Goed op tijd vertrek ik richting Kortrijk voor mijn eerste
nacht als vrijwilliger bij de nachtopvang. Even is het zoeken naar een
parkeerplaats. Ah, er vertrekt net een auto zodat ik mij voor de deur van het
CAW kan parkeren. Voor alle zekerheid vraag ik aan de man die een sigaretje
staat te roken of ik hier de hele nacht kan blijven staan. Hij knikt
bevestigend. De ingang van de nachtopvang bevindt zich om de hoek.
Ondanks dat de deuren pas om half acht opengaan staat er
reeds een man te wachten. We geraken aan de babbel (in het Frans nog wel ). Pas
vier dagen geleden maakte hij uit noodzaak kennis met deze opvang. Vol lof
spreekt hijover dit waardevolinitiatief. Hij is afkomstig uit Frankrijk,
zoekt hier werk en wil zijn leven hier heropbouwen.
Om zeven uur word ik verwelkomt door Glenn. Hij is één van
de coördinatoren. Ook maak ik kennis met Julie. Zij loopt hier stage in het
kader van haar studies orthopedagogie. Ik krijg de badge van mijn kamer waarna
ik er mijn spullen kan leggen. Ik ben verrast door de moderne infrastructuur.
Alles is nieuw en proper.
Druppelsgewijs komt de één na de ander aan. De meesten
kennen elkaar. Er wordt geplaagd. Sommigen zijn ingetogen, anderen luidruchtig.
Er heerst een onrustige sfeer. Als bepaalde mensen hoog op de trappen
plaatsnemen worden ze teruggefloten door Julie. Hun bedoeling is om als eerste
een stapelbed uit te kiezen. Stipt om acht uur sluiten de deuren. Het is
volzet, 15 personen hebben zich aangemeld. Het is een opluchting dat er niemand
geweigerd moet worden.
Het was op voorhand een verrassing met wie ik een
vrijwilligersduo zou vormen. Het is Babette, een jonge leerkracht lager
onderwijs die eerder een aantal lessen besteedde aan hetthema daklozen en thuislozen.Daardoor was ze in contact gekomen met de
dienst. Het is haar tweede keer dat ze inslaapt.
Na de verwelkoming en het doornemen van het reglement worden
de kamers toegewezen.
Julie vermeldt nog dat er op 3 mei de mogelijk is om gratis
de nodige vaccinaties te krijgen. Dit belangrijk bericht wordt zowel in het
Frans en Engels vertaald. Er wordt positief op gereageerd. De volgende
mededeling is minder goed nieuws. De nachtopvang is gesloten tijdens de maanden
juli en augustus. Het ongenoegen laat niet op zich wachten. Wat moeten we dan doen?
Onder een brug slapen?
Ondertussen maken we alles klaar voor het avondeten dat
zoals gewoonlijk bestaat uit soep, koffie, thee, chocomelk, yoghurt en
boterhammen met beleg. Sommigen hamsteren verschillende etenswaren.
Het eten vermindert zienderogen en er wordt constant
aangevuld. Het is opmerkelijk wat een grote eetlust ze hebben.
De afwas wordt spontaan gedaan.
Daarna zoeken de meesten hun kamer op. Volgens Glenn hangt
dit sterk af van de groep. Koppels en moeders gaan omwille van privacy vlugger
naar boven. Daardoor volgen de anderen. Sporadisch komt er iemand naar beneden
voor een kop koffie, thee of een sigaretje.
Een jonge gast, die van een thee geniet, vraagt naar onze
leeftijd. Het is zijn manier om een gesprek aan te knopen. Hij is 28 jaar en
vader van een knechtje van 4 jaar zoals hij fier zegt. Dan denk je als mama direct:
waar is dat jongetje nu?
Het is een schril contrast met de daklozen die ik op weg
naar mijn werk in Brussel tegenkom. Hier zijn de meesten verzorgd. Blijkbaar staat
de nachtopvang in Kortrijk zeer goed aangeschreven: een nieuw gebouw, maximum 5
bedden per kamer met douche, gratis dagelijks een vers linnenpakket
Omwille van de rustige avond heb ik een interessante babbel
met Glenn, Julie en Babette over de werking maar ook over het dagelijkse leven.
Volgens de statistieken van maart hebben zich in die maand 25
nieuwe personen aangemeld. Een uitzonderlijk hoog aantal. Normaal schommelt dit
rond de 10. Hij benadrukt dat het publiek dat zich aanmeldtniet alleen daklozen, maar ook thuislozen
zijn. Mensen die mogelijks hun huis uitgezet zijn of waarvan de relatie op de
klippen is gelopen.
Als ik iets na 11u het licht doof, passeren de beelden van
de voorbije avond. Bepaalde gezichten laten een diepe indruk op mij na. Sombere
gezichten, jongeren, mamas en papas ongeveer de leeftijd van onze kinderen. Zelden
sta ik stil bij het feit dat een bed hebben niet voor iedereen een evidentie
is.
De nacht verloopt goed, het blijft rustig. Rond 5 u ben ik
wakker. Ik probeer nog wat in te dommelen. Het lukt niet. Gedachten dwalen door
mijn hoofd. Welke verhalen zit er achter deze levens? Hoe zien zij hun
toekomst?
