Giacomo werd in 1798 te Recanati, een stadje dicht bij de Adriatische Zee, geboren. Zijn vader, Conte Menaldo Leopardi, was de belangrijkste man van Recanati en bewoonde de grootste palazzo van de stad. De moeder van Leopardi wordt in de meeste biografieën omschreven als een monster. Volgens Iris Origo, die een heldere biografie over Leopardi schreef, was zij een opmerkelijke vrouw, deze gravin Adelaïde, die haar man en kinderen van elke vorm van plezier beroofde. Haar dochter, Paoline, schreef aan een vriendin over haar: 'zij is het toppunt van christelijke perfectie. Je kunt je de strengheid niet voorstellen waarmee ze elk detail van ons gezinsleven regelt. Ik wou dat je één dag in ons huis kon doorbrengen zodat je je kon realiseren hoe het mogelijk is een leven te leiden dat zo zielloos en levensloos is.'
Haar zoon, Giacomo Leopardi, heeft ook een vernietigend oordeel over haar uitgesproken. Deze zoon werd vanaf zijn zesde jaar gekleed als priester, hij was bestemd voor de kerk. Bijna al zijn dagen bracht hij in de bibliotheek van zijn vader door. Hij deed niets anders dan lezen en vreemde talen studeren. Daar de bibliotheek van zijn vader goed voorzien was, verkreeg Leopardi een verbijsterende kennis en tegelijkertijd vervreemdde hij volledig van het leven van alledag. Zijn toch al grote verlegenheid werd een bijna zielige schuchterheid.
Zelf schreef hij over die dagen in het gedicht 'Le ricordanze'(de herinneringen- vertaald door P.N.Van Eyck)
De oogst van zijn onophoudelijke zelfstudie was ongeëvenaard groot. Hij schreef, al vanaf zijn elfde jaar, vele studies over de meest uiteenlopende onderwerpen. Niet alleen verschenen onder meer een geschiedenis van de astronomie (hij schreef deze op vijftienjarige leeftijd) maar ook een lijvig werk over het bijgeloof van de antieke Griekse schrijvers en dichters.Voorts publiceerde hij de prachtigste vertalingen van Homerus, Virgilius en vele anderen.
In diezelfde tijd werd hij voor het eerst verliefd op een nicht van zijn vader, die Recanata bezocht. Over die verliefdheid, die hij vanzelfsprekend zorgvuldig verborgen hield, schreef hij Memorie del primo amore. In deze herinneringen aan de eerste liefde treedt voor het eerst de Leopardi naar voren die zo velen,  waaronder Nietzsche en Bloem, dierbaar zal worden;  een man die buitengewoon oprecht en scherpzinnig maar vooral fijngevoelig zijn eigen gedachten weet te analyseren en te beschrijven. Deze memorie werd niet gepubliceerd, maar met het andere werk vestigde Leopardi de aandacht van enkele grote figuren uit de Italiaanse letterkunde en wetenschap op zich. Pas in 1822 resulteerde dat in een, voor Leopardi,  teleurstellende reis naar Rome. Daarna is hij eigenlijk nooit meer gelukkig geweest.
                                       
                                   
                                     Le ricordanze (de herinneringen.)
                                      

                                     En nog verzweeg mijn hart mij hoe'k gedoemd was
                                     Mijn jonkheid op te teren in dit ruwe
                                     Geboortestadje, onder plompe grove
                                     Lieden;  voor wie kennis en wetenschappen
                                     Een vreemde klank en dikwijls stof voor hoongelach
                                     En spot zijn;  die mij haten en ontwijken

 Uit 'Ongewenste zeereis' - Maarten 't Hart
(Ellen)

Cui bono?

Een uitspraak van Cicero. De letterlijke vertaling hiervan is: wie is dit tot voordeel ofwel wie profiteert?

Cui bono ("To whose benefit?", literally "as a benefit to whom?", a double dative construction) is a Latin adage that is used either to suggest a hidden motive or to indicate that the party responsible for something may not be who it appears at first to be.

Commonly the phrase is used to suggest that the person or people guilty of committing a crime may be found among those who have something to gain, chiefly with an eye toward financial gain. The party that benefits may not always be obvious or may have successfully diverted attention to a scapegoat, for example.

