Samen met een geadopteerde betrad ik het gebouw waar het secretariaat van de Bisschoppenconferentie gevestigd is. Er heerste een serene stilte in de grote hal dat ons aanzette tot fluisteren. Het welkom was hartelijk, maar hoe meer ik over de werking van de adoptiepraktijken uitweidde zag ik voor me verbaasde wenkbrauwen in een bedenkelijk gezicht. De Mgr vergoeilijkte mijn uitleg met "gelukkig gebeurt dat nu niet meer". Neen, maar die adoptiepraktijken zijn wel gebeurd door nonnen in het verleden. Als ik over kidknapping van pasgeboren Franse staatsburgertjes had wuifde de Mgr dit weg want hij had contact opgenomen met de Zusters Kindsheid Jesu die helemaal niet twijfelden aan de legaliteit van bv het overbrengen van pasgeboren baby's na een anonieme bevalling, want de moeder was Belgisch. Oh, de nonnen konden het wel goed uitleggen, maar spraken ze de waarheid???? De Mgr vond dat we niet bij de Kerk moesten komen aankloppen maar bij Kind en Gezin, wat wij uiteraard ook zullen doen. Maar de verantwoordelijkheid van de geestelijken moet zeker besproken en onderzocht worden. Maar naargelang het gesprek vorderde en hij het verhaal van een geadopteerde zelf hoorde, keerde de wind. Ze vertelde hoe haar mama in een tehuis in Spa, terecht kwam nadat bleek dat ze zwanger was van haar vriend. Het tehuis werd geleid door nonnen en de mama mocht bevallen in Brussel. Ze werd onder narcose gebracht bij de bevalling en toen de zuster haar baby weghaalde was ze nog helemaal versuft. Een familielid wou de baby zien, maar werd afgesnauwd en kreeg als antwoord dat dit kind naar Amerika werd gestuurd voor adoptie. De mama heeft altijd geloofd dat haar kind in Amerika verbleef terwijl het in Antwerpen was geadopteerd. Haar mama heeft de afstand van haar kindje nooit kunnen verwerken en is van verdriet gestorven. Ze vertelde hoe de band met haar moeder steeds onzichtbaar haar leven bepaalde en hoe ze min of meer rust heeft gevonden toen ze haar geboortefamilie had gevonden. Volgende maand wordt deze problematiek op de Bisschoppenconferentie voorgelegd en zal ik op de hoogte worden gebracht of er verder onderzoek zal gepleegd worden. Ik hou u op de hoogte! Marleen
OPROEP AAN MOEDERS EN HUN KINDEREN, SLACHTOFFERS VAN GEDWONGEN AFSTAND/ADOPTIE
De Australische en Ierse Kerk hebben zich verontschuldig voor de gedwongen adopties in het verleden. Zij hebben dit gedaan aan de moeders die gedwongen werden om hun kind af te staan en aan de geadopteerden die hun biologische familie moeilijk of helemaal niet meer kunnen vinden. De Australische premier heeft zich ook aan deze mensen verontschuldigd voor het leed dat hen werd aangedaan. In België leven vele moeders die in het verleden gedwongen werden om hun kind af te staan. Vele moeders werden ondergebracht bij de Zusters Kindsheid Jesu te Gent of Lommel. Ook andere congregaties namen 'gevallen' meisjes op. Mevr. Thérèse Wante was één ven de leken die meisjes dwong om hun kind af te staan. Maar ook ziekenhuizen, dokters, pastoors wisten de weg om deze meisjes te intimideren om hun kind af te staan. Maar in Belgie leven ook vele geadopteerden die hun identiteit niet meer kunnen invullen omdat hun adoptiedossier is verdwenen. Het leed dat deze moeders is aangedaan, is met geen pen te beschrijven. Van het moment dat zij afstand hebben moeten doen van hun kind overleven ze met een leegte, diep in zich. Ze houden zich sterk voor de buitenwereld, maar treuren om het verlies van hun kind. Zij kunnen niet rouwen want hun kind leeft nog. Maar waar? Geadopteerden die hun biologische familie willen kennen blijven veelal in de kou staan omdat hun dossier niet meer voorhanden is. Mevr. Wante en Zr. Marie-Johanne hadden namelijk het lumineus idee om de illegale adoptiedossiers te verbranden. Ze kennen hun biologische en medische afkomst niet. Sinds de jaren '90 verschijnen er regelmatig krantenartikels over deze moeders in de pers. Mevr. Hutsebaut Carine schreef er een boek over. Ik heb enkele jaren geleden mijn opzoeking opgetekend in een boek. Twee verzoekschriften met de vraag naar verder onderzoek naar deze adoptiepraktijken werden ingediend bij het Vlaams Parlement. Maar ook hier legden ze de vraag naar verder onderzoek naast zich neer. Er wordt gewoon niets gedaan met deze gegevens. Waarom? Is het omdat de geheimen in de doofpotten het daglicht niet mogen zien? Zijn deze geheimen de kinderen die de genen dragen van geestelijken,politici en andere notabelen, maar dat nooit mag geweten worden? Moeten daarom moeders en hun kinderen verstikken in de leugens en geheimhouding? Momenteel heb ik Mgr. Leonard en de Belgische Bisschoppenconferentie aangeschreven met de vraag om de vroegere adoptiepraktijken van de nonnen te onderzoeken. Op 15 april ben ik uitgenodigd op het secretariaat van de Bisschoppenconferentie te Brussel om hierover meer uitleg te geven. Mijn verzoekschrift naar de Kamer van Volksvertegenwoordigers is aangenomen en ligt bij de Minister en de vaste commissie (welke, werd mij niet meegedeeld). Ik had gevraagd naar verder onderzoek, maar omdat ik geen slachtoffer ben van de gedwongen adopties kunnen ze dit niet inwilligen, maar zal het behandeld worden op een commissie. Daarom zou ik een oproep willen doen aan ALLE MOEDERS EN HUN KINDEREN, slachtoffers van gedwongen afstand om op te staan en te spreken, om gerechtigheid te eisen, erkenning, excuses! Onderzoek vragen naar de malafide adoptiepraktijken in het verleden. Ik kan spreken in jullie naam, maar mijn handen zijn gebonden. Moeders, jullie moeten weten dat je je niet moet schamen voor wat er in het verleden is gebeurd. Jullie zijn sterke vrouwen maar jullie zijn gewoon aan het overleven. Enkel nadat er gerechtigheid is geschiedt, kunnen jullie echt leven. Laat ons, moeders en geadopteerden, zich verenigen, laat ons een sterke groep worden die erkenning eist. Jullie staan niet alleen, samen kunnen we de wereld aan. Moeders en geadopteerden die zich geroepen voelen om mee te gaan in onze campagne voor erkenning en gerechtigheid kunnen mij steeds mailen op marleen.adriaens@gmail.com - of gewoon een telefoontje doen naar mij 011/914148011/914148 of GSM 0477/213493. Doen!!!!!
Tienduizenden mythomanen in Europa beweren dat hun babyâs werden gestolen.
