”Ik begrijp de onrust van sommige mensen in verband met opnieuw een boek over die problematiek. Aan de ene kant denk ik dan: er kunnen er niet genoeg zijn. Elke betrokken partij verdient eigenlijk zijn/haar eigen boek met zijn/haar eigen verhaal. Of het nu een tragisch verhaal is of een vrolijk, heerlijk romantisch stuk. Aan de andere kant stel ik vast dat de mensen die zich schijnbaar zorgen maken, nog niet veel van mijn boeken hebben gelezen. Want dan zouden zij weten dat ik nooit zomaar een verhaal schrijf. Ik maak statements. Ik doe voorstellen. Ik eis verandering.

Mijn boeken zijn met liefde geschreven. Liefde voor de mens en zijn kunnen. Maar ook aanklachten en verwijten naar al diegenen die misbruik maken van anderen. Ik schop mensen een geweten. Of ze dat nu graag hebben of niet.  Of het nu de buurvrouw is die niet ingegrepen heeft bij het zien van het leed van een kind, of de grote politieker die in het parlement liever over bananen discuteert dan over kinderen, of de politieman die niet de fijngevoeligheid heeft om zich in te leven in de pijn van een slachtoffer… eender welk slachtoffer.
Het is mijn uitdrukkelijke overtuiging dat wij allen op zich, een maatschappij op zich vertegenwoordigen. Met in onszelf een eigen arbiter (scheidsrechter), een rechter, een politieman, een slachtoffer, een dader, een hulpverlener, een geweten dus…  Als al degenen die met een versmachtende kinderwens, heel even die wens opzij zetten en in eerste instantie aan het kind denken, als zij de eisenden zouden zijn om een maximum aan informatie te verzamelen over dat kind en het waarom van de afstand, dan zou er al heel veel veranderen. Dergelijke mensen hebben het hart voor een kind op de juiste plaats zitten. Als zij later hun kind kunnen informeren over waarom het werd afgestaan, wie zijn/haar ouders waren, waar ze geboren is en wanneer en alles wat een kind dat zijn roots niet kent wil weten, kan informeren… er zouden een pak minder ongelukkige mensen zijn.
Dit boek gaat niet alleen gaan over adoptiekinderen, maar over Kinderen. Ook de kinderen die in alle volwassenen huizen en nog steeds schreeuwen om aandacht en rechtvaardigheid. Want al diegenen die nu op dit forum schrijven, zijn volwassenen die het beschadigde kind in zich willen herstellen. En dat geldt niet alleen voor adoptiemensen. Dat geldt voor ALLE mensen. In ALLE mensen zit een kind.
Ik heb een studie gemaakt over het aantal slachtoffers in Europa. Het oude Europa nog. Met niet zoveel lidstaten als nu. In dat oude Europa houden zich 182.000.000 zwaar beschadigde kinderen  schuil. U leest het goed: 182.000.000. Kan u nagaan hoeveel er dat zijn als we Letland, Polen, Bulgarije en al die andere landen erbij tellen? Ik durf er niet aan denken. Ik durf wel denken aan hoe die wereld er had uitgezien als iedereen een hart voor kinderen zou gehad hebben en die 182 miljoen slachtoffers er NIET waren geweest.
En met slachtoffers bedoel ik ook zij die psychologisch mishandeld zijn: je kan niets, je bent lelijk, niemand zal van je houden… Zij die emotioneel mishandeld werden en opgesloten werden in donkere kelders zonder eten of drinken, dood van angst om wat komen gaat…. Zij die fysiek mishandeld werden en worden, geschopt, geslagen, verbrand…
Zij die dagelijks seksueel worden mishandeld, tentoongesteld op internet, hun integriteit totaal vernietigd, de tijdbommen van morgen… En ik wil al diegenen niet vergeten die een kindertijd hebben moeten doorbrengen in de nabijheid van ouders of opvoeders die verslaafd waren aan alcohol en/of drugs. Die groep wordt ook vaak onterecht vergeten terwijl de gevolgen daarvan ook desastreus zijn.

Want: Elk kind dat vernietigd wordt, is een wereld die vernietigd is.”

Carine Hutsebaut