The Roman orator and statesman Marcus Tullius Cicero, in his speech Pro Roscio Amerino, section 84, attributed the expression Cui bono? to the Roman consul and censor Lucius Cassius Longinus Ravilla:

Another example of Cicero using "cui bono" is in his defence of Milo, in the Pro Milone. He even makes a reference to Cassius: "let that maxim of Cassius apply". (Cicero, Pro Milone 32.3).

Criminal investigation – an example

Cui bono is still a standard rule applied in criminal investigations. Effective use of cui bono depends on various factors, which are illustrated here using the hypothetical case of a wealthy man named "Mr. Jones", who was found dead beside a road.

Cui bono can be applied only in cases where some act was planned with the intention of obtaining a benefit. If Mr. Jones died as the result of a random accident (e.g. a heavy object fell off a passing truck and hit him) or without a premeditated act (e.g. struck by a careless drunk driver), cui bono will not be relevant.

Cui bono requires a good understanding of all possible motives. Because Mr. Jones was wealthy, the police will certainly concentrate on his heirs, but others may also have benefited from his death. Perhaps Mr. Jones was killed by his wife because he had a mistress, or Mr. Jones was killed by his mistress because he wanted to end the relationship. It is possible that Mr. Jones had a drug habit and was killed by his dealer in an argument over payment. Jones may have been involved in other illegal activities and his business partners killed Jones to silence him. Finally, Jones may have been the random victim of a mugging.

The understanding of motives requires that even motives existing only in the mind of the killer must be taken into account. Mr. Jones could have been killed by somebody who wrongly believed that he would inherit his fortune, or by a murderously jealous wife, who mistakenly believed that he had been unfaithful. The motives of supposedly insane criminals ("He was an invader from Mars! I saved Earth!") may fall into this category as well.

It is possible that several people will benefit from the murder, or that the actual murderer would not be the one with the most to gain. Mr. Jones may have been the victim of a violent mugger who wanted the cash in his wallet and knew nothing about his fortune.

Use in politics

The cui bono principle is often applied to explain acts of political significance, but may not always be reliable or useful.

Whereas the motives for crime are typically rather simple (greed, jealousy, hatred and fear), politics is far more complex. Ideology, religion, customs, and historical developments (such as long-standing feuds, bigotry, and racism) have to be taken into account.

Political movements typically have more than one actor and motives can vary widely: The king wants the war to gain lands and destroy a political rival, the priesthood wants the war to destroy the enemy heretics, the nobles want the war because they wish to avenge old wrongs, and the warriors want the war because they want the war booty.

Political acts are often designed to have an effect that is very different from what actually happens. The assassination of a much-hated king can be an attempt to bring down a royal house and start a revolution, but can have exactly the opposite effect: The old tyrant dies as planned, but his successor turns out to be a good ruler who manages to stabilize the monarchy. On the other hand, some act that is meant to satisfy only a minor goal can have far-reaching consequences: A petty feud between chieftains on opposite sides of a border can turn into full-scale war, repeated raids can provoke military retaliation that leads to the conquest of an entire country, a brutal act by a minor official triggers a revolution, etc.

If a conflict lasts for some time, the countries that started it may well exhaust their resources and the winners are other states who enter the conflict later. World War II started as a conflict of European powers and in the end, the USA and the Soviet Union emerged as the new superpowers.

Even more than with crime, it is very important to judge what really is a benefit. Parties that appear victorious may find themselves in a very difficult position, while others who may not appear to be on the winning side can have every reason to feel satisfied. For example, imagine this scenario: two kingdoms are at war and kingdom A conquers B. According to the history books, A wins. In reality, A has an empty treasury, too many dead knights, and a huge, unruly country it cannot control. B is technically defeated, but the king of A needs the nobles of B to rule the land. So, the barons of B enjoy more privileges under the conqueror than under the old king of B, and prosper.

Sometimes, those who carry out a political act have a radical world view which makes them pursue some goal that appears nonsensical to other people. It can be very easy to overlook or misunderstand the benefit desired by such a group.

In politics, many actors may benefit from a certain event. A skilled politician who is able to advance his agenda by using (or abusing) a particular event, or a company that quickly steps in to offer a remedy to some real or perceived problem can benefit greatly from an act they did not cause. Cui bono may fail completely if the persons who intended to benefit from a certain act gain nothing or only a tiny benefit and other players obtain a huge advantage. For example, consider a mugging committed in front of a video camera. The mugger gets just $50 and is quickly caught. His benefit is tiny. A political faction that wants to roll out surveillance cameras all over the city uses the incident skillfully to gain widespread acceptance for their plan. Their benefit is huge. However, they may be faced with a conspiracy theory accusing them of setting up the entire incident.

