Moederdag, een dag die de gecompliceerde wonde weer openmaakt.
Een dag die voor een afstandmoeder weer vele herinneringen met zich meebrengt.
Een dag waarin de leegte groter wordt. Weer een jaar voorbij zonder hun kind, een jaar waarin ze alle moeite hebben moeten doen om hun hoofd boven water te houden, een jaar van stilzwijgen, een jaar van geheimhouding, ontkenning......

Hieronder vinden jullie enkele schrijnende uitspraken van moeders die onder dwang hun kind hebben moeten afstaan :

- "Ik had tegen niemand gezegd dat ik was verkracht. Doch mijn ouders wilden me persé aan mijn verkrachter koppelen, tot zij erachter kwamen  dat hij voor niets deugde. Toen werd er beslist dat ik mijn kind moest afstaan".
- "Ik heb die beslissing niet genomen, het was de beslissing van mijn ouders".
- "Ik heb mijn zoon nooit mogen zien. Ik kreeg zelfs een handdoek over mijn gezicht toen hij geboren werd".
- "De dag van mijn bevalling was de zwaarste in mijn leven. Ik heb me nooit eenzamer gevoeld als toen".
- "Na de ondertekening van afstand stond ik ... alleen. Wat een leegte. Wat een amputatie. Staan ze er wel bij stil wat ze ons aandoen"?
- "Mijn ouders voelden zich ten schande gezet en 'besmet' door mijn zwangerschap op 16-jarige leeftijd. Ik had de keuze : ofwel het huis verlaten  of afstand doen van mijn kind".
- "Je wordt als het ware gedwongen om te leven met twee persoonlijkheden : de ene die zwanger is en de andere die gewoon doorleeft alsof er  niets aan de hand is".
- "Ik kon het kind niet houden, werd me gezegd. Het kind zou sowieso naar een tehuis worden overgebracht. Ik moest afstand doen van mijn    kind en zou dan weer aan het gewone leven kunnen deelnemen".
- "Ik heb nooit met iemand over mijn kind gepraat. Je praat er niet over, het is er gewoon niet!"
- "De geboorte van mijn kind had eigenlijk het einde moeten zijn van een heel lastige periode. Maar het bleek het begin te zijn van een leven vol    schuldgevoel, pijn en elke dag denken aan je kind.
- "Nadat je kind bij je is weggenomen wil je dat het gevoel van leegte overgaat. Maar het gaat niet over. Het beïnvloedt je ganse leven."

Zo kunnen we nog lang doorgaan. Maar weet dat elke afstand van een kind, een achtergrond heeft. Men geeft zijn kind niet zomaar weg!

Aan alle moeders die hun kind hebben afgestaan wens ik toch een moederdag toe.
Want iedereen die bevallen is van een kind is en blijft MOEDER!

Geboortemoeders dragen meestal een groot geheim met zich mee.
Een geheim dat zij reeds bevallen geweest zijn van een kind, dat zij vrijwillig of gedwongen hebben afgestaan. Al jarenlang zwijgen deze moeders. Ze zwijgen omdat ze bang zijn om slecht gevonden te worden, een ontaarde moeder. Velen werden immers met de vinger gewezen omdat ze zwanger waren voor er sprake was van een huwelijk! Zij hadden in die tijd niet te kiezen, ze moesten luisteren, gehoorzamen.

Maar afstand doen van een pasgeboren kind blijft voor deze moeders een traumatische beleving. Vele moeders die vroeger, vrijwillig afstand hebben gedaan van hun kind, stonden niet stil bij de gevolgen hiervan. Ze zijn tevreden met het gezin dat ze nu hebben, maar voelen nog steeds een leegte die niet opgevuld raakt.

Dit grote geheim dat ze met zich mee dragen, maakt vele moeders eenzaam. Hoe meer jaren er verstrijken, hoe groter de eenzaamheid wordt. En voor sommigen wordt deze eenzaamheid een loodzwaar kruis dat ze met zich mee slepen. Ze moeten liegen, ontkennen en verzwijgen om de goede naam van de familie niet te schande te maken. En met niemand kunnen ze hierover praten. 

Duizenden moeders zijn nu nog op zoek naar hun kind om de leegte die zij reeds jaren voelen, op te vullen en om te weten dat hun kind geluk heeft gekend. 
De boosheid, de angst, het verdriet, de beproevingen van hun grote geheim, allen drukken ze een stempel op de ziel van deze geboortemoeders. Zij zijn nooit begeleid geweest zoals de geboorteouders van heden. Ze hebben meestal nooit vrijwillig toegestemd in de afstand van hun kind. Daarom is het nu tijd dat zij erkenning krijgen! Dat zij een stem krijgen! Dat zij het recht krijgen om te weten waar hun kind verblijft!

Op 15 mei om 20.00 u in het Cultuur Centrum van Leopoldsburg, houden wij een gespreksavond over contextuele benadering.
Contextuele benadering. Wat is dat in feite?

Ieder mens maakt deel uit van een familiaal netwerk van verhoudingen. Het verwijst naar de omgeving waarin menselijk gedrag voorkomt want de mens is geen mens zonder de ander. Door aan de ander te geven, door zorg te dragen en verantwoordelijk te zijn voor de ander, met name voor zijn ouders en zijn kinderen, wordt de mens werkelijk vrij en ontvangt hij dus zelf. De weg naar vrijheid wordt dus niet gevonden door eigen belang voorop te stellen, doch door rekening te houden met de belangen van de ander.

Contextuele benadering kan men onder verdelen in vier dimensies :

- we moeten eerst kijken naar de feiten die het bestaan van de persoon beïnvloeden : ziekte, gezondheid, erfelijkheid, echtscheiding, dood van een ouder, werkloosheid, natuurrampen, geslacht, sociaal-economische klasse.........
We gaan er immers van uit dat de feiten uit het leven van een ouder ook voor de kinderen gevolgen hebben.

- Hoe hebben de personen deze feiten en gebeurtenissen uit hun leven verwerkt? Welke gevolgen hebben zij gehad voor hun ontwikkeling? Hoe voelen zij zich? Hoe denken ze? Hoe beleven ze zichzelf en de anderen?

- De patronen van waarneembaar gedrag en communicatie tussen personen : gezinsstructuren, systeemregels........

- Het evenwicht tussen geven en ontvangen. Loyaliteit, vertrouwen, betrouwbaarheid, verdiensten en schuld vallen hierin. (bv door dingen van mezelf te projecteren op een ander, doe ik die ander tekort).

Dus in het kort : Als er thuis of op de werkvloer conflicten ontstaan tussen twee mensen zal de therapeut deze vier dimensies onder de loep nemen om deze mensen te te begrijpen en om ze te motiveren tot verandering en begrip van recht en rechtvaardigheid.
Deze gespreksavond is voor iedereen toegankelijk. Iedereen heeft al eens een conflict binnen de familie, op het werk, in de vereniging. En hoe moet hier mee omgegaan worden? Kom op 15 mei naar het CC te Leopoldsburg en Danny, onze therapeut zal het u zeggen.