze met de begeleiders die middag ook eten, maar die kant liep hij toch niet uit.
Nachtopvang 23/05/2017 - Christiane Lanneau en Annita Vangeluwe
23 mei 2017 een warme zonnige dag. Annita en Christiane.
Annita (die speciaal gevraagd had om ook eens te mogen gaan inslapen) komt mij om 18.30 u al oppikken, (was voor mij nu mijn 2de keer) en hop richting Kortrijk.
Aangekomen raken wij nog vlug de auto geparkeerd. Er zitten al veel mensen aan de deur te wachten, wat ons verbaasde aangezien zon zonnige dag, doch inderdaad bij nader inzien, zaten er daar ook enkelen tussen van de mannenopvang , die daar juist naast gelokaliseerd is.
Wij waren wel te vroeg maar toch begaven wij ons al naar de wachtenden. Ze wisten ons te zeggen dat er wel al vlug iemand van de leiding zou aankomen, en inderdaad daar was Veerle al aan t komen.
Veerle werkt er blijkbaar nog niet zolang, een heel sympathieke vrouw. Ze nam ons mee naar binnen, en liet ons onze kamers zien, en gaven ons onze badge en een gsm voor de komende nacht bij noodgeval.
Daarop gingen we naar de keuken, en werden we wegwijs gemaakt in wat ons te doen stond. Soep opwarmen, tafels dekken, borden, bestek, glazen, beleg, koffie zetten etc.
We hadden nog wat tijd, dus gingen we maar eens kijken naar de kamers waar de mensen konden gaan slapen, alles heel netjes, met op de bedden, lakens, overtrekken, handdoeken en washandjes. (iedere dag verse)
Om 19.30 u werd de deur dan geopend. Onder hen enkel 2 jonge meisjes, anderen waren mannen, in totaal waren ze slechts met 10, ja t weer was inderdaad die dag schitterend, ik had er dan ook niet veel verwacht. Maximum is nog altijd 15.
Om 20 u gingen de deur dicht, dus 10 personen.
Eerst werden de reglementen voorgelezen voor deze die ze nog niet kenden en de kamers werden toegewezen.
Sommigen gingen direct naar boven douchen, anderen kwamen naar de keuken al direct eten, want zo te zien hadden ze wel allemaal grote honger.
Aangezien ze met kleine groep waren, hadden we nog gauw contact met enkelen. Iemand vertelde dat hij buiten gezet was van zijn vriendin, en met zijn hebben en houden op stap moest gaan (2 valiezen) Maar met 2 valiezen hele dag rondtjollen door Kortrijk is niet zo evident , dus zei hij besloot hij om 1 koffer achter te laten in station in zon bagagekluis, maar dat kostte hem 5.5 voor 24 uur, wat voor deze mensen duur is. Ook wist hij te vertellen dat hij s middags naar Poverollo ging eten voor 1 warme maaltijd en 0.20 voor een cola .
Na avondmaal gingen meesten zich buiten in de tuin gaan installeren, gezien het prachtige weer, om meteen ook sigaretjes te roken. Annita ging daar ook wel eens ééntje gaan roken.
Rond 21.30 had ééntje het lumineus idee gekregen, om nog naar Antwerpen met de trein te willen vertrekken, doch wat zegt het regelment, als je vertrekt , dan ben je 3 dagen geschorst, dus ja dat deed hem beslissen om toch te blijven.
Rond 22 u verliet Veerle ons, en waren we dus alleen met onze gasten.
Tot onze verbazing ging iedereen nogal vlug naar boven, en tegen 23 u was iedereen boven en gingen ook wij naar ons bed. Eerst onze bedden nog opmaken.
Om 6. 30 liep mijn wekker af na een rustige nacht , in een goed bed. Ik maakte me klaar. Al gauw hoorde ik geluid op de gang, ik dacht dat Veerle er al was, opende mijn deur en zag er al enkelen op trap zitten wachten, om sigaretje te gaan roken en Annita was ook al van de partij.
We openden de keukendeur, zodat ze naar de tuin konden.
Tegen 6.50 u kwam Veerle dan aan.
Veerle had savonds al de koffieset klaar gezet, dus was onze taak enkel op knopje duwen. Tafel werd dan klaargezet voor ontbijt, brood, met chocopasta, konfituur
Al gauw kwamen de één na de ander naar beneden. Onze gast die de avond ervoor naar Antwerpen wou vertrekken, maakte zich klaar om s morgens dan maar te vertrekken richting Antwerpen. Hij was wel niet één van de gemakkelijkste en hield er wel rare gewoontes op na , dit tegen de zin van de medebewoners. Ene zei hem ge weet toch als je in station Antwerpen toe komt, dan neem je richting direct naar rechts, (zoo) en hopelijk houden ze je daar , je zit daar bij je broeders. hihi
Normaal gezien kwam iedereen spontaan naar beneden om te ontbijten, enkel de meisjes moesten gewekt worden, want om 7.30 u worden deze die nog niet beneden zijn gewekt , want om 8.30 u moet iedereen terug het huis verlaten.
Veerle fungeerde al gauw ook een beetje als moeder, want ze werd door één van de meisjes gevraagd om te helpen bij het aantrekken van haar hemd, meisje die echt overgewicht had, was erg om te zien hoe ze afzag, want ze zag er erg tegen op dat ze zon warm weer voorspelden voor de eerstkomende dagen. Haar vriendin was haar lenzen kwijt gespeeld en haar bril was vuil en vettig, en ze kwam heel enthousiast aan Veerle zeggen, dat ze die dag 20 mocht gaan afhalen, doodgelukkig was ze daarvoor en zei ik ga eerst en vooral doekjes gaan kopen om mijn bril schoon te maken, met mijn 20 waarop Veerle direct zei maar meisje toch, geef eens je bril, we maken die schoon met Dreft en lauw water, en als je vanavond terug zou komen, doen we t zelfde, hou je geld maar voor iets anders. Schrijnend toch te horen, dat een mens zo content is met 20
Ondertussen was ook Glenn aangekomen en de één na de andere verliet het huis. Eentje richting AZ Groeninghe, voor controle want arm in t gips , die kon volgende avond niet meer terugkeren, want hij was al 20 dagen (max) komen overnachten, nu mocht hij de eerste 10 dagen niet meer terugkomen. IK vroeg hem weet je al waar naar toe?? Hij zei ja, ik denk dat ik bij mijn nicht zal tijdje mogen verblijven. Schrijnend toch allemaal é, Wat de oorzaak is blijft voor ons ook een raadsel.
