"Het" weten, als dusdanig, dat is wat ik wil. Ik wil eerst precisiëren dat ik geen wrok koester, geen enkele agressie vertoon en niets wil van jullie. Ik wil enkel maar weten. "Het" weten voor mezelf, "het" weten voor mijn kinderen, "het" weten voor mijn gemoedsrust en er zo voor te zorgen dat ik meer van mezelf kan houden. Ik bots steeds op een muur van stilzwijgen aan de kant van mijn adoptieouders. "Je moet niets weten over je geboortemoeder, dat leidt tot niets. In elk geval, ze wilde je niet eens, ze hield niet van je want ze heeft je verlaten"! Dat heb ik dkwijls moeten horen. Maar ik blijf mezelf overtuigen dat zij iets moeten weten daar mijn adoptieouders me hebben verkregen via een relatie, die ze hiervoor hebben aangesproken. Gedurende jaren waren mijn opzoekingen hopeloos want er bleek geen enkele administratieve mogelijkheid te vinden om verder in mijn verleden te duiken. Doch alle wetten, hoe wreed of hoe dom ze ook waren, evolueren mee met de tijd. Het recht om de dossiers in te kijken is daar het bewijs van, zelfs als dit in de praktijk niet altijd zo evident blijkt te zijn. De laatste jaren boeken we vooruitgang, daar de media zich interesseert in de mensen die op zoek zijn naar hun wortels. ........................ Het is door naar een TV-reportage te kijken dat ik wist dat ik niet alleen stond in mijn zoektocht naar mijn geboortemoeder, maar dat er hieroor ook instanties bestonden, dat er mensen waren die me konden helpen. ...................... Sinds 1996, met veel geduld en wachten, met hoop en vertwijfeling heb ik toch enkele inlichtingen van mijn verleden kunnen bekomen. ...................... Ik mocht mijn dossier inzien en heb het geluk gehad dat een sociaal-assistent enkele opmerkingen had neergepend in de kantlijn van het proces-verbaal van afstand. Ik heb deze assistent kunnen traceren, maar ze bleek reeds enkele jaren geleden, overleden te zijn. Ik had ontdekt dat mijn geboortemoeder Agnes heette en dat ze indertijd "sekretariaat" studeerde aan een privéschool en dat haar ouders me niet wilden opnemen in hun familie. Mijn vader zou toen ook een student geweest zijn van 22 jaar. Zijn vader was architect en ook hij wilde niet met een kind opgescheept zitten. Ik schreef brieven : brieven naar de gemeente waar mijn geboortemoeder vroeger was ingeschreven, brieven naar haar school. Ik kreeg een achternaam,geboortedatum en een oud adres van haar. Was dit echt mijn moeder? Was dit de juiste info omtrent haar? ...................... Morgen meer.
Normaal had ik hier niet geschreven, maar het geluk was bij me en na jaren van intens zoeken heb ik eindelijk gevonden wat ik zocht...... namelijk mijn geboortemoeder. Ik heb een lange weg afgelegd vol met valsstrikken, leugens, hoop, illusies en tegenslagen..... Maar mijn geluk is nu onbeschrijfbaar en ik wens dit gevoel ook voor allen die nog steeds op zoek zijn naar hun verleden. Ik heb één goede raad : verlies nooit ofte nimmer je HOOP! Ik eindig hiermee en wens iedereen die dit leest alle geluk van de wereld toe. Na regen komt immers zonnenschijn en meestal verschijnt er dan een mooie, kleurige regenboog aan de hemel. anoniem
Als je oog per ongeluk op deze blog valt, weet dan dat dit berichtje voor jou is. Je hebt me op 28 december 1972 om 02.00 uur ter wereld gebracht in een landelijk ziekenhuis en gaf Claude op als mijn naam. Weet je, ik zou graag mijn verleden kennen, mijn wortels. En er is niemand anders dan jij die me dit alles kan vertellen. Ik veroordeel je helemaal niet want je zult wel redenen gehad hebben om me af te staan. Ik heb fantastische ouders die me overstelpen met liefde en ben gelukkig, maar er ontbreekt iets. De band met jou! Ik zou graag momenten met je willen delen om je beter te leren kennen. We zullen zeker enkele gemeenschappelijke trekjes hebben. En jij moet, zoals ik, ook lijden onder onze scheiding, daar ben ik zeker van. Elke 28ste december zeg ik tegen mezelf dat jij, ergens ter wereld, aan me denkt. Ikzelf heb je al die jaren nooit vergeten, zelfs al ken ik je niet. Want jij hebt me het leven geschonken en deze band zal nooit verbroken worden. Jij maakt deel uit van mijn leven, zoals ik deel uitmaak van het jouwe. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat ik je ooit kan ontmoeten. Ik heb hiervoor al heel wat speurwerk verricht, maar mijn dossier blijft nog steeds leeg. Daarom laat ik deze oproep verschijnen, zoals iemand die een bericht in een fles stopt en die in zee gooit, in de hoop dat de juiste persoon hem vindt. In elk geval wil ik je huidige leven niet verstoren en ik ben er zelfs mee akkoord om elkaar te ontmoeten in alle diskretie. Misschien heb ik wel een half-broer of half-zus. Misschien draag je dit geheim in je eentje en stilletjes mee in je hart. Maar laat me helpen om je draaglast te verlichten en deel je geheim met mij. Wij zijn gebonden voor het leven, en niemand kan hieraan iets veranderen. Jouw bloed stroomt in mijn aders, ik ben een deel van jou. Dat is nu eenmaal ons noodlot. Ik hoop dat je dit berichtje leest en me antwoordt. Tot binnenkort,
Mag ik jullie iets vragen? Wij willen onze blog levend houden en dat kan enkel als er regelmatig wat verschijnt. Nu zien jullie zelf dat het van 20 mei geleden is dat er nog iets werd geschreven op onze blog. Bestaat Maralina dan nog? Natuurlijk! Het is niet omdat jullie niets van ons horen, dat wij met onze vingers zitten te draaien, integendeel! Achter de schermen lobbyen we volop met bekende mensen om de problematiek van de moeders op afstand en hun kinderen in de belangstelling te brengen. Maar we doen dat nadat we van het werk komen. En we hebben ook maar twee handen. Onze nederlandstalige documentatiesites zijn bijna allemaal uitgeput, daarom zoeken we nu op de franstalige sites naar de problematiek van geboren te worden onder "X". Maar deze documentatie moet eerst nog vertaald worden en daar kruipt veel tijd in. Daarom wil ik jullie vragen om ons te helpen door ons te mailen. "Mailen? OK, maar wat?" zullen jullie denken. Mail ons jullie mening over deze problematiek, mail een gedicht, een verhaal, alles dat rond onze afstandmoeders en adoptiekinderen draait mogen jullie doormailen. Doe het! En wij zorgen dat het op de blog verschijnt. Wij hopen gauw iets van jullie te horen.