Ierland, Spanje, Argentinië, Nieuw-Zeeland, Australië. Hier werden in het verleden moeders gedwongen om afstand te doen van hun baby. Eerst werden deze moeders niet gehoord. Doch deze landen hebben na jaren van aanhoudelijk vragen, een onderzoek ingesteld naar deze malafide adoptiepraktijken en gedwongen afstand. Daders werden/worden berecht. Officiële excuses werden aangeboden aan geboortemoeders en geadopteerden, die dusdanig erkenning kregen.
In België kent men enkel:
- legendes over gedwongen afstand van baby's in het verleden;
- fabels over gekochte adopties;
- mythes over nonnen die baby's verhandelden;
- sprookjes over onderschuivingen van baby's...
Zijn deze duizenden vrouwen, die beweren dat hun baby werd afgenomen, mythomanen of zijn ze daadwerkelijk slachtoffers van goed georganiseerde kinderhandelaars?
Tijdens de jaren '60 t.e.m. '90 werden duizenden 'ongewenst zwangere' vrouwen/meisjes in België zo onder emotionele en fysieke druk gezet dat zij hun kind moesten afstaan.
Geestelijken, leken, ziekenhuizen, dokters... oefenden de job van adoptiebemiddelaar uit en baby's werden zo snel mogelijk aan wensouders overgedragen. Of de geboortemoeder hiermee akkoord ging, werd meestal niet gevraagd.
Zwangere vrouwen/meisjes werden naar Frankrijk gebracht om daar anoniem te bevallen in privéklinieken. De baby's werden bij de burgerlijke stand aangegeven als een Sous-X (een baby geboren uit een anonieme bevalling). Volgens de Franse wetgeving werd een Sous-X automatisch 'un pupil d'Etat' en bezat het de Franse nationaliteit. Wat gebeurde er met de baby's die uit Belgische moeders anoniem werden geboren? De adoptiediensten namen het kind, enkele dagen na de geboorte (of zelfs onmiddellijk na de geboorte) illegaal en meestal s nachts mee de grens over naar België om het hier of in het buitenland ter adoptie ter stellen of het door onderschuiving aan de wensouders te geven.
Ook vele moeders die in België het leven schonken aan een kindje werden gedwongen om afstand te doen van hun kind. Het financiële luik hiervan bestond uit grote sommen geld die moesten neergelegd worden door de adoptieouders en soms door de familie van de zwangere vrouw.
Illegale adoptiedossiers werden straffeloos vernietigd door de verantwoordelijken, de adoptiearchieven werden niet accuraat bijgehouden, geboorteakten vervalst.
Twee verzoekschriften werden de laatste jaren aan het Vlaams Parlement gericht, vragende om onderzoek, telkens met een eenzijdig advies en een negatief antwoord. Geen enkele geboortemoeder en/of geadopteerde werd ooit gehoord in deze onderzoeken. Met het advies van de Kinderrechtencommissaris werd gewoon geen rekening gehouden. Geen woorden van excuses of erkenning.
Hoeveel moeders lijden sinds decennia onder dit verlies/afstand van hun baby? Hoeveel geadopteerden kunnen hun eigen identiteit niet invullen en vinden nooit echt rust? Hoeveel geboortemoeders en geadopteerden belandden in de psychiatrie? Hoeveel zijn nog steeds op zoek naar elkaar? Het niet weten is verschrikkelijk en het onbegrip van de beslissingsnemers daaromtrent is ongehoord en beledigend.
Mestieskinderen uit de Belgische kolonies werden uit hun habitat geplukt om in België ter adoptie te worden gesteld. Ook deze mensen vinden meestal hun biologische families niet meer terug omdat alles werd witgewassen door staatsbeambten en religieuzen, en dit alles om de blanke man buiten schot te plaatsen.
Wetsvoorstellen om discreet bevallen legaal te maken, worden herhaaldelijk ingediend door politici van verschillende partijen. Maken de geboortemoeders en geadopteerden, slachtoffers van de adoptiepraktijken uit het verleden, geen deel uit van de geschiedenis van het afstaan van baby's? Zijn zij niet de echte ervaringsdeskundigen op dit gebied? Tot op heden worden zij niet erkend, noch gehoord in deze. Indien men dit stukje van gedwongen adopties uit de Belgische adoptiegeschiedenis niet erkent zal men nooit de essentie van het discreet bevallen begrijpen.
Wordt het niet tijd dat België de oogkleppen afdoet en haar verantwoordelijkheden opneemt?
Het leed en verdriet van geboortemoeders en geadopteerden is rauwe realiteit! Het krijgen van erkenning en het in ontvangst nemen van excuses, een perspectief!! Daarom vragen we de goodwill van politici en controleorganismen om een onderzoek op te starten naar deze gedwongen adopties uit het verleden.
Geboortemoeders en geadopteerden, doen een oproep aan ALLE geboortemoeders en geadopteerden, slachtoffer van deze illegale adopties uit het verleden, om zich te verenigen en op te komen voor hun erkenning, dit in samenwerking met ICMA²C en Maralina.
Maralina zoekt getuigenissen van moeders die in een opvanghuis voor zwangere vrouwen verbleven en die na hun bevalling hun kindje niet mochten behouden.
Zij zoekt specifiek naar moeders die hun kindje moesten afstaan en die tijdens hun zwangerschap :
- in Tamar te Lommel verbleven
- in een opvanghuis te Klemskerke, Turnhout, Kasterlee verbleven
- in een opvanghuis van Thérèse Wante verbleven
- in het moederhuis of rusthuis van Assenede verbleven
- in een opvanggezin verbleven of op een andere locatie
Dit alles kadert in een onderzoek om na te gaan hoe de moeders werden gedwongen om documenten te tekenen waarin zij verklaarden om afstand te doen van hun baby.
Maralina verzekert dat de gegevens die men haar verstrekt niet zal gebruikt worden voor andere doeleinden en dat zij nooit namen zal vrijgeven van getuigen zonder hun uitdrukkelijke toestemming.
SLACHTOFFERS VAN KINDERHANDEL IN HET VERLEDEN VERENIGEN ZICH OM GERECHTELIJKE STAPPEN TE ONDERNEMEN
Maralina en ICMA²Cvzw (International Center for Molested, Abducted and Adopted Children) slaan de handen in elkaar!
De reportage in Koppen op 6 september jl. en de diverse krantenartikels met verhalen van geboortemoeders en geadopteerden, die daarop volgden hebben vele wonden opengereten. Ongeneesbare wonden die door de gedwongen afstand zijn aangebracht. Vele moeders en geadopteerden hebben mij de laatste dagen gecontacteerd. Moeders die woedend zijn om het onrecht dat hen werd aangedaan. Geadopteerden die na zovele jaren nog steeds op zoek zijn naar hun geboortefamilie. Moeders die na deze woelige dagen volledig zijn ingestort.
Ditmaal willen we niet dat het terug windstil wordt rond deze problematiek omdat er zoveel onrecht is aangedaan en de verantwoordelijken hiervoor hun handen wassen in onschuld. De verantwoordelijken beweren nog steeds bij hoog en laag dat hen geen enkele schuld treft voor de tragedies die door hun toedoen tot stand zijn gekomen. Zij vertellen iedereen die het horen wil dat zij geen enkel financieel voordeel hebben gedaan aan de adopties die zij bewerkstelligd hebben.
