Zoals ik al eerder heb geschreven, wanneer je niets van ons hoort zijn we druk bezig info en wetteksten aan het verzamelen voor onze hulp aan de afstandmoeders. Zo zijn we ook te weten gekomen dat de voormalige directrice van Tamar, de adoptiedossiers heeft overgedragen aan een instantie. Wij dachten onmiddellijk aan Kind en Gezin. Maar wat bleek? Enkel de dossiers die door het voormalige NWK (Nationaal Werk voor Kinderwelzijn = het huidige Kind en Gezin) waren behandeld, bevinden zich bij K&G. Wij hebben Tamar aangeschreven en daar bevestigden ze ons dat de dossiers werden overgedragen aan adoptiecentrum De Mutsaard te Antwerpen. Op 28 april mailden we hen volgende vragen toe : 1. Wanneer werden deze dossiers aan uw instelling toevertrouwd? 2. Zijn alle dossiers die toen door het toenmalige NWK behandeld werden, overgemaakt aan Kind en Gezin? 3. Welke andere instanties dan NWK hebben de dossiers van Tamar behandeld en kunnen deze instanties ook gecontacteerd worden? 4. Waar kunnen de afstandmoeders/adoptiekinderen deze dossiers raadplegen en welke formaliteiten moeten zij hiervoor vervullen? 5. kan men ons, indien mogelijk, de verschillende materniteiten geven waar deze moeders hun kind ter wereld brachten?
Op 6 mei hadden we nog steeds geen antwoord op onze mail en hebben hen nogmaals gecontacteerd. Op 7 mei kregen we antwoord dat de vragen werden overgemaakt aan de directrice, maar dat deze met verlof was tot medio mei. Op 21 mei kregen we antwoord in de zin van, ik citeer : "Beste, uw organistatie is ons totaal onbekend, daarom zouden wij u graag uitnodigen voor een gesprek zodat u zich kan voorstellen en wij uw vragen kunnen beantwoorden. Op dinsdag 17 juni om 13.30 verwachten wij u hier in de gebouwen van De Mutsaard, Karel Mirystraat 1, 2020 Antwerpen...................................................." Dat bevel (zo klinkt het toch) zullen we opvolgen en we hopen dat we antwoorden krijgen op AL onze vragen. Ik begin stilaan dat gevoel te krijgen dat onze afstandmoeders en adoptiekinderen moeten voelen tijdens hun zoektocht : afgewezen worden, aan het lijntje worden gehouden, alles een beetje vertragen zodat............. (zelf in te vullen), en ik kan je verzekeren dat is geen fijn gevoel. We houden jullie zeker op de hoogte van de antwoorden die we (hopelijk) zullen krijgen op 17 juni.
Er is nog steeds geen mirakel gebeurd. Ik ken mijn doopnaam en weet waar ik geboren ben. Nu wil ik alleen nog weten wie mijn geboortemoeder is en met de hulp van velen heb ik de piste "Agnes M.", zoals mijn moeder stond beschreven, verder uitgediept. En mijn volharding had succes want plots gebeurde het mirakel ............................ ik had haar gevonden! Nu moet ik niet verder meer zoeken. Ik weet wie ik ben. Agnes heeft op 21 oktober 2005 toegegeven dat ik haar dochter ben. Er zal nog veel water naar de zee moeten vloeien, maar ooit, misschien ooit zullen we elkaar ontmoeten. Maar ik heb wortels, een verleden, een oorsprong! Ik ben niet meer geboren onder "X". Juli 2007. Ik heb nog steeds geen teken van leven van moederszijde gezien. November 2007..... Ik heb al drie zinnen neergepend wat ooit een brief aan mijn moeder moet worden. Zal ik hem ooit afmaken? Ik weet het niet. Ik wil wel, maar ik heb angst. 3 januari 2008. Het is zover! Mijn brief is gepost. Het was moeilijk om de juiste woorden te vinden maar mijn vrienden hebben me steeds aangemoedigd om verder te schrijven. Ik heb niet veel hoop om iets van haar te horen want het was wel duidelijk haar keuze om me af te staan in 1958. Is zij in staat, na meer dan 50 jaar om van mening te veranderen? Ik hoop het.
Ik had dus een achternaam, een geboortedatum en een adres. Was dit echt van mijn moeder? Ik had de drang om me naar haar adres te begeven. Maar een controle van de kieslijsten liet blijken dat niemand met die naam op het adres woonde dat ik had. Maar ik gaf het niet op en begon de omliggenden gehuchten na te kijken. Maar dit was wel zoeken naar een naald in een hooiberg; Door de hulp van mijn huisarts heb ik mijn medisch dossier gevonden. Tot mijn onstentenis las ik dat mijn geboortemoeder me vier dagen lang had gevoed. Bizar toch! Toch zeker voor iemand die haar kind wilde afstaan. Was dit dan wel haar vrije keuze geweest? Ik begon te twijfelen. En het geluk bleef aan mijn zijde. Na jaren van volharding heb ik eindelijk mijn geboortebewijs gevonden (alles hing gewoon af van de goede wil van de procureur). Er is helemaal nog geen mirakel gebeurd, maar ik weet mijn eigenlijke naam : Veronique. En ik ben helemaal niet geboren in het ziekenhuis, zoals op alle documenten stond vermeld. Ik ben thuis bij een vroedvrouw geboren. Ik heb haar kunnen opsporen, maar ook zij bleek reeds overleden te zijn. Tijdens mijn zoektocht heb ik regelmatig de dood tegen gekomen (omdat iedereen die iets zou weten van mijn geboorte, nu bejaard of overleden was) en steeds werd er dan weer een deur gesloten. Ik ontdekte ook dat ik op mijn geboortedag was gedoopt. Onder een valse naam heb ik de doopregisters nageplozen en vond er mijn gegevens, mooi en netjes genoteerd. .............................. wordt vervolgd.......
