Nachtopvang-30/03/2017- Karien Geerkens en Natalie Vandaele
"Op wat blijkbaar de warmste 30ste maart ooit was, volgens Frank althans, trokken wij (Karien en Natalie) naar Kortrijk voor de nachtopvang.
We waren overtuigd dat door het stralende zonnetje weinig mensen de nacht zouden doorbrengen in de opvang en dat we gezelschap zouden krijgen
van een paar enkelingen die toch maar het zekere voor het onzekere namen.
Niks was minder waar : zodra de deur openging, stroomden de gasten binnen.
We hadden ons voorgenomen om in de keuken de blijven : tafel netjes dekken, soep opwarmen, beetje opruimen.
Om de heerlijke lentelucht binnen te laten, zetten we de keukendeur open en ook wat tuinmeubels buiten zorgden voorwaar voor een beetje vakantiegevoel.
De begeleider van dienst was Matthias (Matti voor de vrienden) en we konden het meteen met hem vinden.
Zestien mensen zorgden voor een full house (een kleine meid van 3 werd niet meegeteld voor het absolute cijfer van 15, gelukkig).
Eén van de gasten had zijn karretje volgeladen met voedsel uit de voedselbank van de Evangelische Kerk die dag, en we mochten alle spullen ook op tafel zetten.
De tafel zag er op die manier zelfs feestelijk uit : er waren sandwiches, choco, lekkere vleeswaren.
Sommige dingen tegen de houdbaarheidsdatum aan of met "snelverkoop"label maar het heeft gesmaakt, niet alleen de tijdelijke bewoners,maar ook mezelf en Karien.
Toen ik deze mannen en vrouwen (van 3 tot 56 jaar) zag aanvallen op het avondmaal, had ik ook het gevoel dat dit voor hen de eerste maaltijd van de dag was.
Niettemin was de sfeer die avond opperbest, de meesten zaten na de maaltijd gezellig met ons en met elkaar te babbelen, gingen eens naar buiten om een
sigaretje te roken, de mama maakte een gezonde picknick klaar voor het kleine meisje, dat de volgende morgen op uitstap mocht met de eerste kleuterklas, en
we zetten de radio een beetje luider,...
Karien begon zowaar in het rad Italiaans te praten tegen de enige aanwezige die niet het Nederlands als moedertaal had.
Hier en daar kwam een flard van een levensverhaal naar boven, een stukje van een vorig leven, een beetje van de huidige problemen,....
Als je echter bedenkt dat je enkel dit opvangtehuis je "thuis voor 1 nacht" moet noemen, dan doet dit je toch wel nadenken.
Hoe gelukkig mogen wij, Markante dames, ons prijzen met een goedgevulde koelkast, een warm bed, een mooie job, een echte thuis ... en alle voorzieningen waar deze mensen
van verstoken blijven.
Om 11u. moesten nog heel wat gasten hun bedstee opzoeken en de drukte van de avond bleef nog even hangen, ook bij ons.
Net als onze voorgangers moesten we zoveel vertellen en ging er zoveel door ons hoofd, dat ik ondanks het comfortabele stapelbed toch maar onrustig heb geslapen.
's Morgens was de sfeer inderdaad rustig en kalm, er werd niet zoveel meer gepraat en iedereen zat een beetje in zichzelf.
Toch waren er een paar die nog even met ons wilden praten, onder het genot van een potje koffie en... ne boterham mé choco...
Nog even helpen opruimen en kijken hoe deze mensen druppelsgewijs de straat opzoeken : hun thuis voor die dag ?!"
Donderdag ,9
februari 2017: Nachtopvang
Kortrijk18u55
Er wordt voor morgenochtend sneeuw voorspeld......
Zullen er veel gasten zijn... Wat vraag je wel en wat
niet.... Vele vragen spoken door ons hoofd..
Te vroeg...
Glenn heet ons welkom en brengt ons naar de kamer met een
lakenpakket. Bed opmaken zoals op kamp.
Terwijl Glenn ons wegwijs maakt in de keuken, komen de
mensen aan.
Nieuwsgierig als we zijn, gaan we eens kijken in de gang met
hoeveel ze al zijn.
Al met 8, waaronder
een mama met een dochtertje van 3 jaar.
De gang voelt wat onwennig aan. Rap weer even naar de
keuken. De soep mag niet aanbranden :)
20 uur: de deur gaat dicht. Wie te laat is, blijft buiten.