ICMA²C en Maralina hebben met de verantwoordelijke zusters gepraat, maar hebben ook naar de verhalen van de geboortemoeders en geadopteerden geluisterd. Alhoewel de geboortemoeders elkaar niet kenden, vertelden ze ons in grote lijnen dezelfde verhalen over de begeleiding van nonnen en de gedwongen afstand van hun baby. De verhalen van de geboortemoeders botsen frontaal met de beweringen van de zusters.
Omdat er verder niets beweegt om deze belangrijke groep mensen hulp aan te bieden doen wij een oproep aan alle geboortemoeders en geadopteerden, slachtoffers van een gedwongen afstand door zusters alsook door leken, om hun verhaal te doen. Deze verhalen (anoniem of niet) zullen we bundelen en overdragen aan de verantwoordelijke overheidsinstanties en politici met de vraag voor verder onderzoek.
Een tweede en tevens belangrijk aspect dat we willen aanhalen is om nog meer geboortemoeders en geadopteerden te verenigen om als slachtoffers van deze kinderhandel gezamenlijk gerechtelijke stappen te ondernemen. Hiervoor hebben we reeds juridisch advies ingewonnen en een advocaat onder de armen genomen die de geboortemoeders en geadopteerden zal bijstaan bij deze gerechtelijke stappen, zoals momenteel gebeurt met de slachtoffers van seksueel misbruik binnen de Kerk.
Contact via deze blog of telefonisch op 0477/213 493. Anonimiteit is verzekerd wanneer geboortemoeder of geadopteerde dit vraagt.
Bij de reportage van Koppen is het niet alleen gebleven, de kranten volgden met de verhalen van geboortemoeders die gedwongen werden om afstand te doen van hun kind. De reactie van de zusters dat zij geen financieel voordeel hebben gehaald uit de adopties is onjuist. 1. De uitkeringen die de moeders ontvingen gingen integraal naar de zusters. 2. De geboortepremies werden naar hen doorgestort. 3. Het loon van de vrouwen/meisjes die in het werkhuis werden tewerkgesteld werd hen niet uitbetaald maar belandde in de zakken van de zusters. 4. Adoptieouders betaalden voor 'bemiddeling'. 5. Ouders van jonge zwangere meisjes kregen soms geld toegestoken en dit om het kind af te staan. 6. Adoptieouders werd gevraagd of ze niets over hadden voor de congregatie.
Buiten het financieel voordeel dat zij eraan hadden vragen zij zich nooit of ze wel juist gehandeld hebben. Ze hebben talloze sociale levens van moeders vernietigd. Ze hebben de geadopteerden de kans ontnomen om hun eigen identiteit te ontdekken. Zelfs medische gegevens van een zwaar ziek kind werden vernietigd.
Verschillende moeders hebben verteld hoe ze gedwongen werden om afstand te doen van hun kind, hoe ze documenten moesten tekenen waarvan werd gezegd dat ze voor iets anders dienden dat voor afstand. Waarom tekenden de moeders dan? Omdat de zusters juist het moment uitkozen waar de moeder het zwakst was, tijdens of juist na de bevalling. Als alles zo legaal was, waarom werden dan vele adoptiedossiers eigenhandig door een zuster verbrand in Lommel? En niet alleen de zusters speelden het spel van vraag en aanbod van kinderen, Thérèse Wante, een ongehuwde vrouw opende tehuizen waar zich dezelfde taferelen als in Tamar afspeelden.
Gaat men, zoals bij het seksueel misbruik door priesters, eerst ontkennen, dan als de verhalen zich blijven opstapelen, een beetje toegeven, maar zeggen dat het niet zo erg was, om dan als ze met de rug tegen de muur staan, hun schuld moeten toegeven? Er zijn zware fouten gebeurd, dat staat nu al vast, waarom dit ontkennen?? Is dat de Christelijke leer die de zusters indachtig zijn?
voorstelling/bespreking boek 'Het verdriet van adoptieland'
Voorstelling en uiteenzetting van het boek
'Het verdriet van adoptieland'
van Marleen Adriaens
met voorafgaand een pakkende monoloog over de jarenlange zoektocht van een geboortemoeder die haar baby werd afgenomen door Katholieke zusters.
Carine Hutsebaut schreef reeds in 2003 over de malafide praktijken van de zusters in haar boek 'Kleine Zondaars - Kerk en Kinderhandel'. Haar boek werd in 2010 heruitgegeven.
Waarom reageerden de zusters nooit op de beschuldigende vinger die naar hen wees?
Recente verhalen vertellen ons dat malafide praktijken nog steeds aan de basis kunnen liggen van interlandelijke adopties.
Biedt anoniem- of discreet bevallen de oplossing voor het te vondeling leggen van een baby?
Bestaat onderschuiving van een kind nog altijd?
HET VERDRIET VAN ADOPTIELAND
Vrijdag 22 juni 2012 om 19.30 u
Locatie: VCPAcademy, Kruisstraat, 65 te Ronse
Parkeren ter plaatse mogelijk
Inschrijven bij marleen@vcpacademy.com - Tf : +32 (0)477/213 493
Adopties in België werden in het verleden door enkele adoptiediensten uitgevoerd, zowel legaal als illegaal. Er bestonden geen wetten, geen regels, de adoptiediensten hoefden hun doen en laten niet te verantwoorden. Nog altijd wordt er grof geld verdiend aan adopties. Kinderhandel en interlandelijke adopties worden in één adem genoemd. Zolang de Westerse vraag naar gezonde kinderen het aanbod overstijgt, zal kinderhandel nooit verdwijnen. Dit boek vertelt u de historiek van adopties in het verleden en de malafide praktijken die nu nog steeds worden aangewend om kinderen voor interlandelijke adopties aan te bieden. Alle aspecten van adoptie, anoniem- en discreet bevallen, onderschuiving tot vondelingenluik komen aan bod.
Marleen Adriaens (1956) is zich gaan toeleggen op de historiek van de adopties van kinderen in België na het lezen van het boek Kleine Zondaars-Kerk en kinderhandel van Carine Hutsebaut. Ze tracht erkenning te krijgen voor geboortemoeders die meestal tegen hun wil hun kind moesten afstaan en is een luisterend oor en een helpende hand voor geboortemoeders en geadopteerden.
Bestel nu Het verdriet van adoptieland Verschijningsdatum: begin juni Verkoopprijs: 16,95 (exclusief verzendkosten)
Het verdriet van adoptieland, Marleen Adriaens Aantal pagina's: 134 ISBN 978-90-484-2426-9 Verkoopprijs 16,95 Verzendkosten: 2,76 (NL) 3,96 (EU) Beschikbaar vanaf: begin juni
Als vervolg op de pakkende documentaire 'Buiten de Lente' van filmproducente en adoptiemoeder Arielle Sleutel (werd vertoond op CANVAS in de reeks 'Taboes') tekende Kathleen Vereecken parallel daarmee de verhalen op van vijf vrouwen en een man die hetzelfde hebben ervaren bij 'afstand' in het boek 'Schaduwmoeder'. Schaduwmoeder wordt uitgebracht door Uitgeverij Van Halewijck ISBN 978-94-6131-041-5
Het verzoekschrift, ingediend bij het Vlaams Parlement aangaande onderzoek naar legaliteit van adopties uit anonieme bevallingen zal woensdag a.s. 23 maart op de plenaire vergadering van het Vlaams Parlement besproken worden. ACTUA TV zendt deze vergadering steeds live uit om 14.00 u.