Om kwart voor zeven maak ik samen met Babette de
ontbijttafel klaar. Glenn zorgt voor de koffie. Sommigen verkiezen een
sigaretje boven een boterham. Er ontstaat wat wrevel over het schooien van
sigaretten. Enkelen hebben haast omdat ze verwacht worden op een afspraak. Op
de vraag of Kuurne vanuit deze plaats met het openbaar vervoer te bereiken is
worden verschillende meningen gegeven. Eén iemand schept duidelijkheid: ja, er
rijdt een bus daarnaartoe.Opgelucht
slurpt ze haastig van haar koffie in de hoop de bus nog te halen.
Iemand anders haalt een plannetje boven met de vraag of het
omcirkelend adres te voet haalbaar is.
Hij heeft een afspraak met een dokter en mag zich tussen
8.30u en 10u aanmelden.
De meesten vertrekken te voet, sommigen met de fiets. Op
zoek naar een warme plek hopend op een bed voor de komende nacht. Het
winkelcentrum K, het station en tijdens het weekend de Kerk zijn populaire
plaatsen.
Bij het afscheid zegt Glenn dat hij voelt dat ik tussen de
mensen zeer op mijn gemak ben Je straalt dat uit. wat hij daarmee ook mag
bedoelen. Toegegeven: ik voel mij gevleid. Mijn ervaring als vrijwilliger in de
Geestelijke Gezondheidszorg zal daar zeker voor iets tussen zitten.
Ik laat mijn emailadres achter. Jullie dienst kan in de
toekomst zeker nog op mij
rekenen.
Paaszaterdag. Rond 7.30u ben ik wakker. Ik herbeleef het
moment van de dag ervoor. Denk aan de mensen die zich klaarmaken om opnieuw de
straat op te gaan. Op zoek naar warmte, wat gezelschap.
Pasen. Ik rond mijn tekst voor de blog af. Straks komen de
kinderen en gaan we op familiebezoek.
Nog meer dan anders besef ik wat geluk is.
Veel dank aan Markant voor het mooi initiatief waar ik kon
aan meewerken!
Nachtopvang-30/03/2017- Karien Geerkens en Natalie Vandaele
"Op wat blijkbaar de warmste 30ste maart ooit was, volgens Frank althans, trokken wij (Karien en Natalie) naar Kortrijk voor de nachtopvang.
We waren overtuigd dat door het stralende zonnetje weinig mensen de nacht zouden doorbrengen in de opvang en dat we gezelschap zouden krijgen
van een paar enkelingen die toch maar het zekere voor het onzekere namen.
Niks was minder waar : zodra de deur openging, stroomden de gasten binnen.
We hadden ons voorgenomen om in de keuken de blijven : tafel netjes dekken, soep opwarmen, beetje opruimen.
Om de heerlijke lentelucht binnen te laten, zetten we de keukendeur open en ook wat tuinmeubels buiten zorgden voorwaar voor een beetje vakantiegevoel.
De begeleider van dienst was Matthias (Matti voor de vrienden) en we konden het meteen met hem vinden.
Zestien mensen zorgden voor een full house (een kleine meid van 3 werd niet meegeteld voor het absolute cijfer van 15, gelukkig).
Eén van de gasten had zijn karretje volgeladen met voedsel uit de voedselbank van de Evangelische Kerk die dag, en we mochten alle spullen ook op tafel zetten.
De tafel zag er op die manier zelfs feestelijk uit : er waren sandwiches, choco, lekkere vleeswaren.
Sommige dingen tegen de houdbaarheidsdatum aan of met "snelverkoop"label maar het heeft gesmaakt, niet alleen de tijdelijke bewoners,maar ook mezelf en Karien.
Toen ik deze mannen en vrouwen (van 3 tot 56 jaar) zag aanvallen op het avondmaal, had ik ook het gevoel dat dit voor hen de eerste maaltijd van de dag was.
Niettemin was de sfeer die avond opperbest, de meesten zaten na de maaltijd gezellig met ons en met elkaar te babbelen, gingen eens naar buiten om een
sigaretje te roken, de mama maakte een gezonde picknick klaar voor het kleine meisje, dat de volgende morgen op uitstap mocht met de eerste kleuterklas, en
we zetten de radio een beetje luider,...
Karien begon zowaar in het rad Italiaans te praten tegen de enige aanwezige die niet het Nederlands als moedertaal had.
Hier en daar kwam een flard van een levensverhaal naar boven, een stukje van een vorig leven, een beetje van de huidige problemen,....
Als je echter bedenkt dat je enkel dit opvangtehuis je "thuis voor 1 nacht" moet noemen, dan doet dit je toch wel nadenken.
Hoe gelukkig mogen wij, Markante dames, ons prijzen met een goedgevulde koelkast, een warm bed, een mooie job, een echte thuis ... en alle voorzieningen waar deze mensen
van verstoken blijven.
Om 11u. moesten nog heel wat gasten hun bedstee opzoeken en de drukte van de avond bleef nog even hangen, ook bij ons.
Net als onze voorgangers moesten we zoveel vertellen en ging er zoveel door ons hoofd, dat ik ondanks het comfortabele stapelbed toch maar onrustig heb geslapen.
's Morgens was de sfeer inderdaad rustig en kalm, er werd niet zoveel meer gepraat en iedereen zat een beetje in zichzelf.
Toch waren er een paar die nog even met ons wilden praten, onder het genot van een potje koffie en... ne boterham mé choco...
Nog even helpen opruimen en kijken hoe deze mensen druppelsgewijs de straat opzoeken : hun thuis voor die dag ?!"