We hebben nog verder opgeruimd, onze lakens afgetrokken en zoals de anderen die gedeponeerd onder de trap klaar voor de wasserij.
Daarna hebben we afscheid genomen, en zijn vertrokken richting Vichte met veel onbeantwoorde vragen en het gevoel: WAT ZIJN WIJ TOCH GELUKKIGE MENSEN.
Wij waren allebei bereid om toch nog eens te gaan inslapen.
Goed op tijd vertrek ik richting Kortrijk voor mijn eerste
nacht als vrijwilliger bij de nachtopvang. Even is het zoeken naar een
parkeerplaats. Ah, er vertrekt net een auto zodat ik mij voor de deur van het
CAW kan parkeren. Voor alle zekerheid vraag ik aan de man die een sigaretje
staat te roken of ik hier de hele nacht kan blijven staan. Hij knikt
bevestigend. De ingang van de nachtopvang bevindt zich om de hoek.
Ondanks dat de deuren pas om half acht opengaan staat er
reeds een man te wachten. We geraken aan de babbel (in het Frans nog wel ). Pas
vier dagen geleden maakte hij uit noodzaak kennis met deze opvang. Vol lof
spreekt hijover dit waardevolinitiatief. Hij is afkomstig uit Frankrijk,
zoekt hier werk en wil zijn leven hier heropbouwen.
Om zeven uur word ik verwelkomt door Glenn. Hij is één van
de coördinatoren. Ook maak ik kennis met Julie. Zij loopt hier stage in het
kader van haar studies orthopedagogie. Ik krijg de badge van mijn kamer waarna
ik er mijn spullen kan leggen. Ik ben verrast door de moderne infrastructuur.
Alles is nieuw en proper.
Druppelsgewijs komt de één na de ander aan. De meesten
kennen elkaar. Er wordt geplaagd. Sommigen zijn ingetogen, anderen luidruchtig.
Er heerst een onrustige sfeer. Als bepaalde mensen hoog op de trappen
plaatsnemen worden ze teruggefloten door Julie. Hun bedoeling is om als eerste
een stapelbed uit te kiezen. Stipt om acht uur sluiten de deuren. Het is
volzet, 15 personen hebben zich aangemeld. Het is een opluchting dat er niemand
geweigerd moet worden.
Het was op voorhand een verrassing met wie ik een
vrijwilligersduo zou vormen. Het is Babette, een jonge leerkracht lager
onderwijs die eerder een aantal lessen besteedde aan hetthema daklozen en thuislozen.Daardoor was ze in contact gekomen met de
dienst. Het is haar tweede keer dat ze inslaapt.
Na de verwelkoming en het doornemen van het reglement worden
de kamers toegewezen.
Julie vermeldt nog dat er op 3 mei de mogelijk is om gratis
de nodige vaccinaties te krijgen. Dit belangrijk bericht wordt zowel in het
Frans en Engels vertaald. Er wordt positief op gereageerd. De volgende
mededeling is minder goed nieuws. De nachtopvang is gesloten tijdens de maanden
juli en augustus. Het ongenoegen laat niet op zich wachten. Wat moeten we dan doen?
Onder een brug slapen?
Ondertussen maken we alles klaar voor het avondeten dat
zoals gewoonlijk bestaat uit soep, koffie, thee, chocomelk, yoghurt en
boterhammen met beleg. Sommigen hamsteren verschillende etenswaren.
Het eten vermindert zienderogen en er wordt constant
aangevuld. Het is opmerkelijk wat een grote eetlust ze hebben.
De afwas wordt spontaan gedaan.
Daarna zoeken de meesten hun kamer op. Volgens Glenn hangt
dit sterk af van de groep. Koppels en moeders gaan omwille van privacy vlugger
naar boven. Daardoor volgen de anderen. Sporadisch komt er iemand naar beneden
voor een kop koffie, thee of een sigaretje.
Een jonge gast, die van een thee geniet, vraagt naar onze
leeftijd. Het is zijn manier om een gesprek aan te knopen. Hij is 28 jaar en
vader van een knechtje van 4 jaar zoals hij fier zegt. Dan denk je als mama direct:
waar is dat jongetje nu?
Het is een schril contrast met de daklozen die ik op weg
naar mijn werk in Brussel tegenkom. Hier zijn de meesten verzorgd. Blijkbaar staat
de nachtopvang in Kortrijk zeer goed aangeschreven: een nieuw gebouw, maximum 5
bedden per kamer met douche, gratis dagelijks een vers linnenpakket
Omwille van de rustige avond heb ik een interessante babbel
met Glenn, Julie en Babette over de werking maar ook over het dagelijkse leven.
Volgens de statistieken van maart hebben zich in die maand 25
nieuwe personen aangemeld. Een uitzonderlijk hoog aantal. Normaal schommelt dit
rond de 10. Hij benadrukt dat het publiek dat zich aanmeldtniet alleen daklozen, maar ook thuislozen
zijn. Mensen die mogelijks hun huis uitgezet zijn of waarvan de relatie op de
klippen is gelopen.
Als ik iets na 11u het licht doof, passeren de beelden van
de voorbije avond. Bepaalde gezichten laten een diepe indruk op mij na. Sombere
gezichten, jongeren, mamas en papas ongeveer de leeftijd van onze kinderen. Zelden
sta ik stil bij het feit dat een bed hebben niet voor iedereen een evidentie
is.
De nacht verloopt goed, het blijft rustig. Rond 5 u ben ik
wakker. Ik probeer nog wat in te dommelen. Het lukt niet. Gedachten dwalen door
mijn hoofd. Welke verhalen zit er achter deze levens? Hoe zien zij hun
toekomst?
