Wat het boek betreft: het zou moeten duidelijk zijn dat het een boek is die een les moet zijn voor iedereen. Adoptie ouders moeten weten waar ze aan beginnen en hoe ze het kind moeten opvangen. Dat is heel belangrijk omdat het al met een trauma zijn leven begint. En dat trauma is de scheiding van zijn moeder. Heel vaak weet niemand hoe dat verlopen is en vaak worden er leugens over verteld. Niets is zo helend als de waarheid. Ook van de adoptiefouders naar het geadopteerde kind toe. Om eerlijk tegen kinderen te kunnen zijn, is het dus ook noodzakelijk dat de adoptiefouders eerlijke gegevens krijgen van de adoptiediensten. En daar knelt het schoentje. Er moeten in de jaren zestig en ervoor onvoorstelbaar veel prostituees geweest zijn, want dat is meestal het verhaal die de adoptiefouders meekregen en nog meekrijgen. Dat is heel erg vernuft bedacht want het verhindert dat adoptiefouders ‘die pijnlijke waarheid’ aan het kind vertellen. Dus vaak komt op die eerste, gemanipuleerde leugen, nog een andere leugen. Deze keer een leugen om bestwil voor het kind, maar desalniettemin weer een leugen.

Het is dus zaak dat de adoptiecentra er ALLES aan doen om de oorspronkelijke waarheid te achterhalen. Met bewijzen. Indien die bewijzen er niet zijn, moeten adoptiediensten afzien om het kind te aanvaarden. Dat zal moeilijk zijn voor de eerste kinderen, maar algauw zullen diegenen die kinderen aanbieden om financiële redenen beseffen dat ze hier niet zo maar meer mee weg raken. De adoptiediensten moeten de gegevens bespreken met de adoptiefouders zodat die geïnformeerd zijn als hun kind erom vraagt. Ook de medische gegevens zijn onvoorstelbaar belangrijk. Zo zijn er veel adoptiekinderen die vaak al heel vroeg in hun leven, lijden aan depressies en soms later aan schizofrenie. Adoptiefouders denken dan soms dat het aan hen ligt en dat ze het niet goed gedaan hebben, terwijl heel veel factoren van schizofrenie te vinden zijn in de genetische achtergrond van het kind.

Een sluitend bewijs in die hele procedure, zou zijn dat er verplicht een DNA staal van de moeder bij is en dat er een DNA staal van het adoptiekind bij gevoegd wordt. Beiden MOETEN matchen. De gegevens hiervan moeten bij onafhankelijke diensten ondergebracht worden, zodat er een totale controle is die niet door politiekers noch andere kanalen kan beïnvloed worden. Het is de enige manier om zoveel mogelijk misbruiken uit te sluiten.

Het boek dat ik zou willen voorbereiden is er dus niet één van alleen maar ‘mislukte’ adopties. Integendeel. Het is ook belangrijk om de verhalen van ‘gelukte’ adopties te kennen omdat we daar kunnen achterhalen waarom het bij de ene goed gaat en bij de andere niet. Dus kunnen we er alleen maar uit leren en met ons alle adoptiefouders of would-be-adoptiefouders.
Als er een forum wordt gegeven aan kinderen die zich niet goed hebben gevoeld in hun nieuwe gezin en ze kunnen ons vertellen waarom dat zo was, dan schieten we al een heel eind op. Maar hetzelfde geldt voor diegenen die een goede ervaring hebben. Als zij ons kunnen vertellen waarom het voor hen wel goed ging, dan kunnen we die informatie gebruiken voor adoptiefouders die vaak maar in het wilde weg rondzwemmen en nergens informatie kunnen inwinnen.

Hopelijk is het zo wat duidelijker. Ook adoptiefouders mogen reageren en hun verhaal vertellen. Want ook dààr zullen we heel veel kunnen uit leren om het in het vervolg veel beter te doen.

Carine Hutsebaut