Issues with analysis

The application of cui bono in politics or other large-scale events is even more risky because many other factors have to be considered.

In retrospect, the actual outcome can appear far more logical and straightforward than at the time. Refer to the article on historian's fallacy for more information.

It is especially difficult to judge the motives of people of different ages and cultures. A common mistake is to overlook motives which do not fit the mindset of the observer ("I would not start a war over issue X, so this war cannot have been about X" or "X is a non-issue in my age and country, so X must have been a non-issue in medieval Hungary").

Actors may themselves distort the truth about events to gloss over their own failings. A general who loses a battle has cause to present himself as the victim of a cunning enemy plan. A general who wins a battle through sheer luck (the enemy makes a really stupid mistake, the weather changes during a naval battle, the enemy commander is killed by a stray bullet) may present a distorted story to give the impression that he was in control all the time.

Historians may themselves report only a distorted version of an event.

History books can overplay the importance of famous people and fail to mention the effects many less famous people have on history. This may distort the perception of great historical figures because the actions and motives of many lesser players affect history as well. Did Napoleon lose the battle of Waterloo? He did, but mostly because one of his generals, Emmanuel, marquis de Grouchy, failed to neutralize the Prussian army.

http://mail.google.com/mail/#drafts/1255a87966397071

‘Dit (het zitten) is de plaats van al degenen, die getekend zijn door liefde en mededogen. Wanneer zij zien hoe andere levende wezens lijden, zijn zij bereid in dit lijden af te dalen, en precies diezelfde pijn te ervaren in zichzelf. (…) Het grote mededogen is de essentie van de meditatie. Het is haar lichaam, haar bron en haar middel, om zich in heel het universum te verspreiden. Zonder dit ‘grote hart’ van liefde en mededogen is de meditatie, hoe verheven die in andere opzichten ook mag zijn, van geen enkele waarde.'

Noem mij bij mijn ware namen – Thich Nhat Hanh[1] – 1991

In Plum Village in Frankrijk, waar ik woon, ontvangen we elke week honderden brieven uit de vluchtelingenkampen in Singapore, Maleisië, Indonesië, Thailand en de Filippijnen. Het is schrijnend om die brieven te lezen, maar we moeten het wel doen, we moeten in contact blijven met wat daar gebeurt. We doen ons best om te helpen, maar het leed is zo groot dat we soms ontmoedigd raken. Men zegt dat de helft van de bootvluchtelingen op zee omkomt. Slechts de helft bereikt de kusten van Zuidoost-Azië, en vaak zijn ze zelfs dan nog niet veilig.

Veel jonge meisjes – bootvluchtelingen – worden door zeerovers verkracht. Ondanks het feit dat de Verenigde Naties en vele landen de Thaise regering proberen te helpen een eind te maken aan deze zeeroverij, blijft het leed dat de bootvluchtelingen van de zeerovers ondervinden, doorgaan. Op een dag ontvingen we een brief waarin stond dat een meisje van twaalf – een bootvluchteling – dat door een Thaise piraat verkracht was, overboord was gesprongen om zich te verdrinken.

Als je zo iets hoort, word je in eerste instantie woedend op die piraat. Natuurlijk kies je de kant van het meisje. Maar als je wat dieper kijkt, zul je het anders gaan zien. Als je de kant van het meisje kiest is de zaak eenvoudig. Je hoeft alleen maar een geweer te pakken en de piraat dood te schieten. Maar zo simpel is het niet. In mijn meditatie zag ik dat ik waarschijnlijk ook een zeerover zou zijn geworden als ik in het dorp van de piraat was geboren en onder dezelfde omstandigheden was opgegroeid. Ik zag ook dat er voortdurend baby’s langs de kust van de Golf van Siam worden geboren, honderden per dag, en dat als wij als pedagogen, maatschappelijk werkers, politici en anderen niets aan de huidige situatie veranderen, een aantal van hen over vijfentwintig jaar piraat zal zijn. Dat lijd geen twijfel. Als jij of ik vandaag in één van die vissersdorpjes geboren zou worden, is de kans groot dat wij over vijfentwintig jaar piraat zijn. Als je een geweer pakt en de piraat doodschiet, schiet je ons allemaal dood, want we zijn allemaal tot op zekere hoogte verantwoordelijk voor deze toestanden.