Onze groep is compleet, 12 gasten, een begeleider en wij.Iedereen kent het precies veel beter of wij.
Alles verloopt vlot.
Sommige gasten verdwijnen naar boven en zien we niet meer
terug. Maar de meesten genieten van de soep en eten brood met beleg.
We zijn een beetje verwonderd van de hoeveelheid soep en
brood die naar binnen gespeeld wordt. Maar voor sommigen is het hun eerste
maaltijd van de dag,...
Het is een héél diverse groep, qua taal, leeftijd,
huidskleur,... Maar toch is er een huiselijke sfeer. De nieuwe man gaat aan de
afwas en de Uno-kaarten komen te voorschijn.Tijdens het spel wordt gebabbeld, geplaagd... ook wij voelen ons op ons
gemak, zeker nu Pascaleke van 'De Kampioenen' ook aanwezig lijkt. Gek genoeg, hebben we niet het gevoel tussen
daklozen te zitten, alhoewel ze toch een eigen kijk hebben.
Rond 22u30 gaan de meesten naar bed en
ruimen we nog wat op samen met de laatste gasten.
Eenmaal op onze kamer blijken toch een aantal gesprekken te
blijven hangen.We blijven er toch nog
wat verder over praten. Het is 00u45, oei, we moeten gaan slapen, want 'Morgen
is het een grote dag en niets te doen hebben' (Quote van één van de gasten).
De nacht is rustig verlopen, onze matras hield ons een
beetje wakker, maar anders hebben we goed kunnen slapen.
6u45 opstaan, keuken klaarmaken voor het ontbijt. De gasten
geraken ook moeilijk uit hun bed. Koffie wordt gedronken, maar de meeste
ontbijten niet. Nog een sigaretje en ze vertrekken naar buiten, de stad gaan
veroveren, het is koud -2°.Onze auto is
helemaal bevroren, we hebben het koud, amai, moeten deze mensen nu de ganse dag
buiten leven????? Wij gaan naar huis, onze thuis...
Glenn stuurde een paar
weken geleden een sms-je op enkele data kwamen ze nog een vrijwilliger tekort.
Ik zei toe voor vannacht.
Aankomst aan de nachtopvang.
Even vóór 19:00 steekt
iemand gezwind de straat over en stelt zich voor als Yves, de andere
vrijwilliger. Op dat moment nog geen opvangkandidaten. Hanne opent de deur en
Julie versterkt even later het team, 2 bekenden. Julie krijgt vanavond als
stagiaire de verantwoordelijkheid, Hanne is observator.
Het gebruikelijke scenario:
onze kamers betrekken, in de keuken de tafels dekken, soep warmen, al eventjes
verder kennismaken. Yves, vader van 2 jonge kinderen, brengt hier maandelijks 1
nacht door.
Buiten verzamelen de gasten
voor de nacht.
19:30 stipt: deuren open.
Nieuwsgierige blikken, afwachtende houding, een lieve hond Sara, 2 bekenden van
toen in oktober iedereen is welkom!
Naargelang we dichter bij
20:00 komen en het aantal vermeerdert, stijgen de decibels, wordt de taal van
een paar aanwezigen wat ruwer, veranderen de grappen in grollen en die worden
niet door iedereen geapprecieerd. Anderen wachten in stilte af de spanning
stijgt. Iedereen voelt op zijn manier de druk wordt het aantal overschreden?
Wordt er iemand geweigerd?
Op de valreep komt de 15de persoon
binnen, later blijkt het de 14de te zijn, vermits het kleine
meisje van 3 jaar niet wordt meegeteld (onder 12 jaar).
En dan gaan de deuren toe
de opluchting is voelbaar.
Nog even spannend om te
horen hoe de kamerverdeling is en met enige flexibiliteit van het vrouwelijke
baasje van Sara en een paar mannen die met haar de kamer willen delen, kan
iedereen zijn bed gaan inpalmen.
Al gauw druppelen de meeste
gasten de keuken binnen. De groene soep ruikt lekker. Iedereen zoekt een
plekje, W. loopt wat rond en vertelt stoere taal. De sfeer verzacht naargelang
de honger vermindert. Iemand vraagt om toch nog van kamer te wisselen en dat
lukt. Ze zijn solidair. De 9 maanden oude Sara krijgt 2 bakjes hondenbrokken en
slabbert het kommetje water in een mum van tijd leeg. De mama van het kleine
meisje vult het flesje met melk en mag het opwarmen in de microgolf (regel:
alleen daarvoor mag die gebruikt worden). Ze smeert een paar boterhammen en
neemt die mee naar boven bij haar dochtertje. Er wordt buiten een sigaretje
gerold en gerookt, al dan niet gekregen van een meer fortuinlijke M.
