Gisteren was het dan zover. We zouden voor een jury optreden en daarna feedback krijgen van de monoloog. In de voormiddag nog vlug even naar de drukker om onze brochures op te halen voor de persvoorstelling van donderdag. Maar wat bleek? De dag ervoor was de winkel gesloten en gisteren was het niet anders. Al bijna veertien dagen houdt deze drukker ons aan het lijntje, maar als het drukwerk maandag niet klaar is, zullen ze ons eens leren kennen! Dat was een opdoffer en ik begon me al een beetje op te maken. 's Middags begaven we ons naar Opglabbeek en hebben nog genoten van enkele stukken, gebracht door het jeugdtheater. Toen was het moment gekomen om me klaar te maken en me even af te zonderen en begonnen de zenuwen te rollebollen in mijn buik. Ik zou mijn monoloog brengen op het kleine voorpodium, en constateerde dat ik nu wel heel dicht bij het publiek zat. Ik zat al klaar toen het publiek de zaal binnen stroomde en zonderde me in gedachte even af. Het licht doofde en de zaal was in een zwarte waas gehuld. Mijn laatste gedachte ging naar Elise en naar de moeders op afstand. "Weg gaan ervoor!" waren mijn laatste zinnen in mijn hoofd en toen hulde het podium zich in een gedempt maar toch klaar licht. De zenuwen waren nog steeds niet bedaard maar ik probeerde ze onder controle te houden. Ik heb wel enkele versprekingen uit mijn mond gewrongen en een klein stukje overgeslaan. Angelina zat zich achter het gordijn te enerveren aan mijn versprekingen (en te lachen)! En plots kwam het einde van mijn monoloog in zicht, het licht doofde en ging terug aan. Ik groette (éénmaal) en ging toen mijn attributen op tafel halen, maar het applaus hield niet op, ik wist me geen houding te geven, groette nogmaals, maar de applausmeter bleef maar doorgaan. Langs de ene kant maakte me dat verlegen, langs de andere kant wist ik dat ik het publiek had geraakt. De eerste die me proficiat wenste was een kandidaat die nog moest optreden. "Dat was een mooi stuk" vertelde hij me. Ik antwoordde "Het zou mooi zijn, moest het geen waar gebeurd verhaal zijn geweest" en heb toen wat uitleg gegeven. Terug in de zaal heb ik nog een toneelgroep uit Maaseik kunnen bewonderen en kwam ik weer helemaal tot rust. De reakties die ik kreeg op mijn monoloog waren allen positief en de feedback van Bregje van Open Doek, waren leerzaam. Alle positieve punten die ze opnoemde had ik te danken aan mijn coach Annick, zij heeft mij de door de wirwar van emoties in mijn monoloog geholpen, waarvoor nogmaals mijn dank. Oh,en dat wil ik je niet onthouden! Annick mag ik het vertellen? Ik zal je naam niet noemen. Dus mijn coach, waarvan ik haar naam niet zal noemen, had haar uiterste best gedaan om op tijd te zijn om mij te zien optreden. En ja, ze was enkele minuten voordat ik moest optreden aan een zaal, maar........ in haar verstrooidheid had ze een verkeerde zaal en verkeerde locatie gekozen! Dus moest ze in allerijl naar Opglabbeek rijden en heeft mijn optreden net gemist. Maar ze is gebleven om ons te steunen tot de namen voor de selectie bekend zouden gemaakt worden. En ja, lieve mensen, om een lang verhaal kort te maken. Ik ben geselecteerd om deel te nemen aan de grote toneelhappening te Bornem op 4 mei 08. Dan zullen de geselecteerde stukken over gans Vlaanderen ten tonele worden gebracht. Hier kan ik onze boodschap verder doorgeven aan heel Vlaanderen. Bedankt, Elise, Carine, Angelina, Annick en alle lieve mensen die mij in gedachte hebben gesteund.
We hebben elkaar nog nooit ontmoet en toch is het of ik je al jaren ken.
Morgen breng ik mijn monoloog "Hilde's zoon" voor de eerste maal op de planken en dit voor een jury van Open Doek - Amateurtheater Vlaanderen. Een monoloog die ik geschreven heb omdat ik je levensverhaal zo aangrijpend, schrijnend maar toch hoopvol en moedig vond.