Na een lange meditatie schreef ik het volgend gedicht. ER komen drie mensen in voor: het twaalfjarig meisje, de zeerover en ik. Kunnen we elkaar aankijken en onszelf in elkaar herkennen? De titel van het gedicht luidt: ‘Noem me alsjeblieft bij mijn ware namen’, want ik heb zoveel namen. Wanneer ik een van deze namen hoor moet ik ‘Ja’ zeggen.

Zeg niet dat ik morgen zal vertrekken,

want vandaag zelfs kom ik voortdurend aan.

Kijk goed: ik arriveer elke seconde

als een knop aan een lentetak,

als een jong vogeltje met tere vleugels,

dat leert zingen in zijn nieuwe nest,

als een rups in het hart van een bloem,

als een juweel verborgen in een steen.

Ik blijf komen om te lachen en te huilen,

te vrezen en te hopen.

Het kloppen van mijn hart is de geboorte en de

dood van al wat leeft.

Ik ben het eendagsvliegje dat zich vlak boven de rivier ontpoptµ

en ik ben de vogel die, als de lente komt, bijtijds arriveert

om het vliegje op te eten.

Ik ben de kikker die vrolijk rondzwemt in het heldere water van

de vijver en ik ben de ringslag die onhoorbaar nadert en zich

met de kikker voedt.

Ik ben het kind in Oeganda, vel over been,

mijn benen zo dun als bamboestokjes

en ik ben de wapenhandelaar

die dodelijke wapens aan Oeganda verkoopt.

Ik ben het twaalfjarige meisje,

vluchteling op een klein bootje,

dat overboord springt,

na verkracht te zijn door een zeerover.

En ik ben de zeerover, mijn hart nog niet in staat tot liefde en

begrip.

Ik ben een lid van het Politbureau,

met onbeperkte macht in mijn handen.

En ik ben de man die, langzaam stervend in een heropvoedingskamp,

zijn ‘bloedschuld’ aan zijn volk moet betalen.

Alsjeblieft, noem me bij mijn ware namen

zodat ik al mijn huilen en lachen tegelijk kan horen,

zodat ik kan zien dat mijn vreugde n pijn één zijn.

Alsjeblieft, noem me bij mijn ware namen,

zodat ik kan ontwaken

en de deur van mijn hart open kan blijven,

de deur van mededogen.

Stephen Hawking's God

In his best-selling book "A Brief History of Time", physicist Stephen Hawking claimed that when physicists find the theory he and his colleagues are looking for - a so-called "theory of everything" - then they will have seen into "the mind of God". Hawking is by no means the only scientist who has associated God with the laws of physics. Nobel laureate Leon Lederman, for example, has made a link between God and a subatomic particle known as the Higgs boson. Lederman has suggested that when physicists find this particle in their accelerators it will be like looking into the face of God. But what kind of God are these physicists talking about?

Theoretical physicist and Nobel laureate Steven Weinberg suggests that in fact this is not much of a God at all. Weinberg notes that traditionally the word "God" has meant "an interested personality". But that is not what Hawking and Lederman mean. Their "god", he says, is really just "an abstract principle of order and harmony", a set of mathematical equations. Weinberg questions then why they use the word "god" at all. He makes the rather profound point that "if language is to be of any use to us, then we ought to try and preserve the meaning of words, and 'god' historically has not meant the laws of nature." The question of just what is "God" has taxed theologians for thousands of years; what Weinberg reminds us is to be wary of glib definitions.

http://www.pbs.org/faithandreason/intro/cosmohaw-frame.html

No problem can be solved from the same level of consciousness that created it.

Albert Einstein

The intuitive mind is a sacred gift and the rational mind is a faithful servant. We have created a society that honors the servant and has forgotten the gift.

Albert Einstein.

“A human being is part of a whole, called by us the Universe, a part limited in time and space. He experiences himself, his thoughts and feelings, as something separated from the rest a kind of optical delusion of his consciousness. This delusion is a kind of prison for us, restricting us to our personal desires and to affection for a few persons nearest us. Our task must be to free ourselves from this prison by widening our circles of compassion to embrace all living creatures and the whole of nature in its beauty.”

Albert Einstein - German born American Physicist who developed the special and general theories of relativity. Nobel Prize for Physics in 1921. 1879-1955