|
Beste Markantvrouwen en sympathisanten
Bij deze een kort verslag ivm ons verblijf in de nachtopvang
te Kortrijk. (22/11/2016)
Met ons plastic zakje en een kussen onder de arm schuifelden
we door de donkere avond naar de voordeur van de nachtopvang. We zijn Ann
Gystelinck en Karien Geerkens.
Een verkleumde klant stond er al vanaf zes uur te wachten om
verzekerd te zijn van een bedje. Hij zag ons al onmiddellijk als lotgenoten
Na enige tijd verscheen sympathieke Glenn, één vd vaste
medewerkers. Hij toonde ons onze kamer, de andere kamers en de keuken. Alles
spiksplinternieuw en mooi. Wij vuurden onze vele vragen op hem af.
Later kwam ook Julie ons vervoegen. Zij is de stagiaire van
dienst en tevens oud-leerling van mijn school. Tof wederzien! Zowel zij als
Glenn konden zeer goed overweg met de klanten. Hoed af!
Het avondeten werd klaargezet. Soep van een bevriend
bejaardentehuis, brood van een bekende bakker en toespijs van de voedselbank.
Even later, precies om 19.30, werden de deuren geopend. De
klanten druppelden binnen. Het gaat er dan redelijk officieel aan toe. Er
worden in de hal stoelen klaargezet voor de vermoeide reizigers. Om 20.00
sluiten de deuren onverbiddelijk. Laatkomers geraken er niet meer in. Het
reglement wordt plechtig voorgelezen maar blijkbaar is dit reeds goed gekend.
Daarna worden de kamers toegewezen. Sommigen verdwijnen stante pede naar boven
en zien we die avond niet meer terug. Té moe waarschijnlijk.
Tijdens de maaltijd is het wat aftasten. Je kunt de mensen
toch niet de kleren van het lijf vragen. Alhoewel je dat wel zou willen. Hoe
komt het dat ze hier verzeild geraken? Wat hebben ze meegemaakt? Hoelang leven
ze zo al? Worden ze geholpen?
Na de gezamenlijke afwas werden er al vlug een heleboel
kandidaten gevonden voor een spelletje UNO. Het werden vele spelletjes UNO.
Ambiance verzekerd! Het ging er allemaal heel gemoedelijk aan toe met veel humor
en luid gelach.
Het clienteel die avond was zeer verscheiden: oud en jong,
allerlei nationaliteiten en allen mannen behalve één vrouw. Ze was de helft van
een koppel én in rolstoel. Ze leek wat op het sterrenmeisje. Remember? Onder de
trui van haar vriend bewoog er al de hele tijd iets
Later werd het mysterie
opgelost. Mijnheer had hun huisdier mee. Een
rat. Ze was intussen in zijn nek
gaan liggen en dus duidelijk zichtbaar voor ons allen. Ook voor de rat was er
een bedje beschikbaar, een klein kooitje.
Onze talenkennis, met haren erop, konden we ook nog eens
bovenhalen : Engels, Frans, Italiaans.
Later op de avond werd er door sommigen iets meer verteld
over hun thuissituatie. De meesten zwegen hierover. Het waren echt fijne
mensen die helemaal niet beantwoordden aan het beeld dat wij hebben van dé
dakloze.
Om 23.00 was het bedtijd voor allen. Ann en ik kletsten
natuurlijk nog een hele tijd
Ge weet hoe dat gaat J
Om half zeven s morgens kropen we met veel moeite uit onze
bedden om het ontbijt klaar te zetten. Iedereen verscheen terug aan tafel. Heel
wat stiller dan de avond ervoor. Maar wat wil je? Weer een dag buiten en dit
keer een sombere, kille en regenachtige dag.
De lakens werden verzameld en om 8.00 moesten de klanten
onherroepelijk terug de straat op.
Op weg naar onze auto werden we nog aangesproken door een
klant. Of we hem niet naar het station van Kortrijk konden brengen?
Ook wij vertrokken weer richting Vichte.
We zijn het er beiden over eens. Het was een zeer
interessante en aangename ervaring. Een aanrader!
En
wees maar blij dat jij wel een dak boven je hoofd hebt.
Het is duidelijk niet iedereen gegeven.
Groeten,
Karien Geerkens
|