Om kwart voor zeven maak ik samen met Babette de
ontbijttafel klaar. Glenn zorgt voor de koffie. Sommigen verkiezen een
sigaretje boven een boterham. Er ontstaat wat wrevel over het schooien van
sigaretten. Enkelen hebben haast omdat ze verwacht worden op een afspraak. Op
de vraag of Kuurne vanuit deze plaats met het openbaar vervoer te bereiken is
worden verschillende meningen gegeven. Eén iemand schept duidelijkheid: ja, er
rijdt een bus daarnaartoe.Opgelucht
slurpt ze haastig van haar koffie in de hoop de bus nog te halen.
Iemand anders haalt een plannetje boven met de vraag of het
omcirkelend adres te voet haalbaar is.
Hij heeft een afspraak met een dokter en mag zich tussen
8.30u en 10u aanmelden.
De meesten vertrekken te voet, sommigen met de fiets. Op
zoek naar een warme plek hopend op een bed voor de komende nacht. Het
winkelcentrum K, het station en tijdens het weekend de Kerk zijn populaire
plaatsen.
Bij het afscheid zegt Glenn dat hij voelt dat ik tussen de
mensen zeer op mijn gemak ben Je straalt dat uit. wat hij daarmee ook mag
bedoelen. Toegegeven: ik voel mij gevleid. Mijn ervaring als vrijwilliger in de
Geestelijke Gezondheidszorg zal daar zeker voor iets tussen zitten.
Ik laat mijn emailadres achter. Jullie dienst kan in de
toekomst zeker nog op mij
rekenen.
Paaszaterdag. Rond 7.30u ben ik wakker. Ik herbeleef het
moment van de dag ervoor. Denk aan de mensen die zich klaarmaken om opnieuw de
straat op te gaan. Op zoek naar warmte, wat gezelschap.
Pasen. Ik rond mijn tekst voor de blog af. Straks komen de
kinderen en gaan we op familiebezoek.
Nog meer dan anders besef ik wat geluk is.
Veel dank aan Markant voor het mooi initiatief waar ik kon
aan meewerken!
Nachtopvang-30/03/2017- Karien Geerkens en Natalie Vandaele
"Op wat blijkbaar de warmste 30ste maart ooit was, volgens Frank althans, trokken wij (Karien en Natalie) naar Kortrijk voor de nachtopvang.
We waren overtuigd dat door het stralende zonnetje weinig mensen de nacht zouden doorbrengen in de opvang en dat we gezelschap zouden krijgen
van een paar enkelingen die toch maar het zekere voor het onzekere namen.
Niks was minder waar : zodra de deur openging, stroomden de gasten binnen.
We hadden ons voorgenomen om in de keuken de blijven : tafel netjes dekken, soep opwarmen, beetje opruimen.
Om de heerlijke lentelucht binnen te laten, zetten we de keukendeur open en ook wat tuinmeubels buiten zorgden voorwaar voor een beetje vakantiegevoel.
De begeleider van dienst was Matthias (Matti voor de vrienden) en we konden het meteen met hem vinden.
Zestien mensen zorgden voor een full house (een kleine meid van 3 werd niet meegeteld voor het absolute cijfer van 15, gelukkig).
Eén van de gasten had zijn karretje volgeladen met voedsel uit de voedselbank van de Evangelische Kerk die dag, en we mochten alle spullen ook op tafel zetten.
De tafel zag er op die manier zelfs feestelijk uit : er waren sandwiches, choco, lekkere vleeswaren.
Sommige dingen tegen de houdbaarheidsdatum aan of met "snelverkoop"label maar het heeft gesmaakt, niet alleen de tijdelijke bewoners,maar ook mezelf en Karien.
Toen ik deze mannen en vrouwen (van 3 tot 56 jaar) zag aanvallen op het avondmaal, had ik ook het gevoel dat dit voor hen de eerste maaltijd van de dag was.
Niettemin was de sfeer die avond opperbest, de meesten zaten na de maaltijd gezellig met ons en met elkaar te babbelen, gingen eens naar buiten om een
sigaretje te roken, de mama maakte een gezonde picknick klaar voor het kleine meisje, dat de volgende morgen op uitstap mocht met de eerste kleuterklas, en
we zetten de radio een beetje luider,...
Karien begon zowaar in het rad Italiaans te praten tegen de enige aanwezige die niet het Nederlands als moedertaal had.
Hier en daar kwam een flard van een levensverhaal naar boven, een stukje van een vorig leven, een beetje van de huidige problemen,....
Als je echter bedenkt dat je enkel dit opvangtehuis je "thuis voor 1 nacht" moet noemen, dan doet dit je toch wel nadenken.
Hoe gelukkig mogen wij, Markante dames, ons prijzen met een goedgevulde koelkast, een warm bed, een mooie job, een echte thuis ... en alle voorzieningen waar deze mensen
van verstoken blijven.
Om 11u. moesten nog heel wat gasten hun bedstee opzoeken en de drukte van de avond bleef nog even hangen, ook bij ons.
Net als onze voorgangers moesten we zoveel vertellen en ging er zoveel door ons hoofd, dat ik ondanks het comfortabele stapelbed toch maar onrustig heb geslapen.
's Morgens was de sfeer inderdaad rustig en kalm, er werd niet zoveel meer gepraat en iedereen zat een beetje in zichzelf.
Toch waren er een paar die nog even met ons wilden praten, onder het genot van een potje koffie en... ne boterham mé choco...
Nog even helpen opruimen en kijken hoe deze mensen druppelsgewijs de straat opzoeken : hun thuis voor die dag ?!"
Donderdag ,9
februari 2017: Nachtopvang
Kortrijk18u55
Er wordt voor morgenochtend sneeuw voorspeld......
Zullen er veel gasten zijn... Wat vraag je wel en wat
niet.... Vele vragen spoken door ons hoofd..
Te vroeg...
Glenn heet ons welkom en brengt ons naar de kamer met een
lakenpakket. Bed opmaken zoals op kamp.
Terwijl Glenn ons wegwijs maakt in de keuken, komen de
mensen aan.