Het eigenlijke antwoord van Vlaams Minister van Welzijn, Volksgezondheid, Gezin en Armoedebeleid vind je op de site van het Vlaams Parlement onder het stuknummer dat hieronder is weergegeven. Of mail me en ik stuur het je door.
Vlaams Parlement stuk
928 (2010-2011) Nr. 2
ingediend op
maart 2011 (2010-2011)
Verzoekschrift
over een onderzoek naar de legaliteit van adopties van
babys uit anonieme bevallingen in Frankrijk
Verslag
namens de Commissie voor Welzijn,
Volksgezondheid, Gezin en Armoedebeleid
uitgebracht door mevrouw Cindy Franssen
1. Procedure Op 8 september 2010 werd bij de voorzitter van het Vlaams Parlement een verzoekschrift ingediend over een onderzoek naar de legaliteit van adopties van babys uit anonieme bevallingen in Frankrijk (verzoekschrift nr. 41 (2009-2010)). Het verzoekschrift werd op 6 oktober 2010 ontvankelijk verklaard door de voorzitter van het Vlaams Parlement en voor verdere behandeling verwezen naar de commissie bevoegd voor Welzijn, Volksgezondheid, Gezin en Armoedebeleid. De Commissie voor Welzijn, Volksgezondheid, Gezin en Armoedebeleid besprak het verzoekschrift een eerste maal op 7 december 2010 en besliste (1) de heer Jo Vandeurzen, Vlaams minister van Welzijn, Volksgezondheid en Gezin, om uitleg te vragen over dit verzoekschrift en (2) het Kinderrechtencommissariaat om advies te vragen. Op 1 maart 2011 werd dit verzoekschrift aan de agenda van de Commissie voor Welzijn, Volksgezondheid, Gezin en Armoedebeleid toegevoegd. De commissie had inmiddels op 11 februari 2011 van de heer Jo Vandeurzen, Vlaams minister van Welzijn, Volksgezondheid en Gezin, een antwoord ontvangen op dit verzoekschrift. Het Kinderrechtencommissariaat had advies uitgebracht op 1 februari 2011 (Parl. St. Vl. Parl. 2010-11, nr. 928/1). 2. Inhoud van het verzoekschrift In het verleden werden ongewenst zwangere meisjes door bijvoorbeeld bepaalde zustercongregaties naar Frankrijk gebracht om er anoniem te bevallen en hun kind af te staan, zelfs als de moeders hun kindje wilden behouden. Volgens de Franse wetgeving had de moeder het recht op een respijttermijn van drie maanden (nu twee maanden) om alsnog de baby te erkennen. De baby moest in die tussenperiode ofwel naar een tehuis ofwel naar een opvanggezin tot hij/zij geadopteerd kon worden. Uit getuigenissen blijkt dat reeds na enkele dagen moeder en kind apart terug naar België werden gebracht, waarna de adoptieprocedure voor het kind direct werd ingezet. De Franse adoptiewetgeving werd met andere woorden niet gerespecteerd. De verzoeker wenst meer transparantie te krijgen in de adoptie door erkende adoptiediensten van kinderen uit anonieme bevallingen en de legaliteit ervan te toetsen en stelt een aantal concrete vragen, waaronder: waarom heeft Kind en Gezin dergelijke adopties nooit aangeklaagd, en zijn dergelijke adopties nog altijd mogelijk? 3. Bespreking Mevrouw Vera Van der Borght noemt het antwoord van minister Vandeurzen mager omdat het niet ingaat op de kern van de zaak, namelijk dat anonieme bevallingen zoveel jaar later voor problemen zorgen. De verzoeker verwacht geen ambtelijk antwoord maar een inspanning om alle mogelijke informatie te achterhalen. Minister Vandeurzen gaat in zijn antwoord niet in op de emotionele noden van de verzoeker. Ze suggereert de verzoeker uit te nodigen voor een hoorzitting om van hem/haar te vernemen welke stappen nog mogelijk zijn. Mevrouw Vera Jans omschrijft het antwoord van de minister als ter zake en duidelijk. Zij voegt daaraan toe dat ze zich als Vlaams parlementslid onmogelijk kan uitspreken over de wetgeving in Frankrijk. Ze beaamt dat ook in België stemmen opgaan om discreet bevallen mogelijk te maken, maar benadrukt dat dit een federale materie is. Om die redenen twijfelt ze of een hoorzitting met de verzoeker aangewezen is, waarmee ze geen afbreuk wil doen aan het belang van de problematiek. Mevrouw Else De Wachter zegt dat de minister in zijn duidelijk en uitgebreid antwoord niet ontkent wat vroeger gebeurde. Tegelijk kan ze begrip opbrengen voor de opmerking van mevrouw Van der Borght dat het antwoord niet tegemoetkomt aan de emotionele behoeften van de verzoeker. Ze suggereert niet alleen de verzoeker in kennis te stellen van het antwoord van minister Vandeurzen, maar ook het federale niveau. Mevrouw Katrien Schryvers zegt dat de minister deze schrijnende situaties niet ontkent, maar in een actueel tijdskader plaatst. De vraag is wat het Vlaamse niveau nog kan doen aangezien er maar weinig gegevens meer beschikbaar zijn. De spreekster brengt begrip op voor de levensgrote vragen waarmee alle betrokkenen zitten. In de Kamer zijn enkele wetsvoorstellen over anoniem bevallen ingediend. Daartegenover staat evenwel het recht van elk kind om zijn ouders te kennen. Het wordt een delicate evenwichtsoefening om deze problematiek in de toekomst onmogelijk te maken. Ze stemt in met de suggestie van mevrouw De Wachter. De heer Tom Dehaene wijst erop dat de verslaggever gemeenschapssenator is. Mevrouw Vera Van der Borght zegt dat enkele adoptiediensten, die indertijd anonieme bevallingen en adopties regelden, nog actief zijn. Ze stelt voor die diensten te vragen of ze nog over informatie beschikken. Mevrouw Mieke Vogels vermoedt dat de enige bron van informatie de archieven van de kloosterordes zijn. Het is rekenen op de bereidheid van kloosterordes om hun archieven openbaar te maken. Ze benadrukt afsluitend dat het probleem evolueert: wat met kinderen van een draagmoeder? Discreet bevallen is weliswaar een federale bevoegdheid maar niets belet het Vlaams Parlement om van gedachten te wisselen over dit onderwerp. Mevrouw Cindy Franssen antwoordt haar dat het federale niveau begaan is met de evolutie van dit probleem. Er zijn talrijke wetsvoorstellen. Er wordt van gedachten gewisseld en draagvlak gecreëerd. 4. Conclusie De aanwezige leden stemmen in met het voorstel van de heer Tom Dehaene, commissievoorzitter, om het antwoord van de Vlaamse Regering en het advies van het Kinderrechtencommissariaat aan de indiener van het verzoekschrift en aan de bevoegde commissie van het federale parlement te bezorgen. Tom DEHAENE, voorzitter Cindy FRANSSEN, verslaggever
advies kinderrechtencommissaries op verzoekschrift
1 Situering
De verzoekster vraagt het Vlaams Parlement de legaliteit van adopties van babys geboren in Frankrijk/Luxemburg na een anonieme bevalling te onderzoeken.