P. blijkt encyclopedische
skills te hebben hij legt uit wat het gezegde sie gie van Brugge zet joen
vanachtere betekent Er was maar 1 ziekenhuis, nl. in Brugge. Van overal
kwamen de mensen ernaartoe. De zusters vroegen de Bruggelingen om achteraan aan
te schuiven en lieten de zieken van verderaf eerst verzorgen. Er volgt een
leuke taaldiscussie over gootsteen en pombak alweer P. met een verklaring:
de bak onder de pomp zoals het vroeger ging J.
Hier en daar vertrekt
iemand naar zijn kamer en we halen het pakje Uno-kaarten boven het blijkt de
nieuwe versie te zijn. Ik ken er niks van en krijg een korte briefing van Yves
vóór we eraan beginnen. Mijn geheugen heeft niet alles geregistreerd en ik maak
een paar kapitale fouten die me massas kaarten opleveren. Stilaan, met
verhelderende tips van M., leer ik hoe je met wat kaartengeluk de anderen de
das om kan doen, vooral als ze op het punt staan te winnen. Er hangt een
leuk sfeertje, eerst met 7 en stilaan nog met zn vieren ik kan ook al eens
winnen, maar vergeet 3 keer UNO te roepen tot groot plezier van de gasten, want
dan moet je 7 extra kaarten nemen. Nog een laatste spel Mijn persoonlijke
slaapreminder rinkelt om 23:00 ik laat hem deze keer niet snoozen tijd voor
iedereen om naar boven te gaan. Wij wassen de laatste kopjes af, dekken de
tafels voor het ontbijt en vertrekken ook richting au lit où on dort als
kind dacht ik dat mijn grootmoeder altijd au lion dor zei J.
Ik lees nog een half uurtje
Donna León en doe het licht uit terwijl boven nog een half uurtje geschuifeld
wordt draaien de impressies in mijn hoofd rond. Je wenst het niemand om alleen
maar hier terecht te kunnen, maar toch is dit een prachtig initiatief een
neutrale omgeving waar je eten en een bed vindt, ook je zorgen kwijt kan of ook
weer niet sommigen ontdooien met mondjesmaat, anderen sluiten zich af. Ik
dommel blijkbaar toch in. De nacht verloopt rustig.
Tijdens het ochtendritueel
wordt er koffie gezet en vanaf 7:00 kunnen de gasten eten. Niet iedereen
verschijnt of eet alleen een stuk fruit. R. geraakt niet op tijd naar beneden
geen ontbijt meer. Sommigen geven aan dat slapen in een gemeenschappelijke
kamer niet altijd de verhoopte rust geeft . Julie vertelt dat ze straks haar
punten verneemt van de eerste examens van haar eerste jaar opleiding
orthopedagogie. Ze hoopt op positief nieuws. Er wordt daarrond gegrapt... 'een
bus voor de 'buzzen'' en Julie antwoordt gevat. Ze neemt aardig haar verantwoordelijkheid.
Het is stiller dan
gisteravond Misschien zijn ze in gedachten al bezig met hoe ze de dag en de
miezerige regen zullen doorkomen een mogelijk onderkomen kan in de
Zonnewijzer: ze blijken er 6/7 dagen terecht te kunnen voor een maaltijd à 1,
een douche, pedicure, manicure indien nodig. Ze hebben toegang tot internet en
kunnen er hun geldzaken opvolgen en regelen. Zondag is daar sluitingsdag. P.
brengt vele uren door in het station van Kortrijk en kent alle treinuren uit
het hoofd J. Één man gaat straks naar de mannenopvang. Hij krijgt daar een
kamer en stapt in een begeleidingstraject één van de 13 voor de anderen is
het nog een lange weg van onzekerheid en ontbering. Ik wilde dat ik meer kon
doen
Tot ziens aan Hanne, Julie,
Glenn en bedankt aan Yves voor de aangename co-permanentie.
Ik heb nu ook weer respect
gevoeld van de nachtgasten voor mij, en dit gevoel is wederzijds. Ik kom terug,
met of zonder cakejes J.
