Zonder jullie kunnen we nooit ons doel bereiken. Daarom vragen we je om een reactie achter te laten op onze weblog. Zeg ons wat je van dit project vindt! Of dit nu in de negatieve of positieve zin is, we leren hier uit! We moeten nog een lange weg afleggen voor we ons einddoel bereiken en we weten dat deze vol hindernissen zal liggen. We weten dat we veel tegenkantingen gaan krijgen. We weten ook dat wij, kleine David, het moeten opnemen tegen Goliath. Maar dat schrikt ons niet af! We gaan ervoor maar hopen ook op morele steun van jullie. Deze steun kunnen jullie ons geven door te reageren op onze dagelijkse bekommernissen op onze weblog. Neem vooral geen blad voor de mond en geef je mening. Eerlijk en vrij. Hebben we jullie in feite al verteld wat voor einddoel we voor ogen houden? Eerst en vooral willen we de afstandmoeders een duwtje in de rug geven door de publiciteit op te zoeken zodat men ze niet mag vergeten en indien daaruit een praatgroep of actiegroep onstaat, zou dat mooi zijn. Maar hiervoor moeten we eerst de juiste mensen kunnen warm maken want wij tweetjes kunnen dat niet alleen. Ten tweede willen we de bevoegde instanties wakker schudden dat er nog steeds een doelgroep, namelijk de afstandmoeders, in de kou staat op gebied van hulpverlening en dat er dringend naar oplossingen moet gezocht worden. En dan tenslotte ons einddoel : een DNA-databank waar DNA van zoekende afstandmoeders en adoptiekinderen , GRATIS, kan opgeslagen worden en het zo makkelijker wordt om afstamming te controleren en terug te vinden. Utopie? Best mogelijk. Maar een "neen" heb je en een "ja" kan je krijgen!!! En met jullie steun moet dat lukken!!!
Verder wil ik nog zeggen dat we vanaf morgen aftellen naar 17 april. De grote dag ! We stellen die dag ons project voor aan de pers. Hebben jullie nog suggesties voor ons of info die we kunnen gebruiken, contacteer ons. Klik in het vakje "email me" en stuur die info door, het kan ons alleen maar verder helpen.
Lieve afstandmoeder, als laatste nog een woordje tot jou. Angelina en ik (en ik hoop in de toekomst nog meer mensen) zullen vechten voor je rechten, maar we hopen ook dat we je kunnen overtuigen om zelf op te staan en op te komen voor je rechten! Je bent gewoon het slachtoffer geworden van corrupte mensen of mensen die "dachten" dat ze het goed voor hadden met jou, maar enkel en alleen hun goede naam en faam in hun achterhoofd hadden. Nu is het tijd! Probeer stilletjes uit je issolement te kruipen, en ik weet uit eigen ervaring dat dit niet makkelijk is. Maar ik kan je wel vertellen, dat, eens je uit je cocon bent en je er met iemand over kunt praten, je een heel ander mens wordt. En samen staan we sterk!!
We beginnen stilletjes aan af te tellen naar de persvoorstelling van 17 april. Maar er moet nog veel geregeld worden. Onze brochure gaat maandag naar de drukker. De zaal is besproken. We hebben vrijwilligers gevonden die die avond mee helpen en die willen we nu reeds van harte bedanken alsook de mensen die het ons mogelijk maken om die avond een broodje te serveren. De repetities van de monoloog krijgen nu meer dimensie, vraag dit maar aan Angelina. Zij heeft deze monoloog talloze keren opnieuw en opnieuw MOETEN zien, en toch..... laat ze haar traantjes nog vloeien. De monoloog is kort maar krachtig (heftig) en hiermee probeer ik ook de gevoelens van Hilde uit het boek, te reflecteren. Maar het is niet makkelijk om een lijdensweg van 26 jaar te tonen in een half uurtje. Je moet tekst schrappen en aanpassen en toch trachten de juiste situatie en emotie weer te geven. Hilde / Eline, ik hoop dat ik je niet zal ontgoochelen en hoop ook dat ik de kracht van je mag voelen om hiermee door te gaan, net zoals jij je zoektocht nooit hebt opgegeven.