Verzoekster beschrijft hoe ongewenst zwangere meisjes begeleid door een medewerker verbonden aan een opvanghuis of adoptiedienst destijds naar Frankrijk trokken om anoniem te bevallen en het kind voor adoptie af te staan. In strijd met de wettelijk vastgelegde respijttermijn (toen 3 maanden) waarin de moeder haar beslissing tot afstand voor adoptie nog kon intrekken, werd het pasgeboren kind al na enkele dagen terug naar België gebracht. De toestemming tot adoptie gebeurde vervolgens niet door de moeder zelf maar door een (toevallig samengestelde) familieraad.
In haar beschrijving van wat gebeurde suggereert verzoekster dat ongewenst zwangere meisjes na de anonieme bevalling onder druk zouden zijn gezet om hun pasgeboren kind voor adoptie af te staan. Verzoekster klaagt aan dat de adoptie na een anonieme bevalling op onregelmatige wijze tot stand kwam.
Verzoekster vraagt dat wat er in het verleden gebeurd is niet toegedekt blijft.
Omwille van blijvend leed bij geboortemoeders en adoptiekinderen vraagt verzoekster opheldering rond wat er gebeurd is.
Zij legt een verband met het lopende onderzoek naar seksueel misbruik binnen de Kerk omdat ook zwangere meisjes na seksueel misbruik door een geestelijke gedwongen zouden zijn om anoniem te bevallen en het kind af te staan.
Deze problematiek van adopties na anonieme bevallingen kwam bij het Vlaams Parlement reeds aan bod in een eerder behandeld verzoekschrift.1
2 Overwegingen van het Kinderrechtencommissariaat
1. Kind en Gezin heeft ons bevestigd dat wat verzoekster beschrijft in het verleden gebeurde, maar dat het vandaag met medewerking van Vlaamse adoptiediensten niet meer plaats vindt.
Anoniem bevallen in Frankrijk kan nog en het gebeurt ook. Maar kinderen die er worden afgestaan, worden in het Franse systeem opgevangen en in Frankrijk geadopteerd.
Ook in het ombudswerk ontvingen we tot nu toe hierover geen enkele klacht.
2. We weten hoe belangrijk het is te willen weten van wie je afstamt. Ook in dit verzoekschrift gaat het over het belang van geboortegegevens. Weten van wie je afstamt, is immers geen detail. Het blijkt vaak een kernelement in het opgroeien en
het leven als volwassene. Artikel 7 van het Internationaal Verdrag inzake de Rechten van het Kind erkent het recht van het kind om zijn (geboorte)ouders te kennen.
In de adviesverlening rond themas als anoniem donorschap, discrete bevalling en draagmoederschap vraagt het Kinderrechten-commissariaat expliciet aandacht voor dit recht van het kind.2In onze adviesverlening erkennen we het feit dat er
conflicterende belangen kunnen zijn tussen de vrouw die om privacyredenen anonimiteit als geboorte-ouder wil en het opgroeiende kind dat later wil weten wie zijn geboorte-ouder is. Waar het ons om gaat is dat in dit belangenconflict geen absolute voorrang wordt gegeven aan de belangen van één van beide partijen. We vragen dat een onafhankelijke instantie in een individuele situatie een belangenafweging maakt en een beslissing neemt over de vraag of de anonimiteit van geboorteouder opweegt tegen het belang van het kind om zijn ouder te kennen? Anoniem bevallen is niet verzoenbaar met het recht van het kind om te weten van wie het afstamt. Bij een regeling rond discreet bevallen vragen we dat het kind in elk geval de mogelijkheid heeft om via een onafhankelijke instantie de opheffing van de anonimiteit te vragen.3
3. Het verleden laat sporen na in de persoonlijke levensgeschiedenis van geboortemoeders en adoptiekinderen. Uit contacten met de praktijk weten we dat betrokken diensten niet ontkennen wat er toen gebeurde en de onregelmatigheid ervan toegeven. Dat het in de toenmalige tijdsgeest met de beste bedoelingen gebeurde, vaak op uitdrukkelijke vraag van het meisje en haar familie omwille van geheimhouding, belet niet dat men vandaag erkent dat deze praktijk eigenlijk fout was.
Ondanks de goede intenties, erkent men dat het niet op deze manier had mogen gebeuren.
Vanuit het belang van de geboortemoeders en adoptiekinderen die met de gevolgen ervan moeten leven en naar analogie met wat rond het misbruik in de Kerk gebeurt, zouden de officieel verantwoordelijke instanties publieke verantwoordelijkheid kunnen nemen voor het feit dat dit heeft plaatsgevonden. Het was immers geen privé-aangelegenheid, het gebeurde met medewerking van officiële instanties
(adoptiedienst, kloosterorde ). Een officiële verontschuldiging kan eventueel bijdragen tot evenwicht en herstel bij de mensen die met de gevolgen ervan leven.
1 Verzoekschrift over adopties in het verleden en het archiveren van adoptiedossiers, Parl. St. Vl.Parl. 2008-2009, nr. 2100/1
Anoniem donorschap. Het recht van het kind te weten van wie je afstamt, 2005-2006/5; KINDERRECHTENCOMMISSARIAAT, Draagmoederschap, 2007-2008/3. www.kinderrechten.be.
verzoekschrift legaliteit adopties uit anonieme bevallingen
Marleen AdriaensBalen, 7 september 2010
Aan de Voorzitter van het Vlaams Parlement,
Graag had ik een verzoekschrift ingediend om de legaliteit van (interlandelijke?) adopties van baby's, gesproten uit een anonieme bevalling (in Frankrijk/Luxemburg) in het verleden nader te onderzoeken.
Door onderzoek is gebleken dat in het verleden 'ongewenste' zwangere meisjes door bv. de Zusters Kindsheid Jesu van Tamar (Lommel) naar Frankrijk werden gebracht om daar anoniem te bevallen en hun kind af te staan, zelfs indien deze moeders het kindje absoluut wilden houden.
Een kind, geboren uit een anonieme bevalling in Frankrijk wordt/werd automatisch een 'Pupil d'État' en krijgt/kreeg de Franse nationaliteit. In het verleden had de moeder het recht op een respijttermijn van 3 maanden (heden = 2 maanden) om alsnog de baby te erkennen en volgens de Franse adoptiewetgeving moest de baby voor deze periode ofwel in een tehuis ofwel bij een opvanggezin worden ondergebracht tot het ter adoptie kon worden geplaatst.
Doch uit getuigenissen blijkt dat reeds na enkele dagen moeder en kind, door de zusters in aparte wagens, de grens werden overgebracht. Net over de grens kwam een 'familieraad' samen om toe te stemmen tot adoptie van de baby. Van Zr. Alice Ballet van de congregatie Kindsheid Jesu en vroegere medewerkster aan het opvangtehuis Tamar, heb ik vernomen dat deze familieraad uit familie van de zusters, vrienden of toevallige voorbijgangers bestond. Na de toestemming werd de procedure tot adoptie verder gezet.
Derespijttermijn was helemaal nog niet verstreken en toch werden de baby's naar België overgebracht. Werden deze duizenden baby's ontvoerd uit de materniteit? Werd het personeel aldaar omgekocht om de baby's 'vrij te geven'? In ieder geval werd de adoptiewetgeving in Frankrijk niet gerespecteerd.