Nachtopvang - Annelore Verhelst en Barbara Verhaeghe - 23/01/2017
2 jonge mama's vertrokken maandagavond omstreeks 18.45u richting Kortrijk. Toch wat stress bij het achterlaten van het thuisfront, maar toch heel benieuwd wat ons in de nachtopvang te wachten stond.
Hanne, 1 van de vaste medewerkers, zorgde voor een vlotte rondleiding en uitleg. Vooreerst mochten we helpen bij het opwarmen van de 'multi'groenten soep. (6 verschillende soorten soep in 1 kom, we waren benieuwd hoe dat zou smaken). Nathalie, de hoofdcoördinatrice, kwam voor de eerste keer inslapen omdat ze een zieke collega binnenkort moet vervangen. We waren dus met 3 nieuwelingen. Iedere dakloze mag maandelijks maximum 20 keer inslapen in de nachtopvang, maar wegens de vrieskou, viel deze beperking weg en mocht iedereen (max. 20 mensen) inslapen. Toch stonden er tegen 20.00u slechts 11 mannen op de stoep te wachten: 10 habitués en 1 nieuweling.
Hanne, duidelijk geroutineerd en vastberaden in haar job, las het huisreglement voor. Enkelen schoven snel aan voor de warme soep, de anderen gingen zich eerst douchen. Duidelijk uitgehonderd, verorberden ze het voorgeschotelde brood, charcuterie/kaas en warme soep. We schoven aan voor het avondmaal , maar voelden ons toch wel onwennig en stil. We wilden wel een gesprek aanknopen, maar wisten niet goed waarover te praten. De nieuweling bracht hier spontaan verandering in. Hij had nood om ons zijn verhaal te vertellen. De anderen bleven op de achtergrond en zochten ook niet echt contact met ons. Na het eten ruimde elke inslaper spontaan af en waste zijn bord af. Duidelijk goed getraind . Enkele inslapers hadden zin in een spelletje Uno. Even een moment om hun dagdagelijkse kommer en kwel te vergeten. Na een uurtje Uno, gingen ze een voor een stilletjes naar boven. Hanne en Nathalie waren om 22.00u huiswaarts vertrokken. Tegen 22.55u zaten ook wij alleen in de keuken. Na een uurtje napraten, kropen ook wij onder de wol. We sliepen goed , maar 's morgens bleek toch dat we beiden hadden gedroomd over het hele gebeuren. De wekker om 6.45u was overbodig want we werden spontaan gewekt door 1 vrolijke habitué met nood aan koffie! Tegen 7.00u was de stagiaire Julie reeds in de keuken de tafel aan het dekken. De daklozen kwamen een voor een binnen in de keuken, heel stil en wat afwezig. Even buiten gaan roken, was eigenlijk voor iedereen een houvast en start van de dag. Behalve veel koffie gedronken, werd er amper iets gegeten. Weeral dezelfde routine bij het afruimen en afwassen. Om 8.00 u was de hele keuken opgeruimd en waren er al enkelen met pak en zak terug vertrokken. 1 van hen was reeds om 6u vertrokken naar zijn werk. Het was een mistige en triestige ochtend. We hadden te doen met deze 11 mensen die terug de hele dag de kou moesten trotseren. Bij de meesten was de intentie er om 's avonds hier terug de warmte op te zoeken.
Wij vertrokken wat verweesd, maar toch dankbaar voor deze unieke ervaring. Zeker een verrijking. Nog een tweetal dagen spookte de routine van de nachtopvang door ons hoofd. We zijn beiden van plan dit opnieuw te doen!
Wij, Kaat en Christiane, kwamen er om 18.55u aan met pak en zak en met de picknicken enz, want inderdaad het was 6 december , en we wilden toch beetje de St Niklaassfeer er in brengen. De eersten stonden al klaar aan de deur te wachten om toch een plaatsje te kunnen bemachtigen, o.a ook het sterrenmeisje in rolstoel al gekend door onze vorige Markant-dames van 22 november.
Julie, de stagiair stond ook al aan de deur, die ons direct binnen liet. Ze bracht ons naar onze kamers en de keuken; beetje verkenning dus want voor ons was het ook nog allemaal nieuw.
We zijn dan meteen begonnen met soep op te warmen, tafels te dekken, brood, beleg, fruit etc. Koffie werd ook gezet.
Ondertussen kwam ook Hanne toe, die bezorgde ons onzen badges en een gsm waarmee wij haar dan eventueel konden bereiken bij eventuele nachtelijke problemen.