Nieuwsgierig als we zijn, gaan we eens kijken in de gang met
hoeveel ze al zijn.
Al met 8, waaronder
een mama met een dochtertje van 3 jaar.
De gang voelt wat onwennig aan. Rap weer even naar de
keuken. De soep mag niet aanbranden :)
20 uur: de deur gaat dicht. Wie te laat is, blijft buiten.
Onze groep is compleet, 12 gasten, een begeleider en wij.Iedereen kent het precies veel beter of wij.
Alles verloopt vlot.
Sommige gasten verdwijnen naar boven en zien we niet meer
terug. Maar de meesten genieten van de soep en eten brood met beleg.
We zijn een beetje verwonderd van de hoeveelheid soep en
brood die naar binnen gespeeld wordt. Maar voor sommigen is het hun eerste
maaltijd van de dag,...
Het is een héél diverse groep, qua taal, leeftijd,
huidskleur,... Maar toch is er een huiselijke sfeer. De nieuwe man gaat aan de
afwas en de Uno-kaarten komen te voorschijn.Tijdens het spel wordt gebabbeld, geplaagd... ook wij voelen ons op ons
gemak, zeker nu Pascaleke van 'De Kampioenen' ook aanwezig lijkt. Gek genoeg, hebben we niet het gevoel tussen
daklozen te zitten, alhoewel ze toch een eigen kijk hebben.
Rond 22u30 gaan de meesten naar bed en
ruimen we nog wat op samen met de laatste gasten.
Eenmaal op onze kamer blijken toch een aantal gesprekken te
blijven hangen.We blijven er toch nog
wat verder over praten. Het is 00u45, oei, we moeten gaan slapen, want 'Morgen
is het een grote dag en niets te doen hebben' (Quote van één van de gasten).
De nacht is rustig verlopen, onze matras hield ons een
beetje wakker, maar anders hebben we goed kunnen slapen.
6u45 opstaan, keuken klaarmaken voor het ontbijt. De gasten
geraken ook moeilijk uit hun bed. Koffie wordt gedronken, maar de meeste
ontbijten niet. Nog een sigaretje en ze vertrekken naar buiten, de stad gaan
veroveren, het is koud -2°.Onze auto is
helemaal bevroren, we hebben het koud, amai, moeten deze mensen nu de ganse dag
buiten leven????? Wij gaan naar huis, onze thuis...
Glenn stuurde een paar
weken geleden een sms-je op enkele data kwamen ze nog een vrijwilliger tekort.
Ik zei toe voor vannacht.
Aankomst aan de nachtopvang.
Even vóór 19:00 steekt
iemand gezwind de straat over en stelt zich voor als Yves, de andere
vrijwilliger. Op dat moment nog geen opvangkandidaten. Hanne opent de deur en
Julie versterkt even later het team, 2 bekenden. Julie krijgt vanavond als
stagiaire de verantwoordelijkheid, Hanne is observator.
Het gebruikelijke scenario:
onze kamers betrekken, in de keuken de tafels dekken, soep warmen, al eventjes
verder kennismaken. Yves, vader van 2 jonge kinderen, brengt hier maandelijks 1
nacht door.
Buiten verzamelen de gasten
voor de nacht.
19:30 stipt: deuren open.
Nieuwsgierige blikken, afwachtende houding, een lieve hond Sara, 2 bekenden van
toen in oktober iedereen is welkom!
Naargelang we dichter bij
20:00 komen en het aantal vermeerdert, stijgen de decibels, wordt de taal van
een paar aanwezigen wat ruwer, veranderen de grappen in grollen en die worden
niet door iedereen geapprecieerd. Anderen wachten in stilte af de spanning
stijgt. Iedereen voelt op zijn manier de druk wordt het aantal overschreden?
Wordt er iemand geweigerd?
Op de valreep komt de 15de persoon
binnen, later blijkt het de 14de te zijn, vermits het kleine
meisje van 3 jaar niet wordt meegeteld (onder 12 jaar).
En dan gaan de deuren toe
de opluchting is voelbaar.
Nog even spannend om te
horen hoe de kamerverdeling is en met enige flexibiliteit van het vrouwelijke
baasje van Sara en een paar mannen die met haar de kamer willen delen, kan
iedereen zijn bed gaan inpalmen.
Al gauw druppelen de meeste
gasten de keuken binnen. De groene soep ruikt lekker. Iedereen zoekt een
plekje, W. loopt wat rond en vertelt stoere taal. De sfeer verzacht naargelang
de honger vermindert. Iemand vraagt om toch nog van kamer te wisselen en dat
lukt. Ze zijn solidair. De 9 maanden oude Sara krijgt 2 bakjes hondenbrokken en
slabbert het kommetje water in een mum van tijd leeg. De mama van het kleine
meisje vult het flesje met melk en mag het opwarmen in de microgolf (regel:
alleen daarvoor mag die gebruikt worden). Ze smeert een paar boterhammen en
neemt die mee naar boven bij haar dochtertje. Er wordt buiten een sigaretje
gerold en gerookt, al dan niet gekregen van een meer fortuinlijke M.
P. blijkt encyclopedische
skills te hebben hij legt uit wat het gezegde sie gie van Brugge zet joen
vanachtere betekent Er was maar 1 ziekenhuis, nl. in Brugge. Van overal
kwamen de mensen ernaartoe. De zusters vroegen de Bruggelingen om achteraan aan
te schuiven en lieten de zieken van verderaf eerst verzorgen. Er volgt een
leuke taaldiscussie over gootsteen en pombak alweer P. met een verklaring:
de bak onder de pomp zoals het vroeger ging J.