Maar nu even terug naar de voorbereidingen van de persvoorstelling. Dus we zijn rond, zullen jullie zo denken. Maar niets is minder waar. We zijn nog dringend op zoek naar hulpverleners in alle Vlaamse provincies, die onze afstandmoeders willen begeleiden. Dus psychologen, therapeuten, mental coachers indien jullie zich willen verdiepen in de problematiek van de afstandmoeders, reageer op deze oproep en wij zullen jullie contacteren.
Volgende oproep is bedoeld voor verenigingen die deze problematiek in hun kring willen bespreken. Jullie kunnen ons steeds contacteren, zelfs nu al, om een datum vast te leggen. Wij brengen jullie de monoloog en Angelina zal nadien hier meer uitleg over geven en vragen beantwoorden.
Ooit kreeg ik dit gedicht van iemand en met goedkeuring van haar mocht ik dit delen hier op onze blog. Zij werd geadopteerd toen ze nog een baby was en weet niet waar en wie haar moeder is. Op een dag gaf ze me dit gedicht en zei enkel: zo voel ik me al heel mijn leven, Angelina. Zo voelde ze zich en zelfs nu nog in het heden. En zo voelen duizenden geadopteerde kinderen, die opgroeien tot volwassenen, zich. Laat dit gedicht ook een stem geven aan hen.
Een onzichtbare handicap
Ik mis de bodem in mijn bestaan en zal leeg door het leven gaan. Ik voel geen liefde om me heen. Toch is ze er wel, zegt menigeen.
Eenzaam, terwijl er zoveel mensen zijn. Leeg, temidden van de pijn. Een pijn die niet te voelen is. Altijd maar leven vanuit een gemis.
Gemis, doordat er geen bodem is gemaakt en alle warmte weer in de diepte raakt. Een bodem die zijn oorsprong vindt in de prille jaren van een kind.
Eenzaam ben ik, leeg en koud. Ik voel niet dat er iemand van me houdt. Emoties en wat voor gevoelens er zijn Er is geen blijdschap, geen vreugde, niets is er fijn.
Ik kan niet genieten van al wat ik heb gedaan. Ook veiligheid mis ik, de wereld gaapt me aan. Emotioneel gehandicapt noemt men zoiets. De aarde is vol, voor mij is er niets.
Er zijn geen pillen om dat gat te dichten die zijn er alleen om mijn angsten te verlichten. Angsten die voortkomen uit dat gat en jarenlang vat op mij hebben gehad.
De angsten zijn voor een groot deel verdwenen. De leegte die blijft, ik kan geen bodem lenen. Alle gevoel verdwijnt als sneeuw voor de zon. Ik wilde dat ik daar iets van vasthouden kon.
Dit is een handicap die geen mens aan me ziet. Ik lach en ik huil, dus geloven ze me niet. Maar dat is toneel, want ik moet toch wat omdat ik me schaam om wat ze hebben gedaan.
En om niet helemaal te verdrinken, ben ik bereid iedere dag te vechten, steeds is er die strijd. Uitputtend, verlammend, soms kan ik niet meer. En toch blijf ik vechten, elke dag meer.
Voor hen die interesse hebben om meer te lezen over illegale adopties binnen de Kerkelijke instanties kunnen het boek: Kleine zondaars vs Schijnheiligen downloaden op: www.thebeststoryshop.com Dit boek is de herschreven versie van Kleine zondaars - Kerk en Kinderhandel, dat niet meer verkrijgbaar is in de boekhandel.
Ophef rond adoptie uit China! In China is er een wet dat het aantal kinderen beperkt dat Chinese echtparen mogen krijgen. Het "één-kind gezin" staat vooraan op de politieke agenda. Een uit het leven gegrepen verhaal : in 2002, ja lezers jullie lezen het goed , 2002, wordt het 7-jarig tweelingszusje van Zeng Hong afgepakt door een ambtenaar, omdat de ouders de boete niet konden betalen daar zij twee kindjes hadden. Toen deze, hardwerkende ouders, het boetebedrag hadden bijeen gespaard, eisten ze hun dochtertje terug.Wat bleek? Het kind was reeds in het buitenland geadopteerd en zou voor de ouders totaal onvindbaar zijn. Dit is één van de vele verhalen over kinderhandel uit China!!!!