Om 19.30u stipt werden de deuren geopend, er was al meteen een grote toeloop. Plots kwam er een hond binnengelopen, weliswaar gevolgd door zijn baasje die ook een slaapplaatsje kwam zoeken, en bleek dat die brave hond ook een slaapplaatsje kreeg weliswaar in een bench op de kamer van zijn baasje .
Om 20 u moest dan afgesloten worden, maar er was wel een probleem ze waren met 16 doch er waren maar 15 slaapplaatsen, dus ééntje moest er vertrekken. Dit werd zonder problemen opgelost.
Daarna werden de regelementen voorgelezen en de kamers verdeeld.
Sommigen gingen eerst naar hun kamers, gaan douchen, anderen kwamen direct eten. De hond kreeg zijn eten en drinken buiten in de binnentuin, waar ook gerookt kon worden.
Na het avondmaal werd gezamenlijk de afwas gedaan . Sommigen gingen direct slapen, anderen gingen sigaretje gaan roken. Al gauw werden de UNO kaarten bovengehaald en speelden wij ook paar spelletjes mee. Anderen zaten gezellig te babbelen bij een kop koffie, of thee ; kortom een gezellig samenzijn met ons allen; weliswaar over hun situatie werd weinig of niets gesproken.
Om 23 u konden we beetje met moeite afsluiten en naar ons kamer gaan. Eerst nog ons bedjes opmaken, (stapelbed) Kaat was direct akkoord om bovenbedje te nemen. Na nog wat napraten, was het al gauw middernacht voor wij insliepen.
Na een toch wat onrustige nacht, want jawel je slaapt toch wel met een wakend oor, liep om 6.45 u onze wekker af. Kort nachtje inderdaad.
Om 6.45 u hoorde ik al iemand vertrekken die trein moest halen. Kaat ging dan al de koffie gaan aanzetten en er stond al iemand te wachten om toch een sigaretje te kunnen gaan roken, doch dit kon pas vanaf 7 u.
Om 7 u kwamen Julie en Hanne dan aan, keukendeuren werden geopend en eerste sigaretje kon gerookt worden.
Eén na één kwamen de gasten naar beneden, om te ontbijten. Eéntje was al naar zijn werk vertrokken. Deze die er om 7.30 u nog niet waren, werden gewekt zodat ze nog konden ontbijten, want om 8.30 u moest iedereen weer vertrekken.
Om 8 u stond Dorine aan deur, want Kaat ging rechtstreeks van daar naar haar werk, maar Dorine kwam Christiane ophalen . Na samen nog een koffietje gedronken te hebben mochten wij vertrekken.
Wij vonden het een enorme ervaring, en heel blij om dit meegemaakt te hebben, maar toch vertrek je er met een dubbel gevoel en met tal van vragen. Waarom en hoe kom je in zon situatie??? Wij mogen ons alleszins gelukkig prijzen dat wij een dak boven ons hoofd hebben.
Bij deze een kort verslag ivm ons verblijf in de nachtopvang
te Kortrijk. (22/11/2016)
Met ons plastic zakje en een kussen onder de arm schuifelden
we door de donkere avond naar de voordeur van de nachtopvang. We zijn Ann
Gystelinck en Karien Geerkens.
Een verkleumde klant stond er al vanaf zes uur te wachten om
verzekerd te zijn van een bedje. Hij zag ons al onmiddellijk als lotgenoten
Na enige tijd verscheen sympathieke Glenn, één vd vaste
medewerkers. Hij toonde ons onze kamer, de andere kamers en de keuken. Alles
spiksplinternieuw en mooi. Wij vuurden onze vele vragen op hem af.
Later kwam ook Julie ons vervoegen. Zij is de stagiaire van
dienst en tevens oud-leerling van mijn school. Tof wederzien! Zowel zij als
Glenn konden zeer goed overweg met de klanten. Hoed af!
Het avondeten werd klaargezet. Soep van een bevriend
bejaardentehuis, brood van een bekende bakker en toespijs van de voedselbank.
Even later, precies om 19.30, werden de deuren geopend. De
klanten druppelden binnen. Het gaat er dan redelijk officieel aan toe. Er
worden in de hal stoelen klaargezet voor de vermoeide reizigers. Om 20.00
sluiten de deuren onverbiddelijk. Laatkomers geraken er niet meer in. Het
reglement wordt plechtig voorgelezen maar blijkbaar is dit reeds goed gekend.
