Ierland, Spanje, Argentinië, Nieuw-Zeeland, Australië. Hier werden in het verleden moeders gedwongen om afstand te doen van hun baby. Eerst werden deze moeders niet gehoord. Doch deze landen hebben na jaren van aanhoudelijk vragen, een onderzoek ingesteld naar deze malafide adoptiepraktijken en gedwongen afstand. Daders werden/worden berecht. Officiële excuses werden aangeboden aan geboortemoeders en geadopteerden, die dusdanig erkenning kregen.
In België kent men enkel:
- legendes over gedwongen afstand van baby's in het verleden;
- fabels over gekochte adopties;
- mythes over nonnen die baby's verhandelden;
- sprookjes over onderschuivingen van baby's...
Zijn deze duizenden vrouwen, die beweren dat hun baby werd afgenomen, mythomanen of zijn ze daadwerkelijk slachtoffers van goed georganiseerde kinderhandelaars?
Tijdens de jaren '60 t.e.m. '90 werden duizenden 'ongewenst zwangere' vrouwen/meisjes in België zo onder emotionele en fysieke druk gezet dat zij hun kind moesten afstaan.
Geestelijken, leken, ziekenhuizen, dokters... oefenden de job van adoptiebemiddelaar uit en baby's werden zo snel mogelijk aan wensouders overgedragen. Of de geboortemoeder hiermee akkoord ging, werd meestal niet gevraagd.
Zwangere vrouwen/meisjes werden naar Frankrijk gebracht om daar anoniem te bevallen in privéklinieken. De baby's werden bij de burgerlijke stand aangegeven als een Sous-X (een baby geboren uit een anonieme bevalling). Volgens de Franse wetgeving werd een Sous-X automatisch 'un pupil d'Etat' en bezat het de Franse nationaliteit. Wat gebeurde er met de baby's die uit Belgische moeders anoniem werden geboren? De adoptiediensten namen het kind, enkele dagen na de geboorte (of zelfs onmiddellijk na de geboorte) illegaal en meestal s nachts mee de grens over naar België om het hier of in het buitenland ter adoptie ter stellen of het door onderschuiving aan de wensouders te geven.
Ook vele moeders die in België het leven schonken aan een kindje werden gedwongen om afstand te doen van hun kind. Het financiële luik hiervan bestond uit grote sommen geld die moesten neergelegd worden door de adoptieouders en soms door de familie van de zwangere vrouw.
Illegale adoptiedossiers werden straffeloos vernietigd door de verantwoordelijken, de adoptiearchieven werden niet accuraat bijgehouden, geboorteakten vervalst.
Twee verzoekschriften werden de laatste jaren aan het Vlaams Parlement gericht, vragende om onderzoek, telkens met een eenzijdig advies en een negatief antwoord. Geen enkele geboortemoeder en/of geadopteerde werd ooit gehoord in deze onderzoeken. Met het advies van de Kinderrechtencommissaris werd gewoon geen rekening gehouden. Geen woorden van excuses of erkenning.
Hoeveel moeders lijden sinds decennia onder dit verlies/afstand van hun baby? Hoeveel geadopteerden kunnen hun eigen identiteit niet invullen en vinden nooit echt rust? Hoeveel geboortemoeders en geadopteerden belandden in de psychiatrie? Hoeveel zijn nog steeds op zoek naar elkaar? Het niet weten is verschrikkelijk en het onbegrip van de beslissingsnemers daaromtrent is ongehoord en beledigend.
Mestieskinderen uit de Belgische kolonies werden uit hun habitat geplukt om in België ter adoptie te worden gesteld. Ook deze mensen vinden meestal hun biologische families niet meer terug omdat alles werd witgewassen door staatsbeambten en religieuzen, en dit alles om de blanke man buiten schot te plaatsen.
Wetsvoorstellen om discreet bevallen legaal te maken, worden herhaaldelijk ingediend door politici van verschillende partijen. Maken de geboortemoeders en geadopteerden, slachtoffers van de adoptiepraktijken uit het verleden, geen deel uit van de geschiedenis van het afstaan van baby's? Zijn zij niet de echte ervaringsdeskundigen op dit gebied? Tot op heden worden zij niet erkend, noch gehoord in deze. Indien men dit stukje van gedwongen adopties uit de Belgische adoptiegeschiedenis niet erkent zal men nooit de essentie van het discreet bevallen begrijpen.
Wordt het niet tijd dat België de oogkleppen afdoet en haar verantwoordelijkheden opneemt?
Het leed en verdriet van geboortemoeders en geadopteerden is rauwe realiteit! Het krijgen van erkenning en het in ontvangst nemen van excuses, een perspectief!! Daarom vragen we de goodwill van politici en controleorganismen om een onderzoek op te starten naar deze gedwongen adopties uit het verleden.
Geboortemoeders en geadopteerden, doen een oproep aan ALLE geboortemoeders en geadopteerden, slachtoffer van deze illegale adopties uit het verleden, om zich te verenigen en op te komen voor hun erkenning, dit in samenwerking met ICMA²C en Maralina.
Marleen Adriaens
ICMA²C - Beheer adoptiedossiers
marleen.adriaens@gmail.com 0477/213493
MARALINA
www.bloggen.be/maralina
|