16/11/2007 : Nog 74 kinderen vermist na activiteiten Ark van Zoë! De Soedanese regering bevestigt dat er nog 74 kinderen worden vermist na de activiteiten van de leden van Ark van Zoë. De organisatie wordt beschuldigd van poging tot ontvoering van 103 kinderen in Tsjaad en Soedan!
En zo kunnen we nog even doorgaan. Je ziet : lucratieve kinderhandel moet toch geld in het laatje brengen!!!!! Enkele voorvallen halen de voorpagina's van de kranten, anderen worden naarstig, in alle illegaliteit, voortgezet.
Adoptie moet gebeuren ten voordele van het kind. Akkoord. Maar illegale adoptie kan en mag niet!!!! Wie begeleidt de afstandouders op de thuisbasis? Hebben deze onvrijwillige afstandouders niet het recht te weten waar hun kind is terechtgekomen of het recht om hun kind terug te eisen? Is er geen wettelijk toezicht op buitenlandse adopties? Niet genoeg!!!! Anders bestonden deze wantoestanden niet.
- dat er in Frankrijk kinderen geboren worden onder "X"? - dat dit betekent dat de moeder het kind anoniem afstaat? - dat de kraamkosten die hiervoor werden gemaakt, door de sociale dienst van het departement werd betaald? - dat in het verleden, vele Belgische vrouwen in Frankrijk zijn bevallen en dat hun baby's door de "medewerking" van de nonnen, onder de noemer "X" werden geboren? - dat vele moeders van deze anonieme afstand in de onwetendheid werden gelaten? - dat de documenten van afstand, hen tijdens de laatste en meest pijnlijke barensweeën werden voorgelegd voor ondertekening? - dat zij meestal niet wisten wat ze in feite hadden ondertekend? - dat vele moeders zelfs tot op dit ogenblik niet weten of ze een jongen of meisje hebben gebaard? - dat zij zich enkel "de schreeuw naar het leven" van hun baby kunnen herinneren? - dat deze vrouwen, de zogenaamde "opgelopen kraamkosten" moesten terug betalen aan de nonnen, terwijl deze toch gratis was verleend? - dat zij een tijdlang voor de nonnen moesten blijven werken om hun schulden af te lossen? - dat er dikwijls bij de aangifte op het gemeentehuis een andere datum van geboorte werd opgegeven dan de werkelijke, enkel en alleen om later eventule opzoekingen te bemoeilijken? - dat zelfs de schrijfwijze van de naam om dezelfde reden verkeerd gespeld werd? - dat vele adoptiedocumenten, die zich in de diverse instellingen bevonden, vernietigd werden door zogenaamde branden en overstromingen??? - dat men in de jaren '70 gemakkelijk enkele miljoenen oude Belgische franken mocht neertellen voor een adoptie bij zo'n legale instantie (met dubieuze praktijken)? - dat er in de periode van 1950 - 1980, twee- tot drieduizend Belgische baby's per jaar werden "afgestaan"?
Weet je : - dat deze gegevens niet mogen vergeten worden!! - dat deze afstandmoeders eindelijk ERKENNING moeten krijgen!! - dat zij het recht hebben om te weten dat hun kind gelukkig is!!! - dat bevoegde instanties moeten inzien, dat zij alles op alles moeten zetten en deze "nog steeds zoekende" afstandmoeders op een gemakkelijkere manier moeten begeleiden op hun zoektocht!! - dat we jullie morele steun nodig hebben om dit te kunnen verwezenlijken!!!!!!!!!