Daarna worden de kamers toegewezen. Sommigen verdwijnen stante pede naar boven
en zien we die avond niet meer terug. Té moe waarschijnlijk.
Tijdens de maaltijd is het wat aftasten. Je kunt de mensen
toch niet de kleren van het lijf vragen. Alhoewel je dat wel zou willen. Hoe
komt het dat ze hier verzeild geraken? Wat hebben ze meegemaakt? Hoelang leven
ze zo al? Worden ze geholpen?
Na de gezamenlijke afwas werden er al vlug een heleboel
kandidaten gevonden voor een spelletje UNO. Het werden vele spelletjes UNO.
Ambiance verzekerd! Het ging er allemaal heel gemoedelijk aan toe met veel humor
en luid gelach.
Het clienteel die avond was zeer verscheiden: oud en jong,
allerlei nationaliteiten en allen mannen behalve één vrouw. Ze was de helft van
een koppel én in rolstoel. Ze leek wat op het sterrenmeisje. Remember? Onder de
trui van haar vriend bewoog er al de hele tijd iets Later werd het mysterie
opgelost. Mijnheer had hun huisdier mee. Een rat. Ze was intussen in zijn nek
gaan liggen en dus duidelijk zichtbaar voor ons allen. Ook voor de rat was er
een bedje beschikbaar, een klein kooitje.
Onze talenkennis, met haren erop, konden we ook nog eens
bovenhalen : Engels, Frans, Italiaans.
Later op de avond werd er door sommigen iets meer verteld
over hun thuissituatie. De meesten zwegen hierover. Het waren echt fijne
mensen die helemaal niet beantwoordden aan het beeld dat wij hebben van dé
dakloze.
Om 23.00 was het bedtijd voor allen. Ann en ik kletsten
natuurlijk nog een hele tijd Ge weet hoe dat gaat J
Om half zeven s morgens kropen we met veel moeite uit onze
bedden om het ontbijt klaar te zetten. Iedereen verscheen terug aan tafel. Heel
wat stiller dan de avond ervoor. Maar wat wil je? Weer een dag buiten en dit
keer een sombere, kille en regenachtige dag.
De lakens werden verzameld en om 8.00 moesten de klanten
onherroepelijk terug de straat op.
Op weg naar onze auto werden we nog aangesproken door een
klant. Of we hem niet naar het station van Kortrijk konden brengen?
Ook wij vertrokken weer richting Vichte.
We zijn het er beiden over eens. Het was een zeer
interessante en aangename ervaring. Een aanrader!
En wees maar blij dat jij wel een dak boven je hoofd hebt.
Het is duidelijk niet iedereen gegeven.
Dinsdagavond 22 november, direct na het werk richting nachtopvang. Handschoenen en sjaal aan in de auto, hoe warm/koud is het eigenlijk ? Tien graden, klinkt warmer dan het voelt, bedenk je dan in de auto, wat moet dan dan niet op straat zijn zo een ganse nacht.... We worden luid verwelkomd door een vaste gast die al stoer verkondigt dat hij in geval van nood ook wel ergens een bungalow heeft. Als de vaste medewerkers toekomen is het nog tot half acht wachten tot de deuren open gaan. Er wordt een rolstoel binnen geduwd, de mevrouw in kwestie in tranen en oorzaak blijkt de luidruchtige man te zijn. In totaal acht mensen zullen die nacht in de opvang blijven, de man die voor wat onrust zorgde werd geweigerd wegens al verschillende waarschuwingen. De boel beetje op stelten zetten kan niet de bedoeling zijn, iedereen wil rust in een warm bed. Niet iedereen komt eten, sommige gaan direct slapen. Een spelletje uno brengt wat animo en al gauw blijkt dat de meeste, ondanks hun problemen, hun gevoel voor humor niet verloren hebben. De jongste van de bende zou je zo in de jury van de slimste mens zien zitten, zo gevat en zo welbespraakt ! Hoe komt zo iemand op straat ? Geen idee, en als ze er zelf niet over spreken bedenk je dat het misschien beter is er zelf niet over te beginnen, kwestie van het niet altijd opnieuw te moeten uitleggen. Daar dienen de vaste medewerkers trouwens voor, die kunnen hen - als ze er zelf om vragen - op weg helpen met het zoeken naar een huis. 'S morgens gaat alles vlug, om acht uur moet iedereen terug de straat op, in de regen. Twee dagen later in Kortrijk : bij het drinken van een koffie bedenk ik dat iedereen die ik door de straten zie lopen misschien wel op straat leeft. Nog geen half uur later kom ik een van de acht gasten tegen, in stoer gezelschap en met vaste tred door de straat aan het stappen, op weg naar ?.... Greetz Ann
Aankomst 10 minuutjes
te vroeg in de Tuighuisstraat: de eerste sympathieke gast zit al op wacht en
zegt dat er nog niemand is. We wachten samen met hem een eerste kennismaking.