Waarom werden talloze adoptiedossiers van Tamar verbrand door de toenmalige directrice, Zr. Marie-Johanne Palmaers? (Dit werd ons door Zr. Alice bevestigd). Dat zullen we helaas nooit weten.
Uit verschillende persartikels vernam ik dat Adoptiedienst Gewenst Kind in een latere periode, ook zwangere meisjes/vrouwen naar Frankrijk begeleidde om anoniem te bevallen en deze dienst bracht de baby's ook na enkele dagen naar België voor adoptie. Men beweert dat dit werd gedaan om later de zoektocht van kind naar moeder en vice versa te vergemakkelijken!Maar welke Franse instantie gaf hen de schriftelijke toelating om de respijttermijn niet in acht te nemen en om de baby naar België te brengen? Deze adopties werden uitgevoerd onder supervisie van Kind en Gezin.
Ik krijg ook steeds te horen dat de medewerking van adoptiediensten aan anonieme bevallingen gebeurde in het kader van de toen heersende tijdsgeest waarbinnen ongewenste zwangerschappen en het kind daaruit geboren best voor iedereen werden verborgen. Het toedekken van seksueel misbruik door geestelijken heeft men ook altijd in het kader van de toen heersende tijdsgeest bekeken en men heeft de slachtoffers steeds gemanipuleerd en zie hoeveel mensenlevens hiermee kapot zijn gemaakt. Deze moeders en hun kinderen lijden ook en hun leven heeft ook veel aan kwaliteit verloren.
De adopties gebeurden steeds met medeweten van de rechtbanken zegt men mij steeds.Zelfs het Cassatiearrest van 29/01/1993 maakt het mogelijk om een kind zonder afstamming (uit een anonieme bevalling) te adopteren in België. Doch een professor Burgerlijk Recht aan UGent is van mening dat dit arrest in strijd is met de Franse adoptiewetgeving.
Om meer transparantie te krijgen op de adopties van kinderen, geboren uit een anonieme bevalling, en om de legaliteit ervan te toetsen, wil ik u vragen om na te gaan :
1. Welke wegen er werden gevolgd door erkende adoptiediensten om deze adopties tot stand te brengen en;
a. Welke erkende adoptiediensten(erkend door Kind en Gezin) begeleidden zwangere vrouwen/meisjes naar hetbuitenland om anoniem te bevallen? b. Moest de respijttermijn in het geboorteland niet in acht genomen worden? c. Welke instantie/persoon gaf toestemming om het kind naar België over te brengen? d. Of werd het kind ontvoerd uit zijn geboorteland? Werd er personeel in het ziekenhuis omgekocht om de baby vrij te geven? e. Welke procedure werd gebruikt om de baby te nationaliseren? f. Uit welke leden bestond de familieraad voor de adopties uit anonieme bevallingen die behandeld werden door erkende adoptiediensten onder supervisie van Kind en Gezin? g. Over hoeveel dossiers spreken we hier? (adoptiedossiers van kinderen, geboren uit een anonieme bevalling).
2. Waarom heeft Kind en Gezin deze adopties van baby's, geboren uit anonieme bevallingen, nooit aangeklaagd terwijl zij toch moesten weten dat de Franse adoptiewetgeving met de voeten werd getreden?
3. Bestaat er nog steeds de mogelijkheid om een Sous X-kindje, geboren in Frankrijk of elders, hier te adopteren met hulp van Belgische adoptiediensten, zelfs indien de adoptiewetgeving van het land niet wordt gerespecteerd?
In de hoop dat dit verzoekschrift ontvankelijk wordt verklaard, verblijf ik,
Door de recente ontwikkelingen over het seksueel misbruik binnen de Kerk zijn ook voor vele geboortemoeders die afstand 'moesten' doen van hun baby, oude en diepe wonden weeropen gereten. Niet alleen het seksueel misbruik wordt de Kerk en andere instanties aangewreven, er bestaat immers een waaier van misbruiken waar zij zich aan hebben bezondigd. Ook deze geboortemoeders werden door hen misbruikt. Door hun manipulatie, intimidatie, indoctrinatie en onder huichelachtige voorwendsels hebben zij hun baby afgenomen en doorverkocht.
Vele geboortemoeders wilden hun baby houden, maar werden niet gehoord, hoe hard zij ook schreeuwden.
Vele geboortemoeders waren het slachtoffer van seksueel misbruik/geweld en hadden dit trauma helemaal nog niet verwerkt bij de afstand van de baby.
Vele geboortemoeders droegen een liefdeskindje maar moesten dit afstaan omdat de familie en de medewerkers van de Kerk dit zo hadden beslist.
Deze moeders werden door het personeel van de opvangtehuizen omschreven als zondige meisjes, hoeren! Niets is minder waar!
Deze instellingen bezondigden zich, onder het mom van de mantel der liefde, aan verschillende illegale praktijken, waaronder de verkoop van de baby's. Deze instellingen hebben deze moeders misleid en nooit gewag gemaakt dat zij ook rechten hadden. Sommigen zeiden dat ze als ongehuwde moeder in de jaren '60-'70, volgens de wetgeving geen recht hadden op een kind, maar er werd niet bij vermeld dat zij een eenvoudige procedure konden aanspannen om het kind te erkennen. Zij hebben hen nooit in kennis gesteld dat bij een anonieme bevalling in Frankrijk, zij recht hadden op een respijttermijn van 3 maanden. Tijdens deze periode konden zij de afstand ongedaan maken.
Vandaag start de bijzondere commissie betreffende de behandeling van seksueel misbruik en feiten van pedofilie binnen een gezagsrelatie, inzonderheid binnen de Kerk. De commissieleden werden aangeschreven over de problematiek van deze illegale praktijken door geestelijken en leken en laat onshopen dat zij ook dit misbruik zullen bespreken en verder onderzoeken.
Ook in een recent verzoekschrift aan het Vlaams Parlement worden onder andere de hieronder vermelde vragen gesteld over de werkwijze bij anonieme bevallingen in Frankrijk vroeger en de weg die gevolgd werd om tot een adoptie in België te komen.
a. Welke erkende adoptiediensten(erkend door Kind en Gezin) begeleidden zwangere vrouwen/meisjes naar hetbuitenland om anoniem te bevallen? b. Moest de respijttermijn in het geboorteland niet in acht genomen worden? c. Welke instantie/persoon gaf toestemming om het kind naar België over te brengen? d. Of werd het kind ontvoerd uit zijn geboorteland? Werd er personeel in het ziekenhuisomgekocht om de baby vrij te geven? e. Welke procedure werd gebruikt om de baby te nationaliseren? f. Uit welke leden bestond de familieraad voor de adopties uit anonieme bevallingen die behandeld werden door erkende adoptiediensten onder supervisie van Kind en Gezin? g. Over hoeveel dossiers spreken we hier? (adoptiedossiers van kinderen, geboren uit een anonieme bevalling).
En ook hier hopen de geboortemoeders dat deze vragen oprecht zullen onderzocht beantwoord worden zodat zij een idee krijgen hoe hun baby hier of elders ter adoptie werd gesteld. Voor velen zal dit het enige nieuws zijn dat zij over haar dochter/zoon te weten komt.