In de eerste uitgave van het boek "Kleine Zondaars - Kerk en kinderhandel" werd je Hilde genoemd en op deze naam heb ik mijn monoloog gebaseerd. Maar jij weet dat het jouw verhaal is. In feite heb niet ik, deze monoloog geschreven maar ben jij de eigenlijke auteur, want het is jouw verhaal!
Met het vertellen van jouw levenservaringen, probeert Maralina haar publiek te overtuigen van de vele mistoestanden waarin jij en vele moeders, onvrijwillig zijn beland. Wij zullen vertellen over de mistoestanden van seksueel misbruik, incest, illegale kinderhandel, ook over de leugens en manupilaties van en door de nonnen en de vaststelling dat velen oogluikend toekeken. Wij zullen het hebben over het onbegrip, het gebrek aan erkenning en de leegte die achterblijft.
Jij bent een moedige vrouw, Elise. Je hebt nooit de strijd opgegeven om je zoon te zoeken. Je hebt zelf het initiatief genomen om je zoektocht verder te zetten en je liet je niet door leugens en onwilligheid tegenhouden. Je bleef hopen en je ging ervoor.
Wij, Maralina, zouden de helft van je moed willen bezitten. Doch dat houdt ons niet tegen om er ook voor te gaan. Wij, en dan spreek ik ook namens mijn collega, hebben er voor gekozen om op te staan en recht te eisen! Recht op waarheid! Recht op erkenning voor alle moeders die op afstand hun kind in hun hart dragen.
Morgen, als ik mijn monoloog breng, sta jij in mijn gedachten naast me, Elise. Ik draag jou en alle lieve moeders op afstand in mijn hart en SAMEN gaan wij ervoor. SAMEN met Angelina en SAMEN met al die lieve mensen die zich het lot van jullie, moeders op afstand aantrekken.
"Mama, waar kom ik vandaan?" "Kom ik ook uit je buik?" Ik hoor het mezelf als ukkie, nog vragen aan mama. En mama antwoordde "Neen, meisje je komt niet uit mijn buik. Je bent met het vliegtuig gekomen". Waaw, met een heel groot vliegtuig ! Ik was zo fier als een pauw. Maar mijn vriendinnetjes vonden het maar raar, toen ik dit vertelde. Zij kwamen allemaal uit de buik van hun mama en ik niet! Maar toen maakte ik me er nog niet zo druk om, want ik was toch met een heel groot vliegtuig gekomen. Toen ik wat ouder werd vond ik dat heel groot vliegtuig niet meer leuk. Ik ontdekte dat ik de enige in de klas was die niet uit de buik van mama was gekomen. Hoe kon dit? Toen ik meer uitleg aan mama vroeg, vertelde ze me dat ik geadopteerd was. Geadopteerd : een heel moeilijk woord voor een kind van acht. Mijn echte mamie kon niet voor me zorgen en op die manier belandde ik bij mama en papa, zo klonk het.
Papa en mama hebben me al hun liefde geschonken en me alles gegeven wat mijn hartje verlangde. Maar toch was er iets dat ik miste. Ik voelde een leegte in me. Een leegte die ik zelf niet kon aanvullen. Als tiener zijnde werd ik heen en weer geslingerd. Wie was ik? Waar kwam ik vandaan? Waarom heeft mijn biologische moeder me weggegeven? Was ik te stout? Weende ik te veel? Was ik te lelijk? Waar zou ik nu wonen als ik niet geadopteerd was? Had ik nog broertjes of zusjes? Die vragen tolden door mijn hoofd! Maar nog erger waren mijn gedachten : "Ik was niet gewenst! Ik was verstoten door mijn moeder!" Deze zinnen herhaalde ik elke dag voor mezelf. Ik werd opstandig zoals elke puber, maar bij mij ging dit dieper omdat ik me voelde als een vreemdeling in mijn eigen lichaam. Ik was een ongewenst kind!! Mama en papa deden alles om naar me te luisteren, waren heel begripvol en geduldig. Maar ik zag dat toen helemaal niet. Ik werd gewoon verscheurd door twijfels en onbeantwoorde vragen aangaande mijn afkomst en heb hen daardoor ook veel pijn gedaan. Harde woorden schreeuwde ik naar hen. Woorden waar ik nu spijt van heb.