Hanne arriveert 5 min
later en laat ons binnen voor het onthaal is het nog 35 minuten wachten.
We droppen onze bagage
in ons slaapvertrek we kiezen voor het stapelbed Riet blijft graag beneden en
Marianne zal naar de hogere regionen klimmen.
Eerste werk: alles
klaarzetten voor het avondmaal en de soep warmen. Meteen ook de afwas doen.
Om 19:30 worden de
deuren geopend en komen de eerste gasten binnen. Iedereen wacht geduldig tot de
deuren om 20:00 stipt gesloten worden. Intussen worden nieuwsgierige blikken en
opmerkingen gelanceerd om ons als nieuwkomers te taxeren. Dit was voor ons
alvast een fijne ervaring.
Intussen luisteren ze
naar het strikte reglement en nadien worden de kamers toegewezen en begeven ze
zich naar boven. Waardevolle voorwerpen kunnen ze in bewaring geven in het secretariaat.
Vanavond zijn er 8 gasten, waaronder 1 vrouw.
Eenmaal geïnstalleerd
op de kamer, komen ze stilaan naar de keuken en krijgen daar warme soep en
boterhammen met beleg à volonté. Dit is het vaste menu voor het avondmaal. Wij
zaten mee aan tafel en konden ook mee eten. De contacten verlopen meestal vlot,
maar niet iedereen heeft nood aan praten. Douchen en een comfortabele kamer met
een goed bed zijn echt basisbehoeften.
We vernemen met
mondjesmaat waar ze mee te kampen hebben en schrikken danig van de uitbuiting
in de verhuursector.
Deze avond geen nood
aan gezelschapsspelen, alleen maar gezellige babbels aan de afwasbak en aan de
tafels. De okkernoten van Riet hebben
gesmaakt en allerlei kraaktechnieken werden uitgetest af en toe hilarisch. Riet
komt tot de conclusie dat ze best een nieuwe notenkraker koopt.
Stilaan gaat iedereen
naar bed en de laatste na het allerlaatste sigaretje ook.
Tijd voor ons, Riet en
Marianne, om ons slaapnestje op te zoeken, het bed op te maken, nog even na te
praten en de impressies nog even neer te schrijven
De ene sliep als een
marmot en de andere met enige waakzaamheid, maar klaarwakker bij de wekker om
6:50.
Op naar de keuken en
het ontbijt klaarzetten. Om 7:30 wordt op alle kamers geklopt. Enkele gasten
worden aan tafel verder wakker Nog een laatste babbel met wie dat wil aan
tafel of buiten terwijl ze een sigaretje roken. Sommigen zijn al vertrokken.
Iedereen kent het
systeem blijkbaar en tegen 8:30 verlaat de laatste persoon het nachtgebouw
waarheen weten we niet. We reflecteren nog even met Hanne en Julie en nemen van
hen afscheid.
We vertrekken met nog zoveel vragen maar met een
intense en positieve ervaring. Doen!
Aankomst 10 minuutjes
te vroeg in de Tuighuisstraat: de eerste sympathieke gast zit al op wacht en
zegt dat er nog niemand is. We wachten samen met hem een eerste kennismaking.
Hanne arriveert 5 min
later en laat ons binnen voor het onthaal is het nog 35 minuten wachten.
We droppen onze bagage
in ons slaapvertrek we kiezen voor het stapelbed Riet blijft graag beneden en
Marianne zal naar de hogere regionen klimmen.
Eerste werk: alles
klaarzetten voor het avondmaal en de soep warmen. Meteen ook de afwas doen.
Om 19:30 worden de
deuren geopend en komen de eerste gasten binnen. Iedereen wacht geduldig tot de
deuren om 20:00 stipt gesloten worden. Intussen worden nieuwsgierige blikken en
opmerkingen gelanceerd om ons als nieuwkomers te taxeren. Dit was voor ons
alvast een fijne ervaring.