Hier en daar vertrekt
iemand naar zijn kamer en we halen het pakje Uno-kaarten boven het blijkt de
nieuwe versie te zijn. Ik ken er niks van en krijg een korte briefing van Yves
vóór we eraan beginnen. Mijn geheugen heeft niet alles geregistreerd en ik maak
een paar kapitale fouten die me massas kaarten opleveren. Stilaan, met
verhelderende tips van M., leer ik hoe je met wat kaartengeluk de anderen de
das om kan doen, vooral als ze op het punt staan te winnen. Er hangt een
leuk sfeertje, eerst met 7 en stilaan nog met zn vieren ik kan ook al eens
winnen, maar vergeet 3 keer UNO te roepen tot groot plezier van de gasten, want
dan moet je 7 extra kaarten nemen. Nog een laatste spel Mijn persoonlijke
slaapreminder rinkelt om 23:00 ik laat hem deze keer niet snoozen tijd voor
iedereen om naar boven te gaan. Wij wassen de laatste kopjes af, dekken de
tafels voor het ontbijt en vertrekken ook richting au lit où on dort als
kind dacht ik dat mijn grootmoeder altijd au lion dor zei J.
Ik lees nog een half uurtje
Donna León en doe het licht uit terwijl boven nog een half uurtje geschuifeld
wordt draaien de impressies in mijn hoofd rond. Je wenst het niemand om alleen
maar hier terecht te kunnen, maar toch is dit een prachtig initiatief een
neutrale omgeving waar je eten en een bed vindt, ook je zorgen kwijt kan of ook
weer niet sommigen ontdooien met mondjesmaat, anderen sluiten zich af. Ik
dommel blijkbaar toch in. De nacht verloopt rustig.
Tijdens het ochtendritueel
wordt er koffie gezet en vanaf 7:00 kunnen de gasten eten. Niet iedereen
verschijnt of eet alleen een stuk fruit. R. geraakt niet op tijd naar beneden
geen ontbijt meer. Sommigen geven aan dat slapen in een gemeenschappelijke
kamer niet altijd de verhoopte rust geeft . Julie vertelt dat ze straks haar
punten verneemt van de eerste examens van haar eerste jaar opleiding
orthopedagogie. Ze hoopt op positief nieuws. Er wordt daarrond gegrapt... 'een
bus voor de 'buzzen'' en Julie antwoordt gevat. Ze neemt aardig haar verantwoordelijkheid.
Het is stiller dan
gisteravond Misschien zijn ze in gedachten al bezig met hoe ze de dag en de
miezerige regen zullen doorkomen een mogelijk onderkomen kan in de
Zonnewijzer: ze blijken er 6/7 dagen terecht te kunnen voor een maaltijd à 1,
een douche, pedicure, manicure indien nodig. Ze hebben toegang tot internet en
kunnen er hun geldzaken opvolgen en regelen. Zondag is daar sluitingsdag. P.
brengt vele uren door in het station van Kortrijk en kent alle treinuren uit
het hoofd J. Één man gaat straks naar de mannenopvang. Hij krijgt daar een
kamer en stapt in een begeleidingstraject één van de 13 voor de anderen is
het nog een lange weg van onzekerheid en ontbering. Ik wilde dat ik meer kon
doen
Tot ziens aan Hanne, Julie,
Glenn en bedankt aan Yves voor de aangename co-permanentie.
Ik heb nu ook weer respect
gevoeld van de nachtgasten voor mij, en dit gevoel is wederzijds. Ik kom terug,
met of zonder cakejes J.
Nachtopvang - Annelore Verhelst en Barbara Verhaeghe - 23/01/2017
2 jonge mama's vertrokken maandagavond omstreeks 18.45u richting Kortrijk. Toch wat stress bij het achterlaten van het thuisfront, maar toch heel benieuwd wat ons in de nachtopvang te wachten stond.
Hanne, 1 van de vaste medewerkers, zorgde voor een vlotte rondleiding en uitleg. Vooreerst mochten we helpen bij het opwarmen van de 'multi'groenten soep. (6 verschillende soorten soep in 1 kom, we waren benieuwd hoe dat zou smaken). Nathalie, de hoofdcoördinatrice, kwam voor de eerste keer inslapen omdat ze een zieke collega binnenkort moet vervangen. We waren dus met 3 nieuwelingen. Iedere dakloze mag maandelijks maximum 20 keer inslapen in de nachtopvang, maar wegens de vrieskou, viel deze beperking weg en mocht iedereen (max. 20 mensen) inslapen. Toch stonden er tegen 20.00u slechts 11 mannen op de stoep te wachten: 10 habitués en 1 nieuweling.
Hanne, duidelijk geroutineerd en vastberaden in haar job, las het huisreglement voor. Enkelen schoven snel aan voor de warme soep, de anderen gingen zich eerst douchen. Duidelijk uitgehonderd, verorberden ze het voorgeschotelde brood, charcuterie/kaas en warme soep. We schoven aan voor het avondmaal , maar voelden ons toch wel onwennig en stil. We wilden wel een gesprek aanknopen, maar wisten niet goed waarover te praten. De nieuweling bracht hier spontaan verandering in. Hij had nood om ons zijn verhaal te vertellen. De anderen bleven op de achtergrond en zochten ook niet echt contact met ons. Na het eten ruimde elke inslaper spontaan af en waste zijn bord af. Duidelijk goed getraind . Enkele inslapers hadden zin in een spelletje Uno. Even een moment om hun dagdagelijkse kommer en kwel te vergeten. Na een uurtje Uno, gingen ze een voor een stilletjes naar boven. Hanne en Nathalie waren om 22.00u huiswaarts vertrokken. Tegen 22.55u zaten ook wij alleen in de keuken. Na een uurtje napraten, kropen ook wij onder de wol. We sliepen goed , maar 's morgens bleek toch dat we beiden hadden gedroomd over het hele gebeuren. De wekker om 6.45u was overbodig want we werden spontaan gewekt door 1 vrolijke habitué met nood aan koffie! Tegen 7.00u was de stagiaire Julie reeds in de keuken de tafel aan het dekken. De daklozen kwamen een voor een binnen in de keuken, heel stil en wat afwezig. Even buiten gaan roken, was eigenlijk voor iedereen een houvast en start van de dag. Behalve veel koffie gedronken, werd er amper iets gegeten. Weeral dezelfde routine bij het afruimen en afwassen. Om 8.00 u was de hele keuken opgeruimd en waren er al enkelen met pak en zak terug vertrokken. 1 van hen was reeds om 6u vertrokken naar zijn werk. Het was een mistige en triestige ochtend. We hadden te doen met deze 11 mensen die terug de hele dag de kou moesten trotseren. Bij de meesten was de intentie er om 's avonds hier terug de warmte op te zoeken.
