Zondag 29/01/2017 19:00

Glenn stuurde een paar weken geleden een sms-je… op enkele data kwamen ze nog een vrijwilliger tekort. Ik zei toe voor vannacht.

Aankomst aan de nachtopvang.

Even vóór 19:00 steekt iemand gezwind de straat over en stelt zich voor als Yves, de andere vrijwilliger. Op dat moment nog geen opvangkandidaten. Hanne opent de deur en Julie versterkt even later het team, 2 bekenden. Julie krijgt vanavond als stagiaire de verantwoordelijkheid, Hanne is observator.

Het gebruikelijke scenario: onze kamers betrekken, in de keuken de tafels dekken, soep warmen, al eventjes verder kennismaken. Yves, vader van 2 jonge kinderen, brengt hier maandelijks 1 nacht door.

Buiten verzamelen de gasten voor de nacht.

19:30 stipt: deuren open. Nieuwsgierige blikken, afwachtende houding, een lieve hond Sara, 2 bekenden van toen in oktober… iedereen is welkom!

Naargelang we dichter bij 20:00 komen en het aantal vermeerdert, stijgen de decibels, wordt de taal van een paar aanwezigen wat ruwer, veranderen de grappen in grollen en die worden niet door iedereen geapprecieerd. Anderen wachten in stilte af… de spanning stijgt. Iedereen voelt op zijn manier de druk… wordt het aantal overschreden? Wordt er iemand geweigerd?

Op de valreep komt de 15^de persoon binnen, later blijkt het de 14^de te zijn, vermits het kleine meisje van 3 jaar niet wordt meegeteld (onder 12 jaar).

En dan gaan de deuren toe… de opluchting is voelbaar.

Nog even spannend om te horen hoe de kamerverdeling is en met enige flexibiliteit van het vrouwelijke baasje van Sara en een paar mannen die met haar de kamer willen delen, kan iedereen zijn bed gaan inpalmen.

Al gauw druppelen de meeste gasten de keuken binnen. De groene soep ruikt lekker. Iedereen zoekt een plekje, W. loopt wat rond en vertelt stoere taal. De sfeer verzacht naargelang de honger vermindert. Iemand vraagt om toch nog van kamer te wisselen en dat lukt. Ze zijn solidair. De 9 maanden oude Sara krijgt 2 bakjes hondenbrokken en slabbert het kommetje water in een mum van tijd leeg. De mama van het kleine meisje vult het flesje met melk en mag het opwarmen in de microgolf (regel: alleen daarvoor mag die gebruikt worden). Ze smeert een paar boterhammen en neemt die mee naar boven bij haar dochtertje. Er wordt buiten een sigaretje gerold en gerookt, al dan niet gekregen van een meer fortuinlijke M.

P. blijkt encyclopedische skills te hebben… hij legt uit wat het gezegde ‘sie gie van Brugge… zet joen vanachtere’ betekent… Er was maar 1 ziekenhuis, nl. in Brugge. Van overal kwamen de mensen ernaartoe. De zusters vroegen de Bruggelingen om achteraan aan te schuiven en lieten de zieken van verderaf eerst verzorgen. Er volgt een leuke taaldiscussie over gootsteen en ‘pombak’… alweer P. met een verklaring: de bak onder de pomp zoals het vroeger ging J.

Hier en daar vertrekt iemand naar zijn kamer en we halen het pakje Uno-kaarten boven… het blijkt de nieuwe versie te zijn. Ik ken er niks van en krijg een korte briefing van Yves vóór we eraan beginnen. Mijn geheugen heeft niet alles geregistreerd en ik maak een paar kapitale fouten die me massa’s kaarten opleveren. Stilaan, met verhelderende tips van M., leer ik hoe je met wat kaartengeluk de anderen de das om kan doen, vooral als ze op het punt staan te winnen. Er hangt een leuk sfeertje, eerst met 7 en stilaan nog met z’n vieren… ik kan ook al eens winnen, maar vergeet 3 keer UNO te roepen tot groot plezier van de gasten, want dan moet je 7 extra kaarten nemen. Nog een laatste spel… Mijn persoonlijke slaapreminder rinkelt om 23:00… ik laat hem deze keer niet snoozen… tijd voor iedereen om naar boven te gaan. Wij wassen de laatste kopjes af, dekken de tafels voor het ontbijt en vertrekken ook richting ‘au lit où on dort’… als kind dacht ik dat mijn grootmoeder altijd ‘au lion d’or’ zei J.

Ik lees nog een half uurtje Donna León en doe het licht uit… terwijl boven nog een half uurtje geschuifeld wordt draaien de impressies in mijn hoofd rond. Je wenst het niemand om alleen maar hier terecht te kunnen, maar toch is dit een prachtig initiatief… een neutrale omgeving waar je eten en een bed vindt, ook je zorgen kwijt kan of ook weer niet… sommigen ontdooien met mondjesmaat, anderen sluiten zich af. Ik dommel blijkbaar toch in. De nacht verloopt rustig.

Tijdens het ochtendritueel wordt er koffie gezet en vanaf 7:00 kunnen de gasten eten. Niet iedereen verschijnt of eet alleen een stuk fruit. R. geraakt niet op tijd naar beneden… geen ontbijt meer. Sommigen geven aan dat slapen in een gemeenschappelijke kamer niet altijd de verhoopte rust geeft…. Julie vertelt dat ze straks haar punten verneemt van de eerste examens van haar eerste jaar opleiding orthopedagogie. Ze hoopt op positief nieuws. Er wordt daarrond gegrapt... 'een bus voor de 'buzzen'' en Julie antwoordt gevat. Ze neemt aardig haar verantwoordelijkheid.

Het is stiller dan gisteravond… Misschien zijn ze in gedachten al bezig met hoe ze de dag en de miezerige regen zullen doorkomen … een mogelijk onderkomen kan in de Zonnewijzer: ze blijken er 6/7 dagen terecht te kunnen voor een maaltijd à € 1, een douche, pedicure, manicure indien nodig. Ze hebben toegang tot internet en kunnen er hun geldzaken opvolgen en regelen. Zondag is daar sluitingsdag. P. brengt vele uren door in het station van Kortrijk en kent alle treinuren uit het hoofd J. Één man gaat straks naar de mannenopvang. Hij krijgt daar een kamer en stapt in een begeleidingstraject… één van de 13… voor de anderen is het nog een lange weg van onzekerheid en ontbering. Ik wilde dat ik meer kon doen…

Tot ziens aan Hanne, Julie, Glenn en bedankt aan Yves voor de aangename co-permanentie.

Ik heb nu ook weer respect gevoeld van de nachtgasten voor mij, en dit gevoel is wederzijds. Ik kom terug, met of zonder cakejes J.