OPROEP AAN MOEDERS EN HUN KINDEREN, SLACHTOFFERS VAN GEDWONGEN AFSTAND/ADOPTIE
De Australische en Ierse Kerk hebben zich verontschuldig voor de gedwongen adopties in het verleden. Zij hebben dit gedaan aan de moeders die gedwongen werden om hun kind af te staan en aan de geadopteerden die hun biologische familie moeilijk of helemaal niet meer kunnen vinden. De Australische premier heeft zich ook aan deze mensen verontschuldigd voor het leed dat hen werd aangedaan. In België leven vele moeders die in het verleden gedwongen werden om hun kind af te staan. Vele moeders werden ondergebracht bij de Zusters Kindsheid Jesu te Gent of Lommel. Ook andere congregaties namen 'gevallen' meisjes op. Mevr. Thérèse Wante was één ven de leken die meisjes dwong om hun kind af te staan. Maar ook ziekenhuizen, dokters, pastoors wisten de weg om deze meisjes te intimideren om hun kind af te staan. Maar in Belgie leven ook vele geadopteerden die hun identiteit niet meer kunnen invullen omdat hun adoptiedossier is verdwenen. Het leed dat deze moeders is aangedaan, is met geen pen te beschrijven. Van het moment dat zij afstand hebben moeten doen van hun kind overleven ze met een leegte, diep in zich. Ze houden zich sterk voor de buitenwereld, maar treuren om het verlies van hun kind. Zij kunnen niet rouwen want hun kind leeft nog. Maar waar? Geadopteerden die hun biologische familie willen kennen blijven veelal in de kou staan omdat hun dossier niet meer voorhanden is. Mevr. Wante en Zr. Marie-Johanne hadden namelijk het lumineus idee om de illegale adoptiedossiers te verbranden. Ze kennen hun biologische en medische afkomst niet. Sinds de jaren '90 verschijnen er regelmatig krantenartikels over deze moeders in de pers. Mevr. Hutsebaut Carine schreef er een boek over. Ik heb enkele jaren geleden mijn opzoeking opgetekend in een boek. Twee verzoekschriften met de vraag naar verder onderzoek naar deze adoptiepraktijken werden ingediend bij het Vlaams Parlement. Maar ook hier legden ze de vraag naar verder onderzoek naast zich neer. Er wordt gewoon niets gedaan met deze gegevens. Waarom? Is het omdat de geheimen in de doofpotten het daglicht niet mogen zien? Zijn deze geheimen de kinderen die de genen dragen van geestelijken,politici en andere notabelen, maar dat nooit mag geweten worden? Moeten daarom moeders en hun kinderen verstikken in de leugens en geheimhouding? Momenteel heb ik Mgr. Leonard en de Belgische Bisschoppenconferentie aangeschreven met de vraag om de vroegere adoptiepraktijken van de nonnen te onderzoeken. Op 15 april ben ik uitgenodigd op het secretariaat van de Bisschoppenconferentie te Brussel om hierover meer uitleg te geven. Mijn verzoekschrift naar de Kamer van Volksvertegenwoordigers is aangenomen en ligt bij de Minister en de vaste commissie (welke, werd mij niet meegedeeld). Ik had gevraagd naar verder onderzoek, maar omdat ik geen slachtoffer ben van de gedwongen adopties kunnen ze dit niet inwilligen, maar zal het behandeld worden op een commissie. Daarom zou ik een oproep willen doen aan ALLE MOEDERS EN HUN KINDEREN, slachtoffers van gedwongen afstand om op te staan en te spreken, om gerechtigheid te eisen, erkenning, excuses! Onderzoek vragen naar de malafide adoptiepraktijken in het verleden. Ik kan spreken in jullie naam, maar mijn handen zijn gebonden. Moeders, jullie moeten weten dat je je niet moet schamen voor wat er in het verleden is gebeurd. Jullie zijn sterke vrouwen maar jullie zijn gewoon aan het overleven. Enkel nadat er gerechtigheid is geschiedt, kunnen jullie echt leven. Laat ons, moeders en geadopteerden, zich verenigen, laat ons een sterke groep worden die erkenning eist. Jullie staan niet alleen, samen kunnen we de wereld aan. Moeders en geadopteerden die zich geroepen voelen om mee te gaan in onze campagne voor erkenning en gerechtigheid kunnen mij steeds mailen op marleen.adriaens@gmail.com - of gewoon een telefoontje doen naar mij 011/914148011/914148 of GSM 0477/213493. Doen!!!!!