Maar Ik was Ik niet meer. Als ik 's morgens in de spiegel keek, staarde me twee vreemde ogen aan, die me toch bekend leken. Ogen van mijn moeder? Ogen van mijn vader? Ogen van mij? Jaren heeft het geduurd eer ik mezelf terug kon aanvaarden als degene wie ik was.
Ik heb veel geluk gehad en heb onlangs, na lang zoeken, mijn biologische moeder terug gevonden. Nu pas kan ik alles terug op een rijtje zetten en dingen relativeren. Ik heb eindelijk erkenning gekregen. Ik was gewenst! Mijn biologische moeder wou me niet afstaan doch haar familie drong hier op aan. Ze zouden haar verstoten als zij mij niet afstond. En wat is er erger voor een vrouw om door haar familie verstoten te worden? Zeker in India. Met tranen in haar ogen, vertelde ze me via een tolk dat ze mijn verjaardag elk jaar in stilte had gevierd en dat ze sinds mijn geboorte een lokje haar van mij bewaarde. Het enige bewijs voor haar dat ik bestond. Ook zij heeft geleden!
Ik ben mijn mama en papa dankbaar dat zij mij met liefde hebben opgevoed. Ik hou van hen. Maar mama en papa, was het niet beter geweest als jullie je beter hadden laten informeren tijdens de periode die de adoptie vooraf ging? Was het niet beter geweest om te eisen dat je mijn biologische moeder had kunnen contacteren, zodat die lange en zware zoektocht niet nodig was geweest? Dan hadden die moeilijke jaren ,waarin ik in een identiteitscrisis verzeilde, misschien nooit bestaan.
Dit had het verhaal kunnen zijn van een adoptiekind.
Dit weekend gelezen in Pasc@l : Adoptiemoeder zoekt biologische moeder van haar adoptiekind. Schrijnend nietwaar? Haar adoptiekind, afkomstig uit India, heeft een biologische moeder. Maar het lukt niet om haar te vinden. Waarom niet? Als baby was ze opgenomen in een tehuis, geleid door..........ja, een priester! Deze behandelde de "ongewenste" zwangerschappen van rijke lui in India. Meestal werden de toekomstige moeders zo onder druk gezet om hun baby af te staan, om de familie-eer te redden. Baby's geboren uit zo'n "ongewenste" zwangerschap werden ter adoptie aangeboden door nonkel pater. Nog geen vuiltje aan de lucht. Tot men later de biologische moeder wilt opsporen. De priester is ondertussen overleden, maar zelfs de EERWAARDE ZUSTERTJES houden de lippen stijf op elkaar. Waarom? Goede vraag. Waarom? Ook hier speelt geld een grote rol. De priester en de zusters zullen wel een geweldige donatie gekregen hebben van de familie die het kind verstootte. Dus men verraadt een donateur niet zo maar! Is dit christelijke naastenliefde? Steel en lieg!! Is dat wat uw God jullie heeft bevolen? Is dat dezelfde God waarin ik geloof? Dat kan haast niet. Lieve paters en zusters, sommigen onder jullie zullen die adopties misschien wel met goed bedoelde redenen hebben behandeld, anderen deden dit uit winstbejag. Maar stop nu eindelijk eens met al die geheimhouding. Heeft het kind, dat jullie ter adoptie hebben aangeboden dan helemaal geen recht? Bestaat dit kind dan niet meer voor jullie? Dat kind, een mens, snakt naar het vinden van haar biologische moeder. Gunnen jullie haar dit geluk niet? Hoe kunnen jullie naastenliefde en christelijke toewijding preken als jullie zelf naast de lijn lopen? Ontsluit jullie hart en geef de archieven prijs die deze kinderen en moeders terug bij elkaar kunnen brengen. Laat de lach, als ze elkaar gevonden hebben, jullie hart verwarmen.
