Nachtopvang 13 april

Goed op tijd vertrek ik richting Kortrijk voor mijn eerste nacht als vrijwilliger bij de nachtopvang. Even is het zoeken naar een parkeerplaats. Ah, er vertrekt net een auto zodat ik mij voor de deur van het CAW kan parkeren. Voor alle zekerheid vraag ik aan de man die een sigaretje staat te roken of ik hier de hele nacht kan blijven staan. Hij knikt bevestigend. De ingang van de nachtopvang bevindt zich om de hoek.

Ondanks dat de deuren pas om half acht opengaan staat er reeds een man te wachten. We geraken aan de babbel (in het Frans nog wel…). Pas vier dagen geleden maakte hij uit noodzaak kennis met deze opvang. Vol lof spreekt hij  over dit waardevol  initiatief. Hij is afkomstig uit Frankrijk, zoekt hier werk en wil zijn leven hier heropbouwen.  

Om zeven uur word ik verwelkomt door Glenn. Hij is één van de coördinatoren. Ook maak ik kennis met Julie. Zij loopt hier stage in het kader van haar studies orthopedagogie. Ik krijg de badge van mijn kamer waarna ik er mijn spullen kan leggen. Ik ben verrast door de moderne infrastructuur. Alles is nieuw en proper.

Druppelsgewijs komt de één na de ander aan. De meesten kennen elkaar. Er wordt geplaagd. Sommigen zijn ingetogen, anderen luidruchtig. Er heerst een onrustige sfeer. Als bepaalde mensen hoog op de trappen plaatsnemen worden ze teruggefloten door Julie. Hun bedoeling is om als eerste een stapelbed uit te kiezen. Stipt om acht uur sluiten de deuren. Het is volzet, 15 personen hebben zich aangemeld. Het is een opluchting dat er niemand geweigerd moet worden.

Het was op voorhand een verrassing met wie ik een vrijwilligersduo zou vormen. Het is Babette, een jonge leerkracht lager onderwijs die eerder een aantal lessen besteedde aan het  thema “daklozen en thuislozen”.  Daardoor was ze in contact gekomen met de dienst. Het is haar tweede keer dat ze inslaapt.

Na de verwelkoming en het doornemen van het reglement worden de kamers toegewezen.

Julie vermeldt nog dat er op 3 mei de mogelijk is om gratis de nodige vaccinaties te krijgen. Dit belangrijk bericht wordt zowel in het Frans en Engels vertaald. Er wordt positief op gereageerd. De volgende mededeling is minder goed nieuws. De nachtopvang is gesloten tijdens de maanden juli en augustus. Het ongenoegen laat niet op zich wachten. Wat moeten we dan doen? Onder een brug slapen?

Ondertussen maken we alles klaar voor het avondeten dat zoals gewoonlijk bestaat uit soep, koffie, thee, chocomelk, yoghurt en boterhammen met beleg. Sommigen hamsteren verschillende etenswaren.

Het eten vermindert zienderogen en er wordt constant aangevuld. Het is opmerkelijk wat een grote eetlust ze hebben.

De afwas wordt spontaan gedaan.

Daarna zoeken de meesten hun kamer op. Volgens Glenn hangt dit sterk af van de groep. Koppels en moeders gaan omwille van privacy vlugger naar boven. Daardoor volgen de anderen. Sporadisch komt er iemand naar beneden voor een kop koffie, thee of een sigaretje.

Een jonge gast, die van een thee geniet, vraagt naar onze leeftijd. Het is zijn manier om een gesprek aan te knopen. Hij is 28 jaar en vader van een ‘knechtje van 4 jaar’ zoals hij fier zegt. Dan denk je als mama direct: waar is dat jongetje nu?

Het is een schril contrast met de daklozen die ik op weg naar mijn werk in Brussel tegenkom. Hier zijn de meesten verzorgd. Blijkbaar staat de nachtopvang in Kortrijk zeer goed aangeschreven: een nieuw gebouw, maximum 5 bedden per kamer met douche, gratis dagelijks een vers linnenpakket …

Omwille van de rustige avond heb ik een interessante babbel met Glenn, Julie en Babette over de werking maar ook over het dagelijkse leven.

Volgens de statistieken van maart hebben zich in die maand 25 nieuwe personen aangemeld. Een uitzonderlijk hoog aantal. Normaal schommelt dit rond de 10. Hij benadrukt dat het publiek dat zich aanmeldt  niet alleen daklozen, maar ook thuislozen zijn. Mensen die mogelijks hun huis uitgezet zijn of waarvan de relatie op de klippen is gelopen.

Als ik iets na 11u het licht doof, passeren de beelden van de voorbije avond. Bepaalde gezichten laten een diepe indruk op mij na. Sombere gezichten, jongeren, mama’s en papa’s ongeveer de leeftijd van onze kinderen. Zelden sta ik stil bij het feit dat een bed hebben niet voor iedereen een evidentie is.

De nacht verloopt goed, het blijft rustig. Rond 5 u ben ik wakker. Ik probeer nog wat in te dommelen. Het lukt niet. Gedachten dwalen door mijn hoofd. Welke verhalen zit er achter deze levens? Hoe zien zij hun toekomst?

Om kwart voor zeven maak ik samen met Babette de ontbijttafel klaar. Glenn zorgt voor de koffie. Sommigen verkiezen een sigaretje boven een boterham. Er ontstaat wat wrevel over het “schooien” van sigaretten. Enkelen hebben haast omdat ze verwacht worden op een afspraak. Op de vraag of Kuurne vanuit deze plaats met het openbaar vervoer te bereiken is worden verschillende meningen gegeven. Eén iemand schept duidelijkheid: ja, er rijdt een bus daarnaartoe.  Opgelucht slurpt ze haastig van haar koffie in de hoop de bus nog te halen.

Iemand anders haalt een plannetje boven met de vraag of het omcirkelend adres te voet haalbaar is.

Hij heeft een afspraak met een dokter en mag zich tussen 8.30u en 10u aanmelden.

De meesten vertrekken te voet, sommigen met de fiets. Op zoek naar een warme plek hopend op een bed voor de komende nacht. Het winkelcentrum “K”, het station en tijdens het weekend de Kerk zijn populaire plaatsen.

Bij het afscheid zegt Glenn dat hij voelt dat ik tussen de mensen zeer op mijn gemak ben – “Je straalt dat uit.” – wat hij daarmee ook mag bedoelen. Toegegeven: ik voel mij gevleid. Mijn ervaring als vrijwilliger in de Geestelijke Gezondheidszorg zal daar zeker voor iets tussen zitten.

Ik laat mijn emailadres achter. Jullie dienst kan in de toekomst zeker nog op mij

 rekenen.

Paaszaterdag. Rond 7.30u ben ik wakker. Ik herbeleef het moment van de dag ervoor. Denk aan de mensen die zich klaarmaken om opnieuw de straat op te gaan. Op zoek naar warmte, wat gezelschap.

Pasen. Ik rond mijn tekst voor de blog af. Straks komen de kinderen en gaan we op familiebezoek.

Nog meer dan anders besef ik wat geluk is.

Veel dank aan Markant voor het mooi initiatief waar ik kon aan meewerken!

Groetjes,

Marijke