Wij vertrokken wat verweesd, maar toch dankbaar voor deze unieke ervaring. Zeker een verrijking. Nog een tweetal dagen spookte de routine van de nachtopvang door ons hoofd. We zijn beiden van plan dit opnieuw te doen!
Wij, Kaat en Christiane, kwamen er om 18.55u aan met pak en zak en met de picknicken enz, want inderdaad het was 6 december , en we wilden toch beetje de St Niklaassfeer er in brengen. De eersten stonden al klaar aan de deur te wachten om toch een plaatsje te kunnen bemachtigen, o.a ook het sterrenmeisje in rolstoel al gekend door onze vorige Markant-dames van 22 november.
Julie, de stagiair stond ook al aan de deur, die ons direct binnen liet. Ze bracht ons naar onze kamers en de keuken; beetje verkenning dus want voor ons was het ook nog allemaal nieuw.
We zijn dan meteen begonnen met soep op te warmen, tafels te dekken, brood, beleg, fruit etc. Koffie werd ook gezet.
Ondertussen kwam ook Hanne toe, die bezorgde ons onzen badges en een gsm waarmee wij haar dan eventueel konden bereiken bij eventuele nachtelijke problemen.
Om 19.30u stipt werden de deuren geopend, er was al meteen een grote toeloop. Plots kwam er een hond binnengelopen, weliswaar gevolgd door zijn baasje die ook een slaapplaatsje kwam zoeken, en bleek dat die brave hond ook een slaapplaatsje kreeg weliswaar in een bench op de kamer van zijn baasje .
Om 20 u moest dan afgesloten worden, maar er was wel een probleem ze waren met 16 doch er waren maar 15 slaapplaatsen, dus ééntje moest er vertrekken. Dit werd zonder problemen opgelost.
Daarna werden de regelementen voorgelezen en de kamers verdeeld.
Sommigen gingen eerst naar hun kamers, gaan douchen, anderen kwamen direct eten. De hond kreeg zijn eten en drinken buiten in de binnentuin, waar ook gerookt kon worden.
Na het avondmaal werd gezamenlijk de afwas gedaan . Sommigen gingen direct slapen, anderen gingen sigaretje gaan roken. Al gauw werden de UNO kaarten bovengehaald en speelden wij ook paar spelletjes mee. Anderen zaten gezellig te babbelen bij een kop koffie, of thee ; kortom een gezellig samenzijn met ons allen; weliswaar over hun situatie werd weinig of niets gesproken.
Om 23 u konden we beetje met moeite afsluiten en naar ons kamer gaan. Eerst nog ons bedjes opmaken, (stapelbed) Kaat was direct akkoord om bovenbedje te nemen. Na nog wat napraten, was het al gauw middernacht voor wij insliepen.
Na een toch wat onrustige nacht, want jawel je slaapt toch wel met een wakend oor, liep om 6.45 u onze wekker af. Kort nachtje inderdaad.
Om 6.45 u hoorde ik al iemand vertrekken die trein moest halen. Kaat ging dan al de koffie gaan aanzetten en er stond al iemand te wachten om toch een sigaretje te kunnen gaan roken, doch dit kon pas vanaf 7 u.
Om 7 u kwamen Julie en Hanne dan aan, keukendeuren werden geopend en eerste sigaretje kon gerookt worden.
Eén na één kwamen de gasten naar beneden, om te ontbijten. Eéntje was al naar zijn werk vertrokken. Deze die er om 7.30 u nog niet waren, werden gewekt zodat ze nog konden ontbijten, want om 8.30 u moest iedereen weer vertrekken.
Om 8 u stond Dorine aan deur, want Kaat ging rechtstreeks van daar naar haar werk, maar Dorine kwam Christiane ophalen . Na samen nog een koffietje gedronken te hebben mochten wij vertrekken.
Wij vonden het een enorme ervaring, en heel blij om dit meegemaakt te hebben, maar toch vertrek je er met een dubbel gevoel en met tal van vragen. Waarom en hoe kom je in zon situatie??? Wij mogen ons alleszins gelukkig prijzen dat wij een dak boven ons hoofd hebben.
Bij deze een kort verslag ivm ons verblijf in de nachtopvang
te Kortrijk. (22/11/2016)
Met ons plastic zakje en een kussen onder de arm schuifelden
we door de donkere avond naar de voordeur van de nachtopvang. We zijn Ann
Gystelinck en Karien Geerkens.
Een verkleumde klant stond er al vanaf zes uur te wachten om
verzekerd te zijn van een bedje. Hij zag ons al onmiddellijk als lotgenoten
Na enige tijd verscheen sympathieke Glenn, één vd vaste
medewerkers. Hij toonde ons onze kamer, de andere kamers en de keuken. Alles
spiksplinternieuw en mooi. Wij vuurden onze vele vragen op hem af.
Later kwam ook Julie ons vervoegen. Zij is de stagiaire van
dienst en tevens oud-leerling van mijn school. Tof wederzien! Zowel zij als
Glenn konden zeer goed overweg met de klanten. Hoed af!
Het avondeten werd klaargezet. Soep van een bevriend
bejaardentehuis, brood van een bekende bakker en toespijs van de voedselbank.
Even later, precies om 19.30, werden de deuren geopend. De
klanten druppelden binnen. Het gaat er dan redelijk officieel aan toe. Er
worden in de hal stoelen klaargezet voor de vermoeide reizigers. Om 20.00
sluiten de deuren onverbiddelijk. Laatkomers geraken er niet meer in. Het
reglement wordt plechtig voorgelezen maar blijkbaar is dit reeds goed gekend.
Daarna worden de kamers toegewezen. Sommigen verdwijnen stante pede naar boven
en zien we die avond niet meer terug. Té moe waarschijnlijk.
