We waren overtuigd dat door het stralende zonnetje weinig mensen de nacht zouden doorbrengen in de opvang en dat we gezelschap zouden krijgen

van een paar enkelingen die toch maar het zekere voor het onzekere namen.

Niks was minder waar : zodra de deur openging, stroomden de gasten binnen.

We hadden ons voorgenomen om in de keuken de blijven : tafel netjes dekken, soep opwarmen, beetje opruimen.

Om de heerlijke lentelucht binnen te laten, zetten we de keukendeur open en ook wat tuinmeubels buiten zorgden voorwaar voor een beetje vakantiegevoel.

De begeleider van dienst was Matthias (Matti voor de vrienden) en we konden het meteen met hem vinden.

Zestien mensen zorgden voor een full house (een kleine meid van 3 werd niet meegeteld voor het absolute cijfer van 15, gelukkig).

Eén van de gasten had zijn karretje volgeladen met voedsel uit de voedselbank van de Evangelische Kerk die dag, en we mochten alle spullen ook op tafel zetten.

De tafel zag er op die manier zelfs feestelijk uit : er waren sandwiches, choco, lekkere vleeswaren.

Sommige dingen tegen de houdbaarheidsdatum aan of met "snelverkoop"label maar het heeft gesmaakt, niet alleen de tijdelijke bewoners,maar ook mezelf en Karien.

Toen ik deze mannen en vrouwen (van 3 tot 56 jaar) zag aanvallen op het avondmaal, had ik ook het gevoel dat dit voor hen de eerste maaltijd van de dag was.

Niettemin was de sfeer die avond opperbest, de meesten zaten na de maaltijd gezellig met ons en met elkaar te babbelen, gingen eens naar buiten om een

sigaretje te roken, de mama maakte een gezonde picknick klaar voor het kleine meisje, dat de volgende morgen op uitstap mocht met de eerste kleuterklas, en

we zetten de radio een beetje luider,...

Karien begon zowaar in het rad Italiaans te praten tegen de enige aanwezige die niet het Nederlands als moedertaal had.

Hier en daar kwam een flard van een levensverhaal naar boven, een stukje van een vorig leven, een beetje van de huidige problemen,....

Als je echter bedenkt dat je enkel dit opvangtehuis je "thuis voor 1 nacht" moet noemen, dan doet dit je toch wel nadenken.

Hoe gelukkig mogen wij, Markante dames, ons prijzen met een goedgevulde koelkast, een warm bed, een mooie job, een echte thuis ... en alle voorzieningen waar deze mensen

van verstoken blijven.

Om 11u. moesten nog heel wat gasten hun bedstee opzoeken en de drukte van de avond bleef nog even hangen, ook bij ons.

Net als onze voorgangers moesten we zoveel vertellen en ging er zoveel door ons hoofd, dat ik ondanks het comfortabele stapelbed toch maar onrustig heb geslapen.

's Morgens was de sfeer inderdaad rustig en kalm, er werd niet zoveel meer gepraat en iedereen zat een beetje in zichzelf.

Toch waren er een paar die nog even met ons wilden praten, onder het genot van een potje koffie en... ne boterham mé choco...

Nog even helpen opruimen en kijken hoe deze mensen druppelsgewijs de straat opzoeken : hun thuis voor die dag ?!"