Laten we ons eerst voorstellen : Angelina Verpoorten : orthopedagoge Marleen Adriaens : auteur Samen zijn we actrices aan het amateurtheater. Maralina is ontstaan na het lezen van het boek "Kleine Zondaars - Kerk en kinderhandel" dat ik, Marleen gekocht had. Mijn ontsteltenis was groot toen ik de inhoud van het boek liet doordringen in mijn hoofd. Het boek gaat over illegale adopties, de lijdensweg die de afstandmoeder ondergaat tijdens haar lange zoektocht naar haar kind en sexueel misbruik van kinderen. Deze illegale adopties werden verzorgd door de Kerk en legale instanties!!!! En neen, dit gebeurde niet in Afrika ....... maar op enkele kilometers van mijn huis!!!!!! Het boek had me "behekst" vanaf de eerste dag dat ik het in de boekenwinkel zag. Het trok me steeds aan, maar als ik de cover bekeek waarop een nonnetje wordt afgebeeld (voor- en achterzijde), dacht ik ; "neen". Dat is niets voor mij! Doch de aantrekkingskracht bleef en ik heb uiteindelijk het boek gekocht. Nadat ik het had uitgelezen, bleven de verhalen van het boek, in mijn hoofd spoken. Ik kon het nog altijd niet geloven dat er hier zulke "maffia"-praktijken bestonden, en nog wel geleid door geestelijken!! Ik las het nogmaals! Maar het boek liet me niet los en op een nacht werd ik wakker, nam het boek en mijn schrijfblok en begon te schrijven, het was 01.30 u. Om zeven uur 's morgens had ik vele pagina's geschreven over de 26 jaar durende zoektocht van het personage "Hilde" naar haar kind. Een monoloog was geboren!!! Er moest nog veel verbeterd worden en herschreven worden, maar het begin was gemaakt. Maar wat moest ik hiermee? Ik wist het zelf niet. Ik wou Angelina deelgenoot maken van het boek, maar toeval of niet, zij had het boek ook al gelezen. En van het één kwam het ander en na veel praten beseften we beiden dat deze afstandmoeders op niet veel hulp konden rekenen in België of ze moesten zich naar officiële instanties begeven, maar waren het niet juist de officiële instanties die hun kind hadden afgenomen? Uiteindelijk wou ik met mijn monoloog naar buiten, maar Angelina en ik wilden het hierbij niet laten en samen besloten we dat we een stem zouden zijn voor deze afstandmoeders en hen een luisterend oor aanbieden. Komt daarbij dat wij op zoek zijn naar personen die hen professioneel willen begeleiden, indien de afstandmoeder daar behoefte aan heeft. Straks vertel ik je wat er in de toekomst nog staat te gebeuren.
Oef! Angelina en ik hebben een namiddagje brainstormen achter de rug. Ik had jullie beloofd dat ik nog met wat meer nieuws zou komen. Wel, ik heb jullie al verteld dat we iets wilden realiseren om de zoektocht van de afstandmoeders naar hun kind in de kijker te zetten en de bevoegde instanties eens wakker te schudden (opnieuw!). We wisten niet hoe we zo iets moesten aanpakken. Voor ons tweetjes leek dit (en lijkt dit nog steeds) iets onoverkomelijks. Hoe brengen we deze monoloog naar de mensen toe? Hoe kunnen we hen bereiken? We hebben toen het initiatief genomen en naar Rik Devillé gemaild, die het voorwoord in Carine's boek had verzorgd. Hij sprak onmiddellijk van de pers te verwittigen en niet alleen de regionale pers, maar ook TV, radio.... Enkel de regionale pers verwittigen , was in feite onze bedoeling en meer niet. Doch dan zouden we regionale bekendheid aan het project geven en dat was niet genoeg. Maar als we de pers aanschreven, moesten we ook met iets degelijks op de proppen komen. Wat? Hoe? OK we hadden een monoloog en veel documentatie die we gevonden hebben tijdens het dagenlang surfen op verschillende sites. En een datum voor de persvoorstelling!!!! Dat mochten we niet vergeten! En waar zal dit door gaan? Allemaal vragen die zo op je afkomen. Maar die vragen zijn al verleden tijd, want ondertussen hebben we de antwoorden en hebben we beslist dat we op 17 april 2008 een persvoorstelling zullen geven in het zaaltje waar onze toneelvereniging ook optreedt. Nu was er geen ontkomen meer aan en we hebben dus onze stoute schoenen aangetrokken en de pers in de breedste vorm aangeschreven. Maar vòòr de persvoorstelling wordt deze monoloog, naar aanleiding van de Toneelhappening Limburg (van Opendoek Vlaanderen Amateurtheater) op 12 april 08 in zaal Vona te Opglabbeek opgevoerd. Hiervoor heb ik regiebegeleiding gekregen van Annick Thijs, die ik hiervoor nog eens hartelijk wil bedanken. Zonder haar aanwijzingen zou deze monoloog er heel anders hebben uitgezien. Morgen meer.........