Tijdens de maaltijd is het wat aftasten. Je kunt de mensen
toch niet de kleren van het lijf vragen. Alhoewel je dat wel zou willen. Hoe
komt het dat ze hier verzeild geraken? Wat hebben ze meegemaakt? Hoelang leven
ze zo al? Worden ze geholpen?
Na de gezamenlijke afwas werden er al vlug een heleboel
kandidaten gevonden voor een spelletje UNO. Het werden vele spelletjes UNO.
Ambiance verzekerd! Het ging er allemaal heel gemoedelijk aan toe met veel humor
en luid gelach.
Het clienteel die avond was zeer verscheiden: oud en jong,
allerlei nationaliteiten en allen mannen behalve één vrouw. Ze was de helft van
een koppel én in rolstoel. Ze leek wat op het sterrenmeisje. Remember? Onder de
trui van haar vriend bewoog er al de hele tijd iets Later werd het mysterie
opgelost. Mijnheer had hun huisdier mee. Een rat. Ze was intussen in zijn nek
gaan liggen en dus duidelijk zichtbaar voor ons allen. Ook voor de rat was er
een bedje beschikbaar, een klein kooitje.
Onze talenkennis, met haren erop, konden we ook nog eens
bovenhalen : Engels, Frans, Italiaans.
Later op de avond werd er door sommigen iets meer verteld
over hun thuissituatie. De meesten zwegen hierover. Het waren echt fijne
mensen die helemaal niet beantwoordden aan het beeld dat wij hebben van dé
dakloze.
Om 23.00 was het bedtijd voor allen. Ann en ik kletsten
natuurlijk nog een hele tijd Ge weet hoe dat gaat J
Om half zeven s morgens kropen we met veel moeite uit onze
bedden om het ontbijt klaar te zetten. Iedereen verscheen terug aan tafel. Heel
wat stiller dan de avond ervoor. Maar wat wil je? Weer een dag buiten en dit
keer een sombere, kille en regenachtige dag.
De lakens werden verzameld en om 8.00 moesten de klanten
onherroepelijk terug de straat op.
Op weg naar onze auto werden we nog aangesproken door een
klant. Of we hem niet naar het station van Kortrijk konden brengen?
Ook wij vertrokken weer richting Vichte.
We zijn het er beiden over eens. Het was een zeer
interessante en aangename ervaring. Een aanrader!
En wees maar blij dat jij wel een dak boven je hoofd hebt.
Het is duidelijk niet iedereen gegeven.
Dinsdagavond 22 november, direct na het werk richting nachtopvang. Handschoenen en sjaal aan in de auto, hoe warm/koud is het eigenlijk ? Tien graden, klinkt warmer dan het voelt, bedenk je dan in de auto, wat moet dan dan niet op straat zijn zo een ganse nacht.... We worden luid verwelkomd door een vaste gast die al stoer verkondigt dat hij in geval van nood ook wel ergens een bungalow heeft. Als de vaste medewerkers toekomen is het nog tot half acht wachten tot de deuren open gaan. Er wordt een rolstoel binnen geduwd, de mevrouw in kwestie in tranen en oorzaak blijkt de luidruchtige man te zijn. In totaal acht mensen zullen die nacht in de opvang blijven, de man die voor wat onrust zorgde werd geweigerd wegens al verschillende waarschuwingen. De boel beetje op stelten zetten kan niet de bedoeling zijn, iedereen wil rust in een warm bed. Niet iedereen komt eten, sommige gaan direct slapen. Een spelletje uno brengt wat animo en al gauw blijkt dat de meeste, ondanks hun problemen, hun gevoel voor humor niet verloren hebben. De jongste van de bende zou je zo in de jury van de slimste mens zien zitten, zo gevat en zo welbespraakt ! Hoe komt zo iemand op straat ? Geen idee, en als ze er zelf niet over spreken bedenk je dat het misschien beter is er zelf niet over te beginnen, kwestie van het niet altijd opnieuw te moeten uitleggen. Daar dienen de vaste medewerkers trouwens voor, die kunnen hen - als ze er zelf om vragen - op weg helpen met het zoeken naar een huis. 'S morgens gaat alles vlug, om acht uur moet iedereen terug de straat op, in de regen. Twee dagen later in Kortrijk : bij het drinken van een koffie bedenk ik dat iedereen die ik door de straten zie lopen misschien wel op straat leeft. Nog geen half uur later kom ik een van de acht gasten tegen, in stoer gezelschap en met vaste tred door de straat aan het stappen, op weg naar ?.... Greetz Ann
Aankomst 10 minuutjes
te vroeg in de Tuighuisstraat: de eerste sympathieke gast zit al op wacht en
zegt dat er nog niemand is. We wachten samen met hem een eerste kennismaking.
Hanne arriveert 5 min
later en laat ons binnen voor het onthaal is het nog 35 minuten wachten.
We droppen onze bagage
in ons slaapvertrek we kiezen voor het stapelbed Riet blijft graag beneden en
Marianne zal naar de hogere regionen klimmen.
Eerste werk: alles
klaarzetten voor het avondmaal en de soep warmen. Meteen ook de afwas doen.
Om 19:30 worden de
deuren geopend en komen de eerste gasten binnen. Iedereen wacht geduldig tot de
deuren om 20:00 stipt gesloten worden. Intussen worden nieuwsgierige blikken en
opmerkingen gelanceerd om ons als nieuwkomers te taxeren. Dit was voor ons
alvast een fijne ervaring.
Intussen luisteren ze
naar het strikte reglement en nadien worden de kamers toegewezen en begeven ze
zich naar boven. Waardevolle voorwerpen kunnen ze in bewaring geven in het secretariaat.
Vanavond zijn er 8 gasten, waaronder 1 vrouw.
Eenmaal geïnstalleerd
op de kamer, komen ze stilaan naar de keuken en krijgen daar warme soep en
boterhammen met beleg à volonté. Dit is het vaste menu voor het avondmaal. Wij
zaten mee aan tafel en konden ook mee eten. De contacten verlopen meestal vlot,
maar niet iedereen heeft nood aan praten. Douchen en een comfortabele kamer met
een goed bed zijn echt basisbehoeften.