Aan de hand van de antwoorden kunnen zoektochten van moeder naar kind en vice versa voor velen misschien toch een lichtpuntje bekomen.
Vandaag heb ik de eer gehad om sterke en strijdvaardige mensen te ontmoeten. Moedige overlevers, elk met hun verhaal van misbruik door de Kerk met telkens de wanklank van doofpotterie van de Kerk en het niet bieden van exacte hulp aan de slachtoffers. Niet alleen overlevers waren vertegenwoordigd, ook ouders, broers, zussen, echtgenoten van overlevers en van hen die na hun misbruik uit het leven stapten. Ook zij zijn slachtoffer van de drie kerkelijke aapjes 'horen, zien, zwijgen"!
De kerkelijke oversten werden blind en doof als men misbruik ter sprake bracht. Aan het instituut 'Kerk' mochtimmers niet getornd worden, het werd met man en macht verdedigd. Dit proberen ze nog steeds maar hun slachtoffers van toen worden mondig, hun slachtoffers hebben zich nu verenigd en de kerkelijke pedofielen en hun doofpotmakkers voelen zich niet meer veilig binnen hun vier kerkelijke muren.
Ook vele geboortemoeders zijn slachtoffer geworden van misbruik door geestelijken. Willens nillens moesten zij, door manipulatie van de nonnen van o.a. Kindsheid Jesu, hun baby afstaan na de bevalling. Velen onder hen hadden reeds een trauma opgelopen door brute verkrachting, incest, gedwongen seks en moesten daarenboven het trauma van afstand overleven. De nonnen, en niet alleen nonnen, er zijn ook sporen van leken die dit 'christelijk' werk uitvoerden, verkochten op listige wijze de baby's en verrijkten zichzelf en hun familie met het geld van deze kinderhandel. Naar de moeders werd niet meer omgekeken, zij werden beschouwd als leeggoed zonder statiegeld!!!
Een andere groep wordt nog al eens vergeten maar beginnen zich nu ook te roeren. Geadopteerden, die geboren zijn uit een anonieme bevalling beginnen zich vragen te stellen of zij misschien een biologische 'kerkijke'vader hebben (of moeder). Ook deze mensen zijn slachtoffer van de wanpraktijken van deze illegale adopties, die vroeger schering en inslag waren.
Daarom moeten we er voor blijven wedijveren dat het misbruik door kerkelijke pedo's bestraft wordt, dat hun pedo's, ongeacht hun huidige leeftijd gestraft worden, dat de rijkelijk bewoorde overlijdensberichten van hun overleden pedo's van het internet verdwijnen, dat de overlevers of hun familie een schadevergoeding wordt toegekend, en er moet nog zoveel anders gebeuren zodat de overlevers in hun recht worden hersteld.
Vandaag heb ik heb enkel mooie mensen leren kennen en deze ontmoetingmag ik bestempelen als een verrijking in mijn leven.
Herkenningsdag 2 oktober 2010, Leuven: van slachtoffer tot overlever
Bron : http://www.dewereldmorgen.be
Herkenningsdag 2 oktober 2010, Leuven: van slachtoffer tot overlever
Doel
De Werkgroep organiseert een HErkenningsdag waar slachtoffers-overlevers aan het woord kunnen komen, hulp en steun vinden bij lotgenoten en waar ze in groepjes kunnen verder praten over bepaalde thema's. De Werkgroep wil stem geven aan slachtoffers-overlevers van seksueel misbruik in de Kerk en slachtoffers-overlevers laten weten dat ze niet alleen zijn en dat ze bij lotgenoten hun verhaal kwijt kunnen. De werkgroep bestaat uit volgende personen: Norbert Bethune Rik Devillé San Deurinck Lieve Halsberghe Ilse & Luc Theuwis-Verwielen
In deze stuurgroep bestaat de afspraak dat al wie zich als slachtoffer-overlever bij hen meldt kan rekenen op het vertrouwen dat gegevens niet aan derden worden doorverteld zonder de uitdrukkelijke toestemming van die persoon zelf. Niemand hoeft zich dus ook niet als slachtoffers-overlever te outen op deze Herkenningsdag. Er worden ook geen lijsten verspreid.
In de werkingsgroep wordt gewerkt rond vier onderstaande categorieën (1-4). Maar uiteraard zijn mensen uit groepen 5-7, medestaanders, ouders, partners, vertrouwenspersonen of ondersteuners, ook van harte welkom.
Vlaamse Werkgroep Mensenrechten in de Kerk: Een woordje toelichting door Rik Devillé
De Vlaamse Werkgroep Mensenrechten in de Kerk (bestuur: Rik Devillé en anderen) organiseert voor slachtoffers-overlevers van seksueel misbruik door geestelijken een HErkenningsdag. In 1992, bij de start van de werkgroep, noemden we het probleem niet pedofilie of seksueel misbruik (in de kerk) maar "seksueel machtsmisbruik". Op basis daarvan zijn volgende, zeven categorieën gevormd allen machtsmisbruik door clerici.
1. Seksueel kindermisbruik (tot 12 jaar) 2. Seksueel jongerenmisbruik (12-18 jaar) 3. Seksueel misbruik van volwassenen (bvb. misbruik in slotkloosters, of andere zware machtsposities) 4. Geboorten onder X (moeders die anoniem hun kinderen verplicht moesten afstaan, zwanger gemaakt werden toen ze nog minderjarig waren)
Deze vier groepen worden meegeteld voor de HErkenningsdag
De onderstaande groepen worden NIET meegeteld voor gerechtelijke seksueel misbruik dossiers: 5. Mislopen priesterrelaties (waar de partner vrouw meestal het slachtoffer van is machtposities bvb. in het onderwijs, het einde van de relatie verliest de vrouw haar job in het onderwijs, omdat de priester haar zo kan pesten vanuit zijn machtspositie in diezelfde school) 6. Priestervriendinnen (de groep Philotea): clandestiene relaties. 7. Machtsmisbruik in arbeidsrelaties Bvb. gepensioneerde pater die zijn leven vrij heeft geleefd in Congo, nu naar België terugkeert, en hier niet meer in een klooster kan aarden, kan het klooster niet verlaten omdat hij van zijn overste dan geen inkomen meer krijgt (een overste die heel zijn leven bvb. vertikt heeft de sociale zekerheid van de pater in orde te zetten)
Dit zijn de grote lijnen in de verschillende probleemvelden.
Praktisch Wanneer? 2 oktober 2010, van 9.30 u. (onthaal) tot 16.00 u. Waar? Seniorama, Vanden Tymplestraat 35, 3000 Leuven Op een kleine wandelafstand van het station van Leuven. Deelnemingsprijs? 10 euro (zaal, middagmaal en drankjes inbegrepen/ ter plaatse te betalen bij de inkom)
Inschrijving kan tot 25 september via mensenrechtenindekerk@gmail.com of via het adres van de voorzitster van de werkgroep: Linda Opdebeek Panoramalaan 8 1560 Hoeilaart
Noot Personen onder de 18 zijn niet toegelaten. De pers is niet toegelaten tot de activiteiten van de dag zelf. Wie problemen heeft voor babysit mag dat altijd laten weten. De werkgroep probeert een oplossing te zoeken, maar kan nu nog geen opvang garanderen.
