|
Nachtopvang 23 oktober 2017
Een vergissing van mijnentwege in mijn agenda zet de
deelname aan de nachtopvang even op de helling.
Ik stemde toe op een dag waarop ik werk. Uiteindelijk besluit
ik om na het werk direct door te rijden naar Kortrijk. Tijd om thuis even op
adem te komen zit er niet in. Dan maar even de ogen sluiten op de trein en alle
stress van de voorbije dag laten afglijden. Mijn lessen mindfulness komen hier
goed van pas. Onderweg stop ik om koekjes te halen. Een extraatje voor bij de
koffie. De buurtwinkel in de Zwevegemstraat heeft een uitgebreid assortiment
aan artikelen uit verschillende landen. Ik kies voor citroenkoekjes.
Iets voor zeven parkeer ik voor de deur. In het schemerlicht
zie ik al enkele personen wachten. Annie, een vrijwilliger die al enkele jaren
meedraait, spreekt mij onmiddellijk aan. Het is overduidelijk dat ze het reilen
en zeilen van de organisatie goed kent. Enkele minuten later komt Veerle, de
verantwoordelijke van de avond. Het is vandaag een vrouwenteam.
De opvang is sedert september verhuist naar de vroegere
mannenopvang op dezelfde locatie. Ik ben daardoor gedesoriënteerd maar Annie
gidst mij doorheen het gebouw.
De keuken is ruim en gezellig. We beginnen direct aan de
voorbereidingen voor de broodmaaltijd. Soep wordt opgewarmd, koffie wordt gezet
en er zijn uitzonderlijk sandwiches.
Enkele fruitmanden sieren de tafel op.
Ondertussen zijn we de drukte gewaar tot in de keuken.
Veerle heeft haar handen vol met de inschrijvingen. Het maximum aantal van 15
is overschreden. Iemand staat zijn plaats af voor een vriend die geen
alternatief heeft. Een mooi gebaar waar ik warm van wordt. Er komt een gezin met
een kindje van 8 maanden. Hun oudste heeft de mazelen en kon terecht bij de
opa. Deze krijgen voorrang en daardoor vallen er nu twee personen af. De regel
is dat de mensen die de meeste dagen van de maand een plaatsje kregen
noodgedwongen afvallen. In totaal bieden zich 21 personen aan. Een man heeft zijn
hond bij waarvoor ook plaats voorzien is. Wie uit de boot valt mag binnenkomen
om een broodmaaltijd mee te nemen. Daar wordt gretig gebruik van gemaakt. Voor
enkelen wordt een kraakpand hun onderdak voor deze nacht.
Het is opvallend hoe sereen ze met de situatie omgaan.
Nergens hoor ik klagen of jammeren, integendeel, ze zijn dankbaar voor het eten
die ze meekrijgen.
Het huisreglement wordt voorgelezen en de kamers toegewezen.
Aan tafel keert de rust even terug. Er wordt gretig gegeten en de schalen
worden bijgevuld.
De jonge mama wisselt met haar partner af om te eten. Hij
vertelt ons dat ze met de kinderen enkele nachten doorbrachten in het park.
Veerle probeert uit te leggen dat ze steeds in de nachtopvang terechtkunnen.
Een gezin met kinderen krijgt steeds een plaats zonder limieten van aantal
dagen per maand.
Kort erna wordt er iemand betrapt met alcohol. Hij moet
aanstonds vertrekken. Regels zijn regels. Nog een man besluit samen met zijn
vrienden mee te gaan. Gevolg, er zijn 2 plaatsen niet ingevuld. Spijtig voor
degene die nu op zoek zijn naar een onderkomen.
Na de afwas vertrekken ze één voor één naar hun kamer. Wij
ruimen de rest op. Veerle steekt een was in.
Later op de avond komen, bij een spelletje Uno, de verhalen
naar boven. Enkelen zijn fier om te vertellen dat ze uitzicht hebben op een
woonst, voor anderen is de toestand niet zo hoopvol. Hun leed wordt stil
gedragen.
Rond 23 uur sluiten we af en wensen we elkaar slaapwel.
Ik probeer enkele indrukken op te schrijven maar algauw
overvalt mij de vermoeidheid. Het is een lange dag geweest.Na een goede nacht doet de douche
deugd. Een nieuwe werkdag wacht en daardoor vertrek ik vroeger. De meesten
liggen nog in bed. Ik neem afscheid van Annie en Veerle en verlaat het pand met
een heleboel indrukken die blijven hangen.
|
