Gaat daar wel iemand zijn? Wie kiest er nu voor om met deze hitte binnen te liggen als je in de koelte van de nacht onder de sterrenhemel kan slapen? Misschien komen ze gewoon voor een verfrissende douche? Hebben ze honger? Misschien staan we binnen een uurtje zelf al terug thuis? Want zeg nu zelf, een cocktail op een terrasje of een tas restjessoep in een oververhitte keuken, de keuze zou toch snel gemaakt zijn. Samen met Dorine fantaseren we op weg naar Kortrijk over ons verblijf in de nachtopvang tijdens deze zwoele zomernacht. Tussen de 30 en 40 graden warmer is het dan bij onze vorige nacht. Groot dan ook onze verbazing als blijkt dat al een 10-tal mensen rood aangelopen wachten op de stoep, ruim een half uur voor opening. Iemand wijst ons de bel. Vorige keer zagen we deze plek zelfs niet bij daglicht. Binnen blijkt het heerlijk koel, beneden althans, ook onze slaapkamer straalt een frisse rust uit. Dat komt wel goed.

Veerle, de begeleidster, ontvangt ons hartelijk. We kennen elkaar nog niet, maar we blijken allemaal ook zeer slecht in namen onthouden. Dus als we het binnen een uurtje nog eens moeten vragen? Geen probleem, aangeboren overmacht. Veerle werkt hier intussen sinds februari en kent de routines door en door. Wij kijken waar we kunnen bijspringen. Tafels dekken, soep omroeren, de intussen goed gekende restjessoep in een ongedefinieerde kleur groen, het had deze avond ook een verfrissende gazpacho mogen zijn...

Om 20 u kan de avond echt van start gaan. De opvang zit vol: 14 mannen en één vrouw. 3 personen moesten zelfs terug naar huis, euh, straat worden gestuurd. Eén dame werd even onwel door de hitte, Veerle ontfermde zich even over haar na het voorlezen van het reglement, maar nadien is het toch onverbiddelijk: er is geen plaats meer voor jou, je moet zo de nacht in.

Intussen loopt de keuken vol. En ja, er wordt warme soep gedronken, zelfs vrij veel warme soep. En er wordt brood gegeten. Voor ons voelt het heel droog, maar daar hebben de meesten hier geen last van, honger doet eten. Het eerste contact verloopt wat onwennig. Ook niet iedereen heeft er behoefte aan, het babbelt vlotter als Veerle er bij is. Zij kent haar pappenheimers. Veerle had best een drukke avond. Heel wat overnachters willen toch graag even hun ei kwijt bij haar. Misschien kan zij hen verder helpen? Langdurig op straat leven kan geen einddoel zijn in het leven lijkt ons.

De avond kabbelt verder: meer en meer ruik ik de frisse geur van zeep en de rood aangelopen gezichten klaren wat op. De sfeer is zelfs wat huiselijk. Iedereen draagt zijn steentje bij om af te wassen en een enthousiaste bewoner blijkt graag tafels af te kuisen. Honderden heeft hij er in zijn leven afgekuist, ergens in een verleden waarbij hij werkte in Menen, deze week was het weer het festival van 'Mjeende'. 'Of we gingen?' Neen, dat zou er niet van komen...

Intussen proberen 2 jonge twintigers, duidelijk zonder gebrek aan testosteron, zich in de tuin te meten aan elkaar bij een wedstrijdje pompen. Al is dat moeilijk wanneer je overmand wordt door de slappe lach. Een sigaretje dan maar, en nog eentje, en nog eentje... Zonder marihuana, daar doen ze niet aan mee zo blijkt. Een ketting rond de hals van één van hen doet anders vermoeden, maar nee, dat is gewoon 'voa de show'. Misschien is dit wel één van hun laatste avonden samen, want marihuana-ketting-boy staat eerste op de wachtlijst voor een appartementje met één slaapkamer bij het OCMW. Misschien laat hij dat wel passeren. Hij wil liever een huisje, voor de hond, want een hond zal er komen, daar bestaat geen twijfel over. En een hond hoort niet in een kennel. Laten we daar zeer duidelijk over zijn. Een mens sluit je toch ook niet op tussen 4 muren (laten we dat deze avond dan maar even buiten beschouwing laten). Ook op de wachtlijst van de huisjes staat hij al op plaats 3 of 4, het heeft duidelijk iets met punten te maken. Hij heeft het maximum aantal. Een maximum score hebben stemt mensen blijkbaar in elke omstandigheid gelukkig. Of het nu voor latijn, wiskunde of OCMW-rechten is.

En dan gaan we toch een terrasje doen, hier is koffie, thee en water te krijgen, spuit en plat, we jagen de hele voorraad erdoor. De temperatuur hier buiten is intussen gezakt tot die van een zalige zomeravond. Een 8-tal gasten, 3 enthousiaste dames - de vrouwelijke gaste is intussen slapen - een proper terras en een streepjes gazon, wat wil een mens meer. De treinen die om de paar minuten achter dat gazon passeren nemen we er graag bij. X weet zelfs te zeggen waar ze naartoe sporen en hoe laat ze het station van Kortrijk aandoen.

En dan gaan we Uno spelen, Uno voor gevorderden zo blijkt: +2+2+2, +4+4, kaarten doorgeven... We leren bij. En we spelen om te winnen, anders moet je niet spelen, daar zijn we het over eens. Eén van de testosteron-boys telt punten, minutieus, het is voor echt, voor de eer. Hij voorziet ons ook van muziek. Hier is geen Wifi, maar het 4G abonnement is duidelijk betaald. Over de muziekkeuze en het volume valt te discussiëren, maar de sfeer zat er wel in. Uno blijkt een universele taal. Eén spelregel is niet voor discussie vatbaar: als je uno vergeet te zeggen bij je laatste kaart neem je 2 kaarten bij, of 4, of 7? Toch discussie mogelijk blijkbaar. Testosteron-boy is niet akkoord, wordt boos, stopt met spelen... Of heeft het er ook iets mee te maken dat hij het maximum van de punten dreigt te halen? Het maximum halen is niet in elke omstandigheid een goede zaak. Het loopt tegen 23u, toch tijd om te stoppen.

Binnen is één van de laatste ramadan-avonden net geëindigd met een uitgebreide maaltijd. Een dankbare Aziatische gast heeft de ontbijttafel al gedekt. Bedtijd. Eén jongere gast probeert ons nog de complex situatie toe te lichten waardoor hij hier zit, maar de grenzen tussen realiteit en fantasie zijn ons niet helemaal duidelijk. Nog een sigaretje en dan slapen. Ook wij houden de avond na wat ventileren voor bekeken. We slapen goed.

Vrolijke Veerle is al volop bezig wanneer ik het gevecht met mijn wekker aanga. Er wordt goed ontbeten, met of zonder ochtendhumeur, sommigen hullen zich 's morgens liever in stilte, anderen zijn dan weer een spraakwaterval, maar dat is thuis niet anders. Tegen 8u is alles opgeruimd en verlaten we met de laatste gasten de nachtopvang. Wij naar huis. Zij naar? 3 straten verder komen we de oudste gast tegen, met 3 zakken huisraad in zijn veel te wijde, warme broek. Waar naartoe wist hij duidelijk zelf niet. Veerle probeerde hem naar de Korenbloem te sturen: daar gingen ze met de begeleiders die middag ook eten, maar die kant liep hij toch niet uit.

Het is een leerrijke nacht geweest.