Voor inhoudelijke opmerkingen, gelieve zich te wenden tot de werkgroep
In de krant het Belang van Limburg van 20 juni lazen we bijgevoegd krantenartikel waarvan de titel als volgt luidt : Baby uit Leopoldsburg verkocht voor 25.000 !
Met grote verontwaardiging vernamen we dat deze zaak door het Hasselts Parket werd geseponeerd! Wordt kinderhandel vanaf heden gelegaliseerd???
VZW ICMAC houdt zich ruim lange tijd bezig met de rechten van kinderen en tracht misbruiken hiervan te voorkomen.
De wetsvoorstellen, decreten en andere wetgevingsstukken over adopties, discreet bevallen en het draagmoederschap worden door ons gevolgd omdat hier het belang van het kind het meestal moet afleggen tegen de belangen en de wensen van de wensouders.
Het idee dat volwassenen recht hebben op kinderen is in de huidige samenleving sterk ingeburgerd. Het lijkt er op dat, van zodra een ingreep technisch mogelijk is om mensen aan kinderen te helpen, dat dit dan ook maar moet kunnen. En deze kinderwens primeert op het belang van het kind.
Wij respecteren de kinderwens van velen maar willen wel opmerken dat we in geval van adoptie, discreet bevallen en draagmoederschap niet over dit recht van de ouders moeten oordelen, maar wel het recht en de noden van kinderen moeten overwegen.
Het Internationaal Verdrag inzake de Rechten van het Kind moet gerespecteerd worden en dit verdrag bevat relevante artikelen die op het draagmoederschap van toepassing zijn.
Artikel 3 zegt dat het belang van het kind moet primeren.
In artikel 21, dat spreekt over adopties, wordt dit belang nog doorslaggevender gevat.
Artikel 7 spreekt over de afstamming :
1. Het kind wordt onmiddellijk na de geboorte ingeschreven en heeft vanaf de geboorte het recht op een naam, het recht een nationaliteit te verwerven en, voor zover mogelijk, het recht zijn of haar ouders te kennen en door hen te worden verzorgd.
2. De Staten die partij zijn, waarborgen de verwezenlijking van deze rechten in overeenstemming met hun nationale recht en hun verplichtingen krachtens de desbetreffende internationale akten op dit gebied, in het bijzonder wanneer het kind anders staatloos zou zijn
Dit recht op informatie over zijn afstamming voor het kind wordt door deze kinderhandel met de voeten getreden!
Wordt binnen de adoptiewetgeving niet aangehaald dat er nooit sprake kan zijn van vooraf geplande adoptie?
Het vermijden van illegale praktijken inzake het verkopen van kinderen zou prioritair moeten behandeld worden en hierbij MOET men de rechten en de belangen van de betrokken kinderen laten primeren op de kinderwens van wensouders, die meestal wel centraal staan.
Mijnheer de Minister, we zien hier met lede ogen dat weer eens de belangen van de wensouders primeren op de rechten van het kind en dat niemand, zelfs Justitie niet, opkomt voor de rechten van deze babys. Deze vorm van kinderhandel kan zelfs straffeloos uitgebuit worden.
07:54Update Een 39-jarige vrouw uit Leopoldsburg heeft haar baby verkocht aan een koppel uit Noord-Nederland. Ze kreeg 25.000 euro voor de transactie, zo bevestigen bronnen bij het gerecht. Het parket seponeert de zaak.
Het gerecht kwam de vrouw op het spoor na een reportage op tv. Na verhoor bleek dat ze op 27 juli 2007 in het ziekenhuis van Overpelt was bevallen, maar dat haar zoontje niet in haar gezin woonde.
Kort na de geboorte had ze het meegegeven aan een koppel uit Noord-Nederland, dat ze via het internet had leren kennen. Het kind is verwekt met sperma van de Nederlandse vader.
Parket seponeert
Volgens het politie-onderzoek zijn er sterke aanwijzingen dat de baby voor ongeveer 25.000 euro verkocht werd. Het Hasseltse parket liet weten dat het de zaak seponeert. Verder geven we geen commentaar, aldus persmagistraat Sofie Delbroek.
Er is in ons land helaas geen wet die de verkoop van een kind verbiedt, reageert strafpleiter Jef Vermassen. Hij vindt het vreemd dat draagmoeder en koopouders in deze zaak vrijuit gaan, terwijl zijn cliënt Bart Philtjens, de biologische vader van Baby D., wél vervolgd wordt omdat hij de draagmoeder vermoedelijk een som betaalde.
reactie van Maralina op de schriftelijke vraag van Mevr. Hermans
Geachte Senator,
Marlina, een belangengroep voor geadopteerden en geboortemoeders heeft uw schriftelijke vraag Nr 4-2885 van 28 januari 2009 en waarop antwoord werd gegeven op 22 april 2009, gelezen en bestudeerd. De vraagstelling ging over de ratificatie van een conventie inzake adoptie die tussen Vietnam en de gemeenschappen werd afgesloten.
Het verbaast ons dat u zich niet heeft laten informeren betreffende de toepassing van het Verdrag van Den Haag van 29 mei 1993 in Vietnam .Dit verdrag moet waarborgen bieden opdat interlandelijke adopties plaatsvinden in het belang van het kind, met inachtneming van de in het internationaal recht aan het kind toegekende fundamentele rechten; de inachtneming van de waarborgen om de ontvoering; verkoop en handel in kinderen te voorkomen.
U zetelt tevens als commissielid van de Commissie Welzijn, Volksgezondheid en Gezin van de Vlaamse Gemeenschap en dit verdrag is daar de laatste tijd meermaals aan bod gekomen. U weet dan ook dat de adopties enkel kunnen gerealiseerd worden als dit Verdrag wordt geëerbiedigd.
Daar Vietnam nog steeds niet is toegetreden tot de Conventie van Den Haag, lijkt het ons niet meer dat rechtvaardig en menselijk dat er geen adopties vanuit Vietnam kunnen plaatsvinden.
Mevrouw, u als moeder, zou u ervoor willen pleiten dat er kinderen uit Vietnam worden geadopteerd die uit hun wiegje zijn gekidnapt? Zou u een kindje in België willen laten adopteren dat uit de beschermende armen van de moeder is genomen zonder dat de rechten van de moeder en het kind werden nageleefd? Kunt u het kind verzekeren dat hij/zij ooit zijn geboortefamilie zal terugvinden? Zou u een geadopteerde uit Vietnam in de ogen kunnen kijken en zeggen dat zijn rechten voor 100% werden opgevolgd?
U vraagt de minister om een bijzondere inspanning te doen in dit dossier, gezien de hooggespannen verwachtingen van de ADOPTIEOUDERS en de kandidaat adoptiekinderen???. Spreekt u hier werkelijk in naam van de kandidaat adoptiekinderen, waarvan wij met zekerheid weten dat hun rechten niet gevrijwaard worden in Vietnam???? Of spreekt u enkel uit naam van de lobby van kandidaat adoptiefouders?
Wij zullen met argusogen het vervolg van deze ratificatie volgen en hopen dat de rechten van het kind en de geboortemoeder in het land van herkomst met eerbied zullen worden gerespecteerd en nageleefd.
