(...) Langzaam nam het veilige gevoel van me bezit dat ik dankzij mijn - althans in dit opzicht - rijke levensvervaring maar al te goed ken: het gevoel dat ik eigenlijk niet meer op de plaats van het gebeuren aanwezig was. Wat er daarna gebeurt, overkomt niet mij maar een ander. Een dergelijk gevoel geeft een grote rust en gaat met volledige overgave gepaard, dezelfde overgave als die waarmee we ons noodlot tegemoet gaan, steeds onvoorwaardelijk vertrouwend op de tijd en op het ophanden zijnde volgende deelgebeuren, op de kleine stapjes waarmee we steeds dichter bij de ondergang komen. Intussen beseffen we heel duidelijk - en misschien kan ons dat niet eens wat schelen - dat die ondergang onvermijdelijk is. De scherpzinnigheid die onze aanwezigheid tijdelijk vervangt belet echter niet dat we duidelijk waarnemen hoe we deel uitmaken van een zich bijna mechanisch voltrekkende dwaasheid die ons geheel wezensvreemd is, althans dat denken we. Het is deze waarneming die ons daarna voortdurend stoort, maar zomin als we bij de aanblik van een boertige klucht in staat zijn het ongerechtvaardigde schudden van ons middenrif te bedwingen kunnen we ook dit automatische mechansme niet tot stilstand brengen.

Wat is de eerste daad van liefde? Wat brengt een hart voort dat daarmee is bewogen? Wat komt uit hem voort in tegenstelling tot een mens die dat niet heeft? Het is goed doen aan een ieder zoals wij redelijkerwijze willen dat aan ons gedaan wordt; daaruit bestaat precies de liefde. Is het waar dat ik voor mijn naaste doe, wat ik van hem wil? Ach, het is een belangrijk onderzoek om te doen... Laten we naar de Zoon van God kijken: wat een hart vol van liefde, wat een vlam van liefde!

Mijn Jezus, zeg ons eens alstublieft, wie heeft u uit de hemel getrokken om de vloek van de aarde te komen lijden, zoveel vervolgingen en kwellingen als u er hebt ontvangen? O Verlosser, o bron van liefde, vernederd tot ons, tot een verachtelijke doodstraf, wie heeft zijn naaste meer liefgehad dan uzelf?

U bent gekomen om u bloot te stellen aan al onze ellende, u hebt de vorm van een zondaar aangenomen, een leven vol lijden geleid, en geleden aan een schandelijke dood voor ons. Bestaat er een dergelijke liefde?...

Slechts onze Verlosser was zo bezeten van liefde voor de schepselen, dat Hij de troon bij zijn Vader verliet om een lichaam aan te nemen dat onderworpen is aan gebreken.

En waarom? Om onder ons zijn voorbeeld en zijn woord te brengen, de liefde voor de naaste...

O mijn vrienden, als we ook maar een beetje van die liefde hadden, zouden we dan met de armen over elkaar blijven zitten?... Nee! de liefde kan niet werkeloos toezien; zij richt ons op het heil en de troost van anderen.

H. Vincentius a Paolo (1581-1660), priester en stichter van een religieuze gemeenschap