We vernemen met
mondjesmaat waar ze mee te kampen hebben en schrikken danig van de uitbuiting
in de verhuursector.
Deze avond geen nood
aan gezelschapsspelen, alleen maar gezellige babbels aan de afwasbak en aan de
tafels. De okkernoten van Riet hebben
gesmaakt en allerlei kraaktechnieken werden uitgetest af en toe hilarisch. Riet
komt tot de conclusie dat ze best een nieuwe notenkraker koopt.
Stilaan gaat iedereen
naar bed en de laatste na het allerlaatste sigaretje ook.
Tijd voor ons, Riet en
Marianne, om ons slaapnestje op te zoeken, het bed op te maken, nog even na te
praten en de impressies nog even neer te schrijven
De ene sliep als een
marmot en de andere met enige waakzaamheid, maar klaarwakker bij de wekker om
6:50.
Op naar de keuken en
het ontbijt klaarzetten. Om 7:30 wordt op alle kamers geklopt. Enkele gasten
worden aan tafel verder wakker Nog een laatste babbel met wie dat wil aan
tafel of buiten terwijl ze een sigaretje roken. Sommigen zijn al vertrokken.
Iedereen kent het
systeem blijkbaar en tegen 8:30 verlaat de laatste persoon het nachtgebouw
waarheen weten we niet. We reflecteren nog even met Hanne en Julie en nemen van
hen afscheid.
We vertrekken met nog zoveel vragen maar met een
intense en positieve ervaring. Doen!
Aankomst 10 minuutjes
te vroeg in de Tuighuisstraat: de eerste sympathieke gast zit al op wacht en
zegt dat er nog niemand is. We wachten samen met hem een eerste kennismaking.
Hanne arriveert 5 min
later en laat ons binnen voor het onthaal is het nog 35 minuten wachten.
We droppen onze bagage
in ons slaapvertrek we kiezen voor het stapelbed Riet blijft graag beneden en
Marianne zal naar de hogere regionen klimmen.
Eerste werk: alles
klaarzetten voor het avondmaal en de soep warmen. Meteen ook de afwas doen.
Om 19:30 worden de
deuren geopend en komen de eerste gasten binnen. Iedereen wacht geduldig tot de
deuren om 20:00 stipt gesloten worden. Intussen worden nieuwsgierige blikken en
opmerkingen gelanceerd om ons als nieuwkomers te taxeren. Dit was voor ons
alvast een fijne ervaring.
Intussen luisteren ze
naar het strikte reglement en nadien worden de kamers toegewezen en begeven ze
zich naar boven. Waardevolle voorwerpen kunnen ze in bewaring geven in het
secretariaat. Vanavond zijn er 8 gasten, waaronder 1 vrouw.
Eenmaal geïnstalleerd
op de kamer, komen ze stilaan naar de keuken en krijgen daar warme soep en
boterhammen met beleg à volonté. Dit is het vaste menu voor het avondmaal. Wij
zaten mee aan tafel en konden ook mee eten. De contacten verlopen meestal vlot,
maar niet iedereen heeft nood aan praten. Douchen en een comfortabele kamer met
een goed bed is zijn echt basisbehoeften.
We vernemen met
mondjesmaat waar ze mee te kampen hebben en schrikken danig van de uitbuiting
in de verhuursector.
Deze avond geen nood
aan gezelschapsspelen, alleen maar gezellige babbels aan de afwasbak en aan de
tafels. De okkernoten van Riet hebben
gesmaakt en allerlei kraaktechnieken werden uitgetest af en toe hilarisch.
Riet komt tot de conclusie dat ze best een nieuwe notenkraker koopt.
Stilaan gaat iedereen
naar bed en de laatste na het allerlaatste sigaretje ook.
Tijd voor ons, Riet en
Marianne, om ons slaapnestje op te zoeken, het bed op te maken, nog even na te
praten en de impressies nog even neer te schrijven
De ene sliep als een
marmot en de andere met enige waakzaamheid, maar klaarwakker bij de wekker om
6:50.
Op naar de keuken en
het ontbijt klaarzetten. Om 7:30 wordt op alle kamers geklopt. Enkele gasten
worden aan tafel verder wakker Nog een laatste babbel met wie dat wil aan
tafel of buiten terwijl ze een sigaretje roken. Sommigen zijn al vertrokken.
Iedereen kent het
systeem blijkbaar en tegen 8:30 verlaat de laatste persoon het nachtgebouw
waarheen weten we niet. We reflecteren nog even met Hanne en Julie en nemen van
hen afscheid.
We vertrekken met nog
zoveel vragen maar met een intense en positieve ervaring. Doen!
. Enkele inslapers hadden zin in een spelletje Uno. Even een moment om hun dagdagelijkse kommer en kwel te vergeten. Na een uurtje Uno, gingen ze een voor een stilletjes naar boven. Hanne en Nathalie waren om 22.00u huiswaarts vertrokken. Tegen 22.55u zaten ook wij alleen in de keuken. Na een uurtje napraten, kropen ook wij onder de wol. We sliepen goed , maar 's morgens bleek toch dat we beiden hadden gedroomd over het hele gebeuren. De wekker om 6.45u was overbodig want we werden spontaan gewekt door 1 vrolijke habitué met nood aan koffie! Tegen 7.00u was de stagiaire Julie reeds in de keuken de tafel aan het dekken. De daklozen kwamen een voor een binnen in de keuken, heel stil en wat afwezig. Even buiten gaan roken, was eigenlijk voor iedereen een houvast en start van de dag. Behalve veel koffie gedronken, werd er amper iets gegeten. Weeral dezelfde routine bij het afruimen en afwassen. Om 8.00 u was de hele keuken opgeruimd en waren er al enkelen met pak en zak terug vertrokken. 1 van hen was reeds om 6u vertrokken naar zijn werk. Het was een mistige en triestige ochtend. We hadden te doen met deze 11 mensen die terug de hele dag de kou moesten trotseren. Bij de meesten was de intentie er om 's avonds hier terug de warmte op te zoeken. 