Intussen luisteren ze
naar het strikte reglement en nadien worden de kamers toegewezen en begeven ze
zich naar boven. Waardevolle voorwerpen kunnen ze in bewaring geven in het
secretariaat. Vanavond zijn er 8 gasten, waaronder 1 vrouw.
Eenmaal geïnstalleerd
op de kamer, komen ze stilaan naar de keuken en krijgen daar warme soep en
boterhammen met beleg à volonté. Dit is het vaste menu voor het avondmaal. Wij
zaten mee aan tafel en konden ook mee eten. De contacten verlopen meestal vlot,
maar niet iedereen heeft nood aan praten. Douchen en een comfortabele kamer met
een goed bed is zijn echt basisbehoeften.
We vernemen met
mondjesmaat waar ze mee te kampen hebben en schrikken danig van de uitbuiting
in de verhuursector.
Deze avond geen nood
aan gezelschapsspelen, alleen maar gezellige babbels aan de afwasbak en aan de
tafels. De okkernoten van Riet hebben
gesmaakt en allerlei kraaktechnieken werden uitgetest af en toe hilarisch.
Riet komt tot de conclusie dat ze best een nieuwe notenkraker koopt.
Stilaan gaat iedereen
naar bed en de laatste na het allerlaatste sigaretje ook.
Tijd voor ons, Riet en
Marianne, om ons slaapnestje op te zoeken, het bed op te maken, nog even na te
praten en de impressies nog even neer te schrijven
De ene sliep als een
marmot en de andere met enige waakzaamheid, maar klaarwakker bij de wekker om
6:50.
Op naar de keuken en
het ontbijt klaarzetten. Om 7:30 wordt op alle kamers geklopt. Enkele gasten
worden aan tafel verder wakker Nog een laatste babbel met wie dat wil aan
tafel of buiten terwijl ze een sigaretje roken. Sommigen zijn al vertrokken.
Iedereen kent het
systeem blijkbaar en tegen 8:30 verlaat de laatste persoon het nachtgebouw
waarheen weten we niet. We reflecteren nog even met Hanne en Julie en nemen van
hen afscheid.
We vertrekken met nog
zoveel vragen maar met een intense en positieve ervaring. Doen!
De nachtopvang is een noodopvang voor dak- en thuislozen tijdens de winter, zeven dagen op zeven tussen 19u30 en 08u30.
Daklozen kunnen zich elke dag aanmelden van 19u30 tot 20u.
De nachtopvang is een huis waar men in de eerste plaats aan materiële behoeften kan voldoen: het recht op een proper en veilig bed, douche en een maaltijd.
Naast de coördinator zijn telkens 2 vrijwilligers aanwezig.
Markant Vichte wilt de nachtopvang hierbij helpen.
Gedurende de maanden oktober 2016 tot en met juni 2016 zullen 2 markante dames inslapen als vrijwilligers, dit 1x per maand.
Maandelijks zal het verslag van 2 markante dames te lezen zijn op deze blog.
. Enkele inslapers hadden zin in een spelletje Uno. Even een moment om hun dagdagelijkse kommer en kwel te vergeten. Na een uurtje Uno, gingen ze een voor een stilletjes naar boven. Hanne en Nathalie waren om 22.00u huiswaarts vertrokken. Tegen 22.55u zaten ook wij alleen in de keuken. Na een uurtje napraten, kropen ook wij onder de wol. We sliepen goed , maar 's morgens bleek toch dat we beiden hadden gedroomd over het hele gebeuren. De wekker om 6.45u was overbodig want we werden spontaan gewekt door 1 vrolijke habitué met nood aan koffie! Tegen 7.00u was de stagiaire Julie reeds in de keuken de tafel aan het dekken. De daklozen kwamen een voor een binnen in de keuken, heel stil en wat afwezig. Even buiten gaan roken, was eigenlijk voor iedereen een houvast en start van de dag. Behalve veel koffie gedronken, werd er amper iets gegeten. Weeral dezelfde routine bij het afruimen en afwassen. Om 8.00 u was de hele keuken opgeruimd en waren er al enkelen met pak en zak terug vertrokken. 1 van hen was reeds om 6u vertrokken naar zijn werk. Het was een mistige en triestige ochtend. We hadden te doen met deze 11 mensen die terug de hele dag de kou moesten trotseren. Bij de meesten was de intentie er om 's avonds hier terug de warmte op te